ตอนที่2. อบรม

เมื่อเธอได้หัวข้อการอบรมแล้ว กิจกรรมต่าง ๆ  หัวข้อบรรยายย่อย ก็พรั่งพรูออกมาอย่างง่ายดาย

‘วิทยากร... แน่นอน!!! ต้องเป็นคนที่ทุกคนต้องร้องว้าว!’

เมื่อเรียวเริ่มละเลงลงบนคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์อีกครั้งเพื่อค้นหารายชื่อและประวัติผู้ทรงคุณวุฒิที่เหมาะสมสำหรับการเป็นวิทยากรที่ดีที่สุดในงานอบรม

ดวงตาเป็นประกายสดใสของเธอจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่กะพริบ หญิงสาวมีความสุขกับการทำงานที่ท้าทาย แม้จะเจออุปสรรคบ้าง แต่ก็ไม่ยากเกินความสามารถของเธอ

‘คนนี้เลย!  ศ. ดำรง ผู้ที่ได้รับตำแหน่งศาสตราจารย์ที่อายุน้อยที่สุด ในประเทศไทย !’

นิญาดาตาลุกวาวเมื่อค้นเจอชื่อวิทยากร

คลิก

นิญาดาคลิกปุ่มกดส่งอีเมลเพื่อทาบทามศาสตราจารย์ดำรงค์ทันทีที่ค้นเจอ

จากนั้นเรื่องที่เธอจะต้องจัดการต่อไป คือ สถานที่จัดอบรม และต้องเป็นที่ที่สวยงามน่าไปมากที่สุด ซึ่งคงหนีไม่พ้น “รีสอร์ตเดอะเบสต์ออร์คิด”

รีสอร์ตหรูท่ามกลางธรรมชาติที่แสนจะโรแมนติก

นิญาดาหลับตาพริ้มฝันหวานถึงที่นอนนุ่มท่ามกลางป่าเขาริมน้ำตก ในขณะกำลังค้นหาข้อมูลโรงแรมในอินเทอร์เน็ต หล่อนมักมีความสุขกับการทำงานเสมอ

เช้าวันต่อมา

นิญาดาเปิดเมล ด้วยใจระทึก

-ผมยินดีเป็นวิทยากรให้ครับ-

Yes ! ! ! !

‘ในที่สุด!!! ฉันก็คว้าวิทยากรระดับประเทศมาจนได้ Yes ! ! !’

นิญาดาตะโกนก้องในใจ หล่อนอยากกระโดดให้ตัวลอยขึ้นไปจนติดเพดานสำนักงาน เพราะความดีใจมันพองโตจนคับอก  แต่ในความเป็นจริงหล่อนทำได้แค่ยิ้มแฉ่งให้กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่โชว์ข้อความตอบรับของวิทยากร

เมื่อได้วิทยากรแล้วขั้นต่อไป เธอต้องเร่งมือทำเอกสารประกอบอื่น ๆ สำหรับกิจกรรมในโครงการทันที เอกสารฉบับใดที่หล่อนทำเรียบร้อยแล้ว ก็จะถูกนำเข้าแฟ้มอย่างเป็นระเบียบเพื่อเสนอรองอธิการบดีให้ลงนามอนุมัติการอบรมและขอเบิกจ่ายตามระเบียบราชการต่อไป

นิญาดาก้มหน้าก้มตาทำงานแข่งกับเวลาทั้งงานในหน้าที่หลัก และงานโครงการอบรมที่เป็นงานพิเศษ

จนกระทั่ง

“นิ มา หา พี่ หน่อย”

เสียงเรียกดังมาจากโต๊ะด้านหลังสุดของห้อง

ผู้ถูกเรียกผละจากงานที่ทำค้างไว้ ขาเรียวสวยกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่โต๊ะหัวหน้าสำนักงาน

นิญาดานั่งลงบนเก้าอี้เบาะหนังสีดำที่มักจะรองรับผู้ที่ทำพลาด ทำผิด หรือแก้ไขงานและวันนี้เป็นเธอที่ต้องมานั่งตรงนี้ แล้วอะไรที่เธอทำผิด อะไรที่เธอทำพลาดจนต้องถูกเรียกให้มานั่งตรงนี้

คนเรียกเหลือบมองผู้มาใหม่เพียงเสี้ยววินาทีแล้วหลุบตาต่ำลงใบหน้าอวบอูม แต่งแต้มด้วยริ้วรอยแห่งวัยสี่สิบปี ริมฝีปากสีซีดเม้มแน่นตลอดเวลา

“งานอบรมที่เธอจะจัดตัวนี้...”

หัวหน้าเลื่อนแฟ้มงานโครงการอบรม -นักวิจัย ไฟแรงสูง-  ที่รอเสนอรองอธิการบดีลงนามอนุมัติให้ผู้เป็นเจ้าของงานดู

“...จัดอบรมข้างนอกมหาวิทยาลัยไม่ได้นะ ไม่มีนโยบายให้จัดข้างนอก”

นิญาดาสบตาหัวหน้า... ริมฝีปากกระตุกยิ้มอย่างสุดฝืน

 “...ให้จัดที่ โรงแรมของมหาวิทยาลัย”

เสียงหัวหน้าสำนักงานบัญชา เด็ดขาด

‘ฉันเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว... ทุกอย่าง กำลังไปได้สวย... ฉันจะไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอกนะ!!!!’

นิญาดาร่ำร้องในใจ  ก่อนที่จะสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามอธิบายเหตุผลอย่างใจเย็นว่า

“พี่ณีคะ  หนูถาม ป๋าวัฒน์ แล้วค่ะ สามารถจัดข้างนอกได้”

ป๋าวัฒน์ หรือ นายอภิวัฒน์  ตั้งตระกูลสุข คือ ผู้ที่จัดสรรทุนในการอบรมครั้งนี้ให้ อีกทั้งยังเป็นอดีตหัวหน้าสำนักงานคนเก่าที่น้อง ๆ ในสำนักงานยังคงให้ความเคารพนับถือด้วยใจเพราะเป็นผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์ทำงานมากและคอยช่วยเหลือแก้ไขปัญหาให้น้อง ๆ ไม่เหมือนกับหัวหน้าคนปัจจุบัน ที่มีแค่ตำแหน่งแต่ไร้ความเคารพนับถืออย่างจริงใจจากผู้ใต้บังคับบัญชา

“ยังไง ก็ควรจะจัดอบรมข้างในมอ* เป็นการสนับสนุนโรงแรมของมหาวิทยาลัยด้วย”

นางยักษ์ตาวาว หน้าตึง เสียงเข้มขึ้น

“หนูโอนค่ามัดจำรีสอร์ตเดอะเบสต์ออร์คิด เรียบร้อยแล้วค่ะ”

นิญาดาทิ้งไพ่ใบสุดท้าย!!!

“โอนไปเท่าไหร่”

หัวหน้ากัดฟันถาม ตาเขียวขุ่น

“สามหมื่นบาทค่ะ”

เธอพยายามบังคับเสียง ไม่ให้สั่น แม้ตอนนี้หัวใจมันจะเต้นระรัว กลัวหัวหน้าจับได้ว่าความจริงเธอยังไม่ได้โอนค่ามัดจำให้โรงแรมเลย

“นิ ญา ดา!!!”

ตาโปน ๆ ของหัวหน้า ปูดออกจนแทบจะออกจากเบ้าด้วยแรงโกรธ เรียกชื่อหล่อนเน้นทีละคำ จนแทบจะกรี๊ดใส่คนตรงหน้า ทว่าตำแหน่ง “หัวหน้าสำนักงาน” มันค้ำคอ จะทำอะไรต้องรักษาหน้า หล่อนจำเป็นต้องเม้มปากแน่นเพื่อระงับอารมณ์   ไม่บอกก็รู้ว่าบัดนี้ ภูเขาไฟระเบิดแล้ว

ส่วนคนที่แซะภูเขาไฟให้ระเบิด ก็ได้แค่ส่งยิ้มตอบให้ดูไร้เดียงสาที่สุด!!!!!

‘ยังไงซะ เด็กที่ทำอะไรไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ย่อมไม่ผิด!!!’   นิญาดาคิดหาวิธีเอาตัวรอด

หัวหน้าจ้องลูกน้องตาเขียวอย่างกับนางยักษ์จ้องนางเงือกด้วยความแค้นเพราะถูกแย่งพระอภัยมณีไป

ตาจ้องตาเพียงเสี้ยววินาที คนตาลุกเป็นไฟหลุบต่ำลงเบนสายตาไปจ้องที่แฟ้มเพื่อตัดไฟสงคราม มือบวมไขมันเปิดแฟ้มหน้าต่อไป

 “ถ้าจะจัด... ก็ห้ามเอาคนในสำนักงานไปด้วย” 

หัวหน้าสำนักงานขีดฆ่ารายชื่อที่แนบท้ายมากับเอกสารโครงการ

“ค่ะ เอาไปเฉพาะคนทำงานค่ะ”

นิญาดาตอบ เริ่มไม่ไว้วางใจ  หัวหน้าจะมาไม้ไหนกับเธอหนอ

“แล้ว เรื่องเที่ยว ตัดออกเลยนะ! ห้ามไป!!”

“ค่ะ”

นิญาดาตอบค่ะ แต่คันปากยิก ๆ  อยากจะบอกว่า ‘มันไม่ใช่เรื่องเที่ยวนะ!!! กรุณาอ่านให้จบ! มันเป็นการท่องโลกกว้าง เพื่อเปิดโลกทัศน์ กระตุ้นความคิด ในชั่วโมงว่าง!!’

หลังจากที่ขีด เขียน ฆ่าเอกสารโครงการของนิญาดาจนสาแก่ใจ หัวหน้าปิดแฟ้มลงดังปัง!  แล้วเลื่อนซากโครงการที่พรุนไปด้วยรอยขีดฆ่าของปากกาแดงมาตรงหน้าเจ้าของโครงการ

“ไปแก้มา! แล้วค่อยมาเสนอใหม่!!”

“ค่ะ”

สาวน้อยรับแฟ้มงานคืน แล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะ

หล่อนต้องกัดฟัน  ตั้งสติ กับการที่จะต้องมาแก้งานที่ไม่คาดฝันในครั้งนี้ กว่าจะแก้งานเสร็จ ให้ได้ตามที่หัวหน้าต้องการ 

ตะวันก็ลับขอบฟ้า ทั้งสำนักงานเหลือเพียงแค่ร่างบางกับโต๊ะที่ว่างเปล่าเกือบยี่สิบตัว หล่อนวางแฟ้มเอกสารแก้ไขไว้บนโต๊ะหัวหน้า

 ‘... ขอให้ทุกอย่าง... ผ่านพ้นด้วยดี..’

นิญาดาภาวนา