EP.04 พนักงานใหม่ หรือว่าไก่ของพี่จิ๋ว

“ไม่มีนี่ พี่ไม่ได้นัดใครไว้นะ”

          “หนู... หนูก็ไม่รู้ค่ะ เธอบอกว่า... ถ้าคุณจิ๋วเห็นเธอ คุณจิ๋วก็จะรู้เองค่ะ”

          “อย่างนั้นเลยเหรอ”

          คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างนึกสนุก อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงเล่นใหญ่ขนาดนี้ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำตัวมีอิทธิพลเหนือเขา และจากประสบการณ์โชกโชน เขามั่นใจว่าผู้หญิงที่จะพูดแบบนี้ออกมาได้ ถ้าไม่สวยหยาดฟ้ามาดิน ก็คงจะเนื้อนมไข่จนเขาปวดหนึบไปทั้งร่าง แต่เธอคนนี้... เป็นแบบไหนล่ะ

          “คนไหน...”     

          จิณณ์เดินไปจนสุดผนังกระจกซึ่งจะมองเห็นพื้นที่ออฟฟิศด้านล่างได้ทั่ว ได้เห็นเธอก่อนเขาจะได้วางแผน ‘ไล่ล่า’ ได้ทัน แต่ตลอดทั่วทั้งออฟฟิศชั้นล่างที่รวมเอาจุดรับรองลูกเอาไว้ด้วยนั้น เขาไม่เห็นใครที่แปลกตา

          “ไหนล่ะน้องนาย ไม่เห็นมีใครนี่”

          “เอ... เมื่อกี้เธอยังนั่งอยู่ที่ห้องโน้นเลยนะคะ”

          “โอเค... ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันลงไปเอง”

          “ค่ะ...”

          น้องนายหัวหด เพราะเจ้านายคนเดิมกลับมาแล้ว คำว่า ‘พี่’ หายวับ กลับกลายเป็น ‘ฉัน’ มาแทน แต่ก่อนที่จะถอยออกไป สายตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างเคลื่อนไหวจากด้านล่าง

          “นั่นไงคะคุณจิ๋ว คนนั้นน่ะค่ะ”

          สาวตัวเล็กหันบอกและก็ได้เห็นดวงตาคมเข้มของเจ้านายมองตรงไปที่เธอคนนั้นพอดี จึงได้แต่ยิ้มแหยและค่อยๆ เคลื่อนกายห่างออกมา เพราะเธอคงเป็นคนนอกสายตาของเจ้านายไปแล้ว

.

.

          สาวร่างงามระหงในจั้มสูทลายเสือดาว ท่อนบนเป็นเสื้อแขนกุดและท่อนล่างเป็นกางเกงทรงฮาเร็ม สวมรองเท้าผ้าใบสีดำเข้ากับคอลเลคชั่นของกระเป๋าเป้ เธอก้าวเข้ามาในออฟฟิศทันทีที่ประตูอัตโนมัติเคลื่อนเปิด

          ทุกการเคลื่อนไหวของเจ้าของส่วนสูงราว 170 เซนติเมตร ตรึงสายตาจนจิณณ์ไม่อาจจะละหนีไปทางไหนได้ โดยเฉพาะสัดส่วนจากการคาดคะเน       36-24-36 นั่นคือสวรรค์ประทานมาให้เธอ หรือวิทยาศาสตร์อัพขนาดให้ แต่จากความเชี่ยวชาญ เขาคาดว่าอัตราการกระเพิ่มขึ้นลงขณะก้าวเดินนั้น มั่นใจว่าผลไม้หวานลิ้นผลใหญ่เป็นของแท้แม้ให้มาแน่นอน

          นอกเหนือจากรูปร่างทรมานใจชายแล้วนั้น ใบหน้าภายใต้แว่นกันแดดกรอบโตเหลียวซ้ายแลขวามองหาคนที่ต้องการ ก่อนจะแหงนขึ้นมองมาที่เขา

          จิณณ์แทบลืมหายใจเมื่อเห็นเครื่องหน้าของเธอ ปาก คอ คิ้ว คาง และปลายจมูกโด่ง แม้จะอยู่ในระยะไกล แต่เขากลับเห็นความสวยงามที่ผสานกันลงตัว เหลือเพียงหน้าต่างแห่งหัวใจที่ถูกปิดทับด้วยม่านสีชาเท่านั้นที่เขายังไม่เห็น แต่ถึงอย่างนั้นจิณณ์กลับบอกตัวเองว่าเขาเห็นความถือดีเจืออยู่

          ผู้หญิงที่สวยเสร็จเด็ดสะระตี่ขนาดนี้ ท้าทายความเข้มแข็งของเขาอย่างแรง

          จิณณ์ไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้าของสาวสวยแต่ปลายหางตาก็ยังเห็นทีมงานหนุ่มๆ ก้าวมายืนอออยู่ด้านข้าง และหงุดหงิดมากขึ้นเมื่ออาร์ตทำเสียงราวละเมอ

          “โห... นางฟ้าหรือเปล่าเนี่ย หุ่นยังกับ อืม... เด็ดสุด”

          ต่อด้วยน้ำเสียงเหมือนคนใจสั่นของณัฐ “พี่จิ๋วครับ น้องเขา... เอ่อ... มาหาพี่จิ๋วเหรอครับ ”

          แต่เขาไม่มีเวลาจะตอบคำถามใครหรอก สิ่งที่เขาอยากรู้ก็คือ เธอเป็นใคร ชื่ออะไร มาหาเขาด้วยเรื่องเหตุอะไร แล้วทำไมเธอถึงบอกว่าเขาจะรู้ว่าเธอเป็นใคร...

          “ไม่นะ... ไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด ต้องไม่ใช่...”

          จิณณ์ไม่กล้าพูดคำตอบที่เขาคิดออกมา สองเท้าพาก้าวเร็วออกจากห้องประชุม ไม่ฟังเสียงร้องถามของทีมงาน เพราะสิ่งที่เขาสงสัย เขาต้องได้รับคำอธิบายเดี๋ยวนี้

          “พี่จิ๋วครับ พี่จิ๋ว... อ้าว... สรุปแล้วน้องเขาเป็นใครวะ”

          ณัฐหันไปถามอาร์ต มองขิม ภานุ ใหญ่ ทุกคนต่างส่ายหน้า แต่แล้วอาร์ตกลับทำท่าเหมือนนึกอะไรออก

          “เฮ้ย! หรือว่าน้องพนักงานใหม่วะ”

          “ว่าจะถามอยู่เชียว พนักงานใหม่อะไรวะ ไม่เห็นพี่จิ๋วบอกเลย เจ้นารู้มั้ยคะ” ขิมพูดเสียงห้วนกับอาร์ตก่อนจะหันไปถามวีนาเสียงหวานมีคะขา

          วีนาเดินมาชิดกระจก เพื่อมองหญิงสาวที่ทำให้จิณณ์ผลุนผลันลงไป เรื่องพนักงานใหม่นั้นเธอรู้แล้ว เพราะจิณณ์บอกไว้ตั้งแต่เพื่อนรุ่นพี่โทรศัพท์มาฝากฝังลูกสาวเข้าทำงาน แต่ผู้หญิงที่สวย เปรี้ยว เฉี่ยว ปนเท่เล็กๆ นั้น ไม่น่าจะใช่แน่ ลักษณะแบบนี้น่าจะเป็นลูกไก่ตัวน้อยๆ ของจิณณ์อีกตามเคย ซึ่งเธอก็มีสิทธิ์ที่จะเห็นหน้าเจ้าหล่อนพวกนั้นทุกคน จะได้หาทางหนีทีไล่ไว้ก่อน เพราะหมดความอดทนที่ต้องกลายเป็น ‘ไม้กันหมา’ ให้จิณณ์ทุกครั้งที่ต้องการสลัดลูกไก่เหล่านั้นให้พ้นตัว

          “น้องเขาจะมาทำงานที่นี่เหรอครับเจ้นา”

          ณัฐอีกคนที่เอ่ยถาม แต่สายตาก็แทบจะไม่ละไปจากใบหน้าและเรือนร่างงดงามนั้นสักนิด และยิ่งเห็นเจ้านายก้าวอาดๆ เข้าใกล้เธอ เขายิ่งละสายตาไปไม่ได้สักเสี้ยววินาที เพราะเขาเองก็อยากรู้ว่า ‘เธอ’ เป็นหนึ่งในลูกไก่ของเจ้านายหรือเปล่า

          “เจ้ไม่รู้หรอก พวกเธอทุกคนต้องไปถามเจ้านายของเธอเอาเอง แต่ถ้าเป็นพนักงานใหม่จริง เดี๋ยวจิ๋วก็คงจะพามาแนะนำให้พวกเธอรู้จักเองนั่นแหละ แต่ถ้าไม่พามา หวังว่าคงรู้กันนะว่าผู้หญิงสวยขนาดนั้น มาหาเจ้านายของพวกเธอทำไม เฮ้อ! ความวัวยังคาราคาซังอยู่ ความควายก็จะมาแทรกอีกแล้ว คราวนี้ฉันจะเอาวัวไปขายจริงๆ ด้วย”

          วีนาเดินบ่นกระปอดกระแปดออกไปจากห้องประชุมทำให้คนที่เหลือได้แต่มองหน้ากัน แต่สุดท้ายสายตาก็ไปสิ้นสุดที่หนุ่มสาวด้านล่าง เมื่อจิณณ์เดินไปถึง ณ ที่สาวสวยยืนอยู่

          “เฮ้ย! ณัฐ แกว่าเธอเป็นพนักงานใหม่ หรือว่าเป็นไก่ของพี่จิ๋วกันแน่วะ”

          “แล้วนายจะยุ่งอะไรด้วยอาร์ต จะเป็นอะไรก็ไม่เกี่ยวกับนายทั้งนั้นแหละ”

          คนตอบไม่ใช่ณัฐ แต่เป็นขิม เพราะสายตาของณัฐยังคงมองไปที่จุดนั้น

          “ไม่ใช่ไก่หรอก นั่นลูกเจี๊ยบต่างหาก”

          แต่คำตอบนี้กลับทำให้ทุกคนหันมอง ภานุยิ้มน้อยๆ สายตามองตรงไปยังสาวสวยเบื้องล่าง ก่อนจะส่งยิ้มให้กับบรรดาเพื่อนร่วมงานที่มองมาที่เขาอย่างต้องการคำตอบด่วน!