EP.05 ลูกสาวเพื่อน โตจนใช้ได้..

เจ้าของเรือนร่างงดงามที่ยืนอยู่เบื้องหน้า มองมาที่เขาเช่นเดียวกับที่เขามองเธอ จิณณ์ไม่รู้ว่าหญิงสาวมองตรงส่วนไหนของเขาบ้าง แต่เขารู้ว่าตัวเองมองตรงส่วนไหนของเธอ

          แม้สายตาจะจับจ้องแต่เพียงใบหน้า แต่ในระยะไกลนั้นเขาสำรวจทุกส่วนจนครบแล้ว บอกตัวเองว่าเขาไม่ได้บ้ากาม เพราะไม่เคยสักครั้งจะเสียมารยาทมองสาวสวยคนไหนในสถานที่ทำงานแบบนี้มาก่อน แต่ถ้าเป็นนอกสถานที่ทำงานหรือนอกเวลางานนั้นเขาไม่นับ เพราะของสวยงามบนพื้นโลก เขาซึ่งเป็นผู้ชายทั้งแท่งก็อยากมองและอยากครอบครองสักครั้ง แต่เธอคนนี้เป็นข้อยกเว้น เพราะเธอทำให้ทุกส่วนในร่างกายของเขาตื่นตัวแค่เห็นกันในระยะไกล และถ้าใกล้ขนาดนี้เล่า เขาจะทรมานแค่ไหนกัน

          ทุกสัดส่วนบนเรือนกาย คือ ตรงสเปคเขาที่สุด เธอจะรู้ไหมว่าเธอรวมเอาทุกส่วนของผู้หญิงที่เขาประทับใจเข้าไว้ด้วยกัน

          เขาชอบผู้หญิงสวย เฉี่ยว ออกเปรี้ยว และไม่ทิ้งความเท่ ผู้หญิงที่เพอร์เฟคสุดในอุดมคติ ประมาณ ‘แอนเจลีนา โจลี’ บวก ‘สการ์เลตต์ โจแฮนสันส์’ คูณด้วย ‘เมแกน ฟอกซ์’ หารด้วย ‘นาตาลี พอร์ตแมน’ และจับยกกำลังสองด้วย ‘มารียง กอตียาร์’ ทุกสิ่งที่ผสมผสานลงตัว ยังไม่มีใครที่เขามองว่า ‘ใช่’

          แต่เธอคนนี้ มีทุกสิ่งอย่างครบถ้วน สาวเอเชีย ร่างงามระหง อกเป็นอก เอวเป็นเอว และสะโพกก็น่าขยำขยี้คลึงเคล้น ยามเธอเคลื่อนย้ายเรือนร่าง ช่างแช่มชื่น เย้ายวน ปั่นป่วนหัวใจเขาที่สุด เขาเห็นความเซ็กซี่โอบล้อมรอบตัวเธอ

          สาวสวยถอดแว่นกันแดดขึ้นไปคาดไว้บนศีรษะ เผยให้เห็นดวงดาวที่ล้อมกรอบไว้ด้วยปีกผีเสื้องอนงาม ริมฝีปากขยับน้อยๆ เชื่องช้า ก่อนเสียงหวานๆ จะส่งผ่าน

          “สวัสดีค่ะ”

          “เอ่อ... ครับ สวัสดีครับ”

          จิณณ์ตื่นจากภวังค์เมื่อเสียงหวานๆ ของเธอเป็นฝ่ายทักเขาก่อน หญิงสาวพนมมือไหว้อ่อนช้อย ดวงตาสวยพราวระยับถูกใจ พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก เธอกำลัง ‘ขำ’ กับกิริยาอึ้งๆ ของเขา เขาพลาดไปแล้ว แต่จะไม่พลาดอีก

          “สวัสดีอีกครั้งครับ คุณต้องการพบผม...”

          น้ำเสียงอบอุ่น กิริยาสุภาพ และรอยยิ้มหล่อปรากฏบนใบหน้า มิตรไมตรีที่ดีเท่านั้น ที่จะสลายความคิดฟุ้งซ่านของเขาให้หมดไป เขาจะมองเธอในฐานะของลูกค้าเท่านั้น

          “ใช่ค่ะ เรานัดกันไว้”

          หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเพียงนิดเมื่อได้ยินคำตอบ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

          “แล้วคุณมีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ”

          จิณณ์เลี่ยงที่จะพูดว่า ‘เราไม่ได้นัดกันไว้’ แม้เขาจะมั่นใจว่าไม่มีทางลืมนัดสาวสวยคนนี้อย่างแน่นอนที่สุด แต่เขาก็พร้อมจะรับสมอ้าง เพราะมุกนี้เขาเจอมาบ่อย เมื่อเธอตั้งใจก้าวเข้ามาเป็นลูกไก่ในกำมือ ‘เสือดาร์ก’ อย่างเขา เขาก็พร้อมจะกำ ขยำ ขยี้ เคล้นคลึง และชิมความหวานจากเรือนร่างนี้จนหมดแรง

          แค่คิด... จิณณ์ก็รู้สึกฝืดคอจนเผลอกลืนน้ำลาย อยากจะพาตัวเองไปให้พ้นจากจุดนี้ เพราะเขากำลังควบคุมแรงเร่งเร้าในร่างกายของตัวเองไม่ได้ ยิ่งอยู่ใกล้จนได้กลิ่นหอมจากเรือนกาย กลิ่นหอมอ่อนๆ หวาน เซ็กซี่ มีความฟรุตตี้เล็กๆ คล้ายจะกำจายรอบตัวยามเธอเคลื่อนไหว จนเขาอยากก้าวเข้าใกล้ อยากฝังจมูกไปตามผิวเนื้อที่โผล่พ้นร่มผ้าออกมา

          ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าที่ก้มหาอะไรบางอย่างจากเป้สะพายข้าง ต้นคองามระหง ท่อนแขนเพรียว หรือแม้แต่ฝ่ามือที่หยิบเอกสารจากกระเป๋าพร้อมยื่นให้กับเขา และสิ่งนั้นก็ส่งผลให้อารมณ์หวามไหวของเขาแตกกระเจิง

          “เอกสารประกอบการทำงานค่ะ... อาจิ๋ว”

.

.

          เรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งแต่ช่วงสายๆ ของวันจนถึงเวลานี้ทำให้จิณณ์ต้องคิดทบทวนครั้งแล้วครั้งเล่าว่าสิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดนั้นถูกต้องหรือเปล่า หรือไม่คืนนี้เขาคงต้องโทรศัพท์ไปสอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้รู้เรื่อง แต่ถึงอย่างไรเขาก็ต้องผ่านวันนี้ไปให้ได้ก่อน พรุ่งนี้จะเป็นยังไงก็ค่อยว่ากันใหม่

          ดวงตาคมเข้มเหลือบขึ้นมองกระจกมองหลัง แม้จะเป็นเวลาแดดร่มลมตก แต่รถยนต์ญี่ปุ่นทันสมัยสีเขียวสดคันนั้นก็ยังตามติดเขาตั้งแต่ร้านอาหารที่เขาพาทีมงานไปเลี้ยงข้าวเย็น แน่นอนว่าจุดหมายปลายทางของเจ้าคันเขียวคือที่เดียวกันกับเขา เพราะ...

          ‘อาจิ๋วขับนำไปเลยนะคะ เดี๋ยวลูกเจี๊ยบจะขับตามค่ะ’

          ใช่... คืนนี้ ‘มนตกานต์’ นอนบ้านเดียวกับเขา และก็อาจเป็นคืนต่อๆ ไปด้วย เพราะเขาเองที่สร้างปัญหาจนหาทางแก้ไม่ถูก หรือจริงๆ เขาอยากจะแก้อย่างอื่นกันแน่

          “คิดอะไรของนายว่ะจิ๋ว เด็กนั่น...”

          ใช่... เขาไม่ควรคิดแบบนั้นกับลูกของเพื่อนรุ่นพี่

          มนตกานต์เป็นลูกสาวของ ‘ไก่อู’ เพื่อนรุ่นพี่ของเขา แต่ว่าไก่อูพาครอบครัวย้ายไปอยู่เชียงใหม่ตั้งแต่มนตกานต์เรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 4 เพราะ ‘นก’ ภรรยาของไก่อูต้องไปรับช่วงกิจการรีสอร์ทและกิจการร้านค้าส่งขนาดใหญ่ของครอบครัว จากนั้นเขากับไก่อูก็แทบจะเจอกันนับครั้งได้ เพราะต่างฝ่ายก็ต่างยุ่งกับการทำงาน

          เพิ่งจะปีที่แล้วที่ไก่อูติดต่อมาเรื่องขายบ้านที่กรุงเทพฯ อยากให้เขาช่วยหาคนซื้อให้หน่อย เพราะบ้านนี้เป็นเรือนหอของไก่อูกับนก เป็นบ้านที่เขารักมาก แต่หากเก็บไว้ไม่ขายต่อ บ้านก็จะทรุดโทรมไปตามกาลเวลา

          อีกทั้งมนตกานต์ลูกสาวคนเดียวที่เพิ่งเรียนจบก็มีแผนจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ และก็คาดว่าเด็กรุ่นใหม่แบบมนตกานต์ไม่น่าจะชอบอยู่บ้านเดี่ยวที่มีอาณาบริเวณ เธอน่าจะชอบใช้ชีวิตแบบไลฟ์สไตล์ของคนกรุง นั่นคืออยู่คอนโดมิเนียมหรูๆ สักแห่ง ดังนั้นไก่อูจึงอยากให้เขาหาคนที่ชอบบ้านหลังนี้จริงๆ อยากได้คนที่รักและจะดูแลบ้านหลังนี้ต่อไปได้