สตรีเจ้าปัญหา / 2

"ไร้ยางอาย? หม่อมฉันไม่เคยทำเรื่องไร้ยางอายมาก่อน พระองค์ตรัสแรงเกินไปหรือเปล่าเพคะ"

แสร้งทำน้ำเสียงเศร้าสร้อย ใบหน้าบิดเบี้ยวสะอื้นไร้น้ำตาเพื่อให้สมบทบาทที่สร้างขึ้นมากลั่นแกล้งอีกคน

"เจ้าทำอันใดที่ไร้ยางอายไว้ย่อมรู้อยู่แก่ใจ"

ตงเปียนอ๋องมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาขยะแขยง ไม่อยากเข้าใกล้ราวกับนางติดโรคระบาดมา

'เฟิงเยว่ซิน เจ้าเคยไปทำอะไรท่านอ๋องคนนี้ไว้ก่อนที่ข้าจะมาเข้าร่างเจ้าใช่ไหม ดูสายตาเขาที่มองเจ้าสิ รังเกียจเหมือนเป็นอะไรสักอย่าง'

"เรื่องสติเลอะเลือน ข้าว่าน่าจะเป็นโรคประจำตัวกระมัง ผ่านมาไม่กี่วัน เรื่องน่าอายพวกนั้นเจ้ากลับจำมันไม่ได้แล้ว"

เสียงเหน็บแนมดังขึ้นอีกครั้ง ตงเปียนอ๋องส่ายหน้าอย่าระอาให้กับสตรีตรงหน้าที่ยังค้นหาไม่เจอว่านางทำเรื่องไร้ยางอายอันใดไว้กับตน

"เอ๊ะ! หรือว่าพระองค์หมายถึงเรื่องจูบนั่น!"

เพราะคำใบ้ที่บอกว่าเพิ่งผ่านมาไม่กี่วันทำให้หลันจินเยว่นึกได้เพียงเรื่องนี้เรื่องเดียว

"ไร้ยางอาย! เป็นถึงบุตรีขุนนางชั้นสูงกลับพูดคำนั้นออกมาได้ไม่อายฟ้าดิน"

ถ้าไม่พูดตรง ๆ เขาจะรู้ไหมว่านางกำลังเข้าใจเรื่องเดียวกันกับอีกคนหรือไม่

"เรื่องนี้จริงด้วย หม่อมฉันมากกว่าที่ต้องคืนคำที่พระองค์กล่าวหามา"

"คืนคำข้า?"

หลันจินเยว่กอดอกพยักหน้าจ้องอีกฝ่ายและเอ่ยต่อ

"พระองค์บอกหม่อมฉันว่าพูดคำนั้นไม่อายฟ้าดิน แล้วคนที่กระทำแบบนั้นกับหญิงอื่นที่ไม่ใช่พระชายาตน แถมยังเป็นตอนที่นางหลับไม่รู้เรื่องราว แบบนี้ไม่ยิ่งกว่าอายฟ้าอายสวรรค์หรือเพคะ"

เหมือนได้ปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นในใจมาหลายวัน หลันจินเยว่พรั่งพรูทุกสิ่งออกมาจนคนฟังถึงกับทำตัวไม่ถูกที่ถูกยอกย้อน

"เจ้าว่าใครขโมยจูบเจ้า"

"พระองค์ไงเพคะ"

"ข้าเนี่ยนะ?"

องค์ชายเฟยหลงถึงกับข่มกลั้นโทสะที่ถูกกล่าวหา

"เป็นเจ้ามากกว่า สตรีที่แม้หลับยังตะกละฝันถึงของกินจนคิดว่าข้าคือน่องไก่แล้วคว้าลงไป..."

องค์ชายเฟยหลงเม้มปากแน่นกระดากปากที่จะพูดคำนั้นออกไป เขาสะบัดแขนจนชายแขนเสื้อกะพรือเสียงดังพั่บ!

"หมายความเช่นไรเพคะ"

ทำไมครั้งนี้ฟังแล้วเหมือนนางเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

จะว่าไปแล้วที่เสี่ยวโหรวเล่าให้ฟังเป็นตอนที่สาวใช้นางนั้นกลับมาจากส่งท่านหมอกลับโรงหมอ ซึ่งหมายความว่าเรื่องราวก่อนหน้าเป็นเช่นไร สาวใช้หน้าเด็กคนนั้นไม่รู้ลึกตื้นหนามาก่อน

"น่าสงสารท่านเสนาเยว่จริง ๆ ที่มีบุตรีเช่นเจ้า"

องค์ชายเฟยหลงทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก็เดินกลับออกไปอย่างไร้คำร่ำลา ปล่อยให้คนที่จะมาเล่นงานเขายืนนิ่งเป็นหินตากแดดอยู่คนเดียวท่ามกลางป่าไผ่

"ชิ! คนอะไร หล่อก็จริง ปากเน่าเสียยิ่งกว่าดินโคลนอีก"

ปากเป็นกระจับขยับระบายอารมณ์ให้คนที่ปล่อยนางไว้คนเดียว สองขาก้าวเดินไปเรื่อยตามอารมณ์โทสะที่ถูกเหน็บแนมคำแล้วคำเล่า

หลังจากที่ถูกตงเปียนอ๋องทิ้งไว้ให้อยู่คนเดียว ความโมโหที่ถูกหักหน้าทำให้หลันจินเยว่เผลอเดินลึกเข้ามาในป่าไผ่ ครั้นรู้สึกตัวพบว่าท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำทมึนน่ากลัวจากเมฆฝน มองไปทางไหนเจอแต่ลำต้นสูงชะลูดเป็นปล้อง ๆ ของต้นไผ่ ใบเรียวพัดไสวอยู่ปลายยอด เวลาต้องลมเกิดเป็นเสียงแต่ไม่เป็นทำนองฟังแล้วน่าขนลุกมากกว่าอภิรมย์

"เราอยู่ที่ไหนอีกเนี่ย"

สองขาภายใต้รองเท้าผ้าก้าวเดินอย่างลำบากเมื่อพื้นดินที่เหยียบย่ำอยู่เป็นหลุมเป็นโคลน มีรอยเท้าม้ารอยร่องเกวียนเป็นหลุมเป็นบ่อ หลบไปทางซ้ายก็เป็นต้นไผ่หลบไปทางขวาก็เถาวัลย์พันรกแถมมีหนามแหลมคมเตรียมทิ่มผิวกายคนที่คิดแตะต้องมัน

"ชิงหรง เสี่ยวโหรว ได้ยินข้าไหม"

ตะโกนจนเสียงแหบแห้งกลับไร้วี่แววทั้งสองสหายจะได้ยิน

"ต้องโทษท่านคนเดียวที่ทิ้งข้า!"

ใจเจ็บแค้นต่อบุรุษคนสุดท้ายที่นางพูดคุยด้วย

แต่จะให้โทษตงเปียนอ๋องคนเดียวคงลำเอียงกระมัง เพราะความโมโหจนหน้ามืดของตนมากกว่าจึงทำให้เดินมาอีกทิศทางที่ควรจะออกไป ทำให้ตอนนี้เรียกว่าหลงป่าคงมิผิด

"ฝนจ๋าอย่าเพิ่งตกนะ" ปากอ้อนวอนลมฟ้าลมฝน

แต่ดูแล้วคงจะห้ามภัยธรรมชาติไม่ได้ เมื่อสิ้นสุดเสียงวิงวอนนั้นไม่ทันไร พายุฝนก็พัดกระหน่ำจนหลันจินเยว่ต้องรีบหาที่หลบฝน

อีกด้านของจวนเหมยฮัว

"เจอไหม!"

เสียงกังวาลของรองแม่ทัพแห่งกองทัพมังกรขาวถามสาวใช้ข้างกายเฟิงเยว่ซิน

"ข้าน้อยหาจนทั่วจวนแล้วไม่พบแม้เงาคุณหนูเลยเจ้าค่ะ"

ปากรายงานไปพร้อม เสียงหอบเหนื่อยตามอาการที่วิ่งกระวนกระวายตามหานายหญิงทั่วจวนเหมยฮัวแต่กลับไร้วี่แววของนาง

"แค่เราสองคนคงหาไม่ทั่ว ข้าจะไปทูลขอให้ท่านอ๋องเรียกบ่าวในจวนมาช่วยอีกแรง"