ตอนที่ 4 วันสอบ

ตอนที่ 4 วันสอบ

     การขายครั้งที่สองเป็นอย่างราบรื่น แม้หน้าของลุงแผนกต้อนรับจะไม่ค่อยชื่นมื่นเท่าไหร่ แกคงจะเครียดเรื่องงานไม่ก็ทางบ้าน ผมคิดแบบนั้น เมื่อขายกุ้งเสร็จผมก็ได้เงินมา 48,000 บาทถ้วน ผมไปซื้อข้าวแกงข้างทางกินหมดเงินไปหกสิบบาท รสชาติเค็มอีกต่างหาก หลังจากกินข้าวเสร็จก็กลับบ้านทันที เพราะผมยังคงต้องอ่านหนังสือสอบ ที่จริงก็ไม่อยากจะอ่านสักเท่าไหร่ เนื่องจากผมไม่ได้อยากเป็นครูหรือข้าราชการ เพราะมันไม่เหมาะกับผม ในโลกก่อนเองผมก็ไม่ได้เลือกเส้นทางสายการสอน แต่ชอบสายการสู้มากกว่า 

      พูดถึงการสู้รบปรบมือ โลกก่อนเราไม่ค่อยมีสงครามระหว่างมนุษย์ด้วยกันเองแต่จะทำสงครามกับสิ่งมีชีวิตนอกโลกที่มารุกรานฆ่าฟันมนุษย์เราอย่างเหี้ยมโหดเสียมากกว่า จะว่าไปผมยังไม่ได้วิวัฒนาการร่างกายเลย ด้วยความอ่อนเเอในตอนนี้เกรงว่าแค่วิ่งร้อยเมตรก็หอบขึ้นคอแล้ว

         เมื่อผมกลับถึงบ้านผมค้นหนังสือในกระเป๋า มันเป็นหนังสือเพียงเล่มเดียวที่เพื่อนเนสยัดใส่กระเป๋าผม นอกเหนือจากนั้นก็เป็นเสื้อผ้ากับเอกสารสำคัญ ผมหยิบหนังสือมาเปิดอ่าน ผ่านไปครู่หนึ่งก็รู้สึกงุนงงกับการเตรียมพร้อมเนื้อหาสอบ

        "กฎหมาย จรรยาบรรณ ความรู้รอบตัว วิชาหลักทั้งแปด คุณลักษณะ อืมเเล้วก็วิชาเอกสินะ"  ผมพูดออกมา พอดูข้อสอบตัวอย่างก็ลองทำดู ปรากฏว่าผิดเกือบทุกข้อ

          ก็คงไม่แปลกเพราะเจ้าของร่างเก่าเอาแต่ทำงานพิเศษหาเงินส่งตัวเองเรียนและแอบส่งไปให้น้องๆเพื่อต้องการแบ่งเบาภาระทางบ้าน วันหนึ่งได้นอนไม่ถึงสามชั่วโมง พอเข้าปีสุดท้ายดันมาเสียคนเพราะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของผู้หญิงที่เข้ามาขอคบอีก ก็กลายเป็นว่าแทบไม่สนใจทางบ้าน ยังดีที่ยังตามงานคั่งค้าง และมีเพื่อนที่คอยลากไปติว ลากไปทำงานส่งอาจารย์อย่างเนส ไม่งั้นผมคงไม่จบการศึกษาเป็นแน่ คิดไปแล้วก็น่าตบนัก 

        "เรื่องภาษาต่างประเทศคงไม่มีปัญหา เราต้องศึกษาเรื่องกฏหมาย จรรยาบรรณ ความรู้ทั่วไป และเนื้อหาเกี่ยวกับการจัดการเรียนการสอนสินะ อย่างน้อยก็ให้ได้คะแนนเกินครึ่งก็พอ เพราะเราไม่ได้ต้องการเป็นครูอยู่แล้ว แค่สอบเป็นพิธีให้แม่รับรู้ แล้วก็ไปลงทะเบียนนักล่าเมื่ออายุยี่สิบห้าบริบูรณ์"  คำที่พูดออกมาคือเป้าหมายของผม เพราะการเป็นนักล่ามีแววว่าจะทำเงินได้มากกว่า และมีอิสระกว่าการเป็นครูอาจารย์ 

         ผมไม่ลืมว่าตนมีหนี้ห้าล้านที่ต้องชดใช้อยู่ รถหรูเป็นชื่อของแฟนเก่าแต่เงินงวดรถดันเป็นผมที่ต้องจ่ายในแต่ละเดือน คนค้ำก็เป็นผมที่เอาเอกสารพ่อมาปลอมแปลง พอจะเอารถมาขับเองดันโดนเส้นสายของแฟนใหม่ของผู้หญิงคนนั้นอีก สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจ จะว่ายังไงดี แม้จะไปยื่นฟ้องแต่ไม่สำเร็จ ไม่นานฝ่ายนั้นก็ถูกยกฟ้อง เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ผมถึงขั้นจะไม่จ่ายปล่อยให้พวกนั้นยึดรถแม่งไปเลย แต่ดันไม่เป็นดั่งหวังเพราะเสนสายแฟนใหม่ของแฟนผมนั้นเล็งที่บ้านอย่างเดียว ทำให้เครียดหนักจนร่างเก่าต้องกินเหล้าประชดชีวิตแล้วก็จากโลกนี้ไปกลายเป็นผมเข้ามาแทนที่ดวงวิญญาณ

         แต่อย่าคิดว่าคนอย่างผมจะยอม เมื่อไหร่ที่เป็นนักล่า เมื่อใดที่มีอำนาจมากพอผมเอาคืนแน่ 

          เมื่อความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม ตลอดสัปดาห์ผมอ่านหนังสือและทบทวนเนื้อหาที่จำเป็นในการสอบจนสามารถทดสอบได้คะแนนเกินครึ่งแล้ว 

         เมื่อถึงวันสอบก็แต่งกายและเตรียมอุปกรณ์ที่เขากำหนดไปสอบ ผมเดินทางโดยรถบริการของลุงที่มีก็อดกิฟต์มิติ อุดหนุนน้ำชาเขียวเขาไปสองขวด 

          การสอบเป็นไปอย่างราบรื่น ผมคิดว่าทำคะแนนได้เกินครึ่ง เพราะตลอดการสอบผมนับข้อที่ทำได้ เมื่อนับได้ว่าผ่านเกินครึ่ง ข้อสอบส่วนท้ายๆ ผมกามั่วโดยไม่อ่านโจทย์ อย่าลืมว่าเป้าหมายการสอบครั้งนี้คือทำคะแนนเกินครึ่งให้เเม่เห็น เวลาไม่ผ่านท่านจะได้ไม่ผิดหวังมากนัก อย่างไรเสียก็ยังมีคนเก่งอีกมากมายที่เขาต้องการจะเป็นครูจริงๆ เขาสามารถทำคะแนนได้มากกว่าคนอย่างผมอยู่แล้ว

         "เอาล่ะ จากนี้ไปก็เข้าสู่กระบวนการวิวัฒนาการร่างกาย แต่ก่อนอื่นต้องไปหาปลากับกุ้งไปขายทำเงิน"  ผมพูดกับตัวเอง เรียกรถรับส่งแถวนั้นให้เขาไปส่ง ก่อนลงรถก็ขอเบอร์ติดต่อเขาไว้ด้วย

        "อ้วย! จระเข้ยักษ์ยังไม่ไปไหนอีกเหรอ วันนั้นเห็นอาบแดด วันนี้พี่แกเล่นเดินลาดตระเวนเลยแเฮะ" ผมบ่นอุบเมื่อเห็นพี่ยักษ์ใหญ่เดินต้วมเตี้ยมไปมา

         จระเข้ยักษ์พี่ใหญ่บิ้กเบิ้มเดินลาดตระเวนไปมาไม่ยอมลงน้ำไปพำนักพักอาศัย เดินแบบห้าวหาญไม่เกรงใจใคร การดำรงอยู่ของมันทำให้ชาวประมงต้องไปจับปลาจุดอื่นที่ไกลออกไป  ผมไม่อาจรอจนกว่ามันจะกลับลงทะเล และไม่อยากจะหาที่ทางทำเลอื่นอีก สิ่งที่ต้องทำมีเเต่ต้องจัดการมันเท่านั้น

         ปืนกระบอกเดิมถูกนำมาใช้อีกครั้ง ผมเติมกระสุนจนเต็มแม๊กกาซีน และเตรียมแม๊กสำรองเผื่อไว้หลายอันเผื่อมันเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้น เมื่อรู้สึกใจชื้นก็ยกปืนขึ้นเล็ง ศีรษะของมันหันมาทางนี้พอดีทำให้ไม่ต้องหาจุดยุทธศาสตร์ เมื่อมั่นใจก็ลั่นไกรัวหกนัดเข้ากะโหลกมันทันที ผมยิงต่ออีกสี่นัดไปที่ขาหน้าทั้งสองข้างของมันเพื่อป้องกันการเคลื่อนไหวที่คาดไม่ถึง จระเข้ยักษ์ร้องลั่นคำรามด้วยความเจ็บปวด มันพยายามวิ่งหนีแต่ขาของมันไม่เอื้ออำนวย ทำให้การเคลื่อนไหวติดขัด เส้นทางที่มันเคลื่อนที่ก็สะบัดกระส่ายไปมา ผมรออย่างใจเย็นจนมันแน่นิ่งไปในที่สุด 

        "ฟู่ว การล่าเป็นไปอย่างราบรื่น ภารกิจเสร็จสิ้น" ผมพูดกับตัวเองพลางค่อยๆย่องไปใกล้จระเข้ยักษ์อย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่ามันแน่นิ่งจริงๆก็ไม่ได้มั่นใจว่ามันจะตายจริงๆ ผมจึงปล่อยมันไว้แบบนี้ก่อนและเปลี่ยนทิศทางมุ่งหน้าไปยังโขดหินถิ่นฐานทำมาหากินของผม สายตาก็กวาดมองรอบๆ เพื่อหาจระเข้ยักษ์และสัตว์ประหลาดประเภทอื่น เมื่อมั่นใจส่วนหนึ่งว่าไม่มีพวกมันอยู่แถวนี้ก็นำกล่องข่ายดักสัตว์ทะเลออกมา 

       ทางสะดวกขนาดนี้ตกปลาล่ากุ้งอย่างเดียวไม่พอ ได้ทีละตัวสองตัวมันไม่คุ้มค่า วางกล่องดักเพิ่มอีกจะได้ทีละหลายสิบตัว ถ้าหากพื้นที่ไม่ใช่โขดหินผมคงใช้เครื่องยิงแหไปแล้ว แต่ด้วยพื้นที่ไม่อำนวยการวางกล่องข่ายดักสัตว์ทะเลจะให้ผลดีกว่า

        กล่องตาข่ายยี่สิบกว่าอันถูกมัดเชือก ใส่เหยื่อและโยนลงไปตามจุดต่างๆ ระหว่างนั้นก็ตกกุ้งฆ่าเวลา เหล่าสัตว์ทะเลต่างพากันเเหวกว่ายไปมาละลานตาเต็มไปหมด กุ้งตัวแล้วตัวเล่าถูกบรรจุใส่ถังจนเต็ม ผมจึงเอาเข้าไปเก็บไว้ในมิติพร้อมกับเอาถังใหม่ที่ใหญ่กว่าออกมา อย่างไรเสียต้องรีบกอบโกยผลประโยชน์ในครั้งนี้ให้มากที่สุด 

       เมื่อไหร่ที่ผมเริ่มกระบวนการวิวัฒนาการก็จะใช้เวลาราวหนึ่งสัปดาห์ไปจนถึงหนึ่งเดือน การหาเงินของผมก็จะขาดตอนทันที ยิ่งต้องใช้หนี้ที่ก่อเพราะความโง่ของตัวเองยิ่งต้องเร่งหาเงินให้มีรายได้มากกว่ารายจ่าย

         วันนี้คงเป็นวันแห่งโชคของผมจริงๆ แม้จะใส่ตะขอตกกุ้งก็ยังได้ปลามาหลายตัว และเมื่อผมลองยกกล่องตาข่ายดักสัตว์ทะเลขึ้นมาดูก็มีทั้งกุ้ง ปู ปลา และปลาหมึกแออัดกันอยู่ในนั้น ผมไม่รอช้ารีบเก็บทุกอันขึ้นมาแล้วใส่ไว้ในมิติทันที เมื่อเก็บกู้เสร็จสิ้นและกำลังจะโยนชุดใหม่ลงทะเลก็เห็นไอ้เข้ยักษ์ใหญ่สามตัวกำลังค่อยๆแหวกว่ายมาทางนี้  การหาสัตว์ทะเลจึงเป็นอันต้องสิ้นสุดลง 

      จะให้ผมจัดการมันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรแต่อย่าลืมว่ามันอยู่ในทะเล หากมีเลือดกระจัดกระจายมากเกินเหล่านักล่าที่อันตรายกว่าคงแห่กันมา และผมเองก็ไม่ต้องการปะทะกับสัตว์นักล่าที่ผมไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไร

      ตอนนี้จึงต้องรีบจากไปจากทำเลดีของผม ก่อนที่จระเข้ยักษ์สามตัวนั้นจะมาถึง ผมเร่งฝีเท้าไปยังศพจระเข้ที่มั่นใจแล้วว่ามันตายจริงๆ จึงเก็บเข้าไปไว้กับเพื่อนอีกตัวของมันในมิติ

      สองเท้าจ้ำอ้าวไปยังถนนหลักเพื่อโทรหาพี่คนขับรถบริการ ระหว่างนั้นก็เก็บทุกอย่างเข้าไปไว้ในมิติเหลือเพียงตัวเปล่า เมื่อพี่เขามาก็บอกจุดหมายปลายทางพลางซื้อน้ำอัดลมกลิ่นมะนาวโซดาจิบแก้กระหาย พี่เขาส่งถึงหน้าภัตราคาร เมื่อผมลงจากรถลุงยามก็จำผมได้

      "พ่อค้าคนสำคัญของภัตราคารมาแล้ว สวัสดีครับ  ผมเห็นคุณหายไปหลายวันก็เป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นเสียอีก ยินดีต้อนรับครับ" คุณยามเอ่ยทักทาย จะว่าไปผมก็ไม่ได้บอกใครว่าจะไปทำอะไร พวกเขาคงคิดว่าผมม่องเท่งไปแล้วแน่ๆ 

      คุณยามเข้าไปแจ้งผู้จัดการแผนก เขารีบออกมาต้อนรับผม สีหน้าของเขาดีขึ้นกว่าวันนั้นเสียอีก 

      "วันนี้คุณมาทานอาหารเหรอครับ เชิญด้านบนเลยทางร้านจะบริการห้องพิเศษและลดราคาอาหารบางรายการให้ด้วยครับ ถือว่าเป็นสิทธิ์พิเศษสำหรับคุณเพียงคนเดียว"  ผู้จัดการแผนกเอ่ย

      "โอ้ ดีเลยครับ ทีแรกผมไม่ได้จะมากินข้าว เป้าหมายคือเอาของทะเลมาขายเหมือนเดิมแหละครับ เพียงเเต่วันนี้ได้เยอะหน่อยเลยไม่ได้ถือกล่องมาด้วย" ผมกล่าวเขาพยักหน้า 

     "อ้อ ขออภัยที่เข้าใจผิดครับ คุณเอาไว้ที่ไหน เดี๋ยวผมจะส่งคนไปขนเองครับ" ผู้จัดการแผนกเอ่ย

     "อยู่ที่นี่แหละครับ เดี๋ยวผมเอาออกมาวางให้คิดราคา"

     "ออ คุณคงมีก็อดกิฟต์ประเภทมิติสินะครับ งั้นเชิญด้านในเลยครับ"  หลังจากผู้จัดการแผนกกล่าวเขาก็เชิญผมเข้าไปในห้องสำหรับรับซื้อวัตถุดิบจากทะเล

     "มันมีเยอะหน่อยครับ ผมวางพื้นห้องได้ไหมครับ"  ผมเอ่ย 

     "ถ้ามีเยอะเอาไปวางไว้อีกห้องดีกว่าครับ เป็นห้องสำหรับคัดวัตถุดิบครับ" ผู้จัดการแผนกเอ่ยพร้อมกับพาผมไปห้องอีกห้อง เป็นห้องที่สะอาดและมีวัตถุดิบจากหลายที่ เขาพาผมไปยังแท่นแสตนเลสที่มีความกว้างสิบเมตร 

     "เอามาวางตรงนี้ได้เลยครับ" 

     ผมเอากล่องใส่กุ้งกับปลาทั้งสองกล่องออกมา และค่อยๆ ทยอยเอากล่องตาข่ายดักสัตว์ทะเลทั้งยี่สิบกว่าอันออกมา ทำให้พื้นที่แท่นเเสตนเลสไม่เพียงพอจนต้องเอามาวางไว้ที่พื้นจนห้องกลายเป็นคับแคบทันที 

      สีหน้าของผู้จัดการอ้าปากค้างเมื่อเห็นสัตว์ทะเลดิ้นไปมาในกล่องตาข่าย 

     "แม่เจ้า ตั้งแต่ทำงานมา นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นของทะเลจำนวนมากขนาดนี้"  ก่อนที่ผู้จัดการจะพูดอะไรอีก ผมได้เอ่ยแทรกเสียก่อน

      "ใช้เวลาคิดเงินนานไหมครับ" คำสั้นๆ ทำให้ผู้จัดการแผนกรีบโทรติดต่อบางอย่าง ไม่นานก็หันมาคุยกับผม

     "จำนวนขนาดนี้คงใช้เวลานานพอสมควรครับ" ผู้จัดการเอ่ย

     "นานแค่ไหนผมก็จะรอครับ"  ผมเอ่ย ผู้จัดการพยักหน้า

     "ไม่ต้องกังวลครับ รายการอาจสรุปเสร็จในวันพรุ่งนี้ หากคุณ เอ่อ ขอทราบชื่อได้ไหมครับ"

    "ผมชื่อโต๋ครับ"

     "โอเครครับคุณโต๋ ถ้าคุณจะรอเดี๋ยวทางเราจะเตรียมที่พักและอาหารให้ บริการนี้ฟรีจนกว่าทางเราจะคำนวณราคาให้คุณโต๋เสร็จครับ ดังนั้นหากคุณสะดวกผมขอเชิญคุณไปรับประทานอาหารเย็นก่อน ผมได้แจ้งพนักงานไว้แล้วเขากำลังจัดโต๊ะสำหรับคุณอยู่ สักครู่จะมีคนพาคุณโต๋ไปรับประทานอาหารและจัดแจงที่พักให้ครับ" ผู้จัดการเอ่ย 

บริการฟรีเช่นนี้เเสดงว่าเขาทำกำไรจากวัตถุดิบที่ผมขายได้ดีแน่นอน ซึ่งยังไงช่วงนี้ผมก็ต้องพึ่งพวกเขาไปก่อน

     "ขอบคุณครับ ผมขอรับด้วยความยินดี" คนอย่างผมไม่มีคำว่าเกรงอกเกรงใจอยู่เเล้ว หลังจากรับเงินเสร็จผมจะต้องจ่ายค่างวดรถหรูก่อน จากนั้นก็เริ่มกระบวนการวิวัฒนาการ

..........