หลบฝน / 1

            “หนาว ผ้า ขอผ้าห่มที”

เสียงสั่นสะท้านบ่งบอกอาการว่าคนที่เปล่งวาจาออกมานั้นกำลังรู้สึกหนาวสะบั้นไปถึงข้างในกายมากเพียงใด

            ตงเปียนอ๋องเฟยหลงที่กำลังเร่งก่อกองไฟเพื่อให้ความอบอุ่นเงยหน้ามองคนที่กอดกายตนเองเสื้อผ้าเปียกโชกชุ่มฉ่ำเพราะสายฝนด้วยแววตาเรียบเฉย

            หลังจากที่เขาสั่งให้คนออกตามหาตัวหลันจินเยว่ตามความต้องการของอู่ชิงหรง ท่านอ๋องที่ไม่เคยรู้สึกอ่อนไหวต่อเหตุการณ์ใด ๆ ถึงกับนั่งไม่ติดเก้าอี้ ในใจว้าวุ่นครุ่นคิดอยู่นานสองนาน หากเกิดอะไรขึ้นกับนางผู้นี้ รองแม่ทัพชิงหรงจะเคืองโกรธโทษเขาหรือไม่เพราะเขาคือคนสุดท้ายที่อยู่กับนาง แถมยังเป็นคนที่ทิ้งนางไว้ที่นั่นคนเดียวจนเกิดเรื่อง

            เมื่อคิดทบทวนความผิดตนเองอยู่นานสองนานจึงตัดสินใจช่วยออกตามหาตัวหลันจินเยว่อีกแรง

ตงเปียนอ๋องเฟยหลงแกะร่องรอยตามความชำนาญทางของป่าแถบนี้จนพบกับร่างบอบบางนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำแล้วพาเข้ามาหลบฝนในถ้ำแห่งนี้

"แม่คะ พ่อคะ หนูหนาวเหลือเกิน"

เสียงโอดครวญแผ่วเบาคลอออกมาจากริมฝีปากเป็นกระจับ

หลันจินเยว่เอาแต่กอดก่ายตัวเองเพื่อควานหาความอบอุ่นให้ร่างกายทว่าในถ้ำแห่งนี้มีแต่ความมืดสนิททั้งยังอับไปด้วยความชื้นของมวลอากาศที่ลายล้อมไปด้วยพายุฝนด้านนอก แม้จะมีเปลวไฟที่ตงเปียนอ๋องกำลังก่ออยู่หากแต่กลับไม่อุ่นดั่งใจต้องการ

ร่างบอบบางค่อย ๆ ขดงอตัวเข้ากอดกันจนแทบจะกลายเป็นก้อนแป้งกลม

ทุกการกระทำของนางอยู่ในสายตาบุรุษรูปงามที่นั่งสุมไฟเพื่อความอบอุ่นและใช้แสงสว่างไล่สัตว์มีพิษให้หนีไกล

 เสียงสะบัดเสื้อคลุมที่ปักด้วยลายเลื่อมทองดังสองสามครั้งก่อนจะถูกพาดไว้บนท่อนฟืนที่ตั้งขึ้นแทนเสาหวังใช้ความร้อนจากเปลวไฟไล่ความเปียกให้ได้เยอะที่สุด

ใช้เวลาไม่นานนักขายาว ๆ จึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อคลุมเสื้อตัวยาวนั้นลงบนร่างระหงเพื่อหวังให้คลายหนาว

ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะพิษหนาวในคราแรกเริ่มดีขึ้นทว่ายังแลดูซีดเซียวเนื่องจากเสื้อตัวนี้ยังมีความชื้นซุกซ่อนอยู่ให้ความอุ่นไม่สาแก่ใจเท่าที่ต้องการ

"เหตุใดข้าพบเจอเจ้าต้องมีแต่เรื่องให้ปวดหัวเช่นนี้"

ตงเปียนอ๋องเฟยหลงเหน็บแนมคนที่นอนหนาวสั่นไร้สติ

นี่หรือเปล่าที่เขาเคยได้ยินคนกล่าวกันว่า สตรีออกนอกบ้านมักคอยสร้างแต่ปัญหา

"กรี้ด!!"

เสียงฟ้าคำรามราวมังกรพิโรธดังจนถ้ำสั่นสะเทือนประกายแสงแปลบปลาบคล้ายมีสายฟ้าฟาดลงมาปากถ้ำชั่วพริบตา ทำเอาคนที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นพร้อมเสียงกรีดร้องอย่างตกใจ

"เจ้า!"

ร่างกำยำสูงแปดฉื่อแข็งราวหินเมื่อไม่คาดคิดว่าสตรีนางนี้จะตกใจกลัวเสียงคำรามของฟ้าจนกระโดดขึ้นมานั่งซบอกเขาเช่นนี้

"อืม อุ่นจัง"

ความรู้สึกเหมือนกำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ มีผ้าห่มหนา ๆ คลุมกาย ความเหน็บหนาวเมื่อครู่เลยหายไปอย่างปลิดทิ้ง

หลันจินเยว่ที่ยังไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่าบัดนี้ได้ล่วงเกินคนที่ไม่ชอบขี้หน้าตนอยู่ค่อย ๆ ใช้ มือแน่งน้อยล้วงเข้าไปในสาปเสื้อเพื่อหวังซุกหาความอบอุ่นต่อ

หมับ!

"โอ้ย! เจ็บ ๆ"

สติคล้ายกลับมาครบถ้วนเมื่อมือที่อยู่ไม่สุขดีถูกฝ่ามือหนาบีบเข้าอย่างไร้ปรานี

"เจ้านี่ช่างไร้ยางอายเสียจริง"

ตงเปียนอ๋องสะบัดมือแน่งน้อยนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี กายกำยำไม่สนใจคนที่ยังป้ำ ๆ เป๋อ ๆ จับต้นชนปลายไม่ถูกลุกขึ้นอย่างไม่บอกกล่าวทำเอาหลันจินเยว่เกือบจะหัวคะมำโหม่งหินในถ้ำ

"คนบ้าอะไรไม่อ่อนโยนต่อผู้หญิงเลย"

แม้จะไม่ได้เจ็บตัวอะไร แต่เจ็บที่ใจที่ไม่ว่าจะเข้าใกล้เขากี่ครั้งกี่คราก็ถูกปฏิบัติเหมือนตัวเชื้อโรคเช่นนี้

"ฮัดชิ้ว!"

อยากจะอ้าปากสาดวาจาร้าย ๆ ให้อีกคนผูกใจเจ็บต่อทว่าร่างกายกลับอ่อนแรงขึ้นมาจนต้องไอจามเป็นทอด ๆ

"ถ้าไม่อยากหนาวตายเข้ามาให้ใกล้กว่านี้"

แม้การแสดงออกจะเหมือนรังเกียจนางแต่พื้นเพตงเปียนอ๋องเฟยหลงเป็นคนแข็งนอกอ่อนในมีจิตใจดีรักความถูกต้อง เมื่อเห็นสตรีอ่อนแอกำลังเหน็บหนาวจึงเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงราบเรียบจนแลดูเย็นชา

"ข้าเข้าไปได้หรือเพคะ"

นางจำเรื่องก่อนหน้าที่ถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าใกล้เขาเกินสามก้าวได้อยู่จึงแสร้งถามออกไป

"เจ้าเลือกเอาแล้วกัน"

ไม่อยากพูดมากความ ประโยคก่อนหน้าบ่งบอกไปในตัวแล้วว่าเขาอนุญาตให้นางเข้าใกล้กองไฟนี้ได้ เพราะถ้านางเข้ามา เขาก็เพียงแค่เป็นฝ่ายถอยออกไปเท่านั้น

"โอ้ย!"

เพราะภายในถ้ำพื้นไม่เรียบเสมอ แถมกองไฟนี้ไม่ได้สว่างมากมายนักจึงทำให้หลันจินเยว่สะดุดกับก้อนหินเข้า

"ขยันสร้างปัญหาเสียจริง"

ปากบ่นให้สตรีที่นั่งพับเพียบมองข้อเท้าตนเองใบหน้าเหยเก ทว่ากลับทำในสิ่งตรงข้ามกับวาจาแข็งกระด้างด้วยการลุกขึ้นเดินเข้าไปดูบาดแผลอีกคน

"แค่ข้อเท้าเคล็ด ไกลความตายนัก"