ตอนที่12

ซ่งเฟยหย่าในวันนี้สวมอาภรณ์สีแดงเลือดขับให้ผิวขาวนั้นนวลผ่อง สีแดงเป็นสีที่นางชื่นชอบมากที่สุด และนางคิดว่ามันเป็นสีของความเป็นมงคล วันนี้ที่นางสวมใส่อาภรณ์งดงามอย่างเต็มพิธีการ ก็เพื่อที่จะมีส่วนร่วมในการประชุมขุนนางในวันนี้ ร่างบางที่เดินมุ่งตรงไปยังท้องพระโรง ทุกย่างก้าวนั้นล้วนมั่นคงและเด็ดเดี่ยว มีความเป็นตัวเองสูงอย่างที่ซ่งเฟยหย่าคนเก่าไม่เคยมี ดวงตาหงส์ดูมีเสน่ห์มันมีทั้งความแน่วแน่และดื้อรั้นอยู่ในนั้น

 วันนี้นางมีเรื่องที่จะเสนอต่อทุกคนเยอะแยะมากมายเลยทีเดียวเมื่อมาถึงก็เอ่ยทักทายขุนนางชั้นผู้ใหญ่พอเป็นพิธี ก่อนที่จะก้าวขึ้นไปนั่งยังที่นั่งประจำตำแหน่ง ขององค์หญิงเพียงหนึ่งเดียวของแคว้น เมื่อพระบิดาเสด็จมาประทับบนบัลลังก์สีทองอร่าม การประชุมจึงได้เริ่มต้นขึ้น บรรดาขุนนางต่างหยิบยกนำเอาเรื่องราวความเดือดร้อนของประชาชนที่อยู่ในส่วนของความรับผิดชอบของตนขึ้นมานำเสนอเพื่อช่วยกันแก้ไขปัญหา

ซ่งเฟยหย่านางมองภาพที่เกิดขึ้นด้วยแววตาที่ยากจะหยั่งถึง นึกย้อนไปยังภพที่นางจากมาแล้วให้นึกสะท้อนใจนัก อดที่จะเปรียบเทียบกับความร่วมมือร่วมใจกันของกลุ่มคนเหล่านี้ไม่ได้ หากบุคคลในภพก่อน ร่วมมือร่วมใจกันดังเช่นคนเหล่านี้คงจะดีไม่น้อย ความขัดแย้งคงจะไม่เกิดขึ้น ประเทศชาติคงจะสงบสุขและเจริญรุ่งเรืองประชาชนอยู่ดีกินดี ทั้งๆ ที่เทคโนโลยีก้าวล้ำเหนือกว่าคนยุคนี้มากนักแต่กลับหาความสุขมิได้เลย มีแต่คนเห็นแก่ตัวโกงกินทั่วไปหมด จนประเทศชาติแทบจะล่มสลายอยู่ลอมล่อ

"หย่าหยาลูกมีสิ่งใดจะแนะนำหรือไม่ หย่าหยา"

เสียงทุ้มอบอุ่นที่เอ่ยถามขึ้น ทำให้นางต้องดึงสติกลับมาอยู่กับเหตุการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง

"เอ่อ...เพคะ ลูกคิดว่าความเดือดร้อนและความเป็นอยู่ของประชาชน เราควรจะแก้ที่ต้นเหตุเพคะ มิใช่แก้ที่ปลายเหตุ หากประชาชนอดอยาก แล้วเราเพียงแค่มอบอาหารให้เขาแล้วจบ นั่นไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง หากพวกเขาไม่มีอาหารกินในทุกๆ วัน เรามิต้องมอบอาหารให้พวกเขาในทุกๆ วันหรอกหรือ หากทำเช่นนั้น ก็คงจะไม่ทั่วถึงและไม่เกิดประโยชน์ที่ยั่งยืนเป็นแน่ จากที่ลูกได้ศึกษาความเป็นอยู่ของชาวบ้านมานั้น ความเดือดร้อนนั้นเกิดจากที่แคว้นของเรานั้นขาดแคลนน้ำดื่ม น้ำใช้ และน้ำสำหรับทำการเกษตร ซึ่งจะเห็นว่าน้ำเป็นปัจจัยสำคัญและสาเหตุหลักในตอนนี้ ซึ่งลูกมีวิธีแก้ปัญหาที่จะขอคำปรึกษาจากทุกท่านในวันนี้ ไม่ทราบว่าทุกท่านจะยินดีให้คำชี้แนะแก่ข้าหรือไม่"

เสียงอ่อนหวานที่กล่าวกับผู้เป็นบิดา ก่อนจะหันมาเอ่ยกับบรรดาขุนนางด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจที่นางหมั่นฝึกฝนในทุกค่ำคืนก่อนนอน จนตอนนี้รอยยิ้มที่ดูปลอมๆ ของนาง มันกลับดูจริงใจและน่าเชื่อถือขึ้น ส่วนคำพูดที่ต้องพยายามไม่ให้มันแข็งกระด้างจนเกินไป น้ำเสียงหวานที่เปล่งออกมาก็จำเป็นต้องให้อ่อนละมุนก็ช่างยากเย็นนัก ดีที่เจ้าของร่างนั้นน้ำเสียงใสกังวาน เมื่อนางพูดมันจึงไม่ดูแข็งกระด้างเกินไปนัก สตรีที่โตมาในกองทัพที่มีแต่บุรุษเช่นนางเคยพูดอ่อนหวานกับใครเขาเสียที่ไหนกัน

"เชิญองค์หญิงกล่าวมาเถอะพ่ะย่ะค่ะ พวกเราพร้อมสนับสนุนพระองค์พ่ะย่ะค่ะ"

ขุนนางที่ดูจะอาวุโสกว่าใครเป็นผู้กล่าวขึ้น ก่อนคนอื่นจะตอบรับตาม ซ่งเฟยหย่าที่ยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ นี่สิถึงจะกล่าวได้ว่า มิได้แก่กะโหลกกะลา ทำตัวได้สมกับที่ผ่านการใช้ชีวิตมามากกว่าผู้อื่น

เมื่อเป็นเช่นนั้น ร่างบางก็ส่งสัญญาณให้องครักษ์เว่ยนำแผ่นกระดาษที่นางนำมาเย็บติดกันจนกลายเป็นตำราเล่มไม่หนามากนัก ด้านในได้เขียนรูปแบบการแก้ปัญหาเรื่องต่างๆ เอาไว้ และนางได้ให้เหล่านางกำนัลคัดลอกออกมาเพื่อแจกจ่ายให้กับเหล่าขุนนางและผู้เป็นบิดา นางต้องทนอดหลับอดนอนเพื่อที่จะเค้นเอาความรู้ทั้งหมดที่มีใส่ลงไปในตำราเล่มนี้ถึงสองคืนเต็มๆ

แต่ดูจากที่ทุกคนต่างให้ความสนใจกับตำราที่อยู่ในมือ ก็ถือว่าคุ้มค่ามากนัก

ทุกคนต่างเปิดดูด้านในอย่างสนอกสนใจ เพราะในนั้นมีภาพวาดของเครื่องใช้อะไรบางอย่างที่หน้าตาแปลกประหลาด และเนื้อหาคำบรรยายที่ถูกคัดลอกออกมาอย่างละเอียดนั้นก็น่าสนใจเป็นอย่างมาก

"สิ่งของเหล่านี้มันคือสิ่งใดหรือหย่าหยา"

ฮ่องเต้ซ่งเต๋อเทียนที่ทรงมองอย่างสนพระทัยเช่นกัน 

"นี่เป็นตำราที่ลูกทำขึ้น ด้านในจะเป็นการวางแผนการทำงาน วิธีการทำงานและขั้นตอนต่างๆ เราจะจัดระเบียบและแบ่งหน้าที่การทำงานขึ้นมาใหม่ให้เป็นระบบและมีระเบียบมากขึ้น แม้มันจะดูยุ่งยาก และพวกท่านอาจจะยังไม่คุ้นชิน หรือปรับตัวลำบากไปบ้าง แต่ข้ารับรองว่าผลของมันจะคุ้มค่าสมกับที่พวกท่านยอมเปลี่ยนแปลง และด้านในก็ยังมีการแก้ปัญหาเรื่องต่างๆ ที่เราต้องแก้ปัญหา และอาวุธทำลายล้างที่ลูกคิดค้นขึ้นเพคะ"

ซ่งเฟยหย่าที่สังเกตปฏิกิริยาของแต่ละคนที่ดูจะตั้งใจฟังในสิ่งที่นางจะเสนอให้รู้สึกพอใจยิ่งนัก

"แล้วลูกไปเอาแนวคิดเหล่านี้มาจากไหนกันหย่าหยา"

นั่นไง นางคาดการเอาไว้ไม่มีผิด ว่าจะต้องเกิดความสงสัยเรื่องความคิดเหล่านี้ขึ้น องค์หญิงซ่งเฟยหย่าผู้งดงามอ่อนหวาน มีจิตเมตตา ทำทานต่อคนยากไร้อยู่เป็นนิจ ไม่เคยสักครั้งที่จะคิดฆ่าสัตว์ตัดชีวิต แม้แต่มดสักตัวคงจะไม่เคยต้องพรากชีวิตของมันกระมัง และนี่ก็เป็นโอกาสดีที่นางจะใช้สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ทำนางให้เป็นนาง ไม่ต้องอยู่ในตัวตนเดิมของร่างเก่าอีกต่อไป

ทุกคนในท้องพระโรงก็ต่างจับตารอคำตอบจากนางเช่นกัน ร่างบางที่ทำเพียงระบายลมหายใจก่อนจะหลับตานิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยออกมา

"ลูกก็ไม่รู้เช่นกันเพคะ ตั้งแต่ที่ลูกได้ยกธนูเฟิ่งหวงขึ้นมา ลูกก็รู้สึกว่า ร่างกายของลูกนั้นเปลี่ยนไป มันเหมือนกับว่าชีวิตของลูกได้มีบางอย่างเข้ามาเติมเต็ม ในขณะที่ลูกเอื้อมมือไปจับต้องคันธนูนั้น ลูกเหมือนกับเห็นลูกอีกคนพุ่งเข้ามาแล้วร่างของลูกเหมือนกับมีพลังบางอย่างไหลวนอยู่ข้างใน สิ่งต่างๆ ไหลเข้ามาในหัวเต็มไปหมด"

ซ่งเฟยหย่าที่กล่าวขึ้น พร้อมกับสังเกตอากัปกิริยาของผู้เป็นบิดาที่นัยน์ตาพยัคฆ์นั้นแดงก่ำ มีหยาดน้ำใสๆเอ่อคลออยู่ในดวงตา

"ลูกพ่อในที่สุดเจ้าก็กลับมา"

สุรเสียงที่เอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา แต่นางกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน ทำให้ดวงใจที่บอบช้ำจากการโหยหาความรักจากผู้ให้กำเนิดมาแสนนาน มันรู้สึกเต็มตื้นจนคับแน่นในโพลงอก