ตอนที่ 8

คุณพิมพ์พรและคุณมานะชัย ช่วยกันจัดฉากถ่ายรูปให้เหมือนกับว่า อารัญกับพิมพ์ใจกำลังมีสัมพันธ์ทางกายกัน เมื่อคิดว่าได้รูปมากพอแล้ว คุณพิมพ์พรก็สั่งให้ลูกสาวใส่เสื้อ แล้วพากลับบ้านทันที

เพราะฤทธิ์ของยานอนหลับที่รุนแรง ทำให้อารัญหลับยาว เขารู้สึกตัวตื่นอีกครั้งในเช้าของวันใหม่ เมื่อลืมตาขึ้น แล้วมองไปรอบตัว เขาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องนอน เขาจึงรีบลุกขึ้นนั่ง

อารัญมองหาน้องพิมพ์ พอไม่เห็นเธออยู่ในห้อง เขาก็ขยับตัวเพื่อจะลงจากเตียง ตอนนี้นี่เองที่อารัญรู้ตัวว่า เขาไม่ได้สวมเสื้อ ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ก้มมองตัวเองด้วยความแปลกใจ เขาจำได้ว่าเขาง่วงมาก จึงเอนตัวลงนอนบนโซฟา แล้วหลังจากนั้นเขาก็หลับลึกและไม่รู้สึกตัวอีกเลย

อารัญปัดความคิดสงสัยต่าง ๆ ออกไปก่อน ตอนนี้เขาเป็นห่วงน้องพิมพ์มากกว่า ตอนนี้เธออยู่ไหนกัน

“น้องพิมพ์ พิมพ์ครับ”

อารัญหย่อนเท้าลงข้างเตียง แล้วลุกขึ้นยืน เขากำลังจะเดินออกไปเรียกหาน้องข้างนอกห้อง แต่โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้นเสียก่อน ชายหนุ่มจึงล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เมื่อดูที่หน้าจอ ก็เห็นว่าเป็นมารดาโทรมา เขาจึงกดรับสาย

อารัญไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ มารดาของเขาก็บอกให้เขากลับบ้านทันที แถมท่านยังบอกเขาด้วยว่า ตอนนี้น้องพิมพ์กลับถึงบ้านเธอเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วงเธอ ท่านห้ามไม่ให้เขาถามอะไรทั้งนั้น และบอกว่า เมื่อเขากลับถึงบ้าน ก็จะรู้เรื่องราวทั้งหมดเอง

ถึงแม้มารดาจะบอกเขาว่า น้องพิมพ์อยู่ที่บ้านของเธอแล้ว แต่เขาก็อยากแน่ใจว่าเธอปลอดภัยดี และอยากรู้ว่าเธอกลับบ้านได้อย่างไร เธอมีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงรีบกลับโดยไม่ปลุกเขา หรือมีคนมารับเธอที่นี่

อารัญจึงพยายามติดต่อน้อง แต่ไม่ว่าเขาจะติดต่อเธอด้วยช่องทางใด ไม่ว่าจะโทรหา ทักแชท หรือวิดีโอคอล เขาก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้เลย ชายหนุ่มร้อนใจ เขาจึงรีบแต่งตัว ออกจากห้อง แล้วขับรถกลับกรุงเทพ ฯ ทันที ระหว่างทางเขาพยายามติดต่อพิมพ์ใจ แต่ก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้เลย

3 ตำแหน่งนางบำเรอ

ปัจจุบัน…

หลังจากเจรจาข้อตกลงกันเรียบร้อยแล้ว อารัญสั่งให้พิมพ์ใจเริ่มทำตามข้อตกลงวันนี้เลย โดยห้ามไม่ให้มีข้อโต้แย้งใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่เช่นนั้น เขาจะยกเลิกข้อตกลงทั้งหมด

เมื่อครู่นี้ ตอนที่เขาปล่อยเธอลงจากตัก พิมพ์ใจต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการยืนทรงตัวบนขาสั่นเทา เธอลนลานไปเก็บเสื้อผ้ามาสวมใส่ โดยมีสายตาคมเข้มจับจ้องตลอดเวลา เธอต้องข่มกลั้นความอับอาย ใส่เสื้อผ้าด้วยมือไม้สั่นเทา

พิมพ์ใจนั่งรออย่างเจียมตัวอยู่บนโซฟาที่มุมห้องทำงานของเขา มือที่ประสานกันอยู่บนตักบีบแน่น หัวใจเต้นกระหน่ำโครมครามเพราะหวาดหวั่น ดวงตาคู่สวยที่เคยสุกใสกลับหม่นเศร้า

แม้รู้ว่าหากเธอไม่ยอม เขาก็คงไม่บังคับ แต่สถานการณ์ทางการเงินที่ย่ำแย่ของครอบครัว บีบบังคับให้เธอต้องยอมจำนน ยอมรับตำแหน่งที่เขามอบให้ เพื่อแลกเปลี่ยนกับผลประโยชน์ที่เขาจะตอบแทนกลับคืนมา

ตลอด 4 ปีที่ไม่ได้พบเจอ ไม่ได้ติดต่อกันเลย หลังจากเกิดเหตุการณ์แตกหักครั้งนั้น พอมาพบเจอกันอีกครั้ง เขาไม่เหมือนพี่รัญคนเดิมของเธอเลยสักนิด ไม่มีความอบอุ่นอ่อนโยนในแววตาเหมือนเคย ไม่มีความหวานหลงเหลือในดวงตาคู่นั้น แต่พิมพ์ใจก็เข้าใจดีว่า เพราะอะไรเขาถึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ขนาดนี้ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะเธอเอง

พิมพ์ใจนั่งรออยู่เงียบ ๆ เธอไม่กล้าหันไปมองเจ้าของห้อง แต่ทุกครั้งที่เขาขยับตัว หรือกระแอมกระไอ พิมพ์ใจก็สะดุ้งตกใจทุกที เมื่อครู่ที่เธอเหลือบตาขึ้นมองเขา เธอก็พบว่า ตาคมดุคู่นั้นกำลังมองเธออยู่พอดี พิมพ์ใจรีบก้มหน้าหลบแทบไม่ทัน หัวใจสั่นไหว หวาดหวั่น รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

จากนั้นพิมพ์ใจก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาอีกเลย แล้วเธอก็รู้สึกว่า กว่าจะผ่านไปแต่ละนาทีช่างยาวนานเหลือเกิน

“ไปกันได้แล้ว”

เสียงเข้มดุของชายหนุ่ม ทำให้พิมพ์ใจเงยหน้าขึ้น เธอจึงเห็นว่าเขาเดินไปหยุดอยู่ที่ประตูแล้ว เพราะเธอเอาแต่นั่งก้มหน้า เธอจึงไม่เห็นว่า เขาลุกจากเก้าอี้ตั้งแต่เมื่อไร สายตาดุที่แสดงถึงความไม่พอใจ ทำให้พิมพ์ใจรีบลุกขึ้น แล้วเดินไปหาเขาที่ประตู

...

การเดินตามหลังท่านประธานบริษัทออกมาจากห้องของเขา หลังจากที่เธอเข้าไปอยู่กับเขาเพียงลำพังร่วมสองชั่วโมง และเธอเองก็สวมชุดนักศึกษาด้วย ทำให้ทุกสายตาที่มองมายังเธอเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัย พิมพ์ใจจึงเอาแต่ก้มหน้า แล้วเร่งฝีเท้าเดินตามเขาไป

เมื่อเดินมาถึงลิฟต์สำหรับผู้บริหาร เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกดลิฟต์เปิดให้เขาทันที อารัญก้าวเข้าไปในลิฟต์ก่อน แล้วหมุนตัวหันหน้าออกมาทางประตูลิฟต์ พิมพ์ใจรีบก้าวตามเข้าไป เธอไปยืนตัวลีบอยู่ที่มุมลิฟต์ด้านในฝั่งซ้าย หญิงสาวก้มหน้า ทว่าก็เหลือบสายตาขึ้นมองแผ่นหลังกว้างบ่อย ๆ

ระหว่างโดยสารลิฟต์ลงไปชั้นล่าง บรรยากาศในลิฟต์เงียบงันและน่าอึดอัด พิมพ์ใจแทบกลั้นหายใจ เธอภาวนาขอให้ลิฟต์ลงไปถึงชั้นล่างเร็ว ๆ กระทั่งประตูลิฟต์เปิดออก เขาก้าวออกจากลิฟต์ไปก่อน หญิงสาวจึงถอนหายใจบางเบา แล้วรีบเดินตามเขาไป