Share
บทที่ 229
Related chapter
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 230
อย่างน้อยพวกนางก็ได้รับความช่วยเหลือ ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่ามีหญิงสาวมากน้อยเพียงใดที่ถูกแม่เล้าพาไปที่หอนางโลมใช้ชีวิตที่เหลืออย่างทุกข์ทรมานในต่างแดน“ไม่ต้องกลัว พวกเจ้าปลอดภัยแล้ว”กู้หว่านเยว่เดินไปอยู่ตรงหน้าพวกนาง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“เรามาช่วยพวกเจ้า ท่านผู้นี้คือใต้เท้าฟู่ เขาเป็นขุนนางของราชสำนัก จะช่วยพวกเจ้าตามหาครอบครัว”ภายในเรือนมีร่องรอยการต่อสู้ หญิงสาวเหล่านั้นต่างหวาดกลัว เมื่อได้ยินคำพูดของกู้หว่านเยว่ ก็มองไปที่ชุดขุนนางของฟู่หลานเหิง เมื่อเห็นว่าแม่เล้าและพวกอันธพาลถูกจับไว้ พวกนางจึงพยักหน้าฟู่หลานเหิงให้ลูกน้องพาพวกนางออกไป เวลานี้ซูจิ่นเอ๋อร์ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ชี้ไปยังหญิงสาวชุดเขียวที่จงใจก้มตัวลงอยู่ในกลุ่มคน“เดี๋ยวก่อน ไม่ต้องปล่อยนางไป”ถ้าไม่ใช่เพราะนางฟ้อง พวกนางก็คงไม่ถูกแม่เล้าจับได้ ตอนนี้คงหนีไปได้แล้วโชคดีที่พี่ใหญ่และพี่สะใภ้มา แต่ถ้าพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ไม่มาเล่า?ผลที่ตามมาอาจเลวร้ายเกินกว่าจะคาคคิด“...” หญิงสาวชุดเขียวพยายามขดตัวอยู่ในกลุ่มคนมาตลอด เพื่อลดการมีตัวตนของนาง กลัวว่าซูจิ่นเอ๋อร์จะจำนางได้ไม่คิดเลยว่าจะถูกซูจิ่นเอ๋
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 231
ใบหน้าที่เย็นชาของเมี่ยชิงหว่านร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย “จิ่นเอ๋อร์ หยุดพูดจาเหลวไหลได้แล้ว!”“ข้าไม่ได้พูดจาเหลวไหล ครั้งที่แล้วที่เจ้ากระโดดลงน้ำ พี่รองตกใจจนแทบสิ้นสติ หากข้าไม่ขวางเขาไว้ มีหวังเขาได้กระโดดตามเจ้าลงไปในน้ำเป็นแน่”ซูจิ่นเอ๋อร์หัวเราะเยาะ ถึงแม้ว่าพี่รองจะพูดจาประชดประชัน แต่ที่เขาเป็นอย่างนั้นก็เพราะเขามีใจให้กับพี่ชิงหว่านอย่างแน่นอน!“ข้าไม่พูดกับเจ้าแล้ว”เมี่ยชิงหว่านหมุนตัวกลับไปด้วยความเย่อหยิ่ง“ถึงอย่างไรข้ากับพี่รองก็ไม่มีทางเป็นไปได้!”“ก็ได้” ซูจิ่นเอ๋อร์ขยี้จมูก นางเอือมระอากับพี่รองของตัวเองอย่างมากพี่รองนะพี่รอง ดูท่าทางท่านจะตกหลุมรักคนง่ายเกินไปเสียแล้ว！กู้หว่านเยว่เองก็คาดไม่ถึง หรือว่าตัวเองจะเข้าไปรบกวนเส้นเรื่องจนทำให้ภรรยาของซูจื่อชิงหายไป?แต่ทว่าเรื่องในครั้งนี้กลับเตือนสตินางไว้ว่าศัตรูคนต่อไปจะมากขึ้นเรื่อย ๆ !นางและซูจิ่งสิงมีความสามารถในการปกป้องตัวเอง แต่ซูจิ่นเอ๋อร์ไม่มีครั้งนี้นางถูกลักพาตัวไป แต่ช่วยกลับมาได้ ครั้งต่อไปหากอีกฝ่ายต้องการชีวิตของพวกนางล่ะ?นางไม่สามารถปกป้องพวกนางได้ตลอดเวลา ถึงอย่างไรก็ต้องให้พวกนางเรียนรู
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 232
“ใต้เท้าไม่รู้อะไรเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ถูกโจรลักพาตัวไป แต่ข้าถูกท่านพ่อกับท่านแม่แท้ ๆ ของตัวเองขายให้กับโจรเหล่านั้นเป็นจำนวนเงินห้าเหรียญเงินจีน! ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่ใช่คน พวกเขารักบุตรชายมากกว่าบุตรสาว ต้องการเพียงบุตรชายไม่ต้องการบุตรสาว ที่ขายข้าให้กับคนพวกนั้นก็เพื่อหาเงินมาเป็นค่าสินสอดให้กับพี่ชายของข้า! หากข้ากลับบ้าน ก็เหมือนกลับไปอยู่ในดงหมาป่าอีกครั้ง”“ท่านมาและท่านพ่อของเจ้าช่างโหดเหี้ยมยิ่งนัก”ฟู่หลานเหิงตื่นตกใจละคนกับรู้สึกลำบากใจ“หากเจ้าไม่กลับบ้าน แล้วเจ้าจะไปไหน? เจ้ามีสหายหรือญาติพี่น้องหรือไม่?”หยางหลิวส่ายหน้า “หญิงสาวชาวบ้านที่ล่องลอยเป็นผีไม่มีศาลอย่างข้าไม่มีที่ไปหรอกเจ้าค่ะ”อาจารย์หูกล่าวแนะนำ “ข้างกายของใต้เท้าไม่มีคนรับใช้เช่นกัน ไม่สู้ให้นางอยู่เป็นคนรับใช้ข้างกายท่านดีหรือไม่? เช่นนี้นอกจากจะช่วยแก้ไขเรื่องที่อยู่ของนางได้แล้ว ยังมีคนดูแลท่านด้วย ข้าว่าดีต่อทั้งสองฝ่ายนะ?”ดวงตาของหยางหลิวเป็นประกาย คำแนะนำนี้เป็นเรื่องที่นางปรารถนาพอดีนางรีบคุกเข่าลง“ข้ายอมเป็นม้าเป็นวัวของใต้เท้า เป็นสาวใช้ของใต้เท้าเจ้าค่ะ”ฟู่หลานเหิงบุรุษผู้มีความสามารถแล
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 233
“พี่สะใภ้ใหญ่ยอดเยี่ยมมาก!”“แค้นต้องชำระ” ซูจิ่นเอ๋อร์มองกู้หว่านเยว่ด้วยความเลื่อมใสศรัทธา“เมื่อไหร่ข้าจะเก่งเหมือนกับพี่สะใภ้ใหญ่บ้าง”“ต้องมีสักวัน”กู้หว่านเยว่กำลังนึกถึงเรื่องที่ฟู่เยียนหรานถูกนำตัวส่งกลับหนานหยาง หากให้คนคนนี้อยู่ต่อก็มีแต่จะสร้างหายนะให้ทุกคนไม่มีใครรู้ว่านางจะฟื้นตัวเมื่อไหร่?ช่วงเที่ยงวัน ซุนอู่ได้พาทุกคนไปหาจุดพักที่แห้งแล้งเพื่อพักทานข้าวกู้หว่านเยว่เรียกซูจิ่งสิงเดินไปอีกด้านของจุดพัก “ท่านพี่ ท่านอยากทำอาวุธให้ท่านแม่และจิ่นเอ๋อร์ไว้ใช้ป้องกันตัวบ้างหรือไม่ อย่างน้อย ๆ ก็จะได้ปกป้องตัวเองยามตกอยู่ในอันตราย”ซูจิ่งสิงขมวดคิ้ว “จิ่นเอ๋อร์และท่านแม่ใช้อาวุธไม่เป็น มีดเหล่านั้นพวกนางใช้ไม่เป็น และข้าก็ไม่รู้ด้วยว่าจะใช้อะไรมาสร้างเป็นอาวุธให้พวกนางใช้ป้องกันตัวเอง”“ข้าก็เห็นด้วยกับท่าน เช่นนั้นก็ต้องคิดหาทาง”กู้หว่านเยว่เม้มริมฝีปากและคลี่ยิ้ม ในขณะเดียวกันก็หยิบของที่ซื้อมาจากศูนย์กลางการค้าในห้วงมิติ“นี่คืออะไร?” ซูจิ่งสิงมองดูสิ่งของที่มีลักษณะคล้ายกับกล่องใส่ปากกาจำนวนหนึ่ง และเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “ธนูแขนเสื้อ ขนาดเล็กกะทัดรัด มักจะใ
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 234
กู้หว่านเยว่ยิ้มเยาะเบา ๆ “หากเจ้าชอบกิน ก็กินเยอะ ๆ นะ ไม่พอในหม้อยังมีอีก”“ขอบคุณเจ้าค่ะ ฮูหยิน!”เสี่ยวหรงไม่ได้ขี้ระแวงถึงเพียงนั้น หลังจากกินหมดหนึ่งชามแล้วนางก็ไปตักมาเพิ่มอีกพูนชามความหอมเย้ายวนของไส้กรอกแทบจะทำให้สกุลซูที่กำลังกินหมั่นโถวอยู่ข้าง ๆ อยากกินไปด้วย“ท่านแม่ ข้าหิว ข้าอยากกิน!” ตัวตัวจ้องมองหม้อใบนั้นตาไม่กะพริบนางหลิวกลืนน้ำลายหลายอึก นางเองก็อยากกินด้วยเช่นกัน แต่กู้หว่านเยว่ไม่ให้พวกเขากินแน่“เด็กดี อย่ากินเลย ไส้กรอกนั้นไม่อร่อยหรอก อร่อยสู้หมันโถวของเราไม่ได้”หมันโถวที่โดนความเย็นจากหิมะจนแข็งเป็นก้อนหิน หลังจากกินหมันโถวเย็นชืดมาหนึ่งวันเต็ม กามของนางก็เริ่มปวดร้าวไปหมดตัวตัวอดร้องคร่ำครวญไม่ได้ “หมันโถวไม่อร่อย ไส้กรอกน่าอร่อยกว่า ท่านแม่ ข้าอยากกินไส้กรอก ข้าอยากกินไส้กรอก!”“หยุดโวยวายได้แล้ว!”นางหลิวปวดหัวกับเสียงร้องนั้น จึงหวดมือลงบนก้นของตัวตัวอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็ตวาดด้วยความโกรธเคือง“ข้าบอกให้เจ้าหยุดร้อง เจ้าไม่เชื่อฟังข้าใช่หรือไม่ มีของกินก็ดีเท่าไหร่แล้ว ข้าจะไปหาไส้กรอกจากที่ไหนมาให้เจ้า?!”ทันใดนั้นเสียงร้องไห้คร่ำครวญของต
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 235
บนก้านสตรอว์เบอร์รียังมีเนื้อของผลไม้ติดอยู่เล็กน้อย ทำให้ลิ้มรสได้ถึงความหวานอมเปรี้ยวนางหลิวกินเพียงไม่กี่ก้านก็รับรู้ถึงความอร่อยของสตรอว์เบอร์รี นางจึงนำส่วนที่เหลือกลับไปให้ตัวตัวที่มีร่างกายซูบผอม“อร่อยไหม?”“อร่อย” ตัวตัวพยักหน้า“กินเยอะ ๆ นะ” นางหลิวเก็บก้านผลไม้เหล่านั้นไว้ แต่ทันทีที่เงยหน้า นางก็สบเข้ากับสายตารังเกียจของฮูหยินผู้เฒ่าซู“เก็บของเหลือจากคนอื่น หน้าไม่อายจริง ๆ!”นางหลิวแสดงสีหน้าลำบากใจ แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติไร้ศักดิ์ศรีเรื่องเล็ก หิวตายนี่สิเรื่องใหญ่ จะสนใจสายตาของคนอื่นทำไมทุกคนเดินทางต่อ แม้ว่าหิมะจะหยุดตกแล้ว แต่ยิ่งเดินทางขึ้นเหนือ อุณหภูมิก็ยิ่งลดต่ำลงกู้หว่านเยว่ต้องแปะแผ่นแปะความร้อนสองชิ้นไว้ใต้เท้าของนาง เพื่อคงความอุ่นไว้ส่วนมือและเท้าของนักโทษคนอื่นเริ่มเกิดเป็นผืนแดง เนื่องจากเดินทางทั้งวันทั้งคืน ทำให้ผื่นแดงบริเวณส้นเท้าและนิ้วเท้าเริ่มเน่าเปื่อย ทุกรอยเท้าจะทิ้งหยดเลือดซึมเอาไว้ เห็นแล้วน่าเวทนายิ่งนัก“กรี๊ด!”ทันใดนั้นหลี่ฮูหลินก็กรีดร้องด้วยความตกใจ จากนั้นก็ล้มลงไปบนพื้น“ฮูหยิน เจ้าเป็นอะไร?”นายท่านหลี่รีบรุดหน้
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 236
กู้หว่านเยว่ทำได้เพียงหันกลับมากำชับหลี่เฉินอัน “เจ้าก็อยู่ห่างพวกเขาหน่อย อย่าเปิดเผยตัวตนเด็ดขาด”“ข้ารู้แล้ว” หลี่เฉินอันกล่าวด้วยแววตาหม่นหมองไม่ว่าจะเกลียดชังเพียงใด ก็ต้องอดทนไปจนถึงเจดีย์หนิงกู่รอบตัวของสวีหลานเต็มไปด้วยนักฆ่าและองครักษ์ หากพวกเขาเจอกัน ชีวิตของเขาก็คงจบสิ้น“ไปหาที่พักก่อนเถอะ”ซุนอู่เจรจากับนักพรตอยู่ในอารามเต๋าพักใหญ่ จนได้ห้องนอนรวมหนึ่งห้องกลุ่มคนทยอยกันเข้าไปจับจองเตียงภายในห้อง แต่เรื่องที่ทำให้กู้หว่านเยว่ต้องตกตะลึงก็คือการที่พวกเขาเจอกับนักโทษอีกกลุ่มหนึ่งที่นี่พวกเขาอยู่ห้องนอนรวมถัดจากห้องของพวกนาง“ฮ่องเต้น้อยชอบเนรเทศคนจริง ๆ สินะ”กู้หว่านเยว่กลับไม่ได้ประหลาดใจ ทันทีที่เดินทางมาถึงเจดีย์หนิงกู่ กลุ่มนักโทษจากทั่วสารทิศต่างค่อย ๆ มารวมตัวกันที่นี่“พวกเขาน่าเวทนายิ่งนัก....”ซูจิ่นเอ๋อร์กล่าวกระซิบเสียงเบานักโทษที่อยู่ในห้องนอนรวมถัดจากพวกนางต่างมีร่างกายซูบผอม ไร้เรี่ยวแรงเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณเทียบกับพวกเขาแล้ว นับว่าพวกเขาโชคดีกว่ามาก“อย่ายุ่งเรื่องคนอื่น” ซูจิ่งสิงกล่าวเตือนด้วยสีหน้าเย็นชาเห็นได้ชัดว่าระหว่างทางนักโทษกล
ชายาแพทย์พลิกชะตา บทที่ 237
นางมักจะรู้สึกว่าซูหรานหร่านไม่มีวันหนีไปเช่นนี้อย่างแน่นอน แต่เรื่องเป็นมาอย่างไรนั้นนางเองก็ไม่รู้เมื่อเห็นนักการออกตามหานาง กู้หว่านเยว่จึงให้ซูจิ่นเอ๋อร์เก็บไส้กรอกนั้นไว้“ทำไมที่นี่ถึงได้เสียงดังเช่นนี้?”หวังปี้เดินเข้ามา และเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้กู้หว่านเยว่คิดว่าเขาคงจะรู้จักซูหรานหร่าน จึงไม่ได้ปิดบังอะไร“ซูหรานหร่านหายตัวไป”“หายตัวไป? อยู่ดี ๆ ทำไมนางถึงหายตัวไปล่ะ”ซูจิ่นเอ๋อร์กล่าว “ก็บ้านสกุลซูบอกว่านางหนีไปแล้ว”หวังปี้แปลกใจ ดูจากท่าทีที่อ่อนโยนและเข้มแข็งของแม่นางซูแล้วไม่เหมือนกับคนที่คิดหนีเลยสักนิด หรือว่าจะมีการเข้าใจผิด?“จริงสิ ยาแก้ปวดของท่านอ๋องหมดแล้ว แม่นางกู้พอจะมีเวลาไปดูให้หน่อยได้หรือไม่”ยาแก้พิษยังไม่ได้รับการวิจัยออกมา ดังนั้นหลายวันมานี้ หนานหยางอ๋องจึงยังคงคอยตามพวกเขากู้หว่านเยว่ลุกขึ้นไปหยิบกล่องยา “มาแล้ว”“ข้าจะไปกับท่าน”ซูจิ่งสิงได้ยินดังนั้นก็รีบเก็บธนูแขนเสื้อที่ใช้เวลาในการวิจัยมาหนึ่งวันเต็ม เขาขยี้ตาที่แดงก่ำเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นและตามพวกนางออกไปหนานหยางอ๋องพักอยู่โรงเตี๊ยมด้านหน้า หวังปี้ถือโคมไฟเดินนำทางอยู่ด้านห
Latest chapter
