ตอนที่ 2 ระบบอำนวยความสะดวก

ตอนที่ 2 ระบบอำนวยความสะดวก

ติ้ง! 

     เสียงบางอย่างดังขึ้นในหัวของผมพร้อมกับปรากฏหน้าจอโฮโลแกรมขึ้นเบื้องหน้า

     /ใช้เสียงหรือพิมพ์ในสิ่งที่ต้องการค้นหา/

     ผมมองไปยังจอโปร่งใสกลางอากาศ สิ่งนี้ปรากฏโดยไม่ผ่านแว่นหรืออุปกรณ์เชื่อมภาพเสมือน มันดูแปลกประหลาดเกินไป แต่ถึงเป็นเช่นนั้นผมก็ป้อนข้อมูลผ่านคีย์บอร์ดที่ปรากฏอักษรแป้นพิมพ์กลางอากาศ

     /สิ่งที่ต้องการค้นหาคือเครื่องจักรปรับหน้าดิน กรุณากดยืนยันอีกครั้ง/  ผมกดยืนยันอีกครั้งไม่นานภาพเบื้องหน้าก็ปรากฏเครื่องจักรปรับหน้าดินในมิติที่ซ้อนทับกับโลกจริง

      /กดลากสิ่งที่ต้องการซ้อนทับพื้นที่ปัจจุบัน/  เมื่อเสียงเเจ้งดังขึ้นผมลองเลือกรถไถปรับหน้าดินพลังงานไฟฟ้าคันหนึ่ง กดตรงตัวรถแล้วลากออกมา ภาพที่เห็นจะเป็นภาพเสมือนของรถ เมื่อเอามาซ้อนทับพื้นที่ปัจจุบันจะปรากฏตารางให้เห็น  สีเขียวคือสามารถวางได้เลย แต่ถ้าเป็นสีเเดงหมายถึงวางไม่ได้ ต้องหาตำเเหน่งใหม่

     เมื่อตารางเป็นสีเขียวผมก็ปล่อยมือทันที

     /กดยืนยันหรือพูดคำว่ายืนยัน/

     "ยืนยัน" ครั้งนี้ผมเลือกพูดออกมา

ครืน!

     เครื่องจักรปรับหน้าดินปรากฏทันที ด้วยน้ำหนักของมันทำให้พื้นดินสั่นเล็กน้อย

     "ถ้าทำแบบนี้ได้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องจะเอาของหนักออกมายังไงแล้ว แบบนี้แม้เเต่เรื่อรบก็เอาออกมาได้สิ"  ผมเอ่ยกับตัวเองด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ความกังวลหลายเรื่องเริ่มหมดไป

     เครื่องจักรปรับหน้าดินเบื้องหน้ามีลักษณะคล้ายกับรถไถปรับหน้าดินของโลกใบนี้ แต่ตัวคันจะใหญ่กว่า วัสดุทนทานกว่า เครื่องแรงกว่า แม้ว่าจะเป็นระบบไฟฟ้าแต่เครื่องยนต์ถูกปรับปรุงจนเหนือชั้นกว่าหลายเท่า นอกจากนี้ยังขับง่ายกว่า ทั้งนี้ยังมีระบบทำงานโดยอัตโนมัติสามารถสั่งการผ่านจอควบคุมได้ 

      ผมขึ้นไปนั่งบนรถ แต่เมื่อเห็นจอแสกนที่ต้องเอามือทาบเพื่อเปิดการทำงานก็นึกขึ้นได้ว่าผมยังไม่ได้ให้ฝ่ายเทคนิคลงทะเบียนอนุญาตใช้เครื่องจักร หากไม่ได้ลงทะเบียนจะไม่สามารถเครื่องจักรได้ การลงทะเบียนก็เหมือนการทำกุญเเจสำหรับขับขี่ ถ้าไร้ซึ่งกุญเเจแล้วเครื่องยนต์จะไม่ทำงาน

     "เขี่ยเเล้วไง แบบนี้จะขับได้ไง แล้วเราจะหาฝ่ายเทคนิคลงทะเบียนจากที่ไหนวะเนี่ย" ผมบ่นอุบ

     /เจ้าของมิติ สามารถใช้งานเครื่องจักรได้ทุกประเภท/  

     เสียงดังขึ้นในหัวของผม มันตอบโจทย์คำถามเมื่อครู่ได้ทันที เมื่อผมสามารถใช้เครื่องจักรได้ทุกประเภท ก็ไม่รีรอลองทาบมือไปยังจอแสกนทันที เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นเบาๆ หน้าจอควบคุมมากมายปรากฏออกมาให้เห็น ผมเลือกโหมดไถปรับหน้าดิน กล้องรอบตัวทำการแสกนพื้นที่รอบๆ ผมกดลากจุดที่ต้องการไถและกดยืนยัน ไม่นานเครื่องจักรก็ทำงานอัตโนมัติ นอกจากนี้ผมสามารถหยุดกลางคันได้หากเห็นว่าพื้นที่มีความผิดปกติ

ครืดๆ

      เครื่องจักรทำงานของมันเองโดยมีผมควบคุมผ่านจอ ต้นกระถิน เถาวัลย์ หญ้าและดินบางส่วนถูกไถไปกองไว้ในจุดที่ผมต้องการ โชคดีที่ไม่มีต้นไม้ใหญ่ ไม่เช่นนั้นคงต้องเสียเวลาเพิ่มอีกเท่าตัว 

      เหมือนว่าผมจะทำเพลินไปหน่อย พื้นที่รอบบ้านเกือบทั้งหมดถูกเคลียร์เรียบร้อย ระหว่างทำก็เจอตะขาบ แมงป่อง หนูและงู แต่ผมไม่ได้สนใจ เพราะยังไงสัตว์พวกนี้ก็ต้องอพยพไปพื้นที่ใกล้เคียงที่มีหญ้าให้พวกมันอยู่แทนที่จะเป็นพื้นโล่งเตียน

       เมื่องงานปรับหน้าดินเสร็จก็เก็บเครื่องจักรไปไว้ในมิติโดยใช้จอโฮโลแกรมลากเข้าไป ไม่นานมันก็ถูกเก็บโดยไม่ต้องออกแรงยก

      "ระบบ ค้นหาบ้านพับได้สำเร็จรูป"  ผมเอ่ยออกไป

       /บ้านพับได้สำเร็จรูป กรุณายืนยันอีกครั้ง/

        "ยืนยัน"  เมื่อสิ้นคำพูดก็ปรากฏภาพชั้นใดชั้นหนึ่งของมิติห้างที่มีบ้านพับได้มากมายให้เลือก เมื่อเห็นว่าตัวเลือกมีเยอะเกินผมจึงเข้าไปเลือกเองในมิติ

         บ้านแต่ละแบบจะมีโมเดลจำลองวางอยู่ตรงชั้น ซึ่งจะบอกถึงน้ำหนักของบ้าน พื้นที่ต้องใช้ และราคาสุทธิ 

        "ถ้าเลือกแล้วเราต้องต่อมันเองใช่ไหมระบบ" ผมถามออกไป

/ถูกต้อง/  

         เสียงระบบตอบกลับมา เพราะความขี้เกียจล้วนๆ ผมจึงเดินหาบ้านพับขนาดเล็กน้ำหนักเบา เเต่ก่อนที่จะเลือกเหมือนจะเห็นตัวอย่างบ้านที่กางไว้เเล้วที่อยู่ไกลออกไปประมาณ 500 เมตร ผมเลือกไปที่นั่นทันที เมื่อไปถึงก็เห็นบ้านพับได้ตัวอย่างที่จัดโชว์หลายร้อยหลัง แต่ละหลังล้วนเป็นบ้านที่พึ่งเปิดตัวทั้งนั้น ผมเลือกบ้านเรียบง่ายหลังหนึ่งที่ใช้วัสดุทนทานกันกระสุน น้ำหนักบ้านเบา ระบายอากาศได้ดี ทั้งนี้วัสดุที่ใช้ยังสามารถปรับอุณหภูมิในตัวบ้านให้คงที่ตลอดเวลา  หลังคาเป็นแผงโมเจลล่าที่สามารถเปลี่ยนพลังงานแสงอาทิตย์เป็นพลังงานไฟฟ้าได้ 

      "เอาหลังนี้แหละ" ผมตัดสินใจเลือก เมือคิดว่าจะเอาบ้านหลังนี้ออกไปวางขณะผมอยู่ในมิติได้ไหม ภาพเบื้องหน้าก็เริ่มโปร่งแสงเผยให้เห็นพื้นที่ภายนอกมิติ ผมจึงลองเปิดโฮโลแกรมด้วยความคิดและลากบ้านออกไปวางข้างนอก 

      ผมออกจากมิติมองดูบ้านเบื้องหน้า รู้สึกถูกใจอย่างบอกไม่ถูก 

     "แม้หลังจะเล็กแต่ก็สวยดี"  ผมเอ่ยชม แล้วเปิดประตูเข้าไปสำรวจตัวบ้าน

     บ้านสองห้องนอน สองห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว มีโถงรับประทานอาหาร เนื่องจากเป็นบ้านสำหรับจัดโชว์จึงมีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน มีเตียงนุ่มๆ ผ้าห่มอุ่นๆ ระบบไฟใช้งานได้ดี  ผมเห็นอีกห้องหนึ่งอยู่ใกล้กับห้องครัว เมื่อเปิดเข้าไปดูปรากฏว่าเป็นห้องเก็บชูเปอร์แบตเตอรี่ถึงหกลูก แบตนี้แค่เพียงหนึ่งลูกก็สามารถใช้ไฟเต็มที่ได้หลายสัปดาห์ ราคาลูกหนึ่งประมาณ 1 หมื่นเครดิต

     ค่าของเงินในโลกก่อนนับเป็นเครดิต

     หากเทียบปัจจุบัน 1 เครดิตมีค่าเท่ากับ 100 บาท

     หลังจากสำรวจบ้านเสร็จก็ยังมีสิ่งที่ผมต้องทำอีกนั่นคือขุดท่อส้วมกับต่อน้ำประปาเข้าบ้านหลังใหม่ อาจเป็นเพราะมีห้างสรรพสินค้าจึงสามารถใช้เครื่องจักรขุดกับวางท่อส้วมได้ไม่ยากเย็น อุปกรณ์ต่อท่อประปาเองก็หาจากในมิติ ผมเลือกใช้ท่อที่แข็งแรง มีความยืดหยุ่นสูง ไม่แตกง่ายในการต่อท่อเชื่อม  ส่วนระบบไฟฟ้าของบ้านเก่าคิดว่าไม่จำเป็น แต่อาจจะใช้ในอนาคต เพราะอย่างไรเสียผมต้องซ่อมบ้านหลังนั้นอยู่แล้ว 

     "งานเสร็จสิ้น หมดปัญหาเรื่องที่พักแล้ว ตอนนี้ก็สามโมงครึ่ง ยังเหลือเวลาว่างอีก งั้นลองไปสำรวจเเถวทะเลดูดีกว่า เผื่อเจอไอเดียทำเงิน" ผมพูดกับตัวเอง  ไกลออกไปประมาณห้าร้อยเมตรเป็นทะเล ที่นี่ไม่มีนักท่องเที่ยวเลย ร้านค้าขายของติดทะเลก็ไม่มี ผมเห็นเรือสองสามลำกำลังลอยลำอยู่แถวนั้น 

     การเดินสำรวจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ขณะเดินเข้าไปใกล้ทะเลผมเห็นเรือทั้งสามลำที่มีคนนั่งอยู่ในเรือรีบพายจ้ำอ้าวเข้าฝั่ง ท่าทีคนพายดูร้อนรนชอบกล แต่เพียงชั่วครู่เดียวก็เห็นคลื่นน้ำที่ผิดปกติ มันเหมือนกับมีปลาตัวใหญ่ว่ายเข้าหาเรือเหล่านั้น

ตู้ม

     เสียงดังสนั่นเรือพายถูกโจมตีด้วยจระเข้ตัวเขื่อง ขนาดตัวของมันใหญ่พอกับรถไฟเลยก็ว่าได้ เรือที่มันโจมตีเปรียบเหมือนกิ่งไม้ก็ไม่ปาน โชคดีที่คนในเรือกระโดดออกมาทัน แต่ต้องรีบว่ายน้ำหนีจระเข้ตัวนั้น 

     ผมเห็นท่าไม่ดี หากปล่อยไปเช่นนี้คงมีคนตายเเน่  จึงเข้ามิติห้างไปหยิบเอาปืนออกมากระบอกหนึ่ง

     ปืนที่ผมถือเป็นสินค้าที่พึ่งออกใหม่ มันเป็นกระบอกเดียวกับที่ผมหยิบดูก่อนจะทะลุมิติมาโลกใบนี้ ตัวปืนทำจากโลหะพิเศษมีน้ำหนักเบา ลำกล้องปืนติดตั้งระบบแรงผลักแม่เหล็กมากกว่าหนึ่งร้อยขั้น 

     ระบบเเรงผลักแม่เหล็กนี้จะทำหน้าที่ผลักลูกกระสุนที่ทำพิเศษออกไปอย่างรวดเร็ว แค่เพียงเอาหัวกระสุนใส่เข้าไปในลำกล้องแม่เหล็กจะผลักมันพุ่งออกไปทะลุเหล็กหนาหนาห้าเซ็นติเมตรได้อย่างง่ายดาย แต่หากรวมเเรงกระตุ้นจากชนวนตัวกระสุน ความเเรงของมันจะเพิ่มขึ้น แรงถีบก็น้อยเหมาะสำหรับยิงรัว 

     ผมตรวจสอบกระสุนปืนเเละเปิดกลไกยิงแบบกึ่งอัตโนมัติ เท้าก็วิ่งเข้าไปใกล้เพื่อที่จะยิงได้เเม่นยำมากขึ้น จากนั้นก็ลั่นไกยิงไปสามนัด

ถึก ถึก ถึก

     เสียงปืนไม่ดังสนั่นดั่งปืนของโลกนี้ กระสุนสามนัดพุ่งเข้าเป้าหมายอย่างจัง จระเข้ดิ้นในน้ำครู่หนึ่งพลันเปลี่ยนท่าทีเป็นเกรี้ยวโกรธโกธา  เมื่อเท้ามันหยั่งถึงพื้นก็วิ่งหวังไล่งับชายที่ว่ายน้ำหนี ดีที่การเคลื่อนไหวรุนเเรงของมันก่อให้เกิดคลื่นผลักชายคนนั้นไปถึงฝั่ง ไม่รอช้าชายดังกล่าวรีบกุลีกุจอลุกขึ้นสาวเท้าวิ่งหนีตาย ฝ่ายจระเข้ยักษ์ไม่ยอมปล่อยให้เหยื่อหลุดรอด มันวิ่งขึ้นชายฝั่งไล่ล่าชายคนนั้นเช่นกัน

     เมื่อเห็นลำตัวมันชัดเจนผมรัวปืนไปอีกหกนัด ครั้งนี้เข้าหัวสามนัด อีกสามนัดเล็งไปที่เท้าหน้าของมัน เพราะความเเรงของกระสุนทำให้เจาะเกล็ดหนาของมันทะลุอย่างง่ายดาย และผมเองก็ไม่คิดว่าหัวของมันจะบอบบางเช่นนี้ เมื่อกระสุนทะลุได้สร้างความเจ็บปวดให้มัน 

     จระเข้ดิ้นทุรนทุรายพักใหญ่ ขณะที่มันกลับลำคิดจะหนีลงทะเล ผมยิงซ้ำอีกสามนัดทำให้มันเคลื่อนไหวได้ช้าลง ไม่นานก็แน่นิ่งในที่สุด 

     "อ่า ก็พอเข้าใจสาเหตุแล้วว่าทำไมคนถึงไม่ค่อยมี" ผมเอ่ยเมื่อเห็นจระเข้ยักษ์เบื้องหน้า

      เหมือนว่าชายที่วิ่งหนีจะรู้ว่ามีคนมาช่วย เขามองกววดสายตาไปรอบๆ เมื่อมองเห็นผมที่ถือปืนก็วิ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้าดีใจ 

     "ขอบคุณ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมไว้ครับคุณนักล่า" เขาเอ่ยทั้งน้ำตา

      "ผมไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงดี" เขาพูดต่อ 

      "เรื่องแค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเองก็พึ่งมาสำรวจที่นี่วันเเรก ไม่นึกว่าจะเจอเหตุการณ์ฉุกเฉิน"  ผมเอ่ยโดยไม่ได้ปฏิเสธว่าเป็นนักล่า เพราะถ้าบอกว่าไม่ใช่ขึ้นมาเกรงว่าต้องอธิบายเรื่องอาวุธ 

      "ว่าแต่ที่นี่มีเเค่จระเข้ตัวเดียวเหรอครับ" ผมโยนหินถามทาง 

      "ไม่ใช่ครับ มันมีหลายตัว นอกจากจระเข้แล้วยังมีฉลาม กับมนุษย์เงือกครับ เอ่อ บางทีก็มีตัวแปลกๆ โผล่มาบ้าง ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไร"  เขาเอ่ย ผมพยักหน้าเบาๆ

      "ที่นี่อันตรายขนาดนี้ คุณออกเรือไปทำอะไรเหรอครับ หรือว่าล่าพวกมัน" ผมถามโดยเเสร้งทำท่าทีว่าเป็นนักล่า โดยไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทีของผมที่ชายคนนั้นเห็น เขาคิดว่าผมเป็นนักล่าระดับสูงแม้จะใส่เสื้อผ้าธรรมดาก็ตาม

       อาจเป็นเพราะประสบการณ์เก่าทำให้ท่าทางของผมดูเคร่งขรึมจริงจังเหมือนนักล่ามากประสบการณ์ ชายคนนั้นจึงเชื่อสนิทใจบอกข้อมูลทุกอย่างให้รู้ เขาตอบทุกคำถามของผม ทำให้รู้ว่าที่ทะเลเเห่งนี้มีเหล่าสัตว์ประหลาดอยู่ ชาวบ้านที่นี่ส่วนใหญ่ย้ายเข้าไปในตัวอำเภอซึ่งห่างจากทะเลพอสมควร ส่วนคนที่ยังอาศัยอยู่ถิ่นเดิมก็มีไม่กี่สิบครอบครัว พวกเขาออกเรือจับสัตว์ทะเลขายเลี้ยงชีพ ที่ทำเพราะว่ามีรายได้ดี แต่ก็ต้องแลกมากับความเสี่ยง การออกล่าสัตว์ทะเลจะทำสามถึงสี่วันครั้ง บางคนก็สัปดาห์ละครั้งก็มีขึ้นอยู่กับการทำใจของแต่ละคน

      ออกเรือครั้งละ 1-2 ชั่วโมงแต่ได้เงิน 3 พันกว่าบาท ถ้าโชคดีอาจได้เป็นหมื่นหรือมากกว่านั้น มันถือว่าเป็นอาชีพที่น่าสนใจอาชีพหนึ่ง

      แต่ก่อนเคยมีนักล่ามาจับสัตว์ทะเลไปขายทำเงินจำนวนมาก แต่เมื่อเจอจระเข้ยักษ์ก็พากันเอาชีวิตมาทิ้งหลายคน แม้จะจัดการมันได้แต่ก็ไม่คุ้มค่ากับชีวิตพวกพ้องที่เสียไป ทั้งนี้ยังมีสัตว์ประหลาดที่เเข็งเเกร่งอยู่กลุ่มหนึ่ง ซึ่งเหล่านักล่าต่างเห็นพ้องต้องกันว่าจัดการไม่ได้ ทางสมาคมจึงขึ้นภารกิจ แต่ผ่านมาหลายปีก็ยังไม่มีนักล่ากลุ่มใดมาพิชิต

       พวกที่มาก็เน้นล่าสัตว์ทะเลไปกินหรือไปขายบ้างบางครั้ง โดยหลีกเลี่ยงการปะทะกับสัตว์ประหลาด

      ปัจจุบันนี้มีแต่ความซบเซาและเงียบเหงา ชายคนนั้นวิ่งไปยังเศษซากเรือ เขาค้นหาบางอย่าง ไม่นานก็ดึงถุงตาข่ายออกมา ในนั้นมีกุ้งมังกร ปลา และหอยนางรมจำนวนหนึ่ง 

     "ผมไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี ของทะเลนี้อาจจะดูน่ารังเกียจไปบ้าง แต่ก็ขอให้คุณนักล่ารับไว้เถอะนะครับ"  ชายคนนั้นกล่าว ผมมองไปยังถุงเชือกสานอย่างไม่ใส่ใจ 

      "ไม่เป็นไร แค่จระเข้ตัวนั้นก็เพียงพอแล้ว อีกอย่างคุณยังต้องใช้เงินจากสัตว์ทะเลพวกนี้ เพราะงั้นไม่ต้องให้ผมหรอกครับ" ผมพูดกับชายคนนั้นอย่างสุภาพ แล้วเปลี่ยนเป้าหมายไปสำรวจรอบๆ เเทน 

       "หืม นั่นมัน"

..........