ตราบาปหัวใจ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในห้องนอนที่เงียบงัน กลับดังชัดเจนผิดปกติในยามนี้ จนทำให้มินตราสะดุ้งสุดตัว

เธอมองหน้าจอแสดงหมายเลขแปลกตาด้วยความลังเล ความรู้สึกไม่สบายใจบางอย่างก่อตัวขึ้นในอก ก่อนที่เธอจะตัดสินใจกดรับสาย

"คุณเป็นญาติของคุณมินทร์ใช่ไหมคะ?" เสียงสุภาพแต่เร่งรีบดังมาจากปลายสาย

"ค่ะ... ฉันเป็นน้องสาวของเขา" มินตราตอบเสียงแผ่ว แม้ในใจจะเริ่มหวั่นไหวอย่างรุนแรง

"ดิฉันโทรมาจากโรงพยาบาลค่ะ ตอนนี้มีเรื่องด่วนที่จำเป็นต้องแจ้งให้คุณทราบโดยด่วน"

"เรื่องด่วน?" เธอทวนคำอย่างไม่เข้าใจ มือที่จับโทรศัพท์เริ่มกำแน่นจนข้อนิ้วซีดเผือด ความกังวลแล่นเข้าสู่หัวใจเร็วยิ่งกว่าสายฟ้า

"มีอุบัติเหตุรถชน ผู้บาดเจ็บอาการสาหัส และเราได้รับข้อมูลว่าคุณมินทร์อาจเป็นผู้ขับขี่รถคันที่ก่อเหตุ..."

ปลายสายหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมาด้วยเสียงเคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิม

"ตอนนี้ผู้บาดเจ็บยังไม่รู้สึกตัว และอยู่ในห้องฉุกเฉินค่ะ"

โลกทั้งใบของมินตราเหมือนหยุดหมุนในพริบตาเดียว

เสียงลมหายใจของตัวเองยังฟังดูแผ่วเบาเกินกว่าจะเป็นจริง หูอื้อราวกับอยู่ในสุญญากาศ

"ผู้บาดเจ็บเป็นใครเหรอคะ?" เธอถามเสียงสั่น ในใจภาวนาให้ไม่ใช่ชื่อที่เธอกำลังหวาดกลัวที่สุด

"คุณพิมพ์นารา ทิพยการค่ะ"

ชื่อที่คุ้นเคยดั่งตรึงอยู่ในหัวใจ ทำให้มินตรารู้สึกเหมือนเลือดในกายถูกแช่แข็งจนไม่อาจขยับตัวได้อีก

"พิมพ์นารา" อดีตเพื่อนรักที่เคยใช้ชีวิตร่วมกันแทบทุกวินาที

หญิงสาวผู้กลายมาเป็นคนสำคัญที่สุดในหัวใจของ "ธีรัช" ผู้ชายที่เธอเคยเฝ้ามองด้วยความรักมาตลอดชีวิต

และตอนนี้... พี่ชายของเธอกลับเป็นคนทำร้ายผู้หญิงคนนั้น

มินตราสูดลมหายใจลึกจนอกไหวหวั่น พยายามฝืนไม่ให้ตัวเองล้มพับอยู่ตรงนั้น

"ตอนนี้เธออาการเป็นยังไงบ้างคะ?"

"ยังไม่รู้สึกตัวค่ะ แพทย์กำลังทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเธอ แต่สถานการณ์ค่อนข้างวิกฤติ เราอยากให้ญาติของคนขับมาที่โรงพยาบาล เพื่อดำเนินเรื่องทางกฎหมายด้วยค่ะ"

ร่างกายของมินตราเริ่มสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ ความกลัว ความผิด และความสิ้นหวังถาโถมใส่เธอพร้อมกันราวพายุ

ธีรัช เขาจะต้องรู้เรื่องนี้ในไม่ช้า และเมื่อเขารู้...เขาจะเกลียดเธอจนไม่มีทางให้อภัยได้อีก

ภาพใบหน้าของเขาฉายชัดในหัว ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยแฝงด้วยความอบอุ่น แต่บัดนี้ เธอรู้ดีว่าจะมีเพียงความเย็นชาและโทสะที่รอเธออยู่

"ฉัน... ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"

เสียงที่เอ่ยตอบออกไปนั้นสั่นไหวจนแทบจับใจความไม่ได้ มินตรารีบกดวางสาย ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะทรุดตัวลงนั่งบนขอบเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง

เธอเอามือกุมหน้าอกที่เจ็บปวดราวถูกบีบรัด หายใจติดขัดอย่างทรมาน

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างร้อนรน ก่อนที่เสียงของแม่จะดังตามมา

"มินตรา! เกิดอะไรขึ้นลูก ใครโทรมาดึดดื่นป่านนี้?"

"แม่..." น้ำเสียงของมินตราสั่นสะท้าน ดวงตาแดงก่ำด้วยหยาดน้ำตาที่กักเก็บเอาไว้สุดความสามารถ

"พี่มินทร์... พี่ขับรถชนคนค่ะ... แล้วหนีไป..."