บทที่ 53

“ไม่ต้อง”

เฟิ่งเชียนอวี่โบกมือออกมา เพียงแค่สิวเม็ดเดียวเท่านั้น จะต้องใช้เวลาหนึ่งเดือนที่ไหนกัน

นางคิดอยู่ครู่หนึ่ง “พวกเจ้าไปช่วยข้าเตรียมของเหล่านี้ ว่านหางจระเข้ กุหลาบ น้ำผึ้ง น้ำมันสน...”

หลิวซูไม่เข้าใจ แต่ก็ยังออกไปเตรียมมา มอบเรื่องการแต่งกายให้อิ้งเสวี่ย

หลังจากกินอาหารเสร็จ เฟิ่งเชียนอวี่ก็เริ่มศึกษาเตรียมทำมาส์กหน้าที่ช่วยให้ความชุ่มชื้นและกำจัดสิวด้วยตนเอง

นางบดยาในโถด้วยความสนใจ ก่อนจะมองเห็นด้านในกลายเป็นกลุ่มก้อนสีเขียว ดมอยู่ครู่หนึ่ง ก็ได้กลิ่นหอมอ่อนสดชื่นออกมา แล้วพยักหน้าด้วยความพอใจ

เฟิ่งเชียนอวี่หยิบขึ้นมาตักไปชั้นหนึ่ง ก่อนจะเริ่มทาไปทั่วใบหน้า

ในเวลานี้ หลิวซูก็ถือชาหอมเดินเข้ามา “พระชายา ลองชิมชานี้เถอะ บ่าวตั้งใจชงมันกับน้ำค้างที่เก็บรวบรวมมาในตอนเช้าเชียวนะเจ้า...”

นางยังไม่ทันได้พูดจบ ก็พบใบหน้าอันน่าสังเวชของเฟิ่งเชียนอวี่ที่เต็มไปด้วยโคลนสีเขียว ก็รีบกรีดร้องเสียงแหลมด้วยความตกใจออกมาทันที ชาเขียวกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

ห้องหนังสือของเรือนหน้า ตงฟางจิ่งกำลังฝึกเขียนพู่กันอยู่

หูและดวงตาของเขาที่ไม่ธรรมดาก็ได้ยินเสียงนี้เข้า ท่าทางการเขียนที่เดิม