แชร์

15

ปรับปรุงล่าสุด: 2025-02-05 01:30:06

มะเฟืองถอนหายใจอย่างโล่งอก เอนตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนจดคอ ความอ่อนล้าโรยแรงเพราะนอนไม่พอมาหลายคืนทำให้เพียงแค่หลับตาลงไม่ถึงสามนาที หญิงสาวก็หลับลึกหลับสนิท ไม่รับรู้เลยว่าประตูห้องถูกมือดีเปิดออกและเขาก็ก้าวเข้ามาหยุดยืนจ้องมองหน้าเธออยู่ข้างเตียงแล้ว

การุณย์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด อุตส่าห์ยืดเวลา ให้โอกาสพี่ชายของเธอแล้ว แต่ไอ้คนไม่เจียมกะลาหัวก็ยังไม่ยอมพาลูกสาวเขากลับมาคืน บางทีก็โอกาสที่เขาหยิบยื่นให้ก็ควรหมดอายุได้แล้ว

“มะเฟือง มะเฟืองเอ๊ย!” คนที่เพิ่งนอนไปไม่ถึงชั่วโมงค่อยๆลืมตาขึ้นมองคนปลุก เมื่อเห็นว่าเป็นป้าประไพ มะเฟืองจึงหลับตาลงอีกครั้ง

“มะเฟืองขอนอนต่ออีกสักนิดนะจ๊ะป้า”

“ไม่ได้หรอก เสี่ยบอกให้ป้ามาปลุกเอ็งลงไปทำงาน รีบๆอาบน้ำแต่งตัวลงไปข้างล่าง หรือเอ็งจะรอให้เสี่ยขึ้นมาปลุก” ป้าประไพบอกแล้วป้าประไพเดินออกจากห้องไป ชื่อของการุณย์ทำให้หญิงสาวรีบลุกขึ้นนั่ง ปลดปมผ้าถุงออก ดึงลงให้มันไปกองที่เอว แล้วก้มลงมองสำรวจตามเนื้อตัวของตน มันยังเหมือนเดิม ไม่มีอาการแปลกประหลาดใดๆเกิดขึ้นกับร่างกาย มะเฟืองถอนหายใจ แล้วรีบลงจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองให้เร็วที่สุด

หลังจากทำธุระส่วนตัวยามเช้าอย่างเร่งรีบ ไม่ถึงสิบนาทีมะเฟืองก็ลงมาถึงข้างล่าง หญิงสาวสวมชุดกางเกงยีนห้าส่วนและเสื้อยืดพอดีตัว ผมยาวถูกรวบมัดเป็นหางม้าเปิดเผยดวงหน้าสดใสวัยสาว เธอยืนหันรีหันขวางหาใครสักคนที่พอจะถามไถ่ได้ว่าเสี่ยเจ๋งจะให้เธอทำงานอะไร

“มายืนทำซากอะไรแถวนี้ รีบไปกินข้าวในครัวกับคนอื่นแล้วออกไปทำงาน” เสียงเข้มดุของคนที่ยืนกอดอกพิงกรอบประตูห้องทำงานอยู่ทำให้มะเฟืองหันไปมอง

“บอกแล้วยังมาทำหน้าเซ่อ ไปสิ”

“ครัวไปทางไหน” มะเฟืองถามเสียงห้วน ก็บ้านใหญ่โตอย่างกับวัง เธอจะรู้ไหมว่าครัวต้องเดินไปทางไหน

“มากินมาขี้บนบ้านคนอื่นตั้งหลายวันแล้ว ไม่รู้จักสังเกตสังกาอะไรบ้างเลยเหรอ” การุณย์ถามเสียงราบเรียบ สายตามองหญิงสาวอย่างตำหนิ

“ฉันเป็นไข้นอนอยู่แต่ในห้อง” มะเฟืองกัดฟันตอบ มองเขาด้วยสายตาเกลียดชังแบบไม่ปกปิด

“มาอยู่กี่วันแล้วนะ มาเป็นตัวประกันแต่อยู่ดีกินดียิ่งกว่าเจ้าของบ้านอีก” การุณย์กอดอกเดินเข้าใกล้หญิงสาว เขาเดินวนรอบๆเธอ กวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนมาหยุดอยู่ตรงหน้า ยิ้มเยาะอย่างคนเหนือกว่า

“ฉันไม่ได้อยากมาอยู่ที่นี่” มะเฟืองเงยหน้ามองคนตรงหน้า ท่าทางของเธอราวกับนางกวางระวังภัยจากคมเขี้ยวเสือร้าย

“แต่ตอนนี้ ถึงไม่อยากอยู่ก็ต้องอยู่ กลางวันเธอต้องทำงานเหมือนคนงานคนอื่น จะมากินฟรีอยู่ฟรีไม่ได้ ข้าวปลามันแพง ไหนจะค่าน้ำค่าไฟอีก”

“ครัวไปทางไหน” มะเฟืองไม่อยากเสวนากับเขา เธอจึงเอ่ยคำถามตัดบทด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ หญิงสาวทำทีชะเง้อคอหาทางเดินไปยังห้องครัว การุณย์ยิ้มมุมปาก ยื่นมือไปบีบกรามเล็กของเธอด้วยมือข้างเดียว และออกแรงบีบมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายสะบัดหน้าขัดขืน

“เวลาฉันพูด เธอควรตั้งใจฟัง”

มะเฟืองเจ็บจนต้องนิ่วหน้า หญิงสาวใช้มือสองข้างดึงข้อมือของเขาสุดแรง หากแต่กำลังที่น้อยกว่า ทำให้เธอมิอาจดึงมือเขาออกจากแก้มของตนได้ หญิงสาวจ้องหน้าคนที่ใช้กำลังกับตัวเองด้วยสายตาเคืองขุ่น

“ปล่อย” แก้มที่ถูกบีบแน่นทำให้ริมฝีปากอิ่มเผยอบิดเบี้ยว เสียงที่พูดออกมาจึงอู้อี้แทบฟังไม่ได้ความ การุณย์หรี่ตามอง ยิ้มขัน

“ฉันยังพูดไม่จบ” มะเฟืองหยุดออกแรงดึงมือเขา หญิงสาวปล่อยแขนสองข้างลงแนบลำตัว มองสบตาเขา มองเข้าไปในดวงตาคู่คมของคนที่เธอชิงชัง เธอยอมจำนน รอฟังสิ่งที่เขาพูด การุณย์ยิ้มพอใจ เขาก้มหน้าลงจนแทบชิดใบหน้านวล เอ่ยบอกเธอด้วยเสียงราบเรียบ ทว่าคนฟังกับรู้สึกเย็นวาบไปทั้งสันหลัง

“เธอนอนสบายมาหลายคืนแล้ว คืนนี้เธอต้องเริ่มทำตามข้อตกลงของเรา อีตัวบนเตียงของฉัน” ท้ายประโยคเขาจงใจกระซิบชิดใบหูขาว เป่าลมร้อนขู่คนปากดี สายตาคมมองขนกายที่ลุกชูชันของเธอด้วยความพอใจ

“ฉะ...ฉันยังไม่พร้อม”

“ฉันแค่บอกให้รู้ ไม่ได้ถามว่าเธอพร้อมหรือไม่พร้อม ครัวไปทางโน้น” การุณย์หมุนใบหน้าสาวไปทางประตูบานที่อยู่ไม่ไกล แล้วปล่อยมือออก หนุ่มใหญ่เดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน ทิ้งให้คนถูกทวงข้อตกลงยืนขาสั่นหวั่นใจกับค่ำคืนนี้อยู่คนเดียว กว่ามะเฟืองจะตั้งสติก้าวขาออกเดินไปยังห้องครัวได้ก็นานพอสมควร

หลังรับประทานอาหารเช้าร่วมกับป้าประไพ เหมียว และไอ้เชิดแล้ว มะเฟืองก็อาสาเก็บสำรับ ล้างจานชามเอง เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงหันมาถามเหมียวซึ่งเก็บกวาดครัวอยู่

“พี่เหมียวมีอะไรให้มะเฟืองช่วยไหมจ๊ะ”

“ไม่มีหรอกมะเฟือง เอ็งไปทำงานที่เสี่ยเขาบอกเถอะ”

“เสี่ยบอกแค่ว่าให้ทำงาน แต่ไม่ได้บอกว่างานอะไร” มะเฟืองพูดแล้วถอนหายใจเบาๆ งานกลางวันเธอไม่กลัวหรอก จะงานบ้านงานเรือน หรือจะงานไร่งานสวน แบกอิฐแบกปูน เธอทำได้หมดแหละ จะหนักใจก็แต่งานกลางคืนที่เขาระบุว่าต้องเริ่มทำคืนนี้นี่แหละ

บทที่แล้ว บทต่อไป

ด่วนพิศวาส 17
“เอ่อ...คนงานนึกว่าเสี่ยจะให้มะเฟืองไปทำงานที่ท้ายไร่เลยไม่ได้สนใจ แต่ผมตามไปดูแล้ว ทางนั้นใช้เดินขึ้นภูได้ มะเฟืองอาจจะเดินขึ้นภูไปหาพี่ชาย”“มันจะขึ้นไปบนภูได้ยังไง สะพานขาดแบบนั้น ถ้ามันจะไปจริงๆก็ต้องอ้อมเขาอีกตั้งสองลูก หรือมันจะไปทางนั้นจริงๆวะ” การุณย์มีสีหน้าครุ่นคิด ยายเด็กนั่นอาจจะใจเด็ดกว่าที่เขาคิด เธออาจจะเสี่ยงเดินขึ้นเขาไปหาพี่ชายจริงๆก็ได้“ไปตามคนมาสักสิบคน ให้ช่วยกันออกตามจับตัวมะเฟืองกลับมาให้ได้ ถ้าเอาตัวกลับมาไม่ได้ พวกมึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้า” การุณย์ขบกรามแน่น ดวงตาคู่คมดุดัน เขาพอเดาความคิดของหญิงสาวออก นี่คงคิดว่าถ้าหนีขึ้นภูไปอยู่กับพี่ชายแล้วจะปลอดภัยด้วยกันทั้งคู่เหรอ หึ! อย่าหวังเลยว่าจะเอาตัวรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้ ใครที่กล้าลูบคมเสี่ยเจ๋ง มันไม่เคยตายดีสักคนหรอกมะเฟืองหอบหายใจแรงเพราะวิ่งมาไกล หญิงสาวหยุดชะงักอยู่ริมลำน้ำ สายตาผิดหวังมองสะพานข้ามลำน้ำที่บัดนี้ถูกน้ำป่าพัดจนพัง ไม่ส
ด่วนพิศวาส 16
“เห็นพี่เชิดบอกว่าเสี่ยให้พามะเฟืองไปทำงานที่โรงทำอิฐบล็อก”“อ๋อ! ได้จ้ะ ไม่มีปัญหา มะเฟืองทำงานหนักได้ทุกอย่างแหละ”“ดีแล้วล่ะ ทำตัวว่าง่ายๆ ช่วยงานเสี่ยเขาตามที่เขาบอก เขาจะได้เอ็นดู จะได้อยู่กันไปนานๆ” ป้าประไพที่กำลังเตรียมกาแฟไปเสิร์ฟให้การุณย์บอกอย่างหวังดี“ตกลงเอ็งมาเป็นตัวประกัน มาเป็นคนงาน หรือมาเป็นเล็กเป็นน้อยของเสี่ยกันแน่วะมะเฟือง” เหมียวถามตรงๆ เพราะเธอสงสัยมาตั้งแต่เสี่ยยอมให้มะเฟืองนอนพักอยู่บนบ้านแล้ว“มะเฟืองจะไปทำงานตามที่เสี่ยสั่งแล้ว ต้องไปถามพี่เชิดใช่ไหมจ๊ะว่าต้องทำอะไรบ้าง” ป้าประไพมองเหมียวด้วยสายตาปรามอยู่ในที“ไอ้เชิดมันคงรออยู่หน้าบ้าน รีบไปเถอะ ตอนกลางวันก็กินข้าวที่โรงครัวเลยนะ จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาให้เหนื่อย เลิกงานแล้วค่อยกลับมา ป้าจะทำกับข้าวไว้เผื่อ”“จ้ะ ขอบคุณนะจ๊ะป้า มะเฟืองไปก่อนนะจ๊ะ”เหมียวมองตามร่างบอบบางเดินออกจ
ด่วนพิศวาส 15
มะเฟืองถอนหายใจอย่างโล่งอก เอนตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนจดคอ ความอ่อนล้าโรยแรงเพราะนอนไม่พอมาหลายคืนทำให้เพียงแค่หลับตาลงไม่ถึงสามนาที หญิงสาวก็หลับลึกหลับสนิท ไม่รับรู้เลยว่าประตูห้องถูกมือดีเปิดออกและเขาก็ก้าวเข้ามาหยุดยืนจ้องมองหน้าเธออยู่ข้างเตียงแล้วการุณย์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด อุตส่าห์ยืดเวลา ให้โอกาสพี่ชายของเธอแล้ว แต่ไอ้คนไม่เจียมกะลาหัวก็ยังไม่ยอมพาลูกสาวเขากลับมาคืน บางทีก็โอกาสที่เขาหยิบยื่นให้ก็ควรหมดอายุได้แล้ว“มะเฟือง มะเฟืองเอ๊ย!” คนที่เพิ่งนอนไปไม่ถึงชั่วโมงค่อยๆลืมตาขึ้นมองคนปลุก เมื่อเห็นว่าเป็นป้าประไพ มะเฟืองจึงหลับตาลงอีกครั้ง“มะเฟืองขอนอนต่ออีกสักนิดนะจ๊ะป้า”“ไม่ได้หรอก เสี่ยบอกให้ป้ามาปลุกเอ็งลงไปทำงาน รีบๆอาบน้ำแต่งตัวลงไปข้างล่าง หรือเอ็งจะรอให้เสี่ยขึ้นมาปลุก” ป้าประไพบอกแล้วป้าประไพเดินออกจากห้องไป ชื่อของการุณย์ทำให้หญิงสาวรีบลุกขึ้นนั่ง ปลดปมผ้าถุงออก ดึง
ด่วนพิศวาส 14
มะไฟตาพร่าไปกับยิ้มหวานละลายใจของคนในอ้อมแขน อดใจไม่ไหวที่จะกดจมูกลงบนแก้มเนียนอีกครั้ง กรุณาเบี่ยงหน้าหนีด้วยท่าทางเขินอาย ปลายจมูกของคนอยากหอมแก้มสาวจึงกดลงบนลำคอระหงแทน “พาตัวจิ๋วขึ้นฝั่งเถอะ หิวแล้ว” กรุณาบอกโดยไม่ยอมมองหน้าคนที่อุ้มตัวเองอยู่ มะไฟกดจมูกบนลำคอสาวแล้วสูดกลิ่นหอมดังฟอด แล้วรีบตัดใจไม่ทำอะไรไปมากกว่านั้น “อืม...พี่ก็หิวแล้วเหมือนกัน กลับไปกินมาม่าอืดของเรากันเถอะ” กรุณาหัวเราะคิก มะไฟยิ้มบาง กระชับวงแขนอุ้มหญิงสาว แล้วพาเธอเดินไปยังแผ่นหินเดิม มะไฟส่งหญิงสาวขึ้นไปนั่งบนโขดหิน แล้วบอกให้เธอไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังต้นไม้เดิม ส่วนเขาขอล้างตัวอีกสักหน่อย ต่อเมื่อกรุณาสวมเสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว แล
ด่วนพิศวาส 13
“พี่ไฟขี้โกง ลงไปเล่นน้ำก่อนตัวจิ๋ว” เสียงงุ้งงิ้งดังมาก่อนเจ้าตัวจะทันได้เดินมาถึงริมลำธารเสียอีก มะไฟมองไปยังต้นเสียง ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นคนตัวเล็กหอบเสื้อผ้าก้าวเร็วๆเข้ามาใกล้“วางเสื้อผ้าไว้บนโขดหินตรงนั้นก่อน”กรุณารีบตามที่เขาบอก พอวางเสื้อผ้าเสร็จแล้วหันกลับไปมองคนที่ลงเล่นน้ำก่อนเธอ เขาก็ดำผุดดำว่ายอยู่กลางลำธารแล้ว คนขี้โกง!ร่างอรชรสมส่วนถูกพรางไว้ด้วยผ้าถุงโป่งพองที่ตัดเย็บโดยมียางยืดรัดเหนืออกและยาวถึงครึ่งแข้ง ผมยาวถึงกลางหลังถูกปล่อยสยาย เหนือยางรัดผ้าถุงขึ้นไปเผยผิวเนื้อเนียนขาวผ่องกระจ่างตาอย่างคนที่ไม่เคยต้องแดดต้องลม กรุณาก้าวเท้าลงไปยังลำธาร พาตัวเองขึ้นไปนั่งบนแผ่นหิน หย่อนขาลงในลำน้ำ หญิงสาวหันหน้าไปทางคนขี้โกงที่กำลังจ้วงแขนว่ายน้ำอยู่ไม่ไกล“สบู่กับแชมพูอยู่นี่นะพี่ไฟ อย่าเล่นน้ำจนลืมถูสบู่สระผมล่ะ” กรุณาตะโกนบอกเขาด้วยน้ำเสียงกวนๆกึ่งดุ“คร้าบ แม่...” มะไฟตอบรับเสียงดังฟังชัด ก
ด่วนพิศวาส 12
“พี่ไฟคิดถึงมะเฟืองหรือจ๊ะ”ไม่ใช่ว่าจะไม่นึกถึงเพื่อนกรุณาเองก็เป็นห่วงมะเฟืองอยู่เหมือนกัน แต่เธอมั่นใจว่าแม้พี่ชายไม่อยู่ด้วย มะเฟืองสามารถเอาตัวรอดได้ แม้เป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่เธอก็เชื่อว่ามะเฟืองต้องเข้าใจเธอกับพี่ชายแน่นอน“ป่านนี้มะเฟืองคงเป็นห่วงเราแย่แล้วไม่รู้ว่าเสี่ยเจ๋งจะทำอะไรมะเฟืองหรือเปล่า”“ป๊าไม่ใช่คนแบบนั้นป๊าไม่ไปยุ่งกับมะเฟืองหรอกพี่ไฟอย่ากังวลไปเลย”กรุณาเอื้อมมือไปแตะมือที่กำมีดปลายแหลมอยู่เบาๆมะไฟเงยหน้ายิ้มให้หญิงสาว “ทำรางน้ำเสร็จแล้ว พี่จะพาไปดูลำธาร อยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง”มะไฟบอกเล่าเรียบเรื่อยเขาพยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุดเพราะไม่อยากให้กรุณาเป็นกังวลใจไปกับเขาเสี่ยเจ๋งใจดีกับลูกสาวทั้งรักทั้งหวงไม่แปลกที่กรุณาจะมองเห็นแต่ด้านดีของผู้เป็นพ่อแต่คนนอกอย่างเขารู้
ด่วนพิศวาส 11
กรุณาจ่ายเงินให้ชายชราเจ้าของรถจำนวนหนึ่ง เป็นสินน้ำใจที่เขายอมให้ติดรถกระบะคันผุพังขึ้นมาที่หมู่บ้านด้วย ระหว่างการเดินทางก็ไต่ถามเรื่องที่พักว่าพอจะมีให้เช่าหรือร่วมอาศัยด้วยไหม ชายชราจึงเอ่ยปากให้ยกกระท่อมท้ายหมู่บ้านหลังนี้ให้อยู่ มันเป็นกระท่อมหลังเดิมที่เขาเคยอาศัย ก่อนจะย้ายไปอยู่กับลูกชายและลูกสะใภ้ที่อยู่ในหมู่บ้าน โชคดีของสองหนุ่มสาวที่กระท่อมหลังนี้มีข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นอยู่เกือบครบ แม้จะเก่าแต่มันยังใช้งานได้ก็ถือว่าโอเคพื้นที่ที่ชาวบ้านอยู่อาศัยหรือถางป่าเพื่อทำกินไม่มีเอกสารสิทธิ์ใดๆ ใครจะอยู่ตรงไหนจะยกให้ใครเพียงแค่เอ่ยปากบอกกันให้รับรู้ก็พอ ชาวบ้านอยู่กันอย่างกลมกลืนกับธรรมชาติ ไม่ทำลายไม่ทำร้าย ทำการเกษตรปลูกผักเลี้ยงไก่เลี้ยงหมูไปตามประสา ทำแค่พออยู่พอกิน แต่ก็มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งที่รวมตัวกันหาของป่า แล้วรวบรวมฝากกันลงไปขายให้พ่อค้าในหมู่บ้านที่ตีนภู เพื่อจะหาเงินซื้อข้าวสารอาหารแห้งมาตุนไว้ และเก็บไว้ใช้ยามจำเป็นหมู่บ้านนี้อยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติ อยู่ในหุบเขาสลับซับซ้อน การเด
ด่วนพิศวาส 10
เช้าวันต่อมาแสงสีทองทาบทับจับขอบฟ้า เป็นแสงตะวันแรกที่อาบไล้ยอดภูหลังจากท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆฝนมาหลายวัน กรุณาขยับตัวเข้าหาไออุ่นที่อิงแอบแนบนอนมาทั้งคืน แก้มนุ่มเบียดชิดอยู่กับซอกคอแกร่ง มือข้างหนึ่งวางแหมะอยู่บนแผ่นอกกำยำน่าลูบไล้ เจ้าของท่อนแขนที่เธออาศัยหนุนนอนกอดกระชับร่างเธอแน่นขึ้นอีกนิด สายตาคู่คมจับจ้องใบหน้าสาวที่ยังคงหลับตาพริ้มราวกับเด็กน้อยที่ยังหลงวนอยู่ในห้วงฝันแสนหวาน “ตื่นได้แล้วคนขี้เซา” มะไฟปลุกคนในอ้อมกอดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เนื้อตัวนุ่มนิ่มกำลังจะทำให้เขาตบะแตก ทว่าแม่คนขี้อ่อยแบบไม่รู้ตัวว่าอ่อยกลับไม่มีท่าทีว่าจะตื่น มิหนำซ้ำเธอยังเบียดอกอวบภายใต้เสื้อยืดบางๆแนบไปกับสีข้างของเขาได้อย่างน่าหวั่นใจ “ตัวจิ๋ว ตื่นได้แล้ว” มะไฟรวบรวมสมาธิเรียกหญิงสาวอีกครั้ง กรุณาปรือตาขึ้นช้าๆ คลี่ยิ้มให้เขา มะไฟใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง คิดว่าเธอคงจะตื่นแ
ด่วนพิศวาส 9
“ชาร้อนอีกสักถ้วยไหม” มะไฟนั่งอยู่ส่วนที่ต่อเติมออกจากตัวกระท่อมสำหรับตั้งเตาไฟและทำครัว เขามองคนขี้หนาวอย่างเห็นใจ ชายหนุ่มร่างใหญ่กำยำผู้กรำงานไร่งานสวนทำงานหนักมาตั้งแต่ยังเด็กยังรู้สึกหนาวสั่นเลย นับประสาอะไรกับคุณหนูลูกสาวเสี่ยเจ๋งผู้ไม่เคยตกระกำลำบาก เธอคงหนาวมากกว่าเขาเป็นสิบเป็นร้อยเท่า กรุณาส่ายหน้า หญิงสาวกระชับผ้าห่มผืนน้อยให้แน่นขึ้นอีก ดวงตากลมโตมองผ่านหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย เธอมองเห็นเพียงสีขาวปกคลุมอยู่ด้านนอก กรุณาหันกลับมามองคนที่นั่งจ้องมองเธออยู่แล้วยิ้มบาง “ตัวจิ๋วอยากกลับบ้านไหม” มะไฟเห็นท่าทางเบื่อๆของคนที่ฉุดเขามาจากบ้าน จึงเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ...ที่จริงกรุณาไม่ได้ออกแรงฉุดกระชากเขามาหรอก เธอบอกเพียงว่าเสี่ยเจ๋งบังคับเธอให้แต่งงานกับลูกชายของเพื่อน ซึ่งเธอไม่อยากแต่ง และหากเธอต้องแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ชีวิตเธอก็คงเหมือนตก

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

แชร์

15

บทที่เกี่ยวข้อง

ด่วนพิศวาส 16

ด่วนพิศวาส 17

ด่วนพิศวาส 1

ด่วนพิศวาส 2

ด่วนพิศวาส 3

ด่วนพิศวาส 4

ด่วนพิศวาส 5

ด่วนพิศวาส 6

บทล่าสุด

ด่วนพิศวาส 17

ด่วนพิศวาส 16

ด่วนพิศวาส 15

ด่วนพิศวาส 14

ด่วนพิศวาส 13

ด่วนพิศวาส 12

ด่วนพิศวาส 11

ด่วนพิศวาส 10

ด่วนพิศวาส 9