17

“เอ่อ...คนงานนึกว่าเสี่ยจะให้มะเฟืองไปทำงานที่ท้ายไร่เลยไม่ได้สนใจ แต่ผมตามไปดูแล้ว ทางนั้นใช้เดินขึ้นภูได้ มะเฟืองอาจจะเดินขึ้นภูไปหาพี่ชาย”

“มันจะขึ้นไปบนภูได้ยังไง สะพานขาดแบบนั้น ถ้ามันจะไปจริงๆก็ต้องอ้อมเขาอีกตั้งสองลูก หรือมันจะไปทางนั้นจริงๆวะ” การุณย์มีสีหน้าครุ่นคิด ยายเด็กนั่นอาจจะใจเด็ดกว่าที่เขาคิด เธออาจจะเสี่ยงเดินขึ้นเขาไปหาพี่ชายจริงๆก็ได้

“ไปตามคนมาสักสิบคน ให้ช่วยกันออกตามจับตัวมะเฟืองกลับมาให้ได้ ถ้าเอาตัวกลับมาไม่ได้ พวกมึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้า” การุณย์ขบกรามแน่น ดวงตาคู่คมดุดัน เขาพอเดาความคิดของหญิงสาวออก นี่คงคิดว่าถ้าหนีขึ้นภูไปอยู่กับพี่ชายแล้วจะปลอดภัยด้วยกันทั้งคู่เหรอ หึ! อย่าหวังเลยว่าจะเอาตัวรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้ ใครที่กล้าลูบคมเสี่ยเจ๋ง มันไม่เคยตายดีสักคนหรอก

มะเฟืองหอบหายใจแรงเพราะวิ่งมาไกล หญิงสาวหยุดชะงักอยู่ริมลำน้ำ สายตาผิดหวังมองสะพานข้ามลำน้ำที่บัดนี้ถูกน้ำป่าพัดจนพัง ไม่สามารถใช้ข้ามไปอีกฝั่งได้ ใบหน้าที่ยิ้มร่ามาก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นหม่นเศร้าทันที

            “แล้วจะข้ามไปได้ยังไงล่ะทีนี้” มะเฟืองรำพึงเสียงสั่นเบาหวิว มองซ้ายขวาระวังภัย ป่านนี้เสี่ยเจ๋งคงรู้แล้วว่าเธอหนีมา ถ้าขืนชักช้าไปกว่านี้ คนของเขาอาจจะตามมาทัน 

            “เดินอ้อมเขาก็ได้วะ มันจะหนักหนาแค่ไหนกันเชียว” มะเฟืองเหลียวหลังมองทางที่เพิ่งเดินผ่านมาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ การเดินขึ้นเขาอีกทางนั้นต้องข้ามเขาสองลูก เดินทั้งวันทั้งคืนก็จะถึงหรือเปล่าไม่รู้ อันตรายในป่านั้นมีแน่นอน ถ้าโชคไม่ดี เธออาจจะเอาชีวิตไปทิ้งในป่า แต่ถ้าโชคดี เธอก็อาจจะมีชีวิตรอดไปถึงหมู่บ้านที่พี่ชายหลบไปซ่อนตัวอยู่ แต่หากเธอยังยืนอยู่ตรงนี้ อันตรายมาถึงตัวอย่างแน่นอน ดังนั้นเธอขอเลือกวัดดวงไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า

            เสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาแต่ไกลเร่งให้มะเฟืองตัดสินใจออกวิ่งเลาะเลียบลำน้ำไปอีกทาง หญิงสาววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ไม่เหลียวกลับไปมองเบื้องหลัง หัวใจเต้นกระหน่ำรัวแรง ทั้งเหนื่อย ทั้งหวาดกลัวว่าคนของการุณย์จะตามมาจับตัวเธอได้ อากาศในป่ารกทึบยามสายเริ่มร้อนอบอ้าว ร่างกายเปียกโชกไปด้วยหยาดเหงื่อ เกิดบาดแผลเป็นรอยเล็กๆจากการถูกกิ่งไม้และหนามเกี่ยวตามแขนขา รอยแผลเล็กก่อให้เกิดความเจ็บแสบไปทั้งตัว แต่มะเฟืองไม่สนใจ ไม่คิดจะตรวจดูรอยแผล เธอยังกัดฟันวิ่งต่อไปเรื่อยๆ 

เมื่อคิดว่าวิ่งหนีมาไกลพอสมควร ประกอบกับเหนื่อยแทบขาดใจ หญิงสาวจึงหยุดพัก ยืนเอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่ โดยหันหน้าไปทางที่เธอเพิ่งวิ่งผ่านมา เผื่อว่าหากมีใครตามมาเธอจะได้มองเห็น และวิ่งหนีได้ทัน มะเฟืองยกมือปาดเหงื่อที่ไหลอาบหน้าและไหลลงมาตามข้างขมับ สอดส่ายสายตามองไปรอบตัวอย่างระแวดระวังภัย เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครตามมาแล้วจึงย่อตัวลงเหยียดขาออกทั้งสองข้าง เงยหน้าขึ้นหอบเอาอากาศหายใจเข้าปอด  ใช้กำปั้นทุบไปตามต้นขา หวังบรรเทาอาการเมื่อยล้า

“เห็นหลังไวๆ มันวิ่งมาทางนี้แหละ” เสียงตะโกนพูดคุยกันดังอยู่ไม่ไกลทำให้มะเฟืองรีบหดขาชันเข่าขึ้นกอด เธอไม่กล้าลุกขึ้นยืน กลัวพวกมันจะมองเห็น หญิงสาวพยายามทำตัวให้ลีบเล็กทั้งๆที่ตัวเธอก็ยังเท่าเดิม เธอหวังว่าต้นหญ้าที่ขึ้นอยู่รอบตัวจะช่วยอำพรางเธอจากสายตาคนพวกนั้นได้  เสียงฝีเท้าที่เดินย่ำใกล้เข้ามา ทำให้เดาได้ว่าน่าจะมีคนตามเธอมามากกว่าสองคนแน่ๆ หญิงสาวก้มหน้าหลับตาแน่น ได้แต่วิงวอนต่อเจ้าป่าเจ้าเขา ขอให้เธอรอดปลอดภัยจากคนพวกนี้ด้วย เธอกำลังกลัว...กลัวจับใจ

“มาผิดทางหรือเปล่าวะ ไม่ใช่มันวิ่งไปอีกทางเหรอ มึงแน่ใจนะว่าเห็นมันวิ่งมาทางนี้จริงๆ”

“เอ่อ...กูก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร เห็นแวบๆ กูว่าน่าจะใช่”

ป้าบ! เสียงตบหัวคนที่คาดคิดว่าน่าจะใช่ดังลั่นป่า ตามมาด้วยเสียงด่าทอ ทุ่มเถียงกันหลายคน

“เออๆ กูคงตาฝาดเอง กลับไปดูอีกทางกันเถอะ” คนที่ไม่ค่อยแน่ใจกับสายตาตัวเองยอมรับเสียงอ่อย หลังจากนั้นเสียงพูดคุยที่ดังอยู่ไม่ไกลก็ค่อยๆเบาลงจนเงียบกริบ

มะเฟืองเงยหน้าขึ้นช้าๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอก หญิงสาวชะเง้อคอมองไปทางที่เสียงคนเหล่านั้นเงียบหายไป เมื่อไม่เห็นใคร เธอก็ลุกขึ้นยืน หมุนตัวกลับไปอีกทางเตรียมจะออกวิ่ง 

“บิงโก!” 

มะเฟืองผงะถอยหลัง ชาวาบไปทั้งตัว ดวงตาคู่งามเบิกโพลง รอยยิ้มร้ายกาจของคนที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าทำให้หญิงสาวหวาดหวั่น เขาตัวสูงใหญ่และน่าเกรงขาม จนมะเฟืองต้องก้าวถอยหลังให้ห่างจากเขาเพื่อความปลอดภัย

“คิดจะหนีเหรอ ง่ายไปไหม” การุณย์ย่างสามขุมเข้าหาคนที่บังอาจหนีเขา ทั้งที่เธอยอมรับในข้อตกลงแล้ว แต่เธอยังกล้าลองดี ท้าทายเขาโดยการหนี

มะเฟืองมองหน้าคนที่ก้าวเดินเข้าหาเธอช้าๆ  เขาขบกรามแน่นจนเห็นเป็นสันนูนสองข้าง สายตาคู่คมจ้องมองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอ เริ่มมองซ้ายขวาเพื่อหาทางหนีทีไล่ แต่แล้วความหวังในการหนีของเธอก็พังลง เมื่อคนของเขาที่เธอคิดว่าเดินกลับไปทางเดิมแล้ว กลับโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้หลายต้น ทุกคนต่างเดินเข้ามาใกล้ เธอตกอยู่ในวงล้อมคนของเขาแล้ว การุณย์มองคนจนตรอกใบหน้าถอดสีด้วยสายตาดูแคลน เขายิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ