Library

Home / โรแมนติก / ด่วนพิศวาส / 16

16

Author: มาตานานา พิธุ

Last Updated: 2025-02-06 01:00:22

“เห็นพี่เชิดบอกว่าเสี่ยให้พามะเฟืองไปทำงานที่โรงทำอิฐบล็อก”

“อ๋อ! ได้จ้ะ ไม่มีปัญหา มะเฟืองทำงานหนักได้ทุกอย่างแหละ”

“ดีแล้วล่ะ ทำตัวว่าง่ายๆ ช่วยงานเสี่ยเขาตามที่เขาบอก เขาจะได้เอ็นดู จะได้อยู่กันไปนานๆ” ป้าประไพที่กำลังเตรียมกาแฟไปเสิร์ฟให้การุณย์บอกอย่างหวังดี

“ตกลงเอ็งมาเป็นตัวประกัน มาเป็นคนงาน หรือมาเป็นเล็กเป็นน้อยของเสี่ยกันแน่วะมะเฟือง” เหมียวถามตรงๆ เพราะเธอสงสัยมาตั้งแต่เสี่ยยอมให้มะเฟืองนอนพักอยู่บนบ้านแล้ว

“มะเฟืองจะไปทำงานตามที่เสี่ยสั่งแล้ว ต้องไปถามพี่เชิดใช่ไหมจ๊ะว่าต้องทำอะไรบ้าง” ป้าประไพมองเหมียวด้วยสายตาปรามอยู่ในที

“ไอ้เชิดมันคงรออยู่หน้าบ้าน รีบไปเถอะ ตอนกลางวันก็กินข้าวที่โรงครัวเลยนะ จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาให้เหนื่อย เลิกงานแล้วค่อยกลับมา ป้าจะทำกับข้าวไว้เผื่อ”

“จ้ะ ขอบคุณนะจ๊ะป้า มะเฟืองไปก่อนนะจ๊ะ”

เหมียวมองตามร่างบอบบางเดินออกจากห้องครัวไป แล้วหันกลับมามองหน้าป้าประไพด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

“ป้าว่ามะเฟืองมันอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรกันแน่ กลางคืนนอนสบายๆอยู่บนบ้านอย่างกับแขกคนสำคัญ แต่กลางวันกลับต้องทำงานในโรงงาน เสี่ยเขาคิดอะไรอยู่นะ”

“อยากรู้ไหมล่ะว่าเสี่ยคิดอะไรอยู่”

“อยากรู้จ้ะป้า” เหมียวขยับเข้าไปใกล้ป้าประไพ เอียงหูตั้งใจรอฟังเต็มที่ แต่กลับถูกป้าประไพเขกมะเหงกลงกลางกบาลมาหนึ่งที

“โอ๊ย! ป้ามาเขกหัวฉันทำไม” เหมียวเอามือกุมหัว ทำหน้าหงิก มองหน้าป้าประไพอย่างไม่เข้าใจ

“เรื่องของเจ้านาย อย่าสอใส่เกือก ไปทำงาน ไป!”

“ป้าอ่ะ!” เหมียวลูบหัวป้อยๆ ก่อนหันไปคว้าเอาถุงดำใส่ขยะหิ้วออกไปทิ้ง ผู้สูงวัยมองตามแล้วถอนหายใจ ขยับปากพูดเบาๆ

“นั่นน่ะสิ เสี่ยกำลังคิดอะไรอยู่นะ”

มะเฟืองเดินมาถึงหน้าบ้านก็พบว่าเชิดรออยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างเป็นมิตร และแอบหนักใจแทนหญิงสาวอยู่ไม่น้อยที่ต้องมาทำงานหนักอย่างกับผู้ชาย

“โรงทำอิฐไปทางไหนจ๊ะพี่เชิด”

“อยู่ด้านหลังโกดังที่เอ็งเคยถูกจับมัดไว้นั่นแหละ ทางโน้น” ไอ้เชิดชี้นิ้วไปทางโกดังหลังใหญ่

“แต่ข้าว่าก่อนเอ็งจะไปทำงาน เอ็งควรไปหาเสื้อแขนยาว ผ้าปิดจมูก กับหมวกมาใส่ก่อน” เชิดบอกด้วยความหวังดี เพราะโรงทำอิฐบล็อกทั้งร้อนทั้งฝุ่นเยอะ

“เสี่ยไม่ได้ให้คนเตรียมไว้ให้” มะเฟืองบอกเสียงขื่น ไอ้เชิดพอจะเข้าใจที่หญิงสาวบอก มะเฟืองอยู่ที่นี่ในฐานะตัวประกันก็จริง แต่คนอย่างเสี่ยเจ๋ง ไม่มีทางให้ใครมาอาศัยอยู่ใต้ชายคาแบบฟรีๆหรอก ใครก็ตามที่อยู่กับเสี่ยต้องทำงานแลกกับทุกอย่างที่ได้จากเสี่ยทั้งนั้น เสี่ยบอกเสมอว่าของฟรีไม่มีในโลก แต่เสี่ยไม่เคยเอาเปรียบใคร ออกจะเป็นผู้ให้มากกว่ารับด้วยซ้ำ และที่ให้มะเฟืองทำงานเหมือนคนงานคนอื่นก็เพื่อแลกกับค่าที่พักค่าอาหารที่หญิงสาวกินอยู่ที่นี่ แต่ในฐานะของตัวประกันรอวันที่พี่ชายเธอจะถูกจับตัวมารับโทษจากเสี่ยนั้น นั่นมันอีกส่วน ซึ่งไอ้เชิดผู้รู้ใจเจ้านายเป็นอย่างดี พอจะเดาได้รางๆว่าเสี่ยจะเอาคืนพี่ชายของมะเฟืองด้วยวิธีไหน

“งั้นเอ็งเดินไปที่โรงทำอิฐก่อน เดี๋ยวข้าจะไปเอาของนังเหมียวมาให้ยืม”

“ขอบคุณจ้ะพี่เชิด”

มะเฟืองเดินไปทางโกดังที่เห็นอยู่ไม่ไกล สองเท้าย่ำไปข้างหน้าเรื่อยๆไม่เร่งรีบ หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ ใบหน้าที่เคยสดใสในวันวานหม่นเศร้า ทั้งที่ในหัวใจหนักอึ้ง ทั้งเป็นห่วงพี่ชาย ทั้งหวาดหวั่นต่อค่ำคืนที่กำลังจะมาถึง แต่เธอก็ต้องทำทุกอย่างตามที่เสี่ยเจ๋งต้องการ เธอไม่มีทางเลือกอื่นเลยหรือ อิทธิพลและอำนาจเงินของเสี่ยเจ๋งทำให้เธอต้องยอมจำนนทำตามที่เขาสั่งที่ทุกอย่างเลยหรือไร

“พี่ไฟกับตัวจิ๋วจะเป็นยังไงบ้างนะตอนนี้” มะเฟืองหยุดเดิน มองไปยังเทือกภาพเขาสลับซับซ้อนที่เธอคุ้นตามาตั้งแต่เด็ก หญิงสาวเม้มปากแน่น ยืนนิ่งคล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“เสี่ยครับ!” ไอ้เชิดตะโกนเรียกเจ้านายด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆอยู่หน้าห้องทำงานของเสี่ยเจ๋ง เรียกเสร็จมันก็เคาะประตูสองครั้ง ท่าทางลุกลี้ลุกลน

“เข้ามาสิวะ” เสี่ยเจ๋งตะโกนบอกลูกน้องด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขากำลังโมโหกับข้อมูลที่ลูกน้องเพิ่งเข้ามารายงานก่อนหน้านี้

“สะพานข้ามลำน้ำที่จะใช้เดินทางขึ้นเขาถูกน้ำซัดคอสะพานจนพังเสียหายครับเสี่ย ทางการแจ้งว่าอาจจะต้องใช้เวลาซ่อมแซมหลายวันอยู่ เราคงต้องรอ”

คนเป็นพ่อร้อนรุ่มใจเหลือคณา อยากจะตามขึ้นไปเอาตัวลูกสาวกลับมา อยากจะจัดการไอ้คนไม่เจียมที่บังอาจมาหลอกลวงลูกสาวเขาให้มันตายคาตีนในวันนี้วันพรุ่ง แต่ฟ้ากลับไม่เป็นใจเอาเสียเลย

“โธ่โว้ย!” การุณย์ตวาดเสียงดัง กำปั้นหนักทุบโต๊ะดังปึ้ก เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ไอ้เชิดเปิดประตูเข้ามาพอดี มันสะดุ้งเฮือก ลูบอกป้อยๆ

“มีอะไร!” สายตาดุกับน้ำเสียงห้วนจัดทำให้ไอ้เชิดลังเลที่จะเอ่ยปากพูด มันมองหน้าเสี่ยแล้วยิ้มแหยๆ

“เป็นห่าอะไร จะพูดอะไรก็พูดมา ถ้าไม่พูดก็ไสหัวออกไป กูอยากอยู่คนเดียว” ไอ้เชิดสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เรียกกำลังใจให้ตัวเอง ก่อนจะขยับเดินเข้าไปยืนกุมเป้าต่อหน้าเจ้านาย

“เอ่อ...มะเฟืองหายไปครับเสี่ย”

“เวรเอ๊ย!” การุณย์สบถอย่างหัวเสีย

“เอ่อ...คนงานที่เห็นบอกว่ามะเฟืองเดินไปทางท้ายไร่ครับ”

“แล้วทำไมไม่จับตัวไว้”

Previous Chapter Next Chapter

ด่วนพิศวาส 17
“เอ่อ...คนงานนึกว่าเสี่ยจะให้มะเฟืองไปทำงานที่ท้ายไร่เลยไม่ได้สนใจ แต่ผมตามไปดูแล้ว ทางนั้นใช้เดินขึ้นภูได้ มะเฟืองอาจจะเดินขึ้นภูไปหาพี่ชาย”“มันจะขึ้นไปบนภูได้ยังไง สะพานขาดแบบนั้น ถ้ามันจะไปจริงๆก็ต้องอ้อมเขาอีกตั้งสองลูก หรือมันจะไปทางนั้นจริงๆวะ” การุณย์มีสีหน้าครุ่นคิด ยายเด็กนั่นอาจจะใจเด็ดกว่าที่เขาคิด เธออาจจะเสี่ยงเดินขึ้นเขาไปหาพี่ชายจริงๆก็ได้“ไปตามคนมาสักสิบคน ให้ช่วยกันออกตามจับตัวมะเฟืองกลับมาให้ได้ ถ้าเอาตัวกลับมาไม่ได้ พวกมึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้า” การุณย์ขบกรามแน่น ดวงตาคู่คมดุดัน เขาพอเดาความคิดของหญิงสาวออก นี่คงคิดว่าถ้าหนีขึ้นภูไปอยู่กับพี่ชายแล้วจะปลอดภัยด้วยกันทั้งคู่เหรอ หึ! อย่าหวังเลยว่าจะเอาตัวรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้ ใครที่กล้าลูบคมเสี่ยเจ๋ง มันไม่เคยตายดีสักคนหรอกมะเฟืองหอบหายใจแรงเพราะวิ่งมาไกล หญิงสาวหยุดชะงักอยู่ริมลำน้ำ สายตาผิดหวังมองสะพานข้ามลำน้ำที่บัดนี้ถูกน้ำป่าพัดจนพัง ไม่ส
ด่วนพิศวาส 16
“เห็นพี่เชิดบอกว่าเสี่ยให้พามะเฟืองไปทำงานที่โรงทำอิฐบล็อก”“อ๋อ! ได้จ้ะ ไม่มีปัญหา มะเฟืองทำงานหนักได้ทุกอย่างแหละ”“ดีแล้วล่ะ ทำตัวว่าง่ายๆ ช่วยงานเสี่ยเขาตามที่เขาบอก เขาจะได้เอ็นดู จะได้อยู่กันไปนานๆ” ป้าประไพที่กำลังเตรียมกาแฟไปเสิร์ฟให้การุณย์บอกอย่างหวังดี“ตกลงเอ็งมาเป็นตัวประกัน มาเป็นคนงาน หรือมาเป็นเล็กเป็นน้อยของเสี่ยกันแน่วะมะเฟือง” เหมียวถามตรงๆ เพราะเธอสงสัยมาตั้งแต่เสี่ยยอมให้มะเฟืองนอนพักอยู่บนบ้านแล้ว“มะเฟืองจะไปทำงานตามที่เสี่ยสั่งแล้ว ต้องไปถามพี่เชิดใช่ไหมจ๊ะว่าต้องทำอะไรบ้าง” ป้าประไพมองเหมียวด้วยสายตาปรามอยู่ในที“ไอ้เชิดมันคงรออยู่หน้าบ้าน รีบไปเถอะ ตอนกลางวันก็กินข้าวที่โรงครัวเลยนะ จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาให้เหนื่อย เลิกงานแล้วค่อยกลับมา ป้าจะทำกับข้าวไว้เผื่อ”“จ้ะ ขอบคุณนะจ๊ะป้า มะเฟืองไปก่อนนะจ๊ะ”เหมียวมองตามร่างบอบบางเดินออกจ
ด่วนพิศวาส 15
มะเฟืองถอนหายใจอย่างโล่งอก เอนตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนจดคอ ความอ่อนล้าโรยแรงเพราะนอนไม่พอมาหลายคืนทำให้เพียงแค่หลับตาลงไม่ถึงสามนาที หญิงสาวก็หลับลึกหลับสนิท ไม่รับรู้เลยว่าประตูห้องถูกมือดีเปิดออกและเขาก็ก้าวเข้ามาหยุดยืนจ้องมองหน้าเธออยู่ข้างเตียงแล้วการุณย์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด อุตส่าห์ยืดเวลา ให้โอกาสพี่ชายของเธอแล้ว แต่ไอ้คนไม่เจียมกะลาหัวก็ยังไม่ยอมพาลูกสาวเขากลับมาคืน บางทีก็โอกาสที่เขาหยิบยื่นให้ก็ควรหมดอายุได้แล้ว“มะเฟือง มะเฟืองเอ๊ย!” คนที่เพิ่งนอนไปไม่ถึงชั่วโมงค่อยๆลืมตาขึ้นมองคนปลุก เมื่อเห็นว่าเป็นป้าประไพ มะเฟืองจึงหลับตาลงอีกครั้ง“มะเฟืองขอนอนต่ออีกสักนิดนะจ๊ะป้า”“ไม่ได้หรอก เสี่ยบอกให้ป้ามาปลุกเอ็งลงไปทำงาน รีบๆอาบน้ำแต่งตัวลงไปข้างล่าง หรือเอ็งจะรอให้เสี่ยขึ้นมาปลุก” ป้าประไพบอกแล้วป้าประไพเดินออกจากห้องไป ชื่อของการุณย์ทำให้หญิงสาวรีบลุกขึ้นนั่ง ปลดปมผ้าถุงออก ดึง
ด่วนพิศวาส 14
มะไฟตาพร่าไปกับยิ้มหวานละลายใจของคนในอ้อมแขน อดใจไม่ไหวที่จะกดจมูกลงบนแก้มเนียนอีกครั้ง กรุณาเบี่ยงหน้าหนีด้วยท่าทางเขินอาย ปลายจมูกของคนอยากหอมแก้มสาวจึงกดลงบนลำคอระหงแทน “พาตัวจิ๋วขึ้นฝั่งเถอะ หิวแล้ว” กรุณาบอกโดยไม่ยอมมองหน้าคนที่อุ้มตัวเองอยู่ มะไฟกดจมูกบนลำคอสาวแล้วสูดกลิ่นหอมดังฟอด แล้วรีบตัดใจไม่ทำอะไรไปมากกว่านั้น “อืม...พี่ก็หิวแล้วเหมือนกัน กลับไปกินมาม่าอืดของเรากันเถอะ” กรุณาหัวเราะคิก มะไฟยิ้มบาง กระชับวงแขนอุ้มหญิงสาว แล้วพาเธอเดินไปยังแผ่นหินเดิม มะไฟส่งหญิงสาวขึ้นไปนั่งบนโขดหิน แล้วบอกให้เธอไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังต้นไม้เดิม ส่วนเขาขอล้างตัวอีกสักหน่อย ต่อเมื่อกรุณาสวมเสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว แล
ด่วนพิศวาส 13
“พี่ไฟขี้โกง ลงไปเล่นน้ำก่อนตัวจิ๋ว” เสียงงุ้งงิ้งดังมาก่อนเจ้าตัวจะทันได้เดินมาถึงริมลำธารเสียอีก มะไฟมองไปยังต้นเสียง ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นคนตัวเล็กหอบเสื้อผ้าก้าวเร็วๆเข้ามาใกล้“วางเสื้อผ้าไว้บนโขดหินตรงนั้นก่อน”กรุณารีบตามที่เขาบอก พอวางเสื้อผ้าเสร็จแล้วหันกลับไปมองคนที่ลงเล่นน้ำก่อนเธอ เขาก็ดำผุดดำว่ายอยู่กลางลำธารแล้ว คนขี้โกง!ร่างอรชรสมส่วนถูกพรางไว้ด้วยผ้าถุงโป่งพองที่ตัดเย็บโดยมียางยืดรัดเหนืออกและยาวถึงครึ่งแข้ง ผมยาวถึงกลางหลังถูกปล่อยสยาย เหนือยางรัดผ้าถุงขึ้นไปเผยผิวเนื้อเนียนขาวผ่องกระจ่างตาอย่างคนที่ไม่เคยต้องแดดต้องลม กรุณาก้าวเท้าลงไปยังลำธาร พาตัวเองขึ้นไปนั่งบนแผ่นหิน หย่อนขาลงในลำน้ำ หญิงสาวหันหน้าไปทางคนขี้โกงที่กำลังจ้วงแขนว่ายน้ำอยู่ไม่ไกล“สบู่กับแชมพูอยู่นี่นะพี่ไฟ อย่าเล่นน้ำจนลืมถูสบู่สระผมล่ะ” กรุณาตะโกนบอกเขาด้วยน้ำเสียงกวนๆกึ่งดุ“คร้าบ แม่...” มะไฟตอบรับเสียงดังฟังชัด ก
ด่วนพิศวาส 12
“พี่ไฟคิดถึงมะเฟืองหรือจ๊ะ”ไม่ใช่ว่าจะไม่นึกถึงเพื่อนกรุณาเองก็เป็นห่วงมะเฟืองอยู่เหมือนกัน แต่เธอมั่นใจว่าแม้พี่ชายไม่อยู่ด้วย มะเฟืองสามารถเอาตัวรอดได้ แม้เป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่เธอก็เชื่อว่ามะเฟืองต้องเข้าใจเธอกับพี่ชายแน่นอน“ป่านนี้มะเฟืองคงเป็นห่วงเราแย่แล้วไม่รู้ว่าเสี่ยเจ๋งจะทำอะไรมะเฟืองหรือเปล่า”“ป๊าไม่ใช่คนแบบนั้นป๊าไม่ไปยุ่งกับมะเฟืองหรอกพี่ไฟอย่ากังวลไปเลย”กรุณาเอื้อมมือไปแตะมือที่กำมีดปลายแหลมอยู่เบาๆมะไฟเงยหน้ายิ้มให้หญิงสาว “ทำรางน้ำเสร็จแล้ว พี่จะพาไปดูลำธาร อยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง”มะไฟบอกเล่าเรียบเรื่อยเขาพยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุดเพราะไม่อยากให้กรุณาเป็นกังวลใจไปกับเขาเสี่ยเจ๋งใจดีกับลูกสาวทั้งรักทั้งหวงไม่แปลกที่กรุณาจะมองเห็นแต่ด้านดีของผู้เป็นพ่อแต่คนนอกอย่างเขารู้
ด่วนพิศวาส 11
กรุณาจ่ายเงินให้ชายชราเจ้าของรถจำนวนหนึ่ง เป็นสินน้ำใจที่เขายอมให้ติดรถกระบะคันผุพังขึ้นมาที่หมู่บ้านด้วย ระหว่างการเดินทางก็ไต่ถามเรื่องที่พักว่าพอจะมีให้เช่าหรือร่วมอาศัยด้วยไหม ชายชราจึงเอ่ยปากให้ยกกระท่อมท้ายหมู่บ้านหลังนี้ให้อยู่ มันเป็นกระท่อมหลังเดิมที่เขาเคยอาศัย ก่อนจะย้ายไปอยู่กับลูกชายและลูกสะใภ้ที่อยู่ในหมู่บ้าน โชคดีของสองหนุ่มสาวที่กระท่อมหลังนี้มีข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นอยู่เกือบครบ แม้จะเก่าแต่มันยังใช้งานได้ก็ถือว่าโอเคพื้นที่ที่ชาวบ้านอยู่อาศัยหรือถางป่าเพื่อทำกินไม่มีเอกสารสิทธิ์ใดๆ ใครจะอยู่ตรงไหนจะยกให้ใครเพียงแค่เอ่ยปากบอกกันให้รับรู้ก็พอ ชาวบ้านอยู่กันอย่างกลมกลืนกับธรรมชาติ ไม่ทำลายไม่ทำร้าย ทำการเกษตรปลูกผักเลี้ยงไก่เลี้ยงหมูไปตามประสา ทำแค่พออยู่พอกิน แต่ก็มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งที่รวมตัวกันหาของป่า แล้วรวบรวมฝากกันลงไปขายให้พ่อค้าในหมู่บ้านที่ตีนภู เพื่อจะหาเงินซื้อข้าวสารอาหารแห้งมาตุนไว้ และเก็บไว้ใช้ยามจำเป็นหมู่บ้านนี้อยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติ อยู่ในหุบเขาสลับซับซ้อน การเด
ด่วนพิศวาส 10
เช้าวันต่อมาแสงสีทองทาบทับจับขอบฟ้า เป็นแสงตะวันแรกที่อาบไล้ยอดภูหลังจากท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆฝนมาหลายวัน กรุณาขยับตัวเข้าหาไออุ่นที่อิงแอบแนบนอนมาทั้งคืน แก้มนุ่มเบียดชิดอยู่กับซอกคอแกร่ง มือข้างหนึ่งวางแหมะอยู่บนแผ่นอกกำยำน่าลูบไล้ เจ้าของท่อนแขนที่เธออาศัยหนุนนอนกอดกระชับร่างเธอแน่นขึ้นอีกนิด สายตาคู่คมจับจ้องใบหน้าสาวที่ยังคงหลับตาพริ้มราวกับเด็กน้อยที่ยังหลงวนอยู่ในห้วงฝันแสนหวาน “ตื่นได้แล้วคนขี้เซา” มะไฟปลุกคนในอ้อมกอดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เนื้อตัวนุ่มนิ่มกำลังจะทำให้เขาตบะแตก ทว่าแม่คนขี้อ่อยแบบไม่รู้ตัวว่าอ่อยกลับไม่มีท่าทีว่าจะตื่น มิหนำซ้ำเธอยังเบียดอกอวบภายใต้เสื้อยืดบางๆแนบไปกับสีข้างของเขาได้อย่างน่าหวั่นใจ “ตัวจิ๋ว ตื่นได้แล้ว” มะไฟรวบรวมสมาธิเรียกหญิงสาวอีกครั้ง กรุณาปรือตาขึ้นช้าๆ คลี่ยิ้มให้เขา มะไฟใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง คิดว่าเธอคงจะตื่นแ
ด่วนพิศวาส 9
“ชาร้อนอีกสักถ้วยไหม” มะไฟนั่งอยู่ส่วนที่ต่อเติมออกจากตัวกระท่อมสำหรับตั้งเตาไฟและทำครัว เขามองคนขี้หนาวอย่างเห็นใจ ชายหนุ่มร่างใหญ่กำยำผู้กรำงานไร่งานสวนทำงานหนักมาตั้งแต่ยังเด็กยังรู้สึกหนาวสั่นเลย นับประสาอะไรกับคุณหนูลูกสาวเสี่ยเจ๋งผู้ไม่เคยตกระกำลำบาก เธอคงหนาวมากกว่าเขาเป็นสิบเป็นร้อยเท่า กรุณาส่ายหน้า หญิงสาวกระชับผ้าห่มผืนน้อยให้แน่นขึ้นอีก ดวงตากลมโตมองผ่านหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย เธอมองเห็นเพียงสีขาวปกคลุมอยู่ด้านนอก กรุณาหันกลับมามองคนที่นั่งจ้องมองเธออยู่แล้วยิ้มบาง “ตัวจิ๋วอยากกลับบ้านไหม” มะไฟเห็นท่าทางเบื่อๆของคนที่ฉุดเขามาจากบ้าน จึงเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ...ที่จริงกรุณาไม่ได้ออกแรงฉุดกระชากเขามาหรอก เธอบอกเพียงว่าเสี่ยเจ๋งบังคับเธอให้แต่งงานกับลูกชายของเพื่อน ซึ่งเธอไม่อยากแต่ง และหากเธอต้องแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ชีวิตเธอก็คงเหมือนตก

Scan code to read on App

Share

16

Related chapters

ด่วนพิศวาส 17

ด่วนพิศวาส 1

ด่วนพิศวาส 2

ด่วนพิศวาส 3

ด่วนพิศวาส 4

ด่วนพิศวาส 5

ด่วนพิศวาส 6

ด่วนพิศวาส 7

Latest chapter

ด่วนพิศวาส 17

ด่วนพิศวาส 16

ด่วนพิศวาส 15

ด่วนพิศวาส 14

ด่วนพิศวาส 13

ด่วนพิศวาส 12

ด่วนพิศวาส 11

ด่วนพิศวาส 10

ด่วนพิศวาส 9