ตอนที่ 60 ตามหาคนที่หายไป

“ พี่หนึ่ง พี่จะไปจริง ๆ หรือ ?” จีนเน่เดินเข้ามาหาสามีของเธอที่กำลังจัดข้าวของใส่กระเป๋า หนึ่งเดียวจึงหันไปมองที่ภรรยาแล้วดึงเธอมาแนบชิด

“ พี่ไปทำงานไงจีน ทำไมคราวนี้ถึงได้งอแงล่ะ? “ 

“ ถ้ามันไม่เกี่ยวกับเอก จีนก็จะไม่ว่าอะไรเลยค่ะ แต่นี้ ถ้าเอกมันยังเกลียดพวกเราอยู่ แล้วทำร้ายพี่ขึ้นมาจีนจะอยู่อย่างไรคะ? “ จีนเน่พูดถึงเหตุผลของเธอพร้อมกับหยดน้ำไหลลงมาตามแก้มมน

“ จีนไม่เอาน่ะ ไม่ร้องสิ ถ้าเอกมันจะทำอะไรพี่ ป่านนี้พี่ตายไปนานแล้ว “ 

“ แต่ ใครจะไปไว้ใจคนแบบมันได้ล่ะคะ จีนยังจำวันที่พี่หนึ่งถูกซ้อมปางตายได้อยู่เลย จีนไม่มีวันลืมว่ามันทำอะไรไว้กับเรา “ จีนเน่พูดอย่างจริงจังคล้อยไปทางโกรธ

“ พี่รู้ว่าจีนเป็นห่วง แต่พี่ต้องไปช่วยดูแลครีมหอมให้โอมมันไง แถมโอมมันยังให้การ์ดไปด้วยอีกตั้ง 5 คน จีนอย่าคิดมากเลย เอาเป็นว่าพี่จะระวังตัว “ จีนเน่ฟังแล้วก็พยักหน้าแม้จะไม่เห็นด้วย แต่เธอก็รู้จักสามีของตัวเองดี แล้วรู้ว่าคงไม่สามารถจะห้ามอะไรเขาได้ 

“ พี่อย่าประมาทละ จีนฝากน้องครีมด้วย จีนไม่อยากให้น้องครีม ต้องเจอเรื่องแบบเดียวกันกับจีน “ สองร่างสวมกอดกันแน่น หวนคิดถึงอดีตที่ลืมไม่ลง แต่ก็ทำให้รู้ว่ารักกันแค่ไหน 

โรงแรมแห่งหนึ่งใกล้กับอินทร์มณีรีสอร์ท

“ เราจะพักกันอยู่ที่นี้เหรอ ทำไมไม่ไปพักที่อินทร์มณีรีสอร์ทนู้นเลย “ พอรถจอดต่อหน้าโรงแรมเล็ก ๆ มาลาลัยก็ได้พูดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

“ แม่ ก็ถ้าเจ้าของรีสอร์ทคนใหม่เป็นเจ้าหนี้ของไอ้เอกนั่นจริง แล้วพวกมันรู้กัน ไหวตัวทันพาน้องหนีไปแม่จะทำอย่างไร “ เคเปอร์หันมาพูดกับแม่ ก่อนที่ทั้งสองจะเห็นรถของหนึ่งเดียว และ ครีมหอมวิ่งเข้ามาจอดใกล้ ๆ

“ ไม่รู้จะหอบอะไรกันมาเยอะแยะ “ พอเห็นหน้าลูกเลี้ยงลงมาจากรถพร้อมกับการ์ดหลายคน มาลาลัยก็เริ่มปากพล่อยใส่หญิงสาวทันที จนหนึ่งเดียวที่ได้ยินเดินเข้ามาต่อว่าเธอ

“ ทำไมครับ ค่าที่พัก ค่าเดินทางก็เสี่ยโอมเป็นคนจ่ายเอง ต่อให้มากันเป็นกองทัพก็มีปัญญาจ่าย ไม่ได้ขอเงินคุณจ่ายเสียหน่อย เราไปกันเถอะครีมหอม “ พอพูดจบเขาก็หันไปช่วยครีมหอมถือกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปข้างใน เคเปอร์จึงหันมาเคลียร์กับแม่ 

“ แม่ ผมขออะไรแม่สักอย่างไปเปล่า? “ 

“ อะไร” 

“ระหว่างที่เรามาตามหาคิตตี้ แม่ช่วยญาติดีกับครีมหน่อยได้มั้ย“ 

“ แต่ว่า…” 

“ ถ้าแม่ปฏิเสธ ผมจะส่งแม่กลับ “ เคเปอร์รีบตัดบทไม่ให้คนเป็นแม่มีทางเลือกเยอะ 

“ เอ้อ แต่แม่จะไม่ญาติดีกับมันหรอกน่ะ แม่จะพยายามไม่พูดกับมันก็แล้วกัน “ เธอพูดจบก็เดินเข้าไปในโรงแรมด้วยท่าทีขัดใจเล็กน้อย

หลังจากพักผ่อนกันได้ไม่นาน พวกเขาก็พากันไปที่สถานีตำรวจเพื่อนไปแจ้งความคนหาย เนื่องจากได้รับข้อมูลมาใหม่ 

“ อันนี้ใช่ของลูกสาวคุณไหมครับ พวกเราได้ถามกับพวกชาวบ้านเรื่องคนที่หายไป พวกชาวบ้านเลยนำมาให้ แล้วบอกว่ามันตกอยู่กลางถนนเมื่อหลายวันก่อน “ นายตำรวจที่รับผิดชอบคดีนี้ ยื่นโทรศัพท์มือถือที่น่าจะพังไม่มีสิ้นดีเครื่องนั้น ให้เคเปอร์และแม่ดู 

“ ใช่ค่ะ ฉันจำได้ ลูกสาวของฉันชอบใส่ตัวอักษรชื่อตัวเองหลังเคสโทรศัพท์ แล้วแบบนี้ฉันจะได้เจอลูกฉันแล้วใช่มั้ยคะคุณตำรวจ “ มาลาลัยถามคนตรงหน้าด้วยท่าทีเป็นกังวล มือถือยังขนาดนี้ แล้วลูกสาวเธอจะเป็นถึงขนาดไหนกัน 

“ จากการสอบถามชาวบ้านแถวนั้น ผมคิดว่าคนที่รับพาตัวลูกสาวของคุณไปน่าจะยังอยู่แถวนั้นครับ บริเวณที่เราพบมือถือ “ 

หลังจากกลับจากโรงพัก ครีมหอม หนึ่งเดียว พร้อมกับลูกน้องอีกสองคน ได้มาเดินตลาด ซึ่งเป็นคำขอร้องของครีมหอมที่อยากจะมาหาเบาะแส หญิงสาวแต่งตัวในชุดเดรสสีแดง ใส่วิกผมสีทอง ทำตัวเหมือนเป็นนักท่องเที่ยว จนเธอได้มายินชายวัยกลางคนสองคนยืนคุยกันเนื้อในของการสนทนาฟังดูแปลกหู 

“ เฮ้ย เมื่อวานกูไปลองสาวน้อยท้ายซอยนี้มาว่ะ แม่งเด็ดสมราคาแถมผิวพรรณนี้ดี เหมือนไม่ใช่คนบ้านเราเลย อารมณ์แบบลูกคุณหนูอะไรประมาณเนี้ย “ 

“ จริงหรือ งั้นแนะนำกันหน่อยสิวะ มึงจะเก็บไว้กินคนเดียวหรือไง “ 

“ คืนละ 3 หมื่นเลยน่ะ มึงไหวหรือ แถมไอ้ที่เป็นเจ้าของมันก็นัดยากเสียด้วยสิ มันจัดคิวให้ยัยนั่นเสียยาวเลย ไม่รู้ว่าได้พักผ่อนได้นอนบ้างหรือเปล่า “ 

“ ครีม! “ 

“ ห๊ะ ! “ ครีมหอมที่กำลังเหม่อฟังที่คนพวกนั้นพูดสะดุ้งรีบหันไปมองหนึ่งเดียวที่เรียกเธอ

“ เรากลับกันเถอะ มันจะมืดแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ “ ครีมหอมพยักหน้าแล้วจึงเดินตามหนึ่งเดียวไป แต่ก็ไม่ลืมเอาเรื่องที่ได้ยินเมื่อกี้กลับไปคิด