รังเสือ

ความที่ต้องการใช้บัตรประชาชน แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จึงนึกขึ้นได้ ว่ามีครั้งหนึ่งรุ่นพี่ที่อยู่ร่วมห้องเคยเอ่ยขอ เดือดร้อนต้องตามหาจากเพื่อนสนิทของรุ่นพี่ที่คณะ จนได้ข้อมูลมาพอสมควร ซึ่งรุ่นพี่ชอบมาสิงอยู่ที่นี่ จำเป็นต้องตามมาหา…

“ผมหยิบกระเป๋ามาผิด ลืมไปว่าเก็บไว้อีกกระเป๋าครับ”

เมื่อตั้งใจแน่วแน่ จากคนที่ไม่เคยพูดปดก็จำเป็นต้องพูด เพราะอยากเจอคนที่กำลังตามหาจริง ๆ

“ไม่มี ไม่ให้เข้า อายุไม่ถึง ก็ไม่ให้เข้า ออกไปยืนไกลๆ แขกคนอื่นเขาจะเข้ามา”

น้ำเสียงที่มาพร้อมสีหน้าเข้มจนดุ ปันยิ้มยิงฟันใส่ เพื่อกลบเกลื่อนความไม่เนียนของตัวเอง

แล้วคนตัวเล็กก็ขยับหลบไปยืนท่าทางสำรวมอยู่ห่างๆ จนเห็นว่าไม่มีแขกเดินผ่านเข้ามาอีกแล้ว ก็ขยับไปหาชายร่างสูงที่สีหน้าดูไม่เป็นมิตรกับตัวเองเท่าไหร่

“โธ่พี่ชาย ให้ผมเข้าไปหาเพื่อนหน่อยนะครับ เข้าไปแปบเดียวเอง” ปันปรับน้ำเสียงออดอ้อนกระพริบตาปริบปรอย โดยสองมือกุมเข้าหากันแล้วปีบกระชับประหนึ่งให้กำลังใจตัวเอง

สายตาออดอ้อนของหนุ่มหน้าหวานตรงหน้า หากเป็นที่อื่นคงใจอ่อน แต่ที่นี่มีกฎ ใครทำผิดก็เท่ากับฆ่าตัวเอง คนหน้าดุจึงถลึงตาใส่ พร้อมกับส่งเสียงเข้ม

“นิ อย่ามาทำตาเล็กน้อยแบบนี้นะ ไม่ชอบ” แล้วทำท่าขนลุกขนพอง

ปันชักสีหน้า หากแต่ไม่ถอย “ผมไม่ได้อยากให้พี่ชอบ ผมแค่อยากให้พี่เห็นใจ ผมเดือดร้อนจริงๆ นะครับ ให้ผมเข้าไปหน่อยนะครับ”

“เดือดร้อนแก จะมาทำให้พวกเราเดือดร้อนด้วยสิ บัตรก็ไม่มี อายุจะถึงหรือเปล่าก็ไม่รู้ หึ้ย… ไปไกลๆ เลยไป๊!”

เสียงดังบ่นใส่ แถมไล่อย่างไม่แคร์ จนปันต้องมองไปรอบๆ เพราะเริ่มรู้สึกกระดาก กับสถานที่ที่ไม่เคยอยากมา

“อะไรของพี่ครับ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย”

“เออ… กูก็ไม่ได้ชอบ” เสียงทุ้มหนักบอก สายตาเลิ่กลั่กมองหน้าหนุ่มหล่อปานผู้หญิง แล้วหันไปมองหน้าเพื่อนที่ยืนขำไม่ไหว จึงส่งสายตาดุให้ อีกคนหุบปากแล้วก้มหน้ากดขำ หากแต่คอยชำเลืองมองอย่างสนใจ ลุ้นว่าเพื่อนตัวเองจะรับมือเช่นไร

“โธ่พี่ชาย ผมอายุจะยี่สิบห้าแล้วนะ เชื่อผมสิ”

ปันยืนยันหนักแน่น แต่ในใจอยากร้องไห้ ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี ที่หลายคนชอบบอกว่าตัวเองหน้าเด็ก ซึ่งตอนนี้ความหน้าเด็กมันเอามาใช้ประโชน์ไม่ได้!

“ใครจะเชื่อวะ” น้ำเสียงและสีหน้านั้นชัดเจนว่าไม่เชื่อ

“เชื่อสิ ผมยี่สิบห้าเต็มเดือนหน้านี่แล้วเนี่ย พี่เชื่อผมนะ” น้ำเสียงบีบต่ำเว้าวอนต่อ

ชายร่างสูงใหญ่หน้าขึงขังเพิ่มความน่ากลัวให้ตัวเอง ใช้สายตากวาดมองเด็กหนุ่มแต่งตัวดีหน้าตาสะอาดสะอ้าน ตั้งแต่หัวจรดเท้า รูปร่างสัดส่วนอรชรเกินกว่าจะมองเป็นผู้ชาย โดยส่วนสูงไม่เกินร้อยเจ็ดสิบรูปร่างผอมบาง ไว้ผมสั้นรองทรงปัดข้าง ผิวขาว คิ้วโกงยาว จมูกแหลมโด่ง ปากอมชมพูเรื่ออีกทั้งมีใบหน้ารูปไข่ สวยอย่างกับผู้หญิงที่ไม่ต้องใช้เครื่องปรุงแต่งหลายเท่า

…หากไม่เห็นว่ามีลูกกระเดือก บอกว่าผู้หญิงก็เชื่อ แต่บอกอายุ ยี่สิบห้าไม่เชื่อเด็ดขาด อายุไม่ถึงสิบแปดชัวร์! คนเฝ้าหน้าประตูสรุปในใจ

ซึ่งเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามา หากแต่หยุดรอดูด้วยความสนใจ

“ใครเชื่อว่ายี่สิบห้าก็โง่ล่ะ”

“นี้มันผับ หรือที่ทำผิดกฎหมายเนี่ย” พูดยังไง ก็ไม่ยอมใจอ่อน ปันหน้ามุ้ย เริ่มหงุดหงิด

“เฮ้ย! พูดดีๆ ไอ้หนู ปากวอนหาเรื่องคุกตารางมาให้ไหมล่ะ”

น้ำเสียงยังดุดันจ้องตาเขม่น ปันหุบปากเมมจนเป็นเส้นตรง แล้วคิดหาวิธีใหม่ เมื่อตั้งใจก็ไม่อยากให้มาเสียเที่ยว แต่ก็ยอมถอยออกมายืนคอตก สายตาชำเลืองมองคนเฝ้าประตู

เมื่อเห็นว่าหนุ่มน้อยถอยร่อนไป เจ้าการ์ดร่างสูงใหญ่ ก็ขยับก้าวออกด้านข้าง ก้มหน้ามือประสานกันในลักษณะนอบน้อม ผิดกับเมื่อกี้ ที่ยืนทำหน้าปั้นยักษ์

ปันยิ้มกว้างขยับตัวอย่างดีใจ ก่อนจะตรงดิ่งไปหาพร้อมกับเอ่ยถามเสียงใส “ยอมให้ผมเข้าไปแล้วใช่ไหมล่ะครับ”

รอยยิ้มที่ดูไร้เดียงสาและมีความหวังแต้มอยู่บนใบหน้า หากชายหน้าดุเหลือบมองหน้าหนุ่มหล่อแวบหนึ่ง แล้วก้มหน้าอย่างสำรวมต่อ

ปันดึงหน้าเชิด ไหล่ตั้งแล้วก้าวเท้าออกไปอย่างมั่นใจ กะว่าคืนนี้ต้องหารุ่นพี่ให้เจอให้ได้!