บทที่ 0002

ป๋อซือเหยียนมองไปตามสายตาของเลขาหลี่

สีแดงนั้นช่างโดดเด่นมากท่ามกลางฝูงชน

เสิ่นม่านที่ใส่ชุดเดรสยาวสีไวน์แดง ทุกการเคลื่อนไหวและรอยยิ้มของเธอนั้นสามารถกระชากใจของผู้คนได้ ช่างภาพของสื่อต่างๆต่างก็มุ่งความสนใจไปที่การถ่ายรูปของเสิ่นม่าน ชั่วพริบตานั้น เธอเหมือนกับซุปเปอร์สตาร์ที่กำลังเดินอยู่บนพรมแดง

เสิ่นม่านงั้นเหรอ?

ป๋อซือเหยียนตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะจำได้ว่าเป็นเสิ่นม่าน

ในอดีต เสิ่นม่านชอบแต่งหน้าเบาๆ ใส่กระโปรงที่สง่างาม นี่เป็นครั้งแรกที่ป๋อซือเหยียนเห็นเสิ่นม่านแต่งตัวแบบนี้

สีหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนไม่ค่อยดีนัก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเสิ่นม่าน

เมื่อเทียบกับความงามอันน่าเย้ายวนของเสิ่นม่านแล้ว ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็ดูจืดชืดไปเลยอย่างเห็นได้ชัด เหมือนกับนักศึกษาที่ไม่บรรลุนิติภาวะ

“พี่เสิ่น.... สวยจังเลย”

น้ำเสียงของซูเฉี่ยนเฉี่ยนมีความอิจฉาเล็กน้อยปนอยู่

เมื่อเสิ่นม่านเห็นป๋อซือเหยียนกับซูเฉี่ยนเฉี่ยน เธอก็เดินตรงมาที่พวกเขาสองคน

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนคิดว่าเสิ่นม่านที่ไม่รู่เรื่องอะไรคงจะรู้สึกกระอักกระอ่วนที่เห็นเธอควงแขนป๋อซือเหยียน แต่เธอกลับคิดไม่ถึงว่าเสิ่นม่านดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าของเสิ่นม่านเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สงบ

“คุณผู้หญิงป๋อนี่ แล้วผู้หญิงที่อยู่ข้างๆประธานป๋อคือใครหละ?”

นักข่าวและสื่อต่างๆถกเถียงกันเบาๆ

เสิ่นม่านเดินตรงไปควงแขนป๋อซือเหยียน แล้วยื่นมืออีกข้างไปทักทายซูเฉี่ยนเฉี่ยนพร้อมพูดด้วยรอยยิ้ม “เธอเป็นนักศึกษาฝึกงานที่ป๋อซือเหยียนพูดถึงก่อนหน้านี้สินะ สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อเสิ่นม่าน เธอเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงป๋อได้นะ”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนชักมือที่ควงแขนป๋อซือเหยียนอยู่กลับไปด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน และจับมือกับเสิ่นม่านเบาๆ

“สวัสดีค่ะ คุณผู้หญิงป๋อ”

คำว่าคุณผู้หญิงป๋อดูเหมือนจะติดอยู่ในคอของเธอ

เสิ่นม่านพูดต่อ “ฉันได้ยินป๋อซือเหยียนบอกว่าเธอเป็นนักศึกษาที่เขาอุปการะให้การสนับสนุน และอีก2ปีมีแผนจะไปเรียนที่ต่างประเทศสินะ?”

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนแอบมองไปยังป๋อซือเหยียน

ป๋อซือเหยียนพูด “ผลการเรียนของซูเฉี่ยนเฉี่ยนนั้นเยี่ยมมาก ปีนี้เลยจะได้ไปเรียนต่างประเทศ แต่เธอไม่ค่อยมีความกล้า วันนี้ผมเลยพาเธอมาเปิดหูเปิดตา”

ใช่สิ ครั้งนี้แค่พาซูเฉี่ยนเฉี่ยนมาเปิดหูเปิดตา

ในเวลานี้ ป๋อซือเหยียนยังไม่ได้ตกหลุมรักซูเฉี่ยนเฉี่ยนอย่างสมบูรณ์ แต่หลังจากที่ซูเฉี่ยนเฉี่ยนกลับมาจากไปเรียนต่างประเทศ ป๋อซือเหยียนถึงจะตกหลุมรักซูเฉี่ยนเฉี่ยนอย่างแท้จริง

แต่ตอนนี้ ไม่ว่าป๋อซือเหยียนจะไปงานไหนๆ เขาก็จะพาซูเฉี่ยนเฉี่ยนไปด้วย พาไปบ่อยจนคนในเมืองไห่ล้วนทราบดีว่าป๋อซือเหยียนชอบนักศึกษาสาวมหาลัยคนหนึ่ง

แต่เรื่องพวกนี้สำหรับเสิ่นม่านในตอนนี้นั้นไม่สำคัญอีกต่อไป

เสิ่นม่านมาร่วมงานประมูลในครั้งนี้ ไม่ได้มาเพื่อแย่งป๋อซือเหยียนกับซูเฉี่ยนเฉี่ยน แต่เธอมีเป้าหมายที่สำคัญกว่านั้น

“ซือเหยียน นายดูแลน้องซูดีๆหละ ฉันเข้าไปข้างในก่อนนะ”

เสิ่นม่านก็ปล่อยมือที่ควงแขนป๋อซือเหยียนออก

ป๋อซือเหยียนตกใจไปครู่หนึ่ง

เขาคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากของเสิ่นม่าน

เมื่อป๋อซือเหยียนได้สติ เสิ่นม่านก็เดินเข้าไปในงานแล้ว

ป๋อซือเหยียนขมวดคิ้ว

เสิ่นม่านที่ปกติจะโวยวายและไม่ค่อยฟังอะไรกลายเป็นคนที่พูดจาดีแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรกัน?

เสิ่นม่านนั่งอยู่ตรงมุมที่ไม่ค่อยเป็นจุดสังเกต ในงานประมูลครั้งนี้มีแต่ผู้ที่มีอิทธิพลในเมืองไห่

หากเสิ่นม่านจำไม่ผิด การประมูลครั้งนี้จะมีที่ดินร้างแห่งหนึ่งที่ไม่มีใครต้องการ จึงถูกนักธุรกิจรายย่อยซื้อไป ต่อมาที่ดินตรงนั้นก็มีราคาสูง เนื่องจากอสังหาริมทรัพย์รอบๆนั้นกลายเป็นอสังหาที่มีมูลค่ามหาศาล สามารถพูดได้ว่า ทุกตารางนิ้วล้วนเป็นเงินเป็นทอง

สิ่งนี้จึงทำให้นักธุรกิจรายย่อยที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักกลายเป็นนักธุรกิจรายใหญ่ในเวลาต่อมา

ในเมื่อเสิ่นม่านได้วางแผนที่จะออกจากชีวิตป๋อซือเหยียนแล้ว เธอก็ควรหาทางออกให้กับตัวเอง

หลังจากที่ป๋อซือเหยียนนั่งลงในงานประมูล เขาก็มองไปรอบๆเพื่อมองหาร่างของเสิ่นม่าน และซูเฉี่ยนเฉี่ยนที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้นมาว่า “ประธานป๋อ.....ตอนประมูลคุณจะให้ฉันเป็นคนชูป้ายจริงๆเหรอคะ?”

ป๋อซือเหยียนถูกเสียงของซูเฉี่ยนเฉี่ยนดึงให้กลับมา แล้วเขาก็พูดว่า “อืม ผมเชื่อในสายตาของเธอ”

ใบหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมาเล็กน้อย

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนเรียนเกี่ยวกับการเงินที่มหาลัยมานานก็เพื่องานวันนี้เท่านั้น

เสิ่นม่านที่อยู่ชั้นสองมองไปที่ป๋อซือเหยียนกับซูเฉี่ยนเฉี่ยนที่ดูกำลังพูดคุยกันอย่างมีความสุข

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนเป็นคนมีความสามารถ นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ป๋อซือเหยียนสนใจในตัวซูเฉี่ยนเฉี่ยนในอนาคต

เสิ่นม่านจำได้ว่าในชาติก่อน ซูเฉี่ยนเฉี่ยนได้ประมูลที่ดินคุณภาพสูงให้ป๋อซือเหยียน หลังจากนั้นป๋อซือเหยียนจึงมองเธอแตกต่างออกไปจากเดิม

แต่ในความเป็นจริง ที่ดินผืนนั้นไม่ได้แย่ตั้งแต่แรกแล้ว เพราะในละแวกใกล้เคียงมีอสังหาริมทรัพย์ของตระกลูป๋ออยู่รอบๆ ซูเฉี่ยนเฉี่ยนนำเงินของป๋อซือเหยียนมาโก่งราคาโดยไม่เกรงกลัวสิ่งใด เป็นผลให้ราคาที่ดินรอบๆของตระกูลป๋อก็ขึ้นไปด้วย ไม่ว่าอย่างไร ป๋อซือเหยียนก็ไม่มีทางจะขาดทุน

ที่ดินตรงนี้ ต่อให้ไม่มีซูเฉี่ยนเฉี่ยน ป๋อซือเหยียนก็จะประมูลมาให้ได้อยู่ดี

การประมูลได้เริ่มขึ้น และซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็เริ่มชูป้ายขึ้น

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนประมูลชนะที่ดินคุณภาพสูงสามแปลงแรก

ป๋อซือเหยียนที่นั่งข้างๆซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็เหมือนอารักขาคนหนึ่ง

“ไห่เฉิงซินเหยี้ย เปิดราคาประมูลที่ห้าพันล้านบาท!”

“หมื่นล้าน”

เมื่อการประมูลมาถึงตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เสิ่นม่านพูดขึ้นมา และถึงกับทำให้ทุกคนในงานประมูลต้องอ้าปากค้าง

ป๋อซือเหยียนขมวดคิ้ว

ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้าอะไร?

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนพูดขึ้นมาเบาๆว่า “ที่ดินผืนนี้ไม่มีราคาอะไรเลย เงินหมื่นล้านของพี่เสิ่นน่าจะสูญเปล่าแล้วหละ”

ป๋อซือเหยียนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วส่งข้อความให้เสิ่นม่าน: เสิ่นม่าน เธอจะทำอะไรกันแน่?

เสิ่นม่านก้มดูข้อความบนโทรศัพท์ จากนั้นก็วางโทรศัพท์ลงโดยไม่สนใจอะไร

“หนึ่งหมื่นล้านครั้งที่หนึ่ง......”

“หนึ่งหมื่นล้านครั้งที่สอง......”

………

“ให้ตายเถอะ เสิ่นม่านบ้าไปแล้ว ใช้เงินหมื่นล้านเพื่อซื้อที่ดินแบบนี้เหรอ?”

ฟู่ฉือโจวที่อยู่บนชั้นสองตกตะลึง

“หนึ่งหมื่นห้าพันล้าน”

เซียวตั๋วที่นั่งข้างๆพูดขึ้นมาอย่างช้าๆ

ฟู่ฉือโจวเกือบจะยกโต๊ะขึ้นมา

ฟู่ฉือโจวกัดฟันพูด “เซียวตั๋ว! นายก็บ้าไปแล้วเหรอ?”

ที่ฝั่งตรงข้าม เสิ่นม่านขมวดคิ้ว เธออยากรู้เสียจริงว่าคนบ้าที่ไหนกันที่มาแย่งที่ดินร้างแปลงนี้กับเธอ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็น เซียวตั๋วที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ

เสิ่นม่านจำได้ลางๆว่าเซียวตั๋วผู้นี้ทำธุรกิจสีดำ เขาเปลี่ยนมาทำธุรกิจที่ดินตั้งแต่เมื่อไรกัน?

“สองหมื่นล้าน!”

เสิ่นม่านต่อราคาอย่างสงบ

ป๋อซือเหยียนที่อยู่ชั้นล่างขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งและพิมพ์ข้อความไม่กี่คำลงไป : เสิ่นม่าน หุบปาก!

ในครั้งนี้ เสิ่นม่านกลับปิดเครื่องไป

“สองหมื่นล้าน”

เซียวตั๋วที่อยู่ฝั่งตรงข้ามตั้งใจยั่วยุ ทำให้เสิ่นม่านกัดฟันกรามจนฟันเกือบแตก

ได้ จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม?

เสิ่นม่านพูดขึ้นมาว่า “ห้าหมื่นล้าน!”

“เชี่ย! บ้าไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ!”

เสียงของฟู่ฉือโจวถึงกับหายไป

ป๋อซือเหยียนที่อยู่ชั้นล่างยืนขึ้น เขามองไปที่เสิ่นม่านผู้สงบนิ่ง และไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ป๋อซือเหยียนมองว่าที่ดินร้างแปลงนี้ราคาไม่น่าจะถึงห้าพันล้านด้วยซ้ำ

แต่เสิ่นม่านกลับจะซื้อในราคาห้าหมื่นล้าน?

เซียวตั๋วมองไปยังสายตาที่ไม่แยแสของเสิ่นม่าน เขายิ้มเล็กน้อยและทำท่าทางว่าเขายอมหลีกทางให้

“ห้าหมื่นล้านครั้งที่หนึ่ง.......”

“ห้าหมื่นล้านครั้งที่สอง.......”

“ห้าหมื่นล้านครั้งที่สาม! เป็นอันตกลง”

เมื่อเสียงค้อนดังขึ้น ภายในใจของเสิ่นม่านก็เหมือนกับได้ยกภูเขาออกจากอก

ในที่สุดก็ได้ที่ดินแปลงนี้มา เพียงแต่เธอต้องควักเงินเพิ่มอีกสี่หมื่นล้านโดยไม่มีเหตุผล

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเซียวตั๋ว!

เสิ่นม่านจ้องมองไปที่เซียวตั๋วจากระยะไกล

ฟู่ฉือโจวหันไปมองเซียวตั๋ว “เฮ้เฮ้เฮ้ เสิ่นม่านมองนายอยู่นะ ถ้าผมเป็นเธอนะ ในใจต้องมีคิดที่จะฆ่านายแน่นอน!”

เซียวตั๋วยักคิ้วอย่างสนใจ

ที่ชั้นล่าง ซูเฉี่ยนเฉี่ยนดึงป๋อซือเหยียนให้นั่งลง “ประธานป๋อ พี่เสิ่นจะทำให้คุณขาดทุนตายนะ”

ป๋อซือเหยียนพูดอย่างเย็นชา “เสิ่นม่านเป็นคนประมูลราคานั้นเอง จะไม่มีใครช่วยเธอจ่ายทั้งนั้น”