12

“พี่ไฟคิดถึงมะเฟืองหรือจ๊ะ” ไม่ใช่ว่าจะไม่นึกถึงเพื่อน กรุณาเองก็เป็นห่วงมะเฟืองอยู่เหมือนกัน แต่เธอมั่นใจว่าแม้พี่ชายไม่อยู่ด้วย มะเฟืองสามารถเอาตัวรอดได้ แม้เป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่เธอก็เชื่อว่ามะเฟืองต้องเข้าใจเธอกับพี่ชายแน่นอน

“ป่านนี้มะเฟืองคงเป็นห่วงเราแย่แล้ว ไม่รู้ว่าเสี่ยเจ๋งจะทำอะไรมะเฟืองหรือเปล่า” 

“ป๊าไม่ใช่คนแบบนั้น ป๊าไม่ไปยุ่งกับมะเฟืองหรอก พี่ไฟอย่ากังวลไปเลย” กรุณาเอื้อมมือไปแตะมือที่กำมีดปลายแหลมอยู่เบาๆ มะไฟเงยหน้ายิ้มให้หญิงสาว

            “ทำรางน้ำเสร็จแล้ว พี่จะพาไปดูลำธาร อยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง”

มะไฟบอกเล่าเรียบเรื่อย เขาพยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุด เพราะไม่อยากให้กรุณาเป็นกังวลใจไปกับเขา เสี่ยเจ๋งใจดีกับลูกสาว ทั้งรักทั้งหวง ไม่แปลกที่กรุณาจะมองเห็นแต่ด้านดีของผู้เป็นพ่อ แต่คนนอกอย่างเขารู้ถึงกิตติศัพท์ของเสี่ยเจ๋งเป็นอย่างดี ตาต่อตา ฟันต่อฟัน กล้าได้กล้าเสีย และไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร หากถูกใครลูบคม เสี่ยเจ๋งมักจะเอาคืนเป็นสองเท่า แล้วนี่เขาพาลูกสาวสุดที่รักของเสี่ยเจ๋งมาเสี่ยเจ๋งจะเอาคืนด้วยการจับตัวน้องสาวคนเดียวของเขาไปทำมิดีมิร้ายหรือเปล่า

“เล่นน้ำได้ไหมจ๊ะ” มะไฟพยักหน้าเล็กน้อย คนอยากเล่นน้ำยิ้มกว้างยินดี

“แต่ต้องรอพี่ทำรางน้ำเสร็จก่อน” มะไฟดักคออย่างรู้ทัน

“รู้แล้วน่า งั้นเดี๋ยวตัวจิ๋วไปเก็บยอดตำลึงทางโน้นก่อนนะ จะเอามาไว้ต้มใส่มาม่าหมูสับ เมนูมื้อกลางวันสุดหรูของเรา” 

“ครับ” คำตอบรับด้วยเสียงนุ่มทุ้มจากคนตรงหน้า ส่งผลให้กรุณายิ้มเอียงอาย บิดตัวขวยเขิน

“เป็นอะไรตัวจิ๋ว” มะไฟมองหญิงสาวงงๆ ยิ้มเอ็นดูกับท่าทางแปลกๆของเธอ

“ตัวจิ๋วเขิน พี่ไฟพูดเพราะ” ตอบคำถามเขาแล้ว กรุณาก็รีบลุกขึ้นเดินหนีไปทางเครือตำลึงที่เลื้อยอยู่บนพุ่มไม้เตี้ยๆที่อยู่ไม่ไกล หญิงสาวผู้กำลังตกอยู่ในห้วงความรัก มองไปทางไหนอะไรก็สีชมพูไปหมด ยอดตำลึงอวบๆก็พานมองเห็นเป็นสีชมพูไปด้วย

ใช้เวลานานพอสมควร แต่ในที่สุดมะไฟก็ทำรางไม้ไผ่รับน้ำมาจนถึงตุ่มข้างกระท่อมเสร็จ เขาปล่อยน้ำไหลมาแล้วรองไว้ในตุ่มซึ่งมีอยู่สองใบ เมื่อน้ำใกล้เต็มตุ่มใบที่สอง ชายหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นเรียกคนที่กำลังทำอาหารอยู่บนกระท่อม

“ตัวจิ๋ว พี่จะไปดึงรางไม้ไผ่ที่ต่ออยู่ตรงลำธารออก น้ำใกล้จะเต็มตุ่มแล้ว ตัวจิ๋วจะไปเล่นน้ำไหม”

“มาม่าเสร็จแล้วนะพี่ไฟ ไม่กินมื้อเที่ยงก่อนเหรอ” กรุณาร้องตอบมาจากบนกระท่อม หญิงสาวกำลังตักมาม่าออกจากหม้อใบเก่าใส่ชามใบโตชามเดียว เธอกับเขาจะกินมาม่าชามเดียวกัน จะได้ไม่เปลืองน้ำล้างชาม

“ไปเล่นน้ำแป๊บเดียวแล้วค่อยกลับมากินก็ได้ มาม่าจะได้อุ่นพอดี”

คนอยากเล่นน้ำไม่อิดออดสักนิด กรุณาวางชามมาม่าลงบนพื้นแล้วเอาจานมาปิดไว้ เดินไปหยิบเอาผ้าถุงแบบที่มียางยืดรัดอกสำหรับผลัดเปลี่ยนอาบน้ำ กับผ้าขนหนูผืนเล็กติดมือลงจากกระท่อมไปด้วย

“ไหนสบู่ ไหนแชมพูสระผม” มะไฟถามเมื่อเห็นของที่หญิงสาวถือมามีเพียงผ้าถุงกับผ้าขนหนู 

“อุ๊ย! ลืม” 

กรุณายิ้มแก้เขิน ส่งข้าวของในมือให้ชายหนุ่มถือไว้ หมุนตัวกลับวิ่งขึ้นกระท่อมไปอีกรอบ ก่อนกลับลงมาพร้อมกับสบู่และแชมพูสระผม

“พร้อมแล้วจ้ะ” กรุณาเดินมาหยุดยืนตรงหน้าคนตัวโต ฉีกยิ้มกว้างอย่างยินดี เพราะจะได้ไปเล่นน้ำ

“หูย! น้ำน่าเล่นมากๆอ่ะพี่ไฟ” กรุณาห่อปาก ดวงตาคู่สุกใสเบิกกว้าง ลำธารใสทอดยาวลงมาจากบนภู ไหลเรื่อยลงไปตามลำน้ำที่อยู่ท่ามกลางร่มไม้ใหญ่เขียวครึ้มทั้งสองฝั่ง มีโขดหินน้อยใหญ่กั้นขวางทางน้ำเป็นบางจุด ใกล้ฝั่งที่กรุณายืนอยู่มีแผ่นหินใหญ่จมอยู่ในระดับปริ่มน้ำ หญิงสาวรีบหันมาหาคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“ตัวจิ๋วลงไปนั่งอาบน้ำตรงนั้นได้ไหม” มะไฟยิ้มกับท่าทางตื่นเต้นของแม่จอมจุ้น

“ได้สิ”

กรุณาพยักหน้าอย่างยินดี สอดส่ายสายตามองหาที่กำบัง เพราะเธอจะผลัดเปลี่ยนมานุ่งกระโจมอก เพื่อจะได้อาบน้ำสระผมได้สะดวก 

“ไปเปลี่ยนชุดที่หลังต้นไม้ใหญ่ตรงโน้น” มะไฟชี้ไปยังต้นไม้ต้นใหญ่ขนาดสองคนโอบที่อยู่ไม่ไกล กรุณารีบเดินไปยังต้นไม้ใหญ่ทันที โดยไม่ต้องรอให้ชายหนุ่มบอกซ้ำ เธออยากเล่นน้ำเต็มแก่แล้ว

มะไฟถอดรางไม้ไผ่ออกจากรางหลักที่ชาวบ้านต่อน้ำประปาภูเขาไว้ใช้ แล้วชายหนุ่มก็ถอดเสื้อยืดออกเปลือยท่อนบน อวดผิวสีแทนและความล่ำสันกำยำของเรือนกายต่อนกกาฟ้าดิน เขาสวมกางเกงยีนสีซีดพอดีตัวโชว์ช่วงขายาวแกร่ง เอวสอบเป็นรูปตัววีเร้นหายไปภายใต้ขอบกางเกงยีน หน้าท้องเป็นลอนกล้ามเรียงตัวน่ามอง แผ่นอกกว้างบึกบึนสมชาย แผ่นหลังกำยำ ไหล่กว้าง กล้ามเป็นมัดอย่างคนกรำงานหนักแทนการออกกำลังกายมาตลอด

มะไฟก้าวขาลงไปในลำธาร น้ำอยู่ระดับเอวของเขาพอดี ชายหนุ่มเดินสำรวจอยู่ใกล้ๆกับแผ่นหินที่กรุณาจะมานั่งอาบน้ำ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีสัตว์ร้ายหรืออันตรายใดๆที่จะเกิดขึ้นกับเธอได้