11

กรุณาจ่ายเงินให้ชายชราเจ้าของรถจำนวนหนึ่ง เป็นสินน้ำใจที่เขายอมให้ติดรถกระบะคันผุพังขึ้นมาที่หมู่บ้านด้วย ระหว่างการเดินทางก็ไต่ถามเรื่องที่พักว่าพอจะมีให้เช่าหรือร่วมอาศัยด้วยไหม ชายชราจึงเอ่ยปากให้ยกกระท่อมท้ายหมู่บ้านหลังนี้ให้อยู่ มันเป็นกระท่อมหลังเดิมที่เขาเคยอาศัย ก่อนจะย้ายไปอยู่กับลูกชายและลูกสะใภ้ที่อยู่ในหมู่บ้าน โชคดีของสองหนุ่มสาวที่กระท่อมหลังนี้มีข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นอยู่เกือบครบ แม้จะเก่าแต่มันยังใช้งานได้ก็ถือว่าโอเค

พื้นที่ที่ชาวบ้านอยู่อาศัยหรือถางป่าเพื่อทำกินไม่มีเอกสารสิทธิ์ใดๆ ใครจะอยู่ตรงไหนจะยกให้ใครเพียงแค่เอ่ยปากบอกกันให้รับรู้ก็พอ ชาวบ้านอยู่กันอย่างกลมกลืนกับธรรมชาติ ไม่ทำลายไม่ทำร้าย ทำการเกษตรปลูกผักเลี้ยงไก่เลี้ยงหมูไปตามประสา ทำแค่พออยู่พอกิน แต่ก็มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งที่รวมตัวกันหาของป่า แล้วรวบรวมฝากกันลงไปขายให้พ่อค้าในหมู่บ้านที่ตีนภู เพื่อจะหาเงินซื้อข้าวสารอาหารแห้งมาตุนไว้ และเก็บไว้ใช้ยามจำเป็น

หมู่บ้านนี้อยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติ อยู่ในหุบเขาสลับซับซ้อน การเดินทางในช่วงที่ถนนปกติไม่มีฝนตก ใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมงก็ถึง แต่ในช่วงหน้าฝนแบบนี้ ถนนจะถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง และแม้ฝนจะหยุดตกไปแล้ว ก็ต้องรออีกเป็นสัปดาห์กว่าถนนหนทางจะใช้สัญจรได้ตามปกติ กรุณาจึงเบาใจไว้ว่าชั่วระยะเวลาหนึ่งนับจากนี้ ป๊าของเธอจะไม่มีทางตามขึ้นมาทำร้ายคนที่เธอรักได้แน่นอน ส่วนการประจันหน้ากันในอนาคตนั้นจะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็สุดจะคาดเดา แต่ที่แน่ๆ เธอจะไม่ยอมให้ป๊าทำร้ายพี่ไฟเด็ดขาด

“วันนี้มีอะไรให้ทำเยอะแยะ ตัวจิ๋วพร้อมไหม”

“พร้อมสิ เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ ตัวจิ๋วถึกและทนมากเลยนะ” มะไฟมองหน้าคนถึกยิ้มๆ มองอย่างไม่เชื่อถือ คนที่มั่นใจว่าตัวเองถึกระดับหนึ่งปั้นหน้าบึ้ง

“พูดไปก็จะหาว่าโม้ พี่ไฟคอยดูก็แล้วกันว่าตัวจิ๋วน่ะพูดจริง แกร่งจริง” กรุณายกแขนขึ้นเบ่งกล้ามอันน้อยนิดของตนขู่คนมอง มะไฟส่ายหน้าน้อยๆ เขาเก็บจานชามตรงหน้ามาถือไว้แล้วลุกขึ้น กรุณารีบลุกขึ้นตาม หญิงสาวจับต้นแขนแกร่งไว้แน่น คนตัวสูงกว่าก้มมองหน้าเธอ สายตาคู่คมมีแววไม่เข้าใจปนแปลกใจอยู่ในนั้น

“ตัวจิ๋วเป็นเมีย ล้างชามเป็นหน้าที่ของเมีย” มะไฟอมยิ้ม ยื่นชามในมือให้เธอ คนที่บอกว่าตัวเองเป็นเมียเขารับมาถือไว้แล้วเดินไปตรงระเบียงเล็กๆที่เชื่อมต่อออกไปจากส่วนครัว

“พี่จะไปดูรางน้ำหน่อยนะ ฝนหยุดตกแล้ว น้ำฝนที่รองไว้ใช้ได้อีกวันสองวัน ต่อไปคงต้องใช้น้ำประปาภูเขาเหมือนชาวบ้าน” กรุณาหันไปพยักหน้ารับน้อยๆ แล้วยิ้มหวานสดใส ยิ้มของเธอทำให้คนมองตาพร่า อยากจะปรี่เข้าไปกอดรัด หอมแก้มนวลสักฟอด อยากจุ๊บปากจิ้มลิ้มสักครั้ง แต่ก็ทำได้เพียงหักห้ามใจ เพราะหากได้ใกล้ชิดมากกว่านี้ เขากลัวว่าจะอดใจที่จะล่วงเกินเธอไม่ได้ ชายหนุ่มจึงเพียงยิ้มตอบ แล้วเดินลงบันไดตรงไปยังตุ่มที่ตั้งอยู่หลังกระท่อม 

ที่นี่ใช้ระบบประปาภูเขา โดยใช้ไม้ไผ่ผ่าซีกต่อกันลำเลียงน้ำลงมาจากลำธารบนภู ในช่วงที่ฝนตกหนักอย่างนี้ ระบบประปาภูเขาจึงอาจได้รับความเสียหายเป็นบางจุด เขาจึงต้องตรวจตราและซ่อมแซมเพื่อให้มันใช้งานได้เหมือนเดิม

กรุณาล้างจานชามและอุปกรณ์ครัวเสร็จ ก็เก็บกวาดทำความสะอาดบนกระท่อม หญิงสาวเอาเครื่องนอนออกมาผึ่งแดด ถอดปลอกหมอนใบเดียวที่มีอยู่ในกระท่อมออกมาซักตาก วางหมอนผึ่งแดดไว้บนตั่งตัวเล็กตรงระเบียง และพาดที่เสื่อผืนเก่ากับผ้าห่มบนราวระเบียง กว่ามะไฟจะกลับมา กรุณาก็เก็บกวาดกระท่อมน้อยเสร็จพอดี แม้จะถูกบิดาเลี้ยงดูมาอย่างคุณหนู ไม่ค่อยได้จับได้ทำงานแบบนี้เท่าไร แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่เป็นเอาเสียเลย แม้จะเก้กังไปบ้างแต่เธอก็พยายามทำมันออกมาให้ดีที่สุด เธออยากทำให้พี่ไฟเห็นว่า เธอปรับตัวอยู่กับเขาได้ 

มะไฟแบกไม้ไผ่ลำใหญ่ยาวมาสองลำ เขาโยนมันลงที่หน้ากระท่อม คนที่เพิ่งเก็บกวาดกระท่อมเสร็จมองยืนอยู่บนระเบียงตะโกนถามเสียงใสแจ๋ว 

“เอาไม้ไผ่มาทำไมอ่ะพี่ไฟ”

“พี่จะทำรางไม้ไผ่รับน้ำต่อมาจากรางหลักของประปาภูเขาที่ชาวบ้านทำไว้ เราจะได้มีน้ำใช้กัน” มะไฟตอบแล้วถอดเสื้อยืดออกม้วนๆแล้วพันไว้บนหัว ก่อนนั่งลงจัดการผ่าไม้ไผ่อย่างคล่องมือ

“หิวหรือยัง” มะไฟเงยหน้าขึ้นถามคนที่เดินลงจากกระท่อมตรง

มาหาตน ในมือของเขายังถือมีดปลายแหลมค้างไว้

“ยังไม่เที่ยงเลยนะพี่ไฟ ตัวจิ๋วไม่ใช่หมูนะ จะได้กินตลอดเวลา” กรุณายู่ปากน้อยๆ มองคนถามด้วยสายตางอนๆ

“อยากให้เป็นหมู อยากให้ตัวโตกว่านี้ นี่ยี่สิบเอ็ดจริงๆหรือเปล่า ตัวเล็กยังกะเด็กประถม”

“ยังกะน้องตัวเองตัวใหญ่ มะเฟืองก็ตัวเท่ากันกะตัวจิ๋วนี่แหละน่า”

เมื่ออีกฝ่ายพูดถึงน้องสาว สีหน้าของมะไฟก็เจื่อนลง ป่านนี้น้องสาวเขาจะอยู่อย่างไร จะเป็นห่วงเขามากแค่ไหน ชายหนุ่มก้มหน้า ถอนหายใจเฮือกใหญ่ คนที่มองเขาอยู่พลอยมีสีหน้าไม่ดีไปด้วย กรุณานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเขา