ตอนที่3

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้คนมองนั้นตกตะลึง กลิ่นคาวเลือดที่ลอยคละคลุ้ง บอกให้รับรู้ว่าภาพตรงหน้านั้นมิได้เป็นเพียงภาพฝัน ไม่รู้ว่าเธอมาอยู่ท่ามกลางซากศพและเสียงร้องอย่างเจ็บปวดในสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไร เธอไม่ได้หวาดกลัวกับซากศพมากมายและกลิ่นคาวเลือดเหล่านี้ เพราะคุ้นเคยกับมันมาตลอด แต่ที่รู้สึกตกใจเพราะคนเหล่านี้นั้นล้วนแต่งกายด้วยชุดที่ดูแปลกประหลาด ดังกับนักรบในยุคโบราณ เสียงร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดยังคงดังขึ้นกระทบเข้ามาในโสตประสาท หันมองรอบกายด้วยความสับสนมึนงง ภาพผู้คนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บทั้งสตรีและเด็กที่กำลังช่วยกันเคลื่อนย้ายคนเจ็บด้วยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบสกปรกและคราบน้ำตา เพราะบุคคลเหล่านั้น คือบุคคลที่รักและคนในครอบครัว คนที่บาดเจ็บนั้นล้วนเป็นชายฉกรรจ์ เปลวเพลิงที่กำลังโหมกะพรืออยู่นั้นไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกร้อนรุ่มเท่าในจิตใจที่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะได้ยินเสียงเรียกที่ดังขึ้น เหมือนกับว่ามันกำลังดังอยู่ในที่ไกลแสนไกล หรือที่นี่จะเป็นนรก แต่เธอทำกรรมใดไว้ถึงได้ต้องตกนรกกัน คนที่ถูกเธอฆ่าตายก็สมควรที่จะตายทั้งนั้น นั่นเป็นคำถามที่ดังกึกก้องอยู่ในใจ ก่อนที่ร่างโปร่งแสงจะถูกดึงวูบจนสติของเธอดับมืดลง

แพขนตางอนที่กะพริบถี่ๆ ก่อนจะลืมขึ้นเมื่อสายตาสามารถปรับกับแสงสว่างอันเจิดจ้าได้เป็นปกติแล้ว ภาพที่เห็นตรงหน้า คือผ้าม่านพลิ้วไหวสีชมพูสลับขาวงดงาม มือบอบบางที่ลูบไล้ผ้าแพรนุ่มลื่นใต้ร่างอย่างรู้สึกดี เบาะที่นอนอยู่ช่างสบายนัก ให้ความอบอุ่นจนไม่อยากลุก และยังมีกลิ่นหอมที่ชวนให้รู้สึกปลอดโปร่งอีกด้วย

ที่นี่คงเป็นสวรรค์สินะ ซ่งเฟยหย่ายกยิ้มกว้างขึ้น นึกไว้อยู่แล้ว ว่าคนดีอย่างตนต้องได้ขึ้นสวรรค์ ถึงแม้จะฆ่าคนมามาก แต่คนพวกนั้นก็ล้วนแต่เป็นคนเลว นี่คงเป็นผลจากการทำความดีแน่ๆ

"องค์หญิงฟื้นแล้ว"

เสียงเล็กๆ ที่ดังขึ้นอย่างยินดี ทำให้ร่างบางทะลึ่งพรวดขึ้นจากที่นอนนุ่ม หันซ้ายแลขวาเพื่อหาองค์หญิงที่ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยถึง แต่มองจนทั่วก็ไม่เห็นมีใคร จนผู้หญิงคนนั้นมาทรุดกายลงข้างเตียง จับมือของตนร้องไห้สะอึกสะอื้น

ซ่งเฟยหย่าที่มองสตรีรูปร่างอวบอ้วนตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้พูดกับเธออย่างนั้นหรือ ก่อนจะพิจารณารอบตัวอีกครั้งที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ หัวสมองน้อยๆ รีบประมวลผลอย่างรวดเร็ว ตายแล้วไม่ได้อยู่ในนรกหรือสวรรค์ แล้วเธอมาอยู่ที่ไหนกันนี่

"องค์หญิงเพคะ เป็นอันใดไปเพคะ ให้อาจูตามท่านหมอหรือไม่เพคะ"

สตรีตรงหน้าที่ละล่ำละลักเอ่ยถาม ซ่งเฟยหย่ายิ่งงุนงง พลันนึกถึงเหตุการณ์ที่ได้พบเจอกับผู้หญิงที่มีใบหน้าเหมือนตัวเอง ร่างกายพลันเกร็งขึ้น

"องค์หญิง อาจูจะไปตามเสด็จฮองเฮานะเพคะ รอก่อนนะเพคะ"

"ไม่ต้อง"

ซ่งเฟยหย่าที่มองร่างตุ้ยนุ้ยของผู้หญิงที่น่าจะชื่อว่าอาจูอย่างช่างใจ ก่อนมือบอบบางจะกำเข้าหากันแน่น มือที่นุ่มนิ่มดูบอบบางไม่เหมือนมือของตนเลยสักนิด ที่มันค่อนข้างจะหยาบกระด้างกว่านี้ มีบางอย่างไม่ปกติ หัวใจที่ไม่เคยหวาดกลัวกับสิ่งใดมาก่อนสั่นระรัว หรือเรื่องที่ผู้หญิงที่นางพบตอนเป็นวิญญาณจะหมายถึงสิ่งนี้

"เกิดอะไรขึ้น"

เสียงแผ่วเบาเอ่ยดังขึ้น ราวกับถามตัวเองเสียมากกว่า

"องค์หญิงหมดสติไปเพคะ เพราะว่า เพราะ..."

แต่ประโยคที่ตอบกลับมาอย่างตะกุกตะกักปนเสียงสะอื้นนั้นทำให้คนฟังถึงกับสติขาดผึงอย่างไม่ได้ดังใจ

"เพราะอะไรเล่า พูดมาสิ"

วาจาที่กล่าวขึ้นอย่างแข็งกระด้างทำให้อาจูสะดุ้งมองอีกฝ่ายอย่างตกตะลึง องค์หญิงผู้อ่อนหวานของนางไม่เคยแสดงกิริยาเช่นนี้มาก่อน หรืออาจเป็นเพราะความเสียพระทัยจึงทำให้พระองค์เปลี่ยนไป

"เพราะเมืองหน้าด่านถูกโจมตีจนต้องถอยทัพ ตอนนี้ทัพของศัตรูกำลังจะบุกเข้ามาในเมืองหลวง ฝ่าบาทจึงต้องทรงนำกำลังไปต่อต้านด้วยพระองค์เองเพคะ อึก ฮื้อ..."

กล่าวจบอาจูก็ปล่อยโฮออกมา รู้สึกหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ แต่สตรีอีกนางกลับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก 

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ซ่งเฟยหย่าที่กวาดตามองรอบกายอีกครั้ง ก่อนจะก้มลงมองสำรวจร่างกายตนเองที่อยู่ในชุดสีขาวบางเบา ผิวขาวที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีดูนุ่มนิ่ม ไม่ใช่ผิวที่กร้านแดดจนกลายเป็นสีแทนของตน คงจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิดกระมัง

"ข้าคือใคร"

เสียงหวานที่เอ่ยถามขึ้น เมื่อพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้บ้าง แม้จะรู้สึกหวั่นใจเพียงใดก็ตาม

อาจูที่แหงนเงยใบหน้านองน้ำตาขึ้นมองใบหน้างามของผู้เป็นนาย เห็นดวงตาหงส์ที่ไหวระริกอย่างสับสนจ้องมองมาให้รู้สึกไม่เข้าใจ

"ข้าคือใคร"

น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นอย่างกดดัน แววตาที่มักจะอ่อนโยนอยู่เสมอดูแข็งกร้าวจนน่ากลัว ทำให้อาจูละล่ำละลักตอบ

"องค์หญิง องค์หญิงซ่งเฟยหย่า แห่งแคว้นซ่งเพคะ"

ซ่งเฟยหย่า ซ่งเฟยหย่า หนังสือเล่มนั้น หนังสือที่เธออ่านก่อนตาย ถ้าอย่างนั้น ผู้ที่กำลังออกรบอยู่นั้นก็คือบิดานางอย่างที่ซ่งเฟยหย่าผู้นั้นบอกจริงๆ หากเป็นเช่นนั้นก็หมายความว่าบิดาของนางกำลังจะตายเช่นนั้นหรือ ไม่ได้นางจะไม่ยอมให้เหตุการณ์เป็นไปดังเช่นในหนังสือเด็ดขาด

ร่างบางที่ตะหวัดขาเรียวลงจากเตียงนอนนุ่มอย่างรวดเร็วพร้อมกับออกคำสั่งเสียงเย็น

"เตรียมเสื้อผ้าให้ข้า"

"อาภรณ์หรือเพคะ องค์หญิงจะไปที่ใดเพคะ"

อาจูที่รีบเอ่ยถามผู้เป็นนาย ที่เจ้าตัวก็ดูเหมือนชะงักไปเช่นกัน

ซ่งเฟยหย่าที่หลับตาลงรวบรวมสติ ตอนนี้นางคือซ่งเฟยหย่า องค์หญิงแห่งแคว้นซ่ง จงท่องจำเอาไว้ให้ขึ้นใจ ก่อนดวงตาหงส์จะลืมตาขึ้นอย่างมุ่งมั่น

"เตรียมอาภรณ์ที่รัดกุมให้ข้า ข้าจะไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่"

"เพคะ"

เมื่อเอ่ยคำว่าเสด็จแม่ เหตุใดใจของนางถึงได้เต้นแรงก็ไม่ทราบได้ ย้อนนึกไปถึงใบหน้างดงามที่ดูมีเมตตาของสตรีที่เคยเห็นในครั้งที่เป็นดวงจิตลอยล่อง ให้รู้สึกตื่นเต้นมิได้ สตรีที่ดูอบอุ่นผู้นั้นคือมารดาของนางจริงๆ หรือ