ตอนที่10

วันนี้เป็นอีกวันที่หนักหนาสำหรับสตรีตัวเล็กๆ เช่นนาง แต่ทุกอย่างก็เป็นที่น่าพอใจนัก เมื่อมันดำเนินไปในทิศทางที่ดี จนนางมองเห็นแสงสว่างอยู่รำไร แคว้นซ่งในกาลข้างหน้าจะต้องยิ่งใหญ่ ประชาชนจะต้องอยู่ดีกินดีกันถ้วนหน้า 

แต่ถึงแม้ว่าวันนี้นางจะรู้สึกว่าเหนื่อยแสนเหนื่อยจนอยากจะหลับตาพักผ่อนเต็มที แต่นางก็ไม่ลืมความตั้งใจเดิม ที่จะไปลอบสังเกตคนของแคว้นหยวนเสียหน่อย เนื้อหาในหนังสือที่นางอ่านไปนั้น ถึงตอนที่องค์หญิงซ่งเฟยหย่านั้นได้จบชีวิตลงในขณะลี้ภัย แคว้นซ่งล่มสลายแผ่นดินอาบย้อมไปด้วยเลือดของประชาชนผู้บริสุทธิ์ แล้วนางก็ไม่คิดที่จะอ่านมันต่อ จึงไม่ได้รับรู้เรื่องราวหลังจากนั้น ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ถึงแม้เรื่องราวในหนังสือเล่มนั้นจะเป็นเช่นไร นางก็ไม่คิดที่จะใส่ใจ เพราะตอนนี้นางจะเป็นผู้เขียนประวัติศาสตร์ของแคว้นซ่งขึ้นมาใหม่ด้วยตัวของนางเอง หากนางยังมีลมหายใจ แคว้นซ่งจะต้องอยู่รอดไปชั่วลูกชั่วหลาน

เมื่อไฟในตำหนักส่วนตัวถูกดับลงจนมืดสลัว ร่างบอบบางในอาภรณ์รัดกุมสีดำสนิทปกปิดใบหน้าก็เร้นกายออกไปนอกตำหนัก จุดมุ่งหมายคือเรือนรับรองที่ถูกแยกออกมานอกวังหลวง ซึ่งเป็นที่พำนักของคนจากแคว้นหยวน

ร่างบางในอาภรณ์สีดำที่กลมกลืนไปกับความมืดสามารถหลบหลีกจากสายตาของเวรยามที่ถูกวางเอาไว้อย่างแน่นหนา คิ้วเรียวดังคันศรภายใต้ผ้าคลุมหน้าสีดำขมวดมุ่น เวรยามต้องแน่นหนาถึงเพียงนี้เชียวหรือ แต่มันก็ไม่ได้เป็นปัญหากับนางแม้แต่น้อยเท้าเล็กยังคงก้าวไปข้างหน้าอย่างเงียบกริบ จนเมื่อสำรวจจนพอใจและเห็นว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติ จึงคิดว่าสมควรที่นางจะกลับไปพักผ่อนเสียที แต่สายตาเจ้ากรรมกลับหันไปเห็นบุรุษในชุดสีดำรัดกุมปกปิดใบหน้าดูน่าสงสัยผู้หนึ่ง ที่น่าจะพึ่งกลับมาจากข้างนอกเดินเข้ามาเสียก่อน บุรุษผู้นั้นที่เดินเข้ามาแล้วกล่าวอะไรบางอย่างกับทหารแคว้นหยวน ซึ่งแน่นอนว่าบุรุษผู้นี้คือคนของแคว้นหยวนอย่างไม่ต้องสงสัยและอาจจะเป็นหัวหน้าของคนเหล่านี้ เพราะท่าทางที่ดูพินอบพิเทาของเหล่าทหารที่ทำความเคารพเขาทันทีที่เขาเดินผ่าน แต่ที่น่าสนใจคือคนผู้นี้เป็นใครและคิดจะทำสิ่งใดในแผ่นดินของนาง เหตุใดจึงต้องลอบออกไปในยามวิกาลเช่นนี้

ด้วยไม่คิดจะปล่อยให้ความสงสัยเกาะกินใจ ตอนนี้ร่างบางจึงลอบติดตามบุรุษผู้นั้นมาจนถึงเรือนพักที่ใหญ่ที่สุดและเวรยามแน่นหนาที่สุด กว่านางจะลอบเข้ามาได้บุรุษผู้นั้นก็คลาดไปจากสายตาเสียแล้ว จนนางต้องเสียเวลาค้นหาอีกรอบ แล้วในที่สุดความพยายามของนางก็สัมฤทธิผล เมื่อนางเจอห้องที่บุรุษผู้นั้นพักอยู่จนได้ ชุดดำที่ถูกถอดวางพาดเอาไว้ถูกมือเล็กจับพลิกไปพลิกมาอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบก่อนมันจะถูกวางพาดไว้ที่เดิม สายตาหงส์ถูกกวาดไปทั่วห้องกว้างอย่างรวดเร็ว ก่อนใบหูเล็กจะได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวอยู่ภายในห้องอาบน้ำ 

เช่นนั้นก็ทางสะดวก ร่างบางที่เริ่มค้นหาความผิดปกติภายในห้องด้วยเสียงอันเบา ก่อนสายตาจะเหลือบมองไปยังเตียงกว้าง ที่นางยังไม่ได้ทำการค้นหา ไม่รอช้าร่างเล็กจึงตรงเข้าไปหาเป้าหมายทันที แต่ก่อนที่ฝ่ามือเล็กจะทันได้สัมผัสความนุ่มของหมอนใบใหญ่ที่หมายตา กลับต้องเบี่ยงกายหลบการจู่โจมจากด้านหลังที่นางแทบไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายปรากฏตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูท่าแล้วคนผู้นี้ฝีมือไม่ธรรมดาเลยทีเดียว ปลายกระบี่ที่ยังไม่ชักออกจากฝัก ที่พุ่งเข้ามาทำให้นางไม่อาจที่จะได้พิจารณาคนตรงหน้าได้มากนัก รู้เพียงว่าบุรุษผู้นี้ตัวใหญ่มาก

"เจ้าเป็นใคร มีจุดประสงค์อะไรถึงได้ลอบเข้ามาในเรือนของข้า"

น้ำเสียงเย็นชาที่เอ่ยถาม เมื่อร่างบางหลบหลีกปลายกระบี่ของเขาได้อย่างฉิวเฉียด

"เดี๋ยวก่อนพี่ชาย ข้าไม่มีอาวุธท่านก็เห็น เหตุใดจึงรุนแรงนัก"

เสียงหวานของร่างเล็กที่เอ่ยขึ้นทำให้ร่างสูงหยุดชะงัก หรี่ตามองผู้บุกรุกตรงหน้าอย่างพิจารณา ร่างบอบบางที่สูงเพียงอกของเขาเป็นสตรีอย่างไม่ต้องสงสัย 

นัยน์ตาหงส์ที่มีโอกาสได้พิจารณาบุรุษตรงหน้า ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อสบเข้ากับดวงตาพยัคฆ์คมดุตรงหน้า ดวงตาของบุรุษผู้นี้สวยมาก ดูมีเสน่ห์ลึกลับน่าค้นหา และใบหน้าเย็นชาตรงหน้าของนางนั้นยอมรับตรงๆ เลยว่า หล่อมากถึงแม้ว่านางจะเคยพบเจอบุรุษหน้าตาดีมามากมายในภพก่อนแต่นางก็ไม่เคยเห็นว่าจะมีใครหล่อได้สักเสี้ยวหนึ่งของบุรุษผู้นี้ แต่ความหล่อนั้นไม่มีผลกับสตรีเช่นนาง เมื่อสบโอกาสเห็นว่าบุรุษผู้นั้นกำลังพิจารณานางอยู่เช่นกัน จึงใช้โอกาสนั้น พลิกตัวอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะออกไปจากตรงนี้

แต่ให้ตายเถอะ นางที่มีความเร็วเป็นเลิศ กลับช้ากว่ามือหนาที่แข็งดังคีมเหล็กที่คว้าแขนเรียวเล็กเอาไว้ได้ทัน ร่างบางจึงต้องแสดงฝีมือด้วยวิชาการต่อสู้ที่ได้ร่ำเรียนมา จนเกิดการต่อสู้แบบประชิด แต่ไม่ว่านางจะออกกระบวนท่าไหน ดูเหมือนว่าร่างสูงจะตั้งรับได้ทุกกระบวนท่า จนนางรู้สึกถึงเม็ดเหงื่อที่เริ่มไหลซึม ไม่ได้การหากยังคงเป็นเช่นนี้เห็นทีนางคงได้แพ้หมดรูป ร่างนี้ก็ช่างบอบบางนัก เหนื่อยง่ายเสียเหลือเกิน เห็นทีต่อไปคงต้องจัดการร่างบอบบางนี้เสียใหม่ อ่อนปวกเปียกเช่นนี้จะไปสู้รบกับใครเขาได้

แต่อย่าได้นึกว่าสตรีเช่นนางจะยอมแพ้โดยง่าย ข้อศอกเล็กอีกข้างที่ยังเป็นอิสระสับขึ้นอย่างเร็วและแรง เป้าหมายคือปลายคางแกร่ง นางมั่นใจว่าแรงที่ส่งออกไปนั้น คนที่พันธนาการอยู่ด้านหลังต้องสลบเหมือดอย่างแน่นอน แต่เปล่าเลย นอกจากข้อศอกของนางจะไม่ได้เฉียดใกล้ใบหน้าหล่อเหลานั้นแล้ว ร่างบางของนางกลับถูกรวบเข้าไปปะทะอกแกร่ง จนแผ่นหลังเล็กสัมผัสได้ถึงแผ่นอกที่หนั่นแน่นเต็มไปด้วยมัดกล้าม กลายเป็นท่วงท่าอันน่าหวาดเสียว ข้อมือเล็กทั้งสองถูกรวบเอาไว้ด้วยมือใหญ่

"สิ้นฤทธิ์แล้วหรือ แมวน้อยขี้ขโมย"

เสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยกระซิบกับลมหายใจผ่าวร้อนที่เป่ารดใบหูเล็กจนขนอ่อนลุกซู่ ทำให้ร่างบางที่ถูกกล่าวหาเป็นลูกแมวขี้ขโมยถึงกับกัดกรามกรอด นางไม่เคยรู้สึกเสียหน้าและรู้สึกว่าตนเองอ่อนด้อยเช่นนี้มาก่อนเลย นี่สินะความรู้สึกของผู้แพ้มันช่างน่าโมโหนัก