All Chapters of ตราบาปหัวใจ: Chapter 1 - Chapter 10

เสียงพูดของเธอเหมือนฟ้าผ่ากลางใจผู้เป็นแม่ทันที ใบหน้าของแม่เธอซีดเผือดในเสี้ยววินาที น้ำตาไหลพรากลงมาอย่างไม่อาจห้าม มือที่จับแขนมินตราไว้สั่นระริกอย่างน่าสงสาร "ไม่จริง... มินตรา... ลูกพูดอะไรของลูก..." เสียงสะอื้นหลุดออกมาจากลำคอที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเกินจะกล่าว มินตราโผเข้าไปกอดแม่แน่น ก้อนสะอื้นจุกแน่นอยู่กลางอก ความสิ้นหวัง ความเจ็บปวด และความผิดบาป ถาโถมเข้ามาไม่หยุด ชั้นหกของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง บรรยากาศเงียบสงัดจนได้ยินเพียงเสียงเครื่องช่วยหายใจที่ส่งเสียงสม่ำเสมอ ราวกับนับถอยหลังชีวิตของคนบนเตียงคนไข้ มินตรานั่งนิ่งอยู่ข้างเตียง...นั่งนิ่งราวกับรูปปั้น ดวงตาแดงก่ำจับจ้องไปยังร่างไร้สติของพิมพ์นารา หญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นดั่งเงาคู่ขนาน แต่ในท้ายที่สุด กลับกลายเป็นผู้ทำลายโลกของเธอจนไม่เหลือชิ้นดี ความหลังที่เต็มไปด้วยบาดแผลฝังลึกไหลย้อนเข้ามาอีกครั้ง ความเจ็บปวดเก่าๆ ที่ไม่มีวันเลือนหาย ถึงอย่างนั้น... แม้จะเคยถูกหักหลังอย่างไร้ความปรานี มินตราก็ทำได้เพียงนั่งเฝ้ามองเงียบๆ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเอื้อนเอ่ยถึงความเจ็บปวดของตัวเอง ตอนนี้ พิมพ์นารานอนแน่นิ่งอย

เสียงตวาดดังลั่นจนหญิงสาวสะดุ้งสุดตัว เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตากลมโตแดงก่ำด้วยหยาดน้ำตา ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษ"พี่...พี่ธีรัช..." เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงสั่นเครือ"เธอยังมีหน้ามานั่งร้องไห้อีกเหรอ?! พี่ชายของเธอเพิ่งชนคนจนปางตาย แล้วมันไปไหน?! หรือว่าเธอเป็นคนช่วยให้มันหนีออกนอกประเทศ?!""ไม่นะ! มินไม่ได้ทำแบบนั้น!" มินตราสะอื้นทั้งที่พยายามกลั้นเสียงไว้สุดกำลัง"โกหก!!"ธีรัชกระชากแขนเล็กๆ ของมินตราเต็มแรงอย่างไร้ความปรานี ร่างบางเซถลาไปข้างหน้าจนเกือบล้ม มือของเธอสั่นระริกขณะที่พยายามแกะมือแข็งกร้าวของเขาออกจากตัว"มินไม่รู้จริงๆ... ว่าพี่มินทร์จะหนี มินพยายามติดต่อหลายครั้งแล้ว ขอร้องเขาแล้ว... ขอร้องจริงๆ!" เสียงของหญิงสาวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ความเสียใจ และความสิ้นหวังที่ทับถมกันจนแทบระเบิดแต่สำหรับธีรัช ไม่มีคำไหนในประโยคเหล่านั้นสามารถสั่นคลอนความเกลียดชังในอกของเขาได้เขาไม่เชื่อ!ไม่แม้แต่นิดเดียว!"โกหก เธอเป็นน้องมัน! เธอจะไม่รู้อะไรเลยได้ยังไง?!""สาบานได้! มินสาบานได้ว่ามินไม่รู้!"มินตราอ้อนวอน น้ำตาไหลพรากลงมาตามใบหน้าซีดเซียว ขณะที่พยายามดิ้นหนี แต่ยิ่งขืนตัว แขน

"พี่ธีรัช... ได้โปรดเถอะค่ะ หยุดทำร้ายครอบครัวมินเถอะ...""หยุด?" ธีรัชทวนคำนั้นด้วยเสียงเยาะเย้ยในลำคอ "เธอคิดว่าพี่จะหยุดง่ายๆ งั้นเหรอ มินตรา? พี่ชายของเธอทำลายชีวิตของพิมพ์นารา คนที่พี่รักมากที่สุด แล้วเธอกล้าขอให้พี่หยุดงั้นเหรอ?""มินขอโทษค่ะ... มินตราขอโทษแทนพี่มินทร์ แต่... แต่แม่ของมินไม่เกี่ยวเลยนะคะ แม่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ได้โปรดเถอะ พี่ธีรัช..." เธอกระซิบอ้อนวอน ทั้งเสียงและหัวใจที่กำลังสั่นสะท้านอย่างรุนแรง"พี่จะหยุดก็ต่อเมื่อเธอรับผิดชอบแทนมัน!" ธีรัชประกาศกร้าว ราวกับพิพากษาโทษประหารชีวิตให้เธอมินตรารู้ดี... รู้ดีกว่าใครว่าธีรัชเกลียดเธอแต่เขาไม่เคยรู้เลย... ไม่เคยแม้แต่จะสังเกต ว่าเธอเคยรู้สึกอย่างไรกับเขาเธอไม่เคยอยากเป็นศัตรูของเขา ไม่เคยอยากถูกมองด้วยสายตาเย็นชาดูแคลนเช่นนี้แต่ในท้ายที่สุด... เธอกลับต้องเป็นผู้รับโทษแทน ทั้งที่ไม่เคยทำผิดแม้แต่น้อยหากความรักที่เธอมีให้เขา... กลับต้องถูกตอบแทนด้วยความเกลียดชังถึงเพียงนี้แล้วเธอควรจะรู้สึกอย่างไร?"ถ้าเธอไม่อยากเห็นแม่เธอทรุดหนักไปกว่านี้..." เสียงของธีรัชเยียบเย็น "ถ้าเธออยากให้ร้านของแม่เธอกลับมาเปิดได้... ก

เป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อน เธอและพิมพ์นารา เพื่อนสนิทที่สนิทที่สุดในชีวิต ได้รับเชิญให้เข้าร่วมค่ายอาสาสมัครในหมู่บ้านห่างไกลทางภาคเหนือหน้าที่ของพวกเธอคือช่วยกันสร้างโรงเรียนเล็กๆ ให้กับเด็กๆ ในพื้นที่ห่างไกล และที่นั่นเอง... คือครั้งแรกที่เธอได้พบกับเขาธีรัช ชายหนุ่มวัยสิบเก้าปีในตอนนั้น รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมสันอย่างชายหนุ่มในวัยเริ่มต้นความงามสมบูรณ์เต็มที่ เสน่ห์บางอย่างในตัวเขาดึงดูดสายตาทุกคนให้จับจ้องอย่างไม่อาจละได้ เขามาพร้อมกลุ่มเพื่อนจากโรงเรียนเอกชนชื่อดัง คนกลุ่มนั้นดูแตกต่างจากเธอและพิมพ์นาราอย่างสิ้นเชิงเขาอยู่คนละโลกกับเธอ...แต่ในวันนั้น โลกสองใบบังเอิญมาบรรจบกัน"ดูเขาสิ หล่อมากเลย..."พิมพ์นารากระซิบกระซาบข้างหูเธอด้วยดวงตาเป็นประกายมินตราเพียงยิ้มและหัวเราะเบาๆ แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจ ทั้งที่ในใจ... มีประกายบางอย่างอุ่นวาบขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้เธอเองก็แอบชมชอบเขา... เหมือนกับสาวๆ ในค่ายคนอื่นๆจนกระทั่งวันหนึ่ง... วันที่ฝนตกกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา ดินบนเขาอ่อนตัวลง และเกิดเหตุดินสไลด์อย่างไม่คาดคิดเสียงตะโกนโหวกเหวกดังไปทั่วบริเวณ ทุกคนแตกตื่น รีบหนีเอาตัวรอดอย่างโกล

เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากทางเดินข้างห้องครัว กลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยมาตามสายลมบางเบา เธอเงยตาขึ้นเล็กน้อย ก็เห็นเงาร่างสูงใหญ่อยู่ตรงนั้นธีรัชในชุดสูทสีเข้มเนี้ยบกริบ ดูสมบูรณ์แบบและสง่างามเกินเอื้อม มือข้างหนึ่งของเขาล้วงกระเป๋าอย่างสบายๆ ขณะที่อีกข้างถือแก้วไวน์แกว่งเบาๆ ราวกับไม่มีอะไรเร่งรีบในโลกใบนี้เขามองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย... เรียบเสียจนอ่านไม่ออกว่าข้างในนั้นมีความรู้สึกแบบไหนซ่อนอยู่"ทำอะไร?""ฉัน... ล้างจานค่ะ" เธอตอบเสียงเบา ก้มหน้าลงจนแทบจมลงไปในอ่างล้างจาน"ดี..." ธีรัชเอ่ยเสียงเนิบช้า "เหมาะกับเธอดี"ใช่...นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ กดเธอให้ตกต่ำ ลากเธอลงสู่ความต่ำต้อยที่สุดที่เขาจะทำได้ธีรัชยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างเชื่องช้า ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้จนเงาของเขาทาบทับตัวเธอจากนั้นเขาโน้มตัวลง กระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ ราวกับมีดปลายแหลม"อย่าคิด...ว่าจะมีสิทธิ์ได้รับความเคารพจากใครในบ้านหลังนี้""สำหรับฉัน..." ธีรัชเว้นจังหวะ ก่อนจะกดเสียงต่ำเฉียบอีกระลอก"เธอไม่มีค่ามากไปกว่าคนใช้คนหนึ่ง หรืออาจจะน้อยกว่านั้นด้วยซ้ำ"จากนั้นเขาก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างไม่หันกลับมามอ