ตอนที่ 42 : ความจริงของโลก... ชะตากรรมของจักรวาล...

          ในชั้นลึกสุดของดันเจี้ยนใต้ชั้นที่ 100... มันคือพื้นที่กว้าง มีลักษณะเป็นป่าโปร่ง ที่มีต้นไม้น้อยใหญ่สีเขียวขจีเรียงรายกันอยู่นับไม่ถ้วน มีแม่น้ำ ลำคลองเล็กใหญ่แซมอยู่ระหว่างทาง

          ลึกเข้าไปอีกพอประมาณก็จะพบเข้ากับรั้วของคฤหาสน์หลังใหญ่ ถูกล้อมรอบไปด้วยป่าโปร่งรอบด้านราวกับใช้แทนป้อมปราการ ถัดจากรั้วเข้าไป มันคือสวนหย่อมที่ถูกประดับด้วยดอกไม้นานาชนิด และสิ่งปลูกสร้างมากมายไม่ว่าจะเป็นน้ำพุ รูปปั้น หรือมีแม้กระทั่งโต๊ะน้ำชากลางแจ้งที่มีม่านจากต้นไม้บดบังแสงอาทิตย์ดูร่มรื่นไม่ใช่น้อย

          และลึกเข้าไปอีกในคฤหาสน์ ทางเดินถูกปูด้วยพรมสีแดงราวกับพระราชวัง มีโคมระย้าแขวนห่างกันเป็นช่วงๆ และไม่ดูรกเกินไป อีกฝั่งหนึ่งคือกระจกบานยักษ์ที่ใช้มองดูวิวนอกคฤหาสน์ ส่วนอีกฝั่งหนึ่งมีประตูห้องต่างๆ เรียงเป็นแนวยาวตามปกติ ราวกับห้องเรียนที่อยู่ชิดติดระเบียงยังไงอย่างงั้น

          จนถึงสุดทางเดิน มีประตูของห้องๆหนึ่ง เปิดแง้มออกมา โดยมีแสงอาทิตย์ยามเช้าเล็ดรอดออกมาพร้อมกัน ภายในนั้นได้รับการตกแต่งอย่างโอ่อ่า ไม่ว่าจะโคมระย้าสีทองอร่ามที่แขวนอยู่กลางห้อง หรือว่าจะเป็นพวกเครื่องเรือนดังเช่นนาฬิกาลูกตุ้มที่มีสีทองส่องประกายเช่นเดียวกัน...

〝!〞

          ด้วยบรรยากาศในยามเช้าเช่นนี้ ทำให้แสงแดดอันแสนอบอุ่นกระทบเข้ากับเปลือกตาของเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงชิดกับผนังตรงกลางห้อง... กรที่นอนเหยียดขาตรงอย่างสงบเสงี่ยม และห่มผ้าห่มสีขาวสะอาดสะอ้านอยู่บนเตียงก็ได้สติขึ้นมาพอดี ทำให้เขาลืมตาขึ้นมาแทบจะทันที...

〝!!!!!〞

          สิ่งแรกที่กรทำเป็นอันดับแรกหลังจากตื่นจากภวังค์ ก็คือความปลอดภัยของมีอาและเมอร์ลิน... เขารีบยันตัวขึ้นมาจากเตียงแล้วหันไปรอบๆด้วยความรีบร้อน แต่ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยความโล่งอก เมื่อพบว่าทั้งสองคนอยู่ในห้องด้วยเช่นกันและอยู่ในสภาพปลอดภัยไร้กังวล... แต่ทว่า...

ก็น่าดีใจอยู่หรอกนะ ทั้งสองคน... แต่แบบนี้มัน...

          แม้ใบหน้าของกรจะยังคงนิ่งเฉย... แต่แก้มของเขากลับดูแดงระเรื่อขึ้นมาด้วยความเขินอายเล็กน้อย จนดูไม่เหมาะกับใบหน้าตายด้านของเขาซักนิด...

          แต่ทำยังไงได้... เพราะไม่ว่าจะเป็นคนที่เย็นชายังไง... แต่หากมีสาวงามนอนขนาบข้างอยู่ทั้งสองด้านซ้ายขวา ยังไงก็ไม่มีทางทนได้อยู่แล้ว แถมทั้งสองคนยังเป็นคนที่กรรักและห่วงใย... เป็นเพียงคนบนโลกนี้เพียงไม่กี่คน ที่กรสามารถสื่ออารมณ์ออกมาได้อย่างซื่อตรงอีก

〝กร...〞〝อือ...〞

          แม้กรจะยันตัวขึ้นมานั่งอย่างกะทันหัน แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ตื่นแต่อย่างใด ทั้งยังส่งเสียงละเมอออกมาเบาๆอีก

          มีอาที่นอนอยู่ด้านขวาของกรกำลังพยายามควานหาอะไรบางอย่าง และพอคว้าแขนของกรดังหมับ ก็ขยับเข้าไปหนุนราวกับเป็นหมอนข้างไม่มีผิด ส่วนเมอร์ลินเอง พอรู้สึกว่าข้างๆดูโล่งๆ ก็ขยับตัวเข้ามาเรื่อยจนชิดสนิทกับกรที่นั่งเหยียดขาอยู่อย่างรวดเร็วแล้วก็กลับไปนอนขดตัวคุดคู้หันเข้าหากรอีกครั้งหนึ่ง

          เสื้อผ้าที่ทั้งสองคนสวม ถึงจะไม่บางถึงขนาดเห็นเนื้อหนังมังสาได้อย่างชัดเจน แต่ก็แทบจะเรียกได้ว่าไร้การป้องกัน ของมีอาเป็นชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์แบบเปิดไหล่ ขอบกระโปรงประดับด้วยลายลูกไม้ดูมีระดับ ส่วนของเมอร์ลินเป็นเสื้อเอวลอยแบบบางๆที่เปิดให้เห็นถึงสะดือ กางเกงขาสั้นที่เธอสวมอยู่ก็ยาวสูงเหนือเข่าเกือบไม้บรรทัดจนเห็นขาอ่อนสีขาวนวล... ถึงขนาดที่กรคิดอยู่ในใจเลยว่า〝กำลังยั่วกันอยู่รึไง?〞เลยทีเดียว

〝กะ กร...〞

〝!!!!!〞

          ขณะที่กรกำลังคิดไปเรื่อยเปื่อยด้วยความผ่อนคลาย ตัวของมีอาที่นอนกอดปลายแขนของกรอยู่กระตุกขึ้นมาครั้งหนึ่งแล้วก็เริ่มก็สั่นกลัวขึ้นมา เม้มตาแน่นและเรียกชื่อกรอย่างทรมาน

คงจะเป็นเพราะเห็นเราตายสินะ...

          กรที่คิดแบบนั้น จึงได้แต่โทษตัวเองอยู่ในใจ

          เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของมีอา กรได้เอื้อมมือซ้ายที่ว่างอยู่ไปลูบศีรษะของมีอาไปมาอย่างอ่อนโยน มีอาจึงคลายแรงบีบลง และฉีกยิ้มออกมาราวกับเด็กๆทั้งที่หลับอยู่อย่างผ่อนคลาย กรจึงเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อยโดยไม่ตั้งใจ แล้วก็ผละมือออกไปลูบศีรษะของเมอร์ลินบ้างโดยอัตโนมัติ เนื่องจากความเคยชินในลูปนรกนั่น

          แต่ในจังหวะที่กำลังจะผละมือออก เพราะรู้ตัวว่าทำไปโดยไม่ตั้งใจนั่น... เมอร์ลินก็กลับยั้งมือของกรไว้ แล้วก็พูดด้วยเสียงเรียบๆว่า

〝......ลูบต่อสิ〞

〝!〞

อะไรเนี่ย... ตื่นอยู่งั้นเหรอ?

〝หึ! แปลกคนจริงแฮะ....〞

          กรพูดแบบนั้นออกมาด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง เพราะคิดว่าช่วยไม่ได้แล้วก็เริ่มลูบหัวเมอร์ลินอีกครั้ง แล้วเมอร์ลินก็ยิ้มออกมาอย่างผ่อนคลายออกมาเหมือนกับลูกแมวที่กำลังอ้อนเจ้าของอยู่ยังไงอย่างงั้น

          ทั้งที่ในตอนแรกพอรู้ตัวว่าเธอตื่นอยู่ นึกว่าจะโดนต่อว่าแล้วเสียอีกที่ไปลูบหัวเธอโดยพลการ นั่นเพราะความสนิทสนมและความรู้สึกที่กรมีต่อเมอร์ลิน คือสิ่งที่เกิดขึ้นมาจากลูปนรกนั่นเพียงฝ่ายเดียว ไม่ใช่ว่าเมอร์ลินจะรู้สึกกับเขาแบบเดียวกันเสียหน่อย...

          ดังนั้นเมอร์ลินจึงไม่น่าจะทำตัวสนิทสนมกับเขาแบบนี้ แต่ความสนิทสนมนั่นก็อาจจะเพิ่มขึ้นตอนที่สู้กับทศกัณฑ์ก็เป็นได้ละมั้ง——

ปัง!

          กรเองก็แอบคิดแบบนั้นบ้างอยู่ในใจอย่างผ่อนคลายอีกครั้งขณะที่ลูบหัวเมอร์ลินไปด้วย ก่อนที่จะมีคนเปิดประตูห้องนอนเข้ามาขัดจังหวะ จนเกิดเสียงดังลั่น

〖จ๊าง!!! ตื่นแล้วสินะครับคุณอุษณกร!!!!〗

          การเปิดประตูเสียงดังลั่น ตามด้วยคำทักทายที่สดใสร่าเริงของฟรังซ์ ออลเดล ซึ่งตอนนี้เขาก็กำลังสวมชุดติดระบายราวกับองค์ชายอยู่เช่นเคย

          และเพราะการเปิดประตูห้องอย่างกะทันหันนั่น เลยทำให้มีอาที่นอนอยู่ข้างกรค่อยๆตื่นขึ้นมาจนได้ เธอจึงยันตัวขึ้นจากเตียงแล้วนั่งแบะขาข้างกรพลางเอามือขยี้ตาอย่างสะลึมสะลืออยู่พักนึง แตกต่างจากกรและเมอร์ลินที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์และมองค้อนไปยังฟรังซ์

          กับเมอร์ลินยังพอเข้าใจได้ เพราะดูเหมือนจะคุ้นเคยดี ทั้งกับนิสัยของฟรังซ์ ออลเดลและกับสถานที่แห่งนี้ ส่วนกรนั้นหลังจากที่ส่งสายตาไม่เป็นมิตรออกไปพักเดียวก็ถอนหายใจออกมาแล้วก็กลับมาทำสายตาเย็นชาตามธรรมชาติอีกครั้ง เพราะคิดอยู่ในใจว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของตัวเอง กลับกันแล้วนี่คงจะเป็นบ้านของฟรังซ์เองเสียด้วยซ้ำ

          เพราะเป็นอย่างที่ว่าไป ต่อให้ทำตัวยังไงหมอนั่นก็เป็นเจ้าของบ้าน ดังนั้นถ้าว่ากันตามเหตุผลแล้ว หมอนั่นจะทำอะไรก็ไม่ผิดอยู่แล้ว กรจึงเลิกหงุดหงิดฟรังซ์ด้วยประการฉะนี้

〝กร... กร!!!!!!〞

〝หวา! ใจเย็นก่อนมีอา!〞

          พอมีอาที่ตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหันและสังเกตเห็นว่ากรฟื้นขึ้นมาแล้ว ก็โผเข้าไปกอดบริเวณเอวแล้วเอาหน้าไปซุกที่อกของกรด้วยความเร็วแสงในทันที

〝ฮือ!!! โล่งอกไปที ฮึก! ฉัน... ฉันคิดว่านายจะไม่ตื่นขึ้นมาแล้วซะอีก!!!!〞

〝น่าๆ ฉันไม่เป็นไรแล้ว เพราะงั้นใจเย็นก่อนเถอะ... นี่ไงฟิตปั๋งเลยเห็นไหม〞

          มีอาร่ำไห้ออกมาด้วยความปิติในทันทีที่สัมผัสกับตัวกรอย่างแนบแน่นอีกครั้ง... กรจึงพูดแบบนั้นพลางยกแขนซ้ายขึ้นมาเบ่งกล้ามต้นแขนที่ดูหนาขึ้นผิดหูผิดตาในตอนก่อนที่จะจุติ ด้วยใบหน้าเฉยๆ จนเหมือนกับกำลังเก๊กอยู่ยังไงอย่างงั้น แต่พอมีอาเห็นแล้วกลับผ่อนคลายเกินคาดถึงจะยังไม่ได้ผละตัวออกจากอกกรก็ตาม กรจึงยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธออีกครั้ง

〖เธอจะเป็นห่วงก็ไม่แปลกหรอกครับ... ก็เล่นหลับไป 3 วันเต็มๆเลยนี่นา...〗

          ฟรังซ์ที่เป็นคนเปิดประตูห้องนอน เดินเข้ามาทางเตียงของกรที่อยู่ตรงกลางห้องชิดผนังด้านใน พลางสนับสนุนเหตุผลให้กับมีอา นั่นเลยทำให้กรพอจะคาดเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้บ้าง

สามวันงั้นเหรอ!?

นี่คือเวลาพักฟื้นหลังจุติเหรอเนี่ย? ทั้งที่คิดว่าเรื่องที่สู้กับไอ้ยักษ์เวรนั่นเพิ่งผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงแท้ๆ...

แต่งั้นก็หมายความว่า.... การต่อสู้จบลงแล้วจริงๆสินะ…

          เหตุผลต่างๆประกอบขึ้นเป็นรูปเป็นร่างอยู่ในหัวของกรด้วยความรวดเร็ว จนพอจะเดาได้ลางๆว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไง กรจึงเอ่ยถามฟรังซ์ขึ้นมาด้วยเสียงเรียบๆเพื่อเพิ่มความมั่นใจว่า

〝ฉัน.... ถูกนายช่วยไว้อีกแล้วสินะ....〞

〖เอ๋! ใช่แล้วครับ... ว่าแต่เข้าใจอะไรได้เร็วจริงนะครับ〗

〝แล้วมันคิดเป็นอย่างอื่นได้ด้วยรึไง?〞

〖ว้า〜 ไม่สนุกเลยนะครับเนี่ย... แต่เข้าใจอะไรได้ง่ายๆแบบนี้ ก็ประหยัดเวลาไปได้โขเลยนะครับ〗

กวนซะจริง จะแกล้งอะไรฉันรึไง... ถึงจะสมเป็นเด็ก แต่นายมันไม่ใช่เด็กแล้วไม่ใช่เหรอ?

          กรตบมุกฟรังซ์ที่พูดออกมาพลางหลับตาลงอย่างขี้เล่นแบบนั้นอยู่ในใจคนเดียว ก่อนที่จะตัดเข้าประเด็นสำคัญที่ตัวเองอยากรู้ในทันที ทั้งนี้ก็เพราะ...

〝ฉันมีเรื่องต้องทำ... อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่เพราะมีคนสำคัญกำลังรออยู่ข้างนอกนั่น... ถ้าเรื่องของนายไม่น่าสนใจพอหล่ะก็ ฉันคงต้องขอตัวหล่ะนะ〞

〖..........〗

          ฟรังซ์ ออลเดลหรี่ตา มองมาที่กรด้วยสายตาเฉียบคมในทันที และแน่นอนว่ากรไม่หวั่นไหว เพราะความรู้สึกที่อยากกลับไปช่วยพวกรินนั้นมั่นคงเสียยิ่งกว่าอะไร... ไม่สิ ไม่รู้จักคำว่าหวั่นไหวต่างหาก ฟรังซ์ ออลเดลจึงถอนหายใจออกมาเบาๆราวกับยอมแพ้ พลางพึมพำประมาณว่า หมดเวลาสนุกแล้วเหรอเนี่ย ก่อนที่จะเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจังราวกับผู้ใหญ่

〖สำคัญครับ... มากเลยด้วย... ถ้าผมบอกว่ามันเกี่ยวข้องกับความเป็นความตายของทั้งโลกนี้และโลกของคุณ ไม่สิ... ทั้งระบบสุริยะ หรืออาจจะเลยเถิดไปถึงระดับจักรวาลเลยก็ได้หล่ะครับจะมีน้ำหนักพอรึเปล่า?〗

〝หืม... เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเชียว...〞

〖อืม.....〗

ปัญหาอะไรกันที่ส่งผลกระทบเป็นวงกว้างขนาดนั้น...

ตอนแรกคิดว่าหมอนี่หวังจะใช้งานเราเพราะเรื่องส่วนตัว.... แต่ถ้าปัญหามันกินวงกว้างและมีผลกระทบกับพวกเราและพวกรินแบบนี้ ฉันคงปล่อยผ่านไปไม่ได้...        

          ดูเหมือนว่าเรื่องที่จะพูดนี้ คงเป็นเรื่องที่อธิบายยากน่าดูสำหรับฟรังซ์ หลังจากที่ฟรังซ์ยกมือขวาขึ้นมาจับคางพลางครุ่นคิดอยู่ซักพัก เขาจึงหันหลังกลับไปยังประตูก่อนที่จะบอกกับกร

〖เรื่องมันยาวมากนะครับ... เปลี่ยนที่กันหน่อยดีกว่า... 〗

          ในขณะที่ฟรังซ์ค่อยๆเดินออกไป กรก็ทำสายตาเฉียบคมมองตามหลังของเด็กหนุ่มไปจนลับสายตา พลางคิดถึงความเป็นไปได้อื่นๆ...

ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว... เหมือนกับตอนที่ถูกอัญเชิญมาครั้งแรก เราจับผิดฟรังซ์ด้วยสุดยอดการประมวลผลไม่ได้เหมือนไอ้พระเจ้านั่นไม่มีผิด...

เรื่องที่หมอนั่นพูดอาจเป็นเรื่องที่กุขึ้นมา เพื่อรั้งเราไว้ก็เป็นได้——

〝เชื่อหมอนั่นเถอะ…〞

〝!!!!!〞

          เมอร์ลินพูดออกมาพลางกุมชายเสื้อของกรไว้แน่นราวกับอ่านความคิดของเขาออก เพราะเธอรู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้วนั่นเอง ทันใดนั้นความคิดที่ถูกขัดก่อนหน้าของกรก็เป็นไปในทางเดียวแทบจะทันทีที่ได้ยินการยืนยันจากปากของเมอร์ลิน

〝เข้าใจแล้ว... ฉันเชื่อใจเธอนะ〞

〝อะ อืม... ขอบใจนะ ต้องแบบนี้สิ!〞

          เมอร์ลินตอบกลับกรด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเก้อเขินเล็กน้อย พลางหน้าแดงออกมาในจังหวะที่กรบอกว่าเชื่อใจเธอ

〝มีอาก็โอเคใช่ไหม?〞

〝อะ อื้ม!〞

          ดูเหมือนมีอาเองก็มีเรื่องจะคุยกับกรเหมือนกัน เพราะในตอนที่ฟรังซ์ออกไป เธอก็เปลี่ยนไปควงแขนของกรในท่านั่งพลางสำรวจกรตั้งแต่หัวจรดเท้าว่ามีอะไรผิดปกติรึไม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ด้วยความเป็นห่วง ซึ่งเรื่องที่จะคุยก็คงไม่พ้นเรื่องสภาพและอาการบาดเจ็บของกรนั่นแหล่ะ

          กรที่ถามออกมาพร้อมเจตนาแฝงดังกล่าวแบบนั้นถูกมีอาดูออกเช่นกัน มีอาจึงตอบกลับออกไปแบบนั้นเพื่อบอกกรอ้อมๆเหมือนกันว่า ถ้ากรว่าอย่างงั้น... เรื่องนั้นเอาไว้ที่หลังก็ได้

〝งั้นก็ไปกันเถอะ...〞

〝เข้าใจแล้วกร!〞〝อืม!〞

          มีอาและเมอร์ลินตอบกรอย่างแข็งขัน ก่อนที่ทั้งสามคนจะเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง แล้วให้เมอร์ลินเป็นคนนำทางเพื่อไปยังสถานที่ที่ฟรังซ์รออยู่...

❖❖❖❖❖

          หลังจากที่กรและมีอาเดินตามหลังเมอร์ลินมาจนออกนอกตัวคฤหาสน์แตยังคงอยู่ในสวนหย่อมที่มีร่มไม้บดบัง ก็พบเข้ากับโต๊ะน้ำชากลมแบบผู้ดีอังกฤษ ที่มีชั้นวางขนมสามชั้นวางไว้ที่กลางโต๊ะ ด้านหน้าเก้าอี้ที่อยู่รอบๆโต๊ะทั้ง 4 ตัว มีชาฝรั่งสีน้ำตาลแดงที่มองดูภายในยังใสกิ๊กราวกับผ่านการกรองมาแล้วนับร้อยพันครั้ง สื่อถึงคุณภาพของชาได้เป็นอย่างดี

          เก้าอี้ตัวในสุดซึ่งหันหน้ามาประจันหน้ากับพวกกรนั้นมีคนนั่งอยู่แล้ว ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าของงานอย่างฟรังซ์ ออลเดลที่กำลังยกชาขึ้นมาจิบอย่างมีมารยาทจนดูเหมาะสมกับชุดองค์ชายที่สวมอยู่เสียจริงๆ

          และด้านหลังของฟรังซ์มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่กรคุ้นเคย ผิวของเขาค่อนข้างคล้ำ ไว้ผมสั้นค่อนข้างรกรุงรัง แต่เคราที่ไม่ได้โกนนั้นช่วยเสริมมาดผู้ใหญ่เข้าไปอีก เขากำลังสวมชุดพ่อบ้านและยืนหลังตรงอยู่ด้านหลังเยื้องไปทางซ้ายของฟรังซ์ ด้วยท่าทีที่ค่อนข้างเคร่งครัดกับมารยาทพอสมควร...

〝เฮ้ยๆ... อย่าบอกนะว่านั่นมันเคลเบรอส〞

〝โห้! ทนทายาทซะจริงนะเจ้าหนู… นึกว่าจะกลายเป็นซากไปแล้วซะอีก〞

〝ยังปากคอเราะร้ายไม่เปลี่ยนเลยน้าให้ตายสิ... เฮ้อ!〞

          และแน่นอนว่าคนที่สวมชุดพ่อบ้านคนนี้ก็คือ เคลเบรอสในร่างมนุษย์นั่นเอง พอกรทำการเล่นสงครามน้ำลายกับเคลเบรอสที่ไม่ได้ทำมานานจนพอใจแล้ว เขา มีอาและเมอร์ลินก็เข้าไปนั่งเก้าอี้ที่ถูกจัดเตรียมไว้นั่นในทันที

〖ก่อนอื่นเรามาแนะนำตัวกันอย่างเป็นทางการก่อนดีรึเปล่าครับ?〗

〝ก็ต้องอย่างงั้นแหล่ะนะ... ว่าแต่ชานี่ดื่มได้รึเปล่า?〞

〝นะ แน่นอนอยู่แล้วครับ... นั่นเป็นของมีค่าสุดๆเลยนะครับ ผมนี่ภูมิใจนำเสนอเลย!〞

          ในขณะที่ฟรังซ์กำลังจะเริ่มบทสนทนา กรกลับเป็นฝ่ายพูดขัดจังหวะด้วยการขอดื่นชาเสียก่อนราวกับไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่แน่นอนว่าส่วนหนึ่งก็เพื่อเป็นการเบี่ยงประเด็นให้ตัวเองกลายเป็นคนคุมการสนทนา

โอ๊ะ! อร่อยจริงด้วย...

อะแฮ่ม!

          ฟรังซ์ที่ยังตกตะลึงในความใจเย็นของกรอยู่ พอตอบออกไปตามมารยาทแล้วก็กระแอมออกมาครั้งนึงขัดจังหวะความคิดของกร ก่อนที่จะวางถ้วยน้ำชาในมือ เพื่อตัดเข้าประเด็นหลักก่อนจะออกทะเล

〖งั้นก็เริ่มจากผมเลยก็แล้วกัน... ชื่อของผมคือ ฟรังซ์ ออลเดล... ผมเป็นคนที่สร้าง『มหาดันเจี้ยนโบราณทั้ง 8』แห่งนี้เอง...〗

〝แค่เนี๊ย!?〞

〖ใจเย็นสิครับคุณอุษณกร... เพราะยังไงต่อจากนี้ก็กะจะเล่าให้ฟังทุกเรื่องอยู่แล้วนี่...〗

อะไรกันเนี่ย... มีแต่เรื่องที่รู้แล้วนี่หว่า อีแบบนี้ไม่น่าให้แนะนำตัวก่อนเลย... รู้สึกตกเป็นรองอีกแล้วแฮะ

          กรถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเพราะรู้สึกผิดหวัง แต่พอหันไปมองเมอร์ลินที่บอกด้วยสายตาว่า น่าๆเชื่อใจหมอนี่หน่อยเถอะ กรจึงต้องเชื่อคำพูดของฟรังซ์อย่างเลี่ยงไม่ได้ กรจึงถอนหายใจออกมาอีกครั้งนึงอย่างหน่ายๆ จนฟรังซ์หัวเราะแห้งๆออกมา เมอร์ลินจึงต้องขั้นกลางบทสนทนานี้ด้วยการแนะนำตัวของตัวเอง

〝คงจะรู้อยู่แล้วนะ... แต่คราวนี้จะขอแนะนำตัวให้ชัดๆอีกครั้ง… เมอร์ลิน ออลเดล คือชื่อของฉัน... นั่นสินะ... เอาเป็นว่าผู้ช่วยของหมอนี่ก็แล้วกัน〞

〖ใช้คำว่า เอาเป็นว่า เนี่ยโหดร้ายจังนะครับ〗

〝ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงนี่นา... ขี้เกียจขยายความด้วย...〞

เมอร์ลินเองก็ไม่ยอมบอกอีกแล้ว... แต่เอาเถอะ ถ้าเป็นเมอร์ลินหล่ะก็ยกโทษให้!

แต่ก็เป็นเรื่องที่คาดไว้อยู่แล้วหล่ะนะ... จะมีแปลกก็ตรงนามสกุลของเมอร์ลินที่ดูไม่เข้า——

〝เดี๋ยวนะเมอร์ลิน! เธอบอกว่านามสกุลของเธอคือ ออลเดล!? เหมือนกับฟรังซ์? งั้นก็หมายความว่า?〞

          กรยกมือขึ้นมาชี้นิ้วสลับไปมาระหว่างฟรังซ์กับเมอร์ลิน แต่ใบหน้ากลับยังคงนิ่งเฉยจนดูขัดกันมาก แต่ความตกใจนั่นไม่ใช่ของปลอมแน่นอน เพราะเหงื่อของเขาผุดขึ้นมาบนใบหน้าหลายเม็ดเลยทีเดียวที่ไม่ได้คิดถึงความเป็นไปได้นี้มาก่อน

〝ตอบสนองช้าไม่สมเป็นนายเลยนะเนี่ย... อื้ม! ใช่แล้วหล่ะ... ถึงไม่อยากจะยอมรับก็เถอะ... แต่ไอ้หมอนี่หน่ะคือ... พี่ชายแท้ๆของฉันเอง 〞

〝เอ๋!!!!!!!〞

〝อะ อา!〞

          มีอาร้องลั่นออกมาด้วยความตกตะลึงแทบจะทันทีเลยที่ได้ยินคำตอบที่เหลือเชื่อนั่น ส่วนกรก็ทำได้แค่อ้าปากพะงาบๆ ทั้งที่ยังเก๊กหน้านิ่งอยู่เท่านั้น

〖พะ พูดจาโหดร้ายอีกแล้วนะครับเมอร์ลิน... อีแบบนี้ผมก็เสียใจเป็นนะครับ〗

〝แต่ทางนี้ตกใจกว่านะเฮ้ย!〞

          มีอาพยักหน้าขึ้นลงสนับสนุนคำพูดหยอกล้อของกร เป็นอีกคำยืนยันที่บ่งบอกถึงความตกตะลึงกับความจริงนี้

〝เห็นไหม ทุกคนตกใจหมดแล้ว... เพราะนายนั่นแหล่ะ!〞

〖พะ พี่ชายเศร้าใจหนักมาก... ร้องไห้แปป...〗

〝อย่าร้องจริงๆสิเฮ้ย... แต่ช่างเถอะ! งั้นก็... มีอา〞

〝อะ อื้ม!〞

          กรตบมุกฟรังซ์ที่แกล้งร้องไห้อีกครั้ง ก่อนที่จะบอกให้มีอาเป็นฝ่ายแนะนำตัวก่อน...

〝มีอาน่า กาบริเอลค่ะ! เป็นครึ่งเทพ แล้วก็เป็นนักดาบ... แล้วก็เป็น คนที่อยู่กับกร เอ่อ...〞

          แต่ดูเหมือนว่ามีอาจะเป็นคนเดียว ที่ไม่รู้จะแนะนำตัวเองยังไง... กรที่เห็นแบบนั้นจึงอมยิ้มอยู่ในใจ และออกมาทางใบหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะช่วยสนับสนุนมีอาอีกแรง

〝ภรรยาสุดที่รักของฉัน... ไม่ตอบไปแบบนี้หล่ะมีอา?〞

〝เอ๋! เอ่อ ตะ แต่แบบนั้นมัน.... ระ รู้สึกแปลกๆไงไม่รู้!〞

〝จนป่านนี้แล้ว ไม่เห็นต้องเขินหรือเกรงใจเลยนี่นา…〞

〝อือ.....〞

          ต่อหน้าคำสนับสนุนอันหนักแน่นของกร มีอาที่ยังเกรงใจด้วยความที่เป็นนิสัยติดตัวอยู่อย่างที่กรว่าก็ทำได้แค่ตอบกลับไปอย่างเขินๆด้วยใบหน้าแดงระเรื่อเท่านั้น และแน่นอนว่าเธอดีใจสุดๆที่กรเป็นคนออกปากบอกเองว่าตัวเธอคือภรรยาของเขา นั่นเลยทำให้บรรยากาศรอบโต๊ะน้ำชาเต็มไปด้วยความหวานชื่น และอมยิ้มกันไปหมดไม่แม้แต่ฟรังซ์และเมอร์ลินที่เป็นฝ่ายนั่งฟังเลยทีเดียว

          แล้วพอกรเห็นว่าเหลือตัวเองเป็นคนสุดท้ายเสียที เขาจึงเริ่มการแนะนำตัวเป็นคนสุดท้าย...

〝งั้นสุดท้ายก็คือฉัน... อุษณกร วัชรวิรุฬห์ คือชื่อของฉัน… อาจจะรู้อยู่แล้ว แต่ก็ขอยืนยันด้วยปากตัวเองหน่อย... จริงๆแล้วฉันคือคนที่มาจากอีกโลกหนึ่ง และถูกอัญเชิญมาที่โลกนี้ในฐานะผู้กล้า...〞

          กรที่พูดแบบนั้นออกมาตรงๆ ทำให้มีอาที่นั่งอยู่ด้านขวาของเขาอ้าปากเหวอไปเลย แตกต่างจากฟรังซ์และเมอร์ลินที่รู้อยู่แล้วเลยไม่ตกใจซักนิด แม้แต่สีหน้าก็ยังไม่เปลี่ยนเลยด้วยซ้ำ

          เพราะในโลกใบนี้... ตัวตนของผู้กล้านั้น คือสิ่งที่สูงส่งอย่างมาก ทั้งยังได้รับความเคารพจากทั่วทุกสารทิศเนื่องเพราะความแข็งแกร่งที่เหนือกว่าคนในโลกนี้หลายสิบเท่าในด้านของสเตตัส ดังนั้นจะเรียกได้ว่าพวกเขาคือที่ยึดเหนี่ยวจิตใจและความหวังของทุกคนก็ไม่ผิดไปเลย...

〝เอ๋!!! ผู้กล้า? กรนะเหรอ?〞

〝ก็ไม่ได้จะปิดบังหรอกนะ แค่มันหาจังหวะดีๆบอกไม่ได้หน่ะ… ขอโทษนะมีอา〞

〝มะ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษซักหน่อยกร! ไม่สิ... งั้นเหรอ เข้าใจแล้วหล่ะว่าทำไมกรถึงแข็งแกร่งขนาดนั้น...〞

          ในขณะที่ถูกมีอาถามออกมาแบบนั้น กรได้คิดขึ้นมาว่านี่คงเป็นโอกาสดี ที่จะอธิบายทุกอย่างให้เธอฟัง กรจึงเริ่มอธิบายต่อโดยไม่ให้ขาดช่วงทันที

〝อืม... มันก็ไม่ถูกซะทีเดียวนะ... พูดไปก็ยังไงอยู่ แต่ฉันเนี่ย เป็นคนที่กากที่สุดในหมู่ผู้กล้าทุกคนเลยหล่ะ〞

〝เอ๋!!! โกหกน่า...〞

          กรที่ยังอธิบายไม่จบก็ถูกมีอาเข้าใจผิดไปอีกแล้ว ในขณะที่กำลังจะอธิบายก็ถูกฟรังซ์ขัดคอในเชิงสนับสนุนว่า

〖ที่พูดนั่น... หมายถึงตอนก่อนที่จะจุติครั้งแรกรึเปล่าครับ?〗

〝อืม... ใช่แล้ว ค่อนข้างมั่นใจเลยหล่ะ ว่าหลังจากที่จุติครั้งแรกนั่น ฉันก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าทุกคนไปแล้วแน่นอน...〞

〝งะ งั้นเองหรอกเหรอ...〞

เกือบเข้าใจผิดไปแล้วสิ... เราไม่อยากให้มีอามองว่าเราอ่อนแอซะด้วย

แต่จะพูดงั้นก็ยังไงอยู่ เพราะยังไงเราก็กะจะเล่าทุกอย่างให้ฟังอยู่แล้วนี่นา...

อดีตของเรามันก็ไม่ได้หนักอะไรมากนี่นา... มั้งนะ? งั้นไหนๆแล้วก็เล่าให้ทั้งเมอร์ลินทั้งไอ้ฟรังซ์รู้ไปพร้อมกันเลยก็แล้วกัน...

〝จะว่าไปแล้วเนี่ย... นี่ก็เป็นโอกาสดีแล้วมั้ง... มีอายังเล่าเรื่องของตัวเองให้ฉันฟัง… เมอร์ลินก็ด้วย... ส่วนนาย... ถือซะว่าเป็นตัวแถมก็แล้วกัน〞

〖ตัวแถมเลยเหรอครับ? คุณอุษณกร... ใจร้ายอ่ะ! 2 มาตรฐาน〗

〝เอาเถอะน่า...〞

          ทั้งสองคนเริ่มกลับมาหยอกล้อกันอีกครั้งนึง แต่กรที่ไม่อยากให้เสียเวลาก็ยกชาขึ้นมาจิบครั้งนึง ก่อนที่จะเริ่มเล่า...

จากนั้นฉันก็เริ่มเล่าอดีตของตัวเองตั้งแต่ช่วงก่อนที่พ่อกับแม่จะเสียประมาณเดือนนึง เหมือนกับเป็นการปูเนื้อเรื่อง และเริ่มอธิบายความสามาถของสุดยอดการประมวลผลรวมถึงเหตุผลที่ต้องปิดบังไปพร้อมกัน

พอเล่าถึงจุดพีคอย่างตอนที่พอกับแม่เสียนั่น มีอาก็ค่อนข้างตกใจน่าดูเลยหล่ะ... แล้วดูเหมือนจะเป็นห่วงฉันยิ่งกว่าเดิมอีก...

แล้วตามลำดับเหตุการณ์... หลังจากนั้นฉันที่ไร้ที่พึ่ง ก็ออกอาละวาดไปทั่ว แต่ก็ได้เพื่อนสนิททั้ง 4 ช่วยไว้จนสามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้

แต่แล้วเหตุการณ์ก็ต้องพลิกผันอีกครั้งในตอนที่ขึ้น ม.ปลาย  เมื่อในวันหนึ่ง มีคนที่อาจจะรู้ถึงความสามารถของฉันเข้าจนอาจทำให้ความลับถูกเปิดโปงได้... แม้โอกาสจะมีน้อย แต่แน่นอนว่าผลเสียมันไม่คุ้มในกรณีที่ปล่อยผ่าน ฉันเลยไม่คิดเสี่ยง ส่วนผลลัพธ์ก็เป็นอย่างที่รู้กัน...

ฉันถูกเสือเข้ามาท้าตีถ้าต่อยแทบจะทุกวัน... และกลายเป็นกิจวัตรในช่วง ม.5 ไปเสียแล้ว... กลุ่มหลักที่แกล้งอย่างเสือก็ว่าไปอย่าง แต่ยังมีกลุ่มย่อยที่แกล้งฉันเนื่องจากความเกลียดชังเองก็มีเหมือนกัน

พอเล่าจนถึงตอนนี้ ก็เป็นอีกครั้งที่มีอาแสดงท่าทีแปลกไป ทั้งยังถามชื่อของเสือจากฉันเพิ่มอีกหลายรอบและพูดชื่อนั้นซ้ำไปซ้ำมาราวกับจะสลักไว้ในวิญญาณ...  แถมฉันเหมือนยังได้ยินมีอาพูดแว่วๆประมาณว่า จะฆ่า...ให้ได้! อีก... สยองเหมือนกันแฮะ!

การกลั่นแกล้งก็ดำเนินมาเรื่อยๆอย่างไม่หยุดหย่อน จนกระทั่งถึงวันนั้น... วันแห่งชะตากรรม ที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปอีกครั้งอย่างสิ้นเชิง... ใช่แล้ว... นั่นคือวันที่พวกเราทุกคนถูกอัญเชิญไปยังต่างโลกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยนั่น...

จากนั้นก็เป็นอย่างที่รู้... ตัวฉันที่มาถึงโลกนี้ได้รู้ว่าเพื่อนและพี่สาวมีตัวตนอยู่ จึงได้เริ่มคิดตามหา... แต่แล้วก็กลับถูกกับดันเจี้ยนบ้าๆของคนแถวนี้วาร์ปมาซะก่อน แถมยังถูกเสือเจ้าเก่าใช้เป็นเหยื่อล่อจนตายไปครั้งนึง แต่ความที่ยังไม่อยากตายและโชคได้เข้าข้างพอดี... ตัวฉันก็เกิดการจุติครั้งแรกขึ้น จนแข็งแกร่งขึ้นแบบผิดหูผิดตา...

จากนั้นก็เป็นตอนที่ฉันสู้กับเคลเบรอสอย่างดุเดือด หลังจบศึกก็กลายมาเป็นเพื่อนร่วมทางและได้พบกับมีอาในเวลาต่อมาอย่างที่รู้กัน...

〝อืม... ประมาณนี้แหล่ะ〞

          หลังจากที่เล่าจบ กรก็พูดแบบนั้นออกมาพลางยกชาขึ้นมาจิบอีกครั้งนึง โดยที่มีมีอาถามกรตลอดว่า เป็นอะไรรึเปล่า ตลอดบทสนทนา

〖งั้นเหรอครับเนี่ย... คุณเองก็ลำบากมาเยอะเหมือนกันสินะ〗

〝อา... แต่ไม่เท่ากับมีอาหรอก...〞

〝กร... เรื่องแบบนี้มันเทียบกันไม่ได้หรอกนะ...〞

〝? อืม... ก็คง... ถูกของเธอแหล่ะนะ〞

          กรที่ถูกปลอบใจโดยฟรังซ์ ที่มีเคลเบรอสเป็นฉากหลังได้ยกมีอาขึ้นมาเป็นตัวอย่างประกอบ แต่ช่างน่าตกใจนัก ที่มีอาเป็นคนออกปากเองในความหมายว่า ความทรมานไม่ใช่สิ่งที่จะนำมาตีค่าเปรียบเทียบกันได้ กรจึงได้ยอมแพ้มีอาที่จี้ได้ตรงจุดแบบนี้ และลูบศีรษะเธออีกครั้ง ก่อนที่เมอร์ลินจะเร่งฟรังซ์ให้เล่าเรื่องตัวเองบ้าง

〝งั้นต่อไปก็ทีของเราแล้วนะฟรังซ์〞

〖นั่นสินะครับ... คุณอุษณกรอุตส่าห์เล่าเรื่องตัวเองให้ฟัง... ผมเองก็ยอมแพ้ไม่ได้แล้วสิ...〗

          เป็นอีกครั้งที่ฟรังซ์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังขัดกับใบหน้าขี้เล่น แต่นั่นก็สื่อได้ถึงความจริงจังเช่นกัน กรจึงตั้งใจฟังเรื่องที่จะออกมาจากปากของเขาและเมอร์ลินต่อจากนี้เป็นอย่างดี แล้วพอฟรังซ์ดื่มชาในถ้วยหมด แล้วคุณพ่อบ้านเคลเบรอสรินชาให้ใหม่ เขาจึงเริ่มเล่าเรื่องอันเป็นการคลี่คลายปริศนาของโลกใบนี้ให้กรได้รับรู้เสียที

〖งั้นก่อนอื่น... มาฟังนิทานที่ผมจะเล่ากันก่อนดีกว่าครับ...〗

❖❖❖❖❖

          กาลครั้งหนึ่ง นานแสนนานมาแล้ว...

          ในอวกาศอันกว้างใหญ่ไพศาล มีดาวเคราะห์ที่มีสิ่งมีชีวิตทรงภูมิปัญญา 3 ดวง หนึ่งคือ โลก ที่เป็นดาวของมนุษย์ที่ไร้เวทย์มนตร์.... สองคือ ดาวขนาดเท่ากับโลก ที่ประกอบด้วยประชากรสองในสามเป็นอมนุษย์ ส่วนที่เหลืออีกหนึ่งส่วนก็คือมนุษย์ที่มีความรู้ความสามารถในการใช้เวทย์มนตร์ เนื่องจากได้รับคำสั่งสอนจากดาวดวงที่สาม....

          และดาวดวงสุดท้ายนั้นก็คือชนชั้นปกครองที่ส่งคนไปเพื่อสอดส่อง ดูแลและควบคุมพื้นที่ในดาวทั้งสองดวงก่อนอีกต่อหนึ่งโดยเผ่าหลักของดาวนี้คือเทพเจ้านั่นเอง

          ในดาวของเหล่าทวยเทพเองก็มีระบบการปกครองเช่นเดียวกัน ซึ่งศูนย์กลางก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากพระเจ้านั่นเอง โดยมีเผ่าปีศาจเป็นชนชั้นแรงงานในการเป็นผู้ช่วยกิจการต่างๆ

          ในระบบการปกครองของดาวเทพ จะมีสภาที่เรียกว่า 『สภาสวรรค์ 7 ปีก』เป็นคนกลางในการรับมอบอำนาจสั่งการปกครองจากพระเจ้า และส่งต่อคำสั่งเพื่อไปดูแลโลกและดาวของอมนุษย์อีกทอดหนึ่ง

          จากที่ว่าไป.... นั่นเลยทำให้สิทธิขาดในการปกครองและตัดสินใจทั้งหมดตกเป็นของพระเจ้าอย่างไม่ต้องสงสัย นั่นเลยทำให้สภาสวรรค์ 7 ปีก เกิดความหวั่นเกรงอำนาจของพระเจ้าที่ไม่สามารถแตะต้องได้ จึงตั้งใจรวมหัวเพื่อยึดพลัง และขึ้นเป็นพระเจ้าเสียเองด้วยสงคราม แต่แล้วผลลัพธ์กลับนำมาซึ่งหายนะของทั้งจักรวาล…

          ในสภาสวรรค์ มีเพียง 3 คนที่ไม่เห็นด้วยและคิดเชื่อในพระเจ้า... คนนึง คือคนที่มีพลังเกือบทัดเทียมกับพระเจ้า ส่วนอีกสองคนคือเด็กหนุ่มที่รักสงบ และหญิงสาวที่ไม่สนใจอำนาจ แต่พอสมาชิกส่วนใหญ่เห็นด้วย ทั้งสามคนจึงต้องเป็นศัตรูกับพระเจ้าอย่างเลี่ยงไม่ได้

          พลังของพระเจ้านั้นเหนือล้ำไร้ผู้ต่อกรอย่างแท้จริง ในช่วงแรก พระเจ้านั้นยังคิดที่จะดึงสติของสภาสูงกลับมาอย่างสันติอีกครั้ง แต่การกระตุกหนวดเสือในช่วงท้ายของสงครามโดยการใช้คนสำคัญของพระเจ้ามาเอี่ยวด้วย ทำให้เกิดการแตกหักจนไม่สามารถถอยหนีได้ทั้งสองฝ่ายอีกแล้ว จนเกิดมหาสงครามระดับจักรวาลขึ้น นับเป็นศึกสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุด และมีการสูญเสียมากที่สุด...

          ในช่วงท้ายของสงคราม คือการปะทะกันของแม่ทัพทั้ง 7 คนกับพระเจ้า ในศึกสุดท้าย แม่ทัพ 6 คน ได้ทำการรวมพลังกันจนสามารถเอาชนะพระเจ้าที่คลุ้มคลั่งได้สำเร็จ โดยต่อมา 6 ใน 7 คนนี้ถูกเรียกในภายหลังว่า 『มหานักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่』

          ผลลัพธ์ของสงครามที่ยาวนานกว่า 100 ปี... จบลงที่มีดาวเคราะห์ถูกทำลายไปกว่าสิบดวง พวกตาเฒ่าที่เห็นแก่อำนาจและเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดก็ตาย ดาวแห่งเทพก็ถูกทำลาย แต่เศษดาวเคราะห์ได้หลอมรวมกับดาวของอมนุษย์จนมีขนาดใหญ่ขึ้นมหาศาล พวกเผ่าอื่นยกเว้นมนุษย์ที่ใช้เวทย์มนตร์ไม่ได้ซึ่งอยู่อีกดาวหนึ่ง จึงได้อาศัยร่วมกันนับแต่นั้นเป็นต้นมา รวมถึงพวกเทพที่เสียบ้านเกิดไป ก็ได้ท้องฟ้าของดาวดวงใหม่นี้เป็นบ้านหลังใหม่ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาจากการที่แกนกลางของดาวสองดวงผสานกันก็คือสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อน... นั่นก็คือ สิ่งที่เรียกว่า『ดันเจี้ยน』นั่นเอง

          ตำนานในอดีตจึงจบลงดังที่ได้ว่าไป... หากแต่ว่าความจริงที่ซ่อนอยู่มันไม่ได้มีเพียงเท่านั้น... และหากมันไม่ส่งผลจนถึงปัจจุบันนี้... วงล้อแห่งชะตะกรรมของกรคงจะไม่หมุนวนดังเช่นตอนนี้แน่...

.

.

.

.

อืม... ยังตามไม่ทันทั้งหมดเลยแฮะ...

          พอกรฟังเรื่องเล่าที่มีประวัติเก่าแก่ราวกับนิทานปรัมปรานี้เข้าไป ก็ถึงกับจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ก่อนจะได้คิดหาความเชื่อมโยง ฟรังซ์ก็เริ่มอธิบายในทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา

〖ที่เล่าไปเมื่อกี้ ก็คือตำนานที่โด่งดังของโลกนี้... ไม่ว่าใครก็ต้องเคยได้ยินอย่างแน่นอน... นั่นสินะครับ ถ้าเปรียบเทียบกับที่โลกของคุณอุษณกรก็คงเป็น กระต่ายกับเต่านั่นแหล่ะครับ...〗

หืม? นิทานปรัมปรา แต่ดันมีชื่อเสียงพอๆกับนิทานพื้นบ้านเลยงั้นเหรอ?

ถ้าเป็นงั้นจริง มีอา ก็ต้องรู้จักด้วยสิ...

〝จริงรึเปล่ามีอา?〞

          เมื่อเป็นอย่างที่ฟรังซ์บอก หากเรื่องเล่าดังกล่าว ถือเป็นสามัญสำนึกพื้นฐานของโลกนี้จริงหล่ะก็ ต่อให้เป็นมีอาก็ต้องรู้จักแน่อยู่แล้ว มีอาที่ได้ยินกรถาม ก็ตอบกลับเขาแทบจะทันทีว่า

〝คล้ายกันมากเลยหล่ะ... เรื่องที่เล่ามามันเหมือนกับ『ตำนานการปราบจอมมารของนักปราชญ์ผู้กล้าในตำนานทั้ง 5』... นี่หน่ะ เป็นเรื่องที่แม้แต่เด็กเล็กๆยังรู้จักเลยหล่ะ... นั่นเพราะมันเป็นประวัติศาสตร์จริง ที่ถูกส่งต่อมาโดย... ศาสนจักร... 〞

〝........〞

          ร่างกายของมีอาเกร็งขึ้นมากะทันหันในตอนที่พูดถึงศาสนจักร สีหน้าเองก็ซีดเผือกขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด กรจึงรีบกุมมือของเธอในทันที นั่นจึงทำให้เธอผ่อนคลายลงจนกลับเป็นปกติ...

〝ว่าแต่... คล้ายงั้นเหรอ? แสดงว่ามีจุดที่แตกต่างกันอยู่สินะ...〞

〖ถูกต้องตามนั้นเลยครับ... เรื่องตำนานการปราบจอมมารที่คุณมีอาว่ามานั่น... เป็นเรื่องราวของอดีตพระเจ้าองค์ก่อนที่เกิดคลุ้มคลั่งขึ้นเพราะมัวเมาในอำนาจ จนทำให้เกิดสงครามขนาดใหญ่จนจักรวาลแตกเป็นเสี่ยงๆ... แล้วก็ทำให้ดาวของเทพเจ้าและดาวของอมนุษย์รวมกันจนกลายเป็นโลกใบนี้... ส่วนตอนจบก็จบตรงที่ จอมมารถูกผู้กล้าทั้ง 5 ปราบลงจนถึงแก่ความตาย และทำให้โลกใบนี้เกิดความสงบสุขขึ้นมา... เพียงแต่ยังมีคำสาปของพระเจ้าองค์ก่อนหลงเหลืออยู่... ซึ่งคำสาปที่ว่านั่นก็คือ『ดันเจี้ยน』นั่นเองครับ... นั่นจึงทำให้ทุกคนขนานนามพระเจ้าองค์ก่อนที่เหมือนเป็นผู้ให้กำเนิดดันเจี้ยนทั้งปวงว่า『จอมมาร』〗

〝..............ต่างกันจริงๆด้วย〞

          กรที่ได้ฟังอีกเรื่องราวหนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์ที่คล้ายคลึงกันเล็กน้อย จึงคิดแบบนั้นพลางยกมือขึ้นมาจับคางและครุ่นคิดถึงความเชื่อมโยงของเรื่องทั้งสองอีกครั้ง...

สิ่งที่เหมือนกันของทั้งสองเรื่องก็คือ... เมื่อนานมาแล้วได้เกิดสงครามใหญ่ระดับล้างจักรวาล ส่งผลให้โลกทั้งสองรวมตัวกัน... แต่ดูเหมือนผลกระทบจะไม่ส่งผลมายังโลกเดิมของเรา....

สิ่งที่แตกต่างกันก็คือ ความขัดแย้งระหว่างคนสองกลุ่ม...

ของฟรังซ์ ออลเดล... เป็นสภาสวรรค์ 7 ปีกกับพระเจ้า

ส่วนที่เป็นเรื่องเล่าสืบต่อกันมาในหมู่คนทั่วไปก็คือ... ความขัดแย้งของผู้กล้าทั้ง 5 กับพระเจ้าองค์ก่อน(ในปัจจุบันถูกเรียกว่าจอมมาร)

จุดเชื่อมของความขัดแย้งทั้งสองนั้นเหมือนกัน... นั่นก็คือ ผู้ที่แพ้คือพระเจ้าองค์ก่อน................

อ่อ.... เรื่องเป็นงี้เองสินะ....

〝เรื่องของนาย ที่เล่ามานั่น.... คือตำนานที่แท้จริงใช่ไหมฟรังซ์ ออลเดล?〞

〖โอ้! สมแล้วหล่ะครับ〗

〝หึ! ต้องแบบนี้สิ〞 

          ฟรังซ์และเมอร์ลิน เอ่ยปากชมกรในทันที ที่พูดถูกประเด็นตรงเผง...

〝พระเจ้าองค์ก่อนที่เป็นจอมมารนั่น... จริงๆแล้วก็แค่ทำตามหน้าที่... แต่พอเป็นฝ่ายแพ้ก็โดนโบ้ยเลยสินะ〞

〝กร... งั้นหรือว่าพระเจ้าองค์ก่อน... ถูกใส่ร้ายโดยศาสนจักรงั้นเหรอ?〞

〝หึหึ! สมแล้วที่เป็นมีอา...〞

〝เฮะเฮะ!〞

          มีอาเองก็พอเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้วเหมือนกัน กรจึงเอ่ยปากชมพร้อมกับให้รางวัลโดยการลูบหัวเบาๆ จนมีอาเขินอายจนหน้าแดงก่ำด้วยความปิติอีกครั้ง จนหัวเราะเสียงแปลกๆออกมา...

〝สรุปแล้วก็คือ... พวกผู้กล้าที่เป็น『มหานักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่』ล้มพระเจ้าลงในศึกสุดท้ายได้สำเร็จ... แล้วจึงเริ่มฟื้นฟูบ้าน วางผังบ้านแปลงเมืองขึ้นหลังสงครามในโลกของอมนุษย์... พวกที่มาจากดาวของเทพเจ้าก็เป็นคนถ่ายทอดความรู้ และอาศัยความเชื่อดั้งเดิมของคนที่อยู่ในโลกอมนุษย์ ในการสร้างสิ่งที่เรียกว่า『ศาสนจักร』 ซึ่งคงต้องการที่จะวางฐานอำนาจ เพื่อสร้างสิ่งที่เรียกว่า『สภาสวรรค์ 7 ปีก』ขึ้นอีกครั้ง เพื่อหวังที่จะปกครองทั้งคนในโลกของฉันและโลกนี้เหมือนเมื่อในอดีต ซึ่งก็ได้ผลดีทีเดียว... ส่วนคนที่แพ้อย่างพระเจ้าองค์ก่อน ก็กลายเป็นตัวร้ายไป เหมือนกับที่เขาว่าไว้ว่า ผู้ชนะเป็นผู้เขียนประวัติศาสตร์หล่ะนะ... จนถึงตอนนี้มีอะไรผิดรึเปล่า? 〞

〝สุดยอดเลยนะเนี่ย〞

〝กรสุดยอดไปเลย!〞

〖ไม่มีตรงไหนผิดเลยครับ... สมกับที่คาดหวังเลยหล่ะครับ!〗

          เมื่อกรพูดข้อสันนิษฐานของตัวเองออกมา ก็ได้รับคำชมจากทั้งเมอร์ลินและมีอา รวมถึงคำยืนยันจากฟรังซ์ ทำให้ทุกอย่างเกือบจะลงล็อคแล้ว... จะเหลือก็แต่เรื่องที่พวกกรและรินถูกอัญเชิญมาต่างโลกเท่านั้นที่ยังไม่เคลียร์ รวมถึงสังหรณ์ถึงปัญหาใหญ่ที่ซ่อนอยู่ยังไม่หยุดลง กรจึงเริ่มถามต่อในทันที

〝แต่ถึงเป็นแบบนั้น... ก็ถือว่าโลกค่อนข้างสงบสุขลงแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าไม่นับการปกครองแบบเผด็จการโดยใช้ศาสนาบังหน้านั่นหล่ะก็นะ... แล้วเรื่องที่พวกฉันถูกอัญเชิญมาต่างโลกด้วย... ตอนนั้น ไอ้แก่พระเจ้าคนปัจจุบัน มันบอกว่าทำเพื่อกระจายประชากรมายังโลกนี้ และเพื่อให้ผู้กล้าที่อัญเชิญมาแก้ปัญหาเรื่องดันเจี้ยน...〞

〖โห้! ว่าต่อเลยครับ〗

〝แต่มันไม่ค่อยสมเหตุสมผล... เรื่องการกระจายประชากรนั่นฟังยังไงก็ข้ออ้างชัดๆ... เรื่องดันเจี้ยนเองก็ด้วย ถ้าเกิดว่ามันเป็นปัญหามากขนาดนั้นหล่ะก็... คนสมัยก่อนเขาแก้ปัญหายังไงกันหล่ะในตอนที่ยังไม่ได้อัญเชิญผู้กล้าจากอีกโลก?〞

〝นายเนี่ยช่างสังเกตจริงนะ...〞

〝แค่พูดไปตามที่คิดเองแหล่ะ〞

          เมอร์ลินเอ่ยชมกรอีกครั้ง จนกรเริ่มเขินและหน้าเริ่มแดง แต่แน่นอนว่ายังคงเก๊กหน้านิ่งอยู่เช่นเคย

〖นั่นแหล่ะครับ... คุณอุษณกร... นี่แหล่ะคืออภิมหาปัญหาที่แท้จริงที่พวกเรากำลังเผชิญกันอยู่... มันคือความลับที่มีแค่พวก『สภาสวรรค์ 7 ปีก』ในปัจจุบัน และ『มหานักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่』ทั้ง 6 คนเท่านั้นที่รู้เรื่อง〗

          ฟรังซ์ ออลเดลเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังในทันทีที่เกริ่มถึงปัญหาและปริศนาชิ้นใหญ่ที่สุดที่กรต้องการรู้ กรจึงขยับเก้าอี้เข้าไปจนเกือบชิดโต๊ะ ก่อนที่จะได้ฟังความจริงอันน่าตกตะลึงที่จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของเขาไปตลอดกาลออกมาจากปากของฟรังซ์ ออลเดล

〖พระเจ้าองค์ก่อน... หรือชายที่ทุกคนรู้จักกันในนามจอมมารนั่น... ยังคงมีชีวิตอยู่ครับ〗

〝〝!!!!!!!〞〞

เฮ้ยๆอะไรนะ!

จะบอกว่า ตัวเป้งแบบนั้นยังไม่ตายงั้นเหรอ? แต่จะว่าไปแล้ว หมอนั่นก็เป็นถึงพระเจ้าเชียวนะ... เรื่องที่ยังไม่ตายอาจจะไม่แปลกก็ได้

〖เค้าคนนั้นยังไม่ตาย... เพียงแต่กำลังถูกผนึกอยู่... ซึ่งคนที่ผนึกนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก『มหานักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่』ทั้ง 6 คน〗 

เดี๋ยวดิ! เรื่องนี้มันเป็นอดีตเมื่อนานมาแล้วไม่ใช่เหรอ?

จะบอกว่าพวกผู้กล้าในตำนานนั่นยังไม่ตายงั้นเหรอ...

ไม่สิ! ก่อนหน้านั้น... เราปล่อยผ่านเรื่องที่ฟรังซ์ ออลเดลพูดเมื่อกี้ไปได้ยังไง

〝แปปนะฟรังซ์! เมื่อกี้นี้นายบอกว่าคนที่รู้มีแค่ผู้กล่ากับสภา 7 ปีก... แล้วนายไปรู้เรื่องนี้มากจากไหนล่ะหืม?〞

          กรที่ถามออกไป โดยคิดถึงความเป็นไปได้ที่ฟรังซ์จะหลอกตัวเองอีกครั้ง เพราะหากเป็นอย่างที่ว่าฟรังซ์ก็ต้องเป็นคนในอย่างแน่นอน... แล้วก็เป็นอีกครั้งที่คำตอบทำให้กรตกตะลึง

〖จี้ตรงจุดอีกแล้วนะครับ... ถามว่าทำไมผมถึงรู้งั้นเหรอ? นั่นก็เพราะผมหน่ะ... เป็นหนึ่งใน『มหานักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่』ยังไงหล่ะครับ〗

〝!!!〞

หมอนี่... เป็นคนในอย่างที่คิดจริงๆด้วย...

แต่ว่า...

〝ขอถามเพื่อความมั่นใจ... นายหน่ะ———〞

〖พวกผมไม่มีความเกี่ยวข้องกับ『สภาสวรรค์ 7 ปีก』 หรอกนะครับ〗

〝.........〞

          ก่อนที่กรจะถามฟรังซ์ไปแบบนั้น ก็ถูกฟรังซ์แย้งออกมาก่อน เพราะกรนั้น ไม่เคยคิดจะร่วมมือกับคนที่ทำให้มีอาเจ็บปวดแม้แต่น้อยนั่นแหล่ะ... เขาจึงโล่งอกไปเปราะนึง ก่อนที่ฟรังซ์จะเริ่มการอธิบายต่อ

〖พวกผมหน่ะ... ในตอนศึกสุดท้าย พวกเราเอาชนะพระเจ้าไม่ได้... ทั้งที่ในตอนแรกก็คิดจะเกลี่ยกล่อมอยู่หรอกครับ แต่ที่ตาเฒ่าพวกนั้นทำมันมากเกินไปหน่อย... มากจนพระเจ้าคนนั้นหันหลังกลับไม่ได้แล้ว... พวกผมที่ไม่มีทางชนะ ถึงต้องใช้ร่างกายของตัวเองในการผนึกร่างของพระเจ้า... ไม่สิ เพื่อผนึกจอมมารไงหล่ะครับ〗

〝ใช้ร่างกายตัวเองในการผนึก?  งั้นนายที่อยู่ตรงนี้?〞

〖นี่เป็นร่างความคิดหน่ะครับ... เป็นเวทย์ที่จำลองพลังของร่างหลัก 1 ใน 4 โดยสามารถใช้สติร่วมกันโดยไม่สนใจระยะห่างเลยหล่ะครับ〗

ลงล็อคแล้ว! ที่เราใช้สุดยอดการประมวลกับหมอนี่ไม่ได้ ก็เป็นเพราะนี่ไม่ใช่ร่างกายจริงๆนี่เอง...

แต่เดี๋ยวสิ!!! กับไอ้แก่พระเจ้านั่นเองก็เป็นแบบเดียวกันนี่นา เฮ้ยๆอย่าบอกนะว่า...

〝นี่ อย่าบอกนะว่า พระเจ้าปัจจุบันเองก็...〞

〝อย่างที่นายคิดนั่นแหล่ะ.... พระเจ้าคนปัจจุบันหน่ะ... คือ 1 ใน『มหานักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่』ชื่อของเขาไม่ปรากฏในตำนานผู้กล้าทั้ง 5 เพื่อไม่ให้เรื่องมันทับซ้อนกันหน่ะนะ...〞

〝งั้นหรอกเหรอ...〞

          เมอร์ลินเป็นคนตอบคำถามนี้แทนฟรังซ์ พอเห็นว่าเป็นไปตามที่คิด แล้วทุกอย่างเริ่มลงล็อค กรจึงเริ่มถามต่อไปอีก โดยไม่ให้พวกเมอร์ลินหยุดพัก

〝งั้นเหตุผลที่อัญเชิญพวกเรามาต่างโลกหล่ะ? เธอรู้ใช่ไหมเมอร์ลิน?〞

〝อา... ก่อนอื่นนายจำได้ใช่ไหมว่าแต่เดิม มีโลกในการดูแลของพวกเทพอยู่ 2 ดวง นั่นคือ โลก กับ ดาวของอมนุษย์〞

〝แน่นอน〞

〝โลกทั้งสองใบมีจุดที่แตกต่างกันอย่างชัดเจนและใหญ่หลวงอยู่ข้อนึง.... นั่นคือ โลกของพวกนาย ไม่ได้รับการถ่ายทอดเวทย์มนต์ และความรู้เรื่องสเตตัสยังไงหล่ะ〞

อืม... เป็นข้อแตกต่างที่ชัดเจนจริงๆนั่นแหล่ะ

ส่วนเหตุผลที่ทำแบบนั้นก็คงเป็น...                    

〝ทดลองอยู่สินะ... ถึงความเป็นไปได้ที่ซ่อนอยู่ในตัวของประชากรที่ไม่มีเวทย์มนต์หน่ะ〞

〖ขอโทษจริงๆนะครับที่ทำให้รู้สึกแย่... แต่ผลจากการที่ไม่มีเวทย์มนต์ ทำให้โลกของคุณต้องพัฒนาขึ้นโดยใช้สติปัญญา ทำให้เทคโนโลยีพัฒนาขึ้นสูง ผิดหูผิดตากับโลกใบนี้ที่ไม่จำเป็นต้องพัฒนาเพราะเวทย์มนต์สามารถตอบสนองความต้องการได้ในทุกด้าน... นั่นทำให้โลกของคุณมีระดับปัญญาสูงกว่าโลกนี้อยู่พอสมควรเลยครับ...〗

〝หรือว่าสติปัญญาที่ว่า... คือตัวแปรในการใช้สกิลหรือเวทย์มนต์?〞

〝รู้ไปหมดเลยนะนายเนี่ย〞

〝ก็รู้เท่าที่รู้นั่นแหล่ะ〞

ก็ค่า INT มันจำเป็นสำหรับสเตตัสเวทมนตร์นี่นา พื้นฐานของเกมเลยนะ...

แต่เอาเถอะ ถึงจะใช้ตรรกะแบบเดียวกับในเกม แต่ผลลัพธ์เหมือนกันก็โอเคแล้ว...

〖อย่างที่คุณว่าแหล่ะครับคุณอุษณกร... เพราะว่าโลกของพวกคุณมีโอกาสเติบโตกว้างและไกลกว่า... พวกเราถึงต้องอัญเชิญพวกคุณมา...〗

〝อา... เรื่องนั้นพอเข้าใจแล้วหล่ะ... ว่าแต่เรื่องเหตุผลที่อัญเชิญมายังไม่เคลียร์เลยนะ〞

〖จำเรื่องผนึกได้รึเปล่าครับ...〗

〝ผนึก?〞

          กรเอียงคอสงสัยในคำอธิบายของฟรังซ์ แต่ก็แน่หล่ะ เพราะมันเป็นเรื่องที่อยู่นอกเหนือความรู้ของกร ฟรังซ์จึงเริ่มอธิบายต่อเพื่อไม่ให้เสียเวลาในทันที

〖ผนึกที่สร้างโดยพวกเรา 5 คนและพระเจ้า... สามารถยื้อได้อีกไม่ถึง 1 ปีแล้วหล่ะครับ... ขั้นต่ำก็เหลือแค่ครึ่งปีเองด้วย〗

〝!〞

เรื่องใหญ่ไหลเข้ามาเรื่อยๆแล้ว...

จะบอกว่าอีก 6 เดือน สัตว์ประหลาดนั่นจะตื่นขึ้นมางั้นเหรอ?

ความแค้นของพระเจ้าองค์ก่อน... จากเรื่องเล่าของฟรังซ์แล้ว คงรุนแรงน่าดู... รวมถึงความแข็งแกร่งของเจ้าตัว ถ้าผนึกถูกปลดจริงหล่ะก็... สงสัยระบบสุริยะต้องถูกเป่าให้หายไปทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย

〖พวกเราถึงไม่มีทางเลือกครับ... ถึงต้องยอมเสี่ยงกับการอัญเชิญพวกคุณมาเพื่อเสริมความแข็งแกร่งในโลกนี้... นอกจากผมที่เป็นดันเจี้ยนมาสเตอร์แล้ว... อีก 4 คนรวมถึงพระเจ้าองค์ปัจจุบันได้ทำการสร้างดันเจี้ยนขึ้นคนละแห่ง เพื่อเป็นบททดสอบในการเฟ้นหาผู้ที่มีพลังพอจะต่อกรกับจอมมารได้ แต่ว่า... 〗

〝ไม่ง่ายหล่ะสินะ...〞

〖เรื่องนี้ขอโทษอีกกี่ครั้งก็ไม่พอหรอกครับ... เพราะเรื่องนี้ พวกเราถึงกับต้องอัญเชิญพวกคุณมาถึง 3 ครั้ง... ครั้งแรกนั้น แค่หมื่นคนเท่านั้นเองครับ ส่วนครั้งที่สองอยู่ที่หนึ่งแสน... 〗

แต่ละครั้งเป็นจำนวนที่เยอะน่าดูเลยนะ... แสดงให้เห็นเลยว่าร้อนรนกันขนาดไหน

แต่อย่างว่า... คนที่เคยสู้กับจอมมารโดยตรงก็คือฟรังซ์ ออลเดล... ย่อมคาดการณ์ได้อยู่แล้วว่าควรทำอะไร

〝แล้วครั้งที่อัญเชิญฉันมาหล่ะพามาเท่าไหร่?〞

          กรถามออกไปด้วยน้ำเสียงโทนเดียวไร้ความรู้สึก ฟรังซ์จึงตอบออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆว่า

〖ประมาณสิบล้านคนครับ....〗

〝.......ไม่ใช่น้อยๆนะนั่น ว่าแต่ไม่ล้นโลกหรอกเหรอ?〞  

〖ไม่หรอกครับ นั่นคือจำนวนที่มากที่สุดที่สามารถพามาได้ แล้วทำให้เกิดผลกระทบในด้านการแออัดของประชากรและเศรษฐกิจมีน้อยที่สุดแล้วครับ...〗

อืม.... เป็นปัญหาที่ใหญ่โขจริงเลยให้ตายสิ

จำนวนที่พามามันใช่น้อยๆซะที่ไหนหล่ะเนี่ย

ตอนนั้นนึกว่าพามาแค่ไม่กี่หมื่นเองนะ...

แต่สุดยอดการประมวลผลก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนี่นา... จะให้ตรวจสอบจำนวนทั้งหมดมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว...

แต่พวกนี้มันกล้าเสี่ยงเกินไปไหมเนี่ย?

ขนาดแม่ทัพอย่างพวกฟรังซ์ยังกดจอมมารไม่ลง สภา 7 ปีก ยิ่งไม่ต้องพูดถึง... พวกเราเองก็ด้วย... ไม่เคยใช้เวทมนต์มาก่อน เลยแท้ๆ แล้วจะไปเอาชนะสัตว์ประหลาดแบบนั้นได้ยังไง...

ก็ถ้าเกิดฟลุ๊คมีคนแบบที่ว่าหล่ะก็ คงแจ็คพ็อตแตกเลยหล่ะสิ...

คนที่มาจากโลกเดิม... ถ้าเกิดมีความสามารถเกินมนุษย์ปกติติดตัวมาด้วยเนี่ย การพัฒนาคงง่ายขึ้นโข...

ไม่สิ... มีอยู่นี่นา วิธีที่พัฒนาแบบก้าวกระโดดในเวลาสั้นๆหน่ะ

〝เฮ้ยฟรังซ์! นี่หรือว่ากำลังหวังให้คนที่อัญเชิญมาทำการ『จุติ』?〞

〖ตามนั้นเลยครับ.... ผมไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งสิ้น...〗

〝………….〞

          ฟรังซ์ก้มศีรษะลงจนแทบจะมองพื้นเพื่อแสดงการขอโทษต่อกร รวมถึงเมอร์ลินที่นั่งอยู่ข้างๆก็ทำสีหน้าปั้นยากเพราะรู้สึกผิดเช่นเดียวกัน...

          นั่นทำให้กรตกตะลึงอีกครั้งที่ความคิดของตัวเองถูกต้อง ในจังหวะที่ถูกตอบกลับมาแบบนั้น ตัวกรรู้สึกเหมือนมีบางอย่างภายในตัวกำลังพลุกพล่าน พร้อมจะระเบิดออกมาทุกเมื่อด้วยความโกรธ ที่พวกรินและพี่สาวถูกอัญเชิญมา เพื่อที่จะสุ่มให้อยู่ในสถานการณ์เสี่ยง เพื่อที่จะตายแล้วฟื้นคืนชีพขึ้นมาราวกับหนูทดลอง และเพื่อให้เกิดสถานการณ์『การจุติ』ดังกล่าว ด้วยสีหน้าค่อนข้างอาฆาตพอตัว...

          ...แต่แล้วก็มีมือของมีอาเข้ามากุมมือของกรไว้ นั่นทำให้สติของกรกลับมาอีกครั้ง และความอาฆาตที่แสนรุนแรงจากภายในยอมถอยกลับเข้าไป กรจึงเริ่มพูดต่อในทันที…  

〝เรื่องนี้หน่ะ... ต่อให้นายเป็นผู้มีพระคุณ... แต่คงยกโทษให้ง่ายๆไม่ได้แน่...〞

〖ครับผม...〗

〝แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ยกโทษให้หรอกนะ...〞

〖เอ๋?〗〝!!?〞

          ทั้งฟรังซ์และเมอรืลิน ต่างเงยหน้าขึ้นมาทันทีราวกับติดสปริงเมื่อได้ยินคำพูดของกร

〝ถึงวิธีการจะบอกไม่ได้ว่าดี... เอาจริงๆแล้วมันไร้มนุษยธรรมจนอยากจะอ้วกเลยหล่ะ แต่นั่นมันก็อีกเรื่องนี่นา...〞

〖คุณอุษณกร...〗〝กร...〞

          ทั้งสองคนมองหน้ากรตรงๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับไม่ได้จะต้องการสื่อด้วยปาก แต่จะสื่อกันด้วยใจยังไงอย่างงั้น

〝ถ้าเกิดว่าหาตัวผู้กล้าไม่ได้ ยังไงจักรวาลก็ล่มสลายอยู่แล้วนี่นาจริงไหม? เพราะงั้นตามความคิดของฉัน การอัญเชิญมาแล้วมีโอกาสชนะ มันก็ยังดีกว่าปล่อยให้จักรวาลล่มสลายทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย... ถึงนั่นจะทำให้มีผู้เสียสละมากโขก็ตามเถอะ...〞

〖...〗〝...〞

〝แต่เรื่องนั้นมันเป็นอดีตไปแล้วนี่นา... ไม่ต้องกังวลเลยซักนิด...〞

〖!〗〝เอ๋!〞

          ทั้งสองคนทำหน้าสงสัยอีกครั้ง ต่อประโยคที่แสนกำกวมของกร กรจึงเริ่มพูดต่อในทันที

〝นั่นเพราะคนที่นายตามหา... ก็อยู่ตรงหน้านายแล้วไม่ใช่เหรอ? จากที่เมอร์ลินเคยบอก ไม่เคยมีใครจุติได้เกิน 3 ครั้งมาก่อน แล้วสองคนที่เหลือนอกจากฉันนี่คือใครงั้นเหรอ?〞

〝อืม... จอมมารกับพระเจ้าองค์ปัจจุบันนี่แหล่ะ〞

โป๊ะเช๊ะ!

          จิ๊กซอทั้งหมดผสานกันเป็นหนึ่งเดียวในความคิดของกรหมดแล้ว ที่เหลือก็มีแต่การถ่ายออกมาเป็นคำพูด และทำให้เกิดขึ้นจริงเป็นรูปธรรมเท่านั้น กรที่คิดแบบนั้นอยู่ในใจ จึงเริ่มการพูดอีกครั้ง

〝งั้นฉันที่สามารถจุติครั้งที่ 4 ที่เป็นครั้งสุดท้ายได้เป็นคนแรกแบบนี้ ก็พอสูสีขึ้นมาบ้างแล้วใช่ไหม? ไม่สิ เดิมทีแล้วพวกนายก็หวังให้ฉันทำแบบนี้อยู่แล้วจริงไหม?〞

〖......〗

〝ไม่จำเป็นต้องเกลี่ยกล่อมแล้วหล่ะ... จักรวาลนี้หน่ะคือที่อยู่ของฉัน... ที่อยู่ของเพื่อนสนิทและพี่สาวที่ฉันรัก... ที่อยู่ของมีอา ภรรยาที่ฉันรัก... แล้วก็ที่อยู่ของเมอร์ลิน สหายร่วมรบที่ฉันรัก... ถ้าเกิดทั้งหมดนี้หายไปหล่ะก็ ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน〞

〝กร......〞

          ทั้งฟรังซ์และเมอร์ลินต่างก็พูดไม่ออกกันทั้งนั้น ที่กรพูดสิ่งที่เหนือความคาดหมายนี้ออกมาเอง นั่นทำให้เป็นอีกครั้งที่มีอาภูมิใจในตัวกร ที่เสนอตัวปกป้องโลก... ไม่สิ ปกป้องจักรวาลจากจอมมารด้วยตัวเอง

          แม้หนทางข้างหน้าจะอันตรายกว่าเดิมมาก แต่เธอตัดสินใจแล้วว่าจะติดตามกรที่ยอมรับตัวเองไปจนสุดขอบจักรวาล... เธอจึงพยักหน้าให้กรที่นึงอย่างขะมักเขม้น

〝เฮ้อ! งั้นต่อจากนี้ก็คงมีเรื่องให้ทำอีกเยอะเลยสินะเนี่ย... ว่าไงหล่ะฟรังซ์ จะช่วยแนะนำหน่อยได้รึเปล่า?〞

〖หึหึ! สมแล้วหล่ะครับ คุณนี่เป็นผู้ชายที่สุดยอดกว่าที่คิดเลย... กล้ายอมรับภาระในการปกป้องทั้งจักรวาลด้วยตัวคนเดียวแบบนี้———〗

〝เข้าใจผิดแล้วฟรังซ์ ออลเดล... จักรวาลหน่ะก็แค่ของแถม... ที่ฉันอยากปกป้องหน่ะ มีแค่เพื่อนสนิทและพี่สาวฉัน... มีอาแล้วก็เมอรืลินแค่นั้น อ้อ! จะแถมนายเพิ่มอีกคนก็ได้นา หึหึ!〞

〖งั้น... เหรอครับ สุดยอดจริงๆด้วยนะครับคุณหน่ะ หุหุ! สมแล้วหล่ะนะครับที่เมอร์ลินสนใจ———แอ๊ก!〗

          หลังจากที่ทุกฝ่ายทำการพูดคุยเปิดใจกันจนแทบหมดเปลือกแล้ว ทำให้บรรยากาศกลับมาสงบสุขและอมยิ้มกันได้อีกครั้งนึง

          ฟรังซ์ที่กำลังดีใจ เพราะความปรารถนาอันยาวนานของตัวเองถูกเติมเต็มแล้ว จึงเผลอหยอกล้อเมอร์ลินโดยไม่รู้ตัว นั่นทำให้เขาโดนเมอร์ลินอัดเข้าให้ที่ท้อง และแน่นอนว่านั่นก็เพราะเธอต้องการจะแก้เขินนั่นเอง...

〝อย่าเข้าใจผิดหล่ะกร... หมอนี่มันคิดไปเอง〞

〝หุหุ! เข้าใจแล้วน่า....〞

          เมอร์ลินทำหน้าเขินอีกครั้ง ก่อนที่จะแก้ตัวกับกรโดยตรง กรจึงหัวเราะแห้งและอมยิ้มกลับไปจากใจต่อการกระทำอันแสนน่ารักน่าชังของเมอร์ลิน

〝มีอา... ทางต่อจากนี้ต้องอันตรายมากกว่านี้แน่นอนเลย เพราะงั้น——〞

〝กร... ฉันเคยบอกนายไปแล้วนี่นา ว่าต่อให้ศัตรูเป็นพระเจ้า ถ้าไปด้วยกันกับนาย ฉันก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น!〞

          ต่อจากนั้นกรจึงยืนยันความรู้สึกของมีอาอีกครั้งด้วยคำพูด และแน่นอนว่ามีอาตอบกลับมาอย่างร่าเริง ทั้งยังหนักแน่นราวกับนักรบ นั่นจึงทำให้กรตัดสินใจเส้นทางในอนาคตเป็นรูปเป็นร่างได้เสียที...

ชึบ!

          แล้วพอบรรยากาศอยู่ในช่วงผ่อนคลาย... กรจึงยืนขึ้นกลางวงน้ำชา แล้วยื่นมือขวาออกไปยังฟรังซ์ เพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งการไว้ใจและร่วมมือกัน

〖คุณอุษณกร?〗

〝บอกตรงๆ... ถ้านายไม่ใช่พี่ของเมอร์ลิน ฉันคงยังกังขานายแน่... แต่เอาเถอะ เรื่องนั้นคงไม่สำคัญแล้วในตอนนี้... เพราะงั้น เลยอยากทำให้มันสมบูรณ์หน่ะ〞

〖หึหึ! ถึงเป็นครั้งที่สามแล้วก็เถอะครับ แต่ผมก็อยากจะพูดอยู่ดี... คุณอุษณกร... คุณนี่สุดยอดจริงๆ...〗

〝ขอทีเถอะน่า!〞

          พอฟรังซ์ยืนขึ้น และเอื้อมมือขวาของตัวเองไปจับกับมือขวาของกรแล้ว ทั้งสองคนก็ยิ้มให้กันเล็กน้อยเป็นเครื่องบ่งบอกว่าทั้งสองคนได้ร่วมมือกันอย่างไร้ข้อกังขา

          และแล้ว... วงล้อแห่งโชคชะตาของชายที่แข็งแกร่งที่สุดเช่นกรจึงได้เริ่มหมุนวนไปพร้อมกับชะตากรรมของจักรวาลด้วยประการฉะนี้...