EP.01 สิ่งที่ปรารถนา จะไม่ปล่อยให้หลุดมือ

ดวงตาสวยล้อมกรอบด้วยแพขนตางอนหนามองผ่านแว่นกันแดดไปตรงหน้า สิ่งที่เห็นนอกตัวรถของเธอก็คือ อาคารกึ่งเหล็กกึ่งไม้สูง 3 ชั้น ก่อสร้างซ่อนตัวอยู่หลังต้นไทรใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาราวกับเป็นเกราะกำบังเหตุภัย

          ‘JINN Design Studio Co., Ltd.’

          ป้ายไม้แกะตัวอักษรแสดงชื่อสถานที่แขวนอยู่บริเวณทางขึ้นอาคารบ่งบอกว่าเธอมาถึงแล้ว จุดหมายที่ใจใฝ่หา การรอคอย 7 ปีที่ผ่านมาใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น ทุกความพยายามของเธอจะสัมฤทธิ์ผล

          ริมฝีปากสีชมพูอิ่มเป็นกระจับน้อยๆ คลี่ออกอย่างสมใจพลางก้มมองรูปหนุ่มหล่อคมเข้มที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ นิ้วมือเคลื่อนไปที่ปุ่มกดเตรียมจะโทร. ออก ก่อนจะชะงักนิ้วไว้เพียงเท่านั้นเพราะคิดบางอย่างได้ และนั่นก็ทำให้รอยยิ้มยิ่งระบายกว้างจนใบหน้าสวยที่มีแว่นกรอบโตปิดอยู่เกือบครึ่งดูกระจ่างใสด้วยความสุข แต่ถึงอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเช็กความมั่นใจอีกครั้ง

          กระเป๋าเป้สะพายใบเก๋ถูกคว้ามาวางบนหน้าตัก แว่นกันแดดถูกเคลื่อนไปเหน็บอยู่บนศีรษะเพื่อให้กระจกเงาสะท้อนใบหน้าสวยเด่นชัด สำรวจความเนี้ยบของเครื่องหน้าทุกสัดส่วน ไม่มีจุดไหนให้ต้องตำหนิ เพราะเพอร์เฟค! แต่... ปากซีดไป

          ลิปสติกสีแดงก่ำถูกแต่งแต้มบนเรียวปากเสริมความอวบอิ่มของกระจับน้อยๆ มือควานหากระปุกปิโตรเลียมเจลขนาดจิ๋ว เปิดและแต้มเจลใสที่ปลายนิ้วเพียงนิด ยิ้มกว้างใส่กระจกก่อนจะถูปลายนิ้วนั้นที่ซี่ฟันด้านหน้าจนทั่ว จากนั้นก็อมปลายนิ้วเอาไว้แล้วค่อยๆ รูดนิ้วออกอย่างแผ่วเบา

          ‘มนตกานต์ ฤทธาอภินันท์’ ยิ้มให้กับเงาสะท้อนในกระจกอีกครั้ง เพื่อสำรวจว่าไม่มีเศษของเนื้อลิปสติกติดอยู่ที่ฟันซี่ไหนให้เธอต้องขายหน้าเวลาแจกรอยยิ้มสะท้านใจชาย และแน่นอนว่าสีแน่นติดทนขนาดนี้ ต่อให้จูบกันสัก 10 ครั้ง สีก็ยังสดชัดเจน

          ร่างงามระหงก้าวลงจากรถญี่ปุ่นสีเขียวแปร๋นรุ่นใหม่ล่าสุดที่เธอซื้อเป็นของขวัญให้ตัวเองเนื่องจากเรียนจบปริญญาตรีคณะสถาปัตยกรรมจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง เพื่อความคล่องตัวยามมาใช้ชีวิตตามลำพังที่กรุงเทพฯ แม้แม่จะไม่เห็นด้วย ทว่าทุกสิ่งที่ทำตั้งแต่เริ่มสาวจนถึงตอนนี้ เธอตั้งใจ แม้จะขัดใจแม่นิดหน่อยแต่แค่พ่อสมยอมก็พอแล้ว และเธอก็ให้คำมั่นกับพ่อว่าเธอจะทำให้ได้

          ‘สิ่งที่ปรารถนา’ จะไม่ปล่อยให้หลุดมือ จะคว้ามาแนบใจ ไม่ว่าจะต้องให้เล่ห์กลใด หรือต้องใช้กลเม็ดเด็ดพรายแค่ไหน หากสิ่งนั้นจะทำให้เธอ ‘ได้’ เธอก็พร้อม เพราะสายเลือดแม่ค้าของแม่ที่แล่นพล่านอยู่ในตัวเธอร้องบอก

          เมื่อ ‘ลงทุน’ ก็ต้องมีกำไร และการลงทุน 7 ปีเต็มของเธอ กำไรต้องคุ้มค่า

.

.

          ภายในห้องประชุมที่สร้างเป็นชั้นลอยกรุกระจกโดยรอบ ‘จิณณ์ จิตติกรณรงค์’ มัณฑนากรหนุ่มหล่อวัย 38 ปี กำลังประชุมโปรเจกต์งานใหม่ที่เพิ่งได้มาสดๆ ร้อนๆ กับทีมงาน นั่นคือ งานออกแบบและตกแต่งร้านค้าในห้างสรรพสินค้า จำนวน 50 ร้านค้า

          “เวลาสี่สิบห้าวัน ต่อห้าสิบร้านค้า ผมว่ามันเฉียดฉิวมากนะครับพี่ ผมยังไม่เห็นสถานที่จริง ไม่กล้ารับปาก เวลาทำงานจริงๆ ถ้าตัดช่วงออกแบบออกไป กว่าจะรอแบบผ่าน ผมว่าเหลือไม่เกินสามสิบวัน ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้พี่จิ๋วช่วยเสนอทางโครงการให้เผื่อเวลาให้เราหน่อย เผื่อไว้เหลือ ดีกว่าไม่ทันนะครับ”

          ‘ณัฐ’ ดีไซน์เนอร์หนุ่มเซอร์พูดกับจิณณ์ซึ่งเป็นเจ้านายและเป็นเจ้าของบริษัท เจ้านายที่อายุมากกว่าเขาเกือบ 10 ปี แต่จิณณ์กลับหล่อจัดชนิดไม่ว่าจะไปไหนด้วยกัน คนที่เป็นจุดเด่นสุดนั้นก็ไม่พ้นจะเป็นจิณณ์ไปทุกสถานที่

          นอกจากคุณสมบัติหล่อมากรวยมากแล้วนั้น จิณณ์ยังเก่งจนทำให้ ‘JINN Design’ ได้รับความไว้วางใจให้ออกแบบและตกแต่งโครงการใหญ่ๆ หลายโครงการ บางครั้งงานเยอะและมีระยะเวลาจำกัด จิณณ์ก็ต้องขออนุญาตไม่รับงาน แต่จะแนะนำบริษัทของเพื่อนๆ ให้

          นั่นยิ่งทำให้ณัฐรู้สึกชื่นชมจิณณ์มากขึ้น เพราะจิณณ์ไม่เหมือนบริษัทเก่าของเขาที่เลี้ยงงานไว้กับตัวเพื่อกินหัวคิว ประเภทรับงานมาก่อนและจ่ายต่อให้บริษัทอื่นทำ เพื่อกินค่าคอมมิชชั่น ทั้งที่จิณณ์ก็ทำแบบนั้นได้ โดยที่ลูกค้าไม่รู้ด้วยซ้ำ อาศัยความน่าเชื่อถือที่จิณณ์มี งานก็จะวิ่งชนไม่ขาด แต่จิณณ์ก็ไม่เคยทำ

          แต่งานโปรเจกต์นี้ไม่เหมือนทุกครั้ง เพราะจิณณ์ได้โซนร้านค้าฝั่ง A ส่วนบริษัทคู่อาฆาตของจิณณ์ได้โซนร้านค้าฝั่ง B ทั้งสองฝั่งมีจำนวนร้านค้า 50 ร้านเท่ากัน สินค้าก็คล้ายกัน เพราะโซนร้านค้าจะอยู่บริเวณประตูทางออกจากห้างสรรพสินค้าทั้งฝั่งซ้ายและฝั่งขวา นั่นทำให้ณัฐต้องคิดหนัก

          เพราะถ้าทำได้ทันเวลาและงานออกมาดีเยี่ยม นั่นคือคำชื่นชมจะพรั่งพรู แต่หากงานออกมาด้อยและเสร็จช้ากว่าอีกฝ่าย นั่นจะกลายเป็นตัวชี้วัดว่า ‘JINN Design’ เป็นบริษัทอันดับรองจาก ‘เลิฟลี่ ดีไซน์’

          ซึ่งเขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย เพราะที่นั่นเป็นบริษัทเก่าที่เขาจากมาและเป็นทั้งกิจการของครอบครัว แต่เขาเลือกที่จะออกมาเรียนรู้งานของบริษัทอื่น เพราะไม่อยากตกอยู่ใต้อาณัติของพี่ชาย เมื่อกินอุดมการณ์คนละอย่าง เขาก็ขอมาเติบโตนอกบ้านจะดีกว่า

          คนหล่อที่ยืนอยู่หัวโต๊ะ มือขวากอดอก นิ้วมือซ้ายเกลี่ยริมฝีปากตัวเอง ใบหน้าเรียบครุ่นคิด ขณะดวงตาคมเข้มจ้องมองพนักงานแต่ละคนของเขาอย่างประเมินเหตุผล เพราะเขาต้องตัดสินใจวันนี้