บทที่ 46

ในฐานะที่เป็นนายหญิงของจวนตระกูลเฟิ่ง กลับพูดจาหยาบคายเหมือนแม่ค้าปากตลาด ช่างน่าขำจริงๆ

พลันหัวใจนางหลิ่วสั่นสะท้าน ไม่กล้าพูดอีกแล้ว แต่ในใจยิ่งเกลียดชังเฟิ่งเชียนอวี่จนกัดฟันแน่น

ภายในห้องเปลี่ยนชุดฝั่งตะวันออก

ชุดระบำของเฟิ่งเชียนอวี่เป็นชุดกระโปรงรุ้งเจ็ดสี สีสันสดใส งดงามอย่างยิ่ง

เหลิ่งหนิงกำลังช่วยนางเปลี่ยนชุด สีหน้ากังวลเล็กน้อย “พระชายา ทำไมท่านถึงตอบตกลงเฟิ่งหลิงหลงนั่นล่ะ? แค่ดูก็ดูว่าเป็นกับดัก”

เฟิ่งเชียนอวี่โบกมือ “เดี๋ยวก่อน เจ้าเบาหน่อย กระโปรงนี้ทำมาจากไหม เจ้าดึงแรงเช่นนั้น ระวังดึงขาดเสียล่ะ”

เหลิ่งหนิงเบะปาก “แต่งงามเช่นนี้มีประโยชน์อะไร? ถึงเวลาระบำไม่ได้ ก็ขายหน้าอยู่ดี”

เฟิ่งเชียนอวี่ยังไม่ทันพูด เหลิ่งหานก็ตบศีรษะของเหลิ่งหนิงทีหนึ่ง

“เจ้าพูดเช่นนี้กับพระชายาได้อย่างไร”

เหลิ่งหนิงเบะปาก นางไม่ได้พูดอะไรผิดเสียหน่อย จากนั้นก็กลอกตาหนึ่งรอบ ดวงตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง “พระชายา อีกเดี๋ยวตอนเฟิ่งหลิงหลงดีดพิณ ข้าทำสายพิณของนางขาดดีหรือไม่?”

“ความคิดนี้เข้าท่า จะขายหน้าก็ต้องขายหน้าด้วยกัน”

มุมปากเฟิ่งเชียนอวี่กระตุก “มันก็ไม่ถึงขั้นนั้น”

เหล