ตอนที่2

ปึง!

เสียงปกหนังสือเล่มหนาที่ถูกกระแทกลงบนโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของ

"หนังสือบ้าอะไรวะ เขียนได้งี่เง่าสิ้นดี"

เสียงสบถจากริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงเลือดที่ดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด รู้สึกขัดใจเป็นอย่างมากและไม่อาจที่จะทนอ่านเนื้อหาในหนังสือเล่มนั้นอีกต่อไปได้ เพราะรู้สึกถึงแรงบีบรัดที่ทำให้หัวใจรู้สึกปวดหน่วงๆ อย่างไรชอบกล

ซ่งเฟยหย่า ผู้พันสาว หัวหน้าหน่วยซีล หน่วยจู่โจมพิเศษของประเทศ ที่เติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จนอายุได้ 9 ขวบปี ก็โชคดีได้รับการอุปการะจากข้าราชการท่านผู้ใหญ่ท่านหนึ่งในกองทัพจึงทำให้สามารถพาตัวเองมายืนยังจุดนี้ แต่กว่าที่จะป่ายปีนขึ้นมาได้ก็ไม่ง่ายเลย เด็กอายุเพียง 9 ขวบ ถูกฝึกอยู่ในค่ายทหารราวกับทหารคนหนึ่ง มันคือนรกดีดีนี่เอง

ซ่งเฟยหย่าที่ใช้เวลาในวันหยุดยาวหมดไปกับการอ่านหนังสือนิยายประโลมโลกเพื่อฆ่าเวลา หนังสือที่บังเอิญอย่างเหลือเชื่อที่องค์หญิงสูงศักดิ์ในเรื่องมีชื่อแซ่เดียวกับตนเอง แต่ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกหงุดหงิดสิ้นดี ที่เนื้อหาด้านในนั้นดูจะไม่ได้ดังใจสักอย่าง หากเป็นตัวเองคงจะได้บดขยี้ให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ตาต่อตาฟันต่อฟัน ให้มันรู้กันไปเลยว่าถึงเป็นผู้หญิงก็ทำอะไรได้มากกว่าที่คิด

ร่างสูงโปร่งที่ทำได้เพียงคิด ก่อนจะหันกายคว้าเอาผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระกาย ให้สายน้ำบรรเทาความเหนื่อยล้าที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดพัก คิดถึงเรื่องที่ทำให้ตัวเองต้องหยุดยาวแล้วให้รู้สึกอึดอัดคับข้องใจ เพราะตนไม่อาจฝืนทนทำตามคำสั่งของผู้เป็นใหญ่ในการพุ่งเข้าใส่ประชาชนผู้บริสุทธิ์ที่มีความคิดเห็นต่าง จนเกิดไปขัดแข้งขัดขาผู้มีอำนาจล้นฟ้าเข้าเป็นเหตุให้โดนพักงานไม่มีกำหนดดังเช่นตอนนี้

คิดถึงสิ่งที่ได้พบเห็นมาแล้วให้นึกสังเวชใจยิ่งนัก ไม่คิดฝันเลยว่าประเทศที่เคยร่มเย็นเป็นสุข เป็นดั่งอู่ข้าวอู่น้ำ จะดิ่งลงสู่ยุควิบัติอย่างแท้จริงจนน่าใจหาย เพื่อนมนุษย์ต่างได้รับความเดือดร้อนกันถ้วนหน้า ทั้งจากภัยธรรมชาติที่โถมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า การเกิดโรคระบาดที่สร้างความหวาดผวาไปทั่วทุกหย่อมหญ้า และจากฝีมือมนุษย์ด้วยกันเอง ยิ่งคิดถึงยิ่งรู้สึกหดหู่ใจ

เคร้ง!

เสียงบางอย่างที่ตกกระทบพื้นทำให้ประสาทสัมผัสที่ถูกฝึกมาทำงานโดยอัตโนมัติ มือเรียวที่หยาบกร้านคว้าเอาเสื้อคลุมมาคลุมกาย ก่อนจะหยิบเอาอาวุธประจำกายที่ไม่เคยห่างจากตัวมาถือเอาไว้ในมืออย่างระแวดระวัง

ปัง ปัง ปัง

ร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อจากการฝึกอย่างหนักยังไม่ทันได้ชะโงกหน้าออกไปจากประตูห้องน้ำ กลับโดนห่ากระสุนสาดจากภายนอกเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง ลาดไหล่มนที่ถูกคมกระสุนเจาะเข้าอย่างจัง จนเลือดสีแดงฉานพุ่งกระฉูด

ปัง ปัง ปัง

มือเล็กหยาบกร้านจับกระชับอาวุธในมือเอาไว้แน่น กัดฟันทนต่อความเจ็บปวด หันปลายกระบอกปืนในมือยิงเข้าสู่เป้าหมายที่บุกเข้ามาอย่างอุกอาจ จนชายร่างหนาในชุดสีดำ ร่วงหล่นราวกับใบไม้ร่วง ก่อนจะฉวยจังหวะหนึ่ง หมุนกายออกจากจุดอับนั้น พุ่งตัววิ่งเข้าไปในป่า ข้างรีสอร์ตที่ทำการเข้าพัก กายเล็กที่ยังคงกัดฟันยิงต่อสู้กับกลุ่มชายชุดดำที่กรูกันเข้ามาสาดกระสุนเข้าใส่ราวกับห่าฝน

ปัง ปัง ปัง

เสียงปืนยังดังไล่หลังเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน ฝีเท้าวิ่งสับฝ่าพงหญ้าและต้นไม้รกทึบ เพื่อใช้มันเป็นโล่กำบังกระสุนที่ถูกส่งเข้ามา พวกที่กำลังเล่นงานตนเองอยู่ตอนนี้ดูท่าแล้วคงไม่มีวันปล่อยให้ตนมีชีวิตรอดเป็นแน่ ก่อนที่ผู้พันสาวจะไร้ซึ่งทางหนีเพราะตรงหน้านั้นเป็นหน้าผาสูงชัน จึงหันกายสาดกระสุนเข้าแรก ตายเป็นตาย ใครที่คิดจะกำจัดตัวเองกันนะ ชีวิตน้อยๆ ถูกหมายหัวเข้าเสียแล้ว

คมกระสุนจากกระบอกปืนในมือเล็กยังคงเจาะเข้ากะโหลกฝั่งตรงข้ามอย่างแม่นยำราวกับจับวาง แต่น้ำน้อยย่อมที่จะแพ้ไฟ เมื่อฝ่ายตรงข้ามก็สาดกระสุนเข้ามาไม่หยุดยั้ง ก่อนผู้พันคนงามจะโดนคมกระสุน เจาะเข้าตัดขั้วหัวใจ ปล่อยร่างไร้วิญญาณให้โบยบินพลัดตกลงไปภายใต้หน้าผาสูงชัน จบสิ้นกันเสียทีกับชีวิตในชาติภพนี้...

ดวงจิตสีขาวนวลที่ลอยล่อง ลอยเคว้งคว้างอย่างไร้จุดหมาย มองสิ่งรอบกายที่ผ่านเข้ามา ล่องลอยจนมาหยุดนิ่งอยู่ในสถานที่หนึ่ง ภาพตรงหน้าทำให้ต้องหยุดนิ่งมอง

กรี้ดดดด

เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ดูคล้ายว่ากำลังจะคลอดบุตร ใบหน้างดงามนั้นมีเหงื่อผุดซึมขึ้นเต็มไปหมด มือเรียวขาวนั้นจับกระชับผ้าที่ห้อยลงมาเหนือศีรษะจนนิ้วเรียวขึ้นข้อขาว ผู้คนรอบกายของผู้หญิงคนนั้นต่างดูกระวนกระวาย จนกระทั่งเสียงกรีดร้องนั้นดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงทารกน้อยที่แผดเสียงจ้า อย่างน่ามหัศจรรย์

กรี้ดดด

อุแว้ อุแว้

แต่อนิจจาภาพตรงหน้าคือทารกน้อยเพศหญิงถึงสองคน คนหนึ่งกำลังร้องไห้จ้า จนใบหน้าเล็กๆ นั้นแดงก่ำ แต่อีกคนกลับนอนนิ่งไม่ไหวติง ร่างกายเล็กๆ นั้น เริ่มขาวซีด เด็กน้อยคนนั้นไม่หายใจ

ใบหน้างามของสตรีตรงหน้าที่น้ำตาหลั่งริน จรดปลายจมูกลงบนหน้าผากเล็กๆ ขาวซีด โอบอุ้มทารกน้อยที่ไร้ลมหายใจแนบอก เกิดความรู้สึกอุ่นซ่านบนหน้าผากมนจนต้องยกมือโปร่งแสงขึ้นลูบไล้แผ่วเบา น้ำตาของผู้หญิงคนนั้นเหตุใดถึงได้สร้างความเจ็บร้าวในอกถึงเพียงนี้

"อย่าคิดมากไปเลย"

เสียงเศร้าหมองที่ดังขึ้นด้านหลังทำให้ซ่งเฟยหย่าต้องหันกลับไปมอง พบกับเงาร่างโปร่งแสงเช่นเดียวกัน แต่ทว่าใบหน้าของวิญญาณตรงหน้าช่างเหมือนกันกับเธอไม่มีผิด

"เธอเป็นใคร ทำไมเราสองคนถึงได้...เหมือนกันมากขนาดนี้"

ผู้หญิงตรงหน้าส่งยิ้มมาให้ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าหมองเศร้า

"เด็กทั้งสองนั้นคือเราสองคน สตรีนางนั้นคือมารดาของเรา เจ้าก็คือข้า ข้าก็คือเจ้า"

"เจ้าก็คือข้า ข้าก็คือเจ้า อะไรกัน ฉันไม่เข้าใจ"

ซ่งเฟยหย่าที่มองสตรีในชุดจีนโบราณงดงามตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อกับเรื่องเหนือธรรมชาตินี้ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว และเธอเป็นผู้ประสบพบเจอด้วยตนเอง ก่อนจะหันไปจ้องมองสตรีที่ยังคงกอดร่างทารกน้อยที่ขาวซีดเอาไว้อย่างหวงแหน เกิดความรู้สึกอุ่นวาบขึ้นในจิตใจ

"ข้าคือดวงจิตครึ่งหนึ่งที่อยู่ในภพนี้ ส่วนเจ้าคืออีกครึ่งที่ต้องไปอยู่อีกภพหนึ่ง เพราะดวงจิตแบ่งเป็นสองจึงทำให้ชะตาอ่อนแอจนไร้ซึ่งประโยชน์ ทำให้ต้องสูญสิ้นทุกอย่าง ทำให้บิดามารดาต้องจบชีวิต แผ่นดินลุกเป็นไฟอาบย้อมไปด้วยโลหิตของราษฎร ราชอาณาจักรจึงล่มสลาย แต่ตอนนี้ดวงจิตของเรากำลังจะรวมเป็นหนึ่งและกลับไปแก้ไขทุกอย่างอีกครั้ง เราจะรวมกันเพื่อเปลี่ยนชะตา"

"ฉันไม่เข้าใจ เปลี่ยนชะตาอะไรกัน ฉันงงไปหมดแล้ว"

"ถึงเวลาแล้วเจ้าก็จะรู้เอง เราจะทวงคืนทุกสิ่ง อย่าให้ต้องพบกับจุดจบเดิม"

กล่าวเพียงเท่านั้นร่างโปร่งแสงก็พุ่งเข้ามาอย่างแรง จนเกิดเป็นแสงจ้าสว่างวาบไปทั่วบริเวณ