EP.08 คิดไกลเหมือนกันใช่ไหม?

          “อุ๊ย!”

          มนตกานต์หันขวับมาชนเขา ความตกใจทำให้เธอผงะออกห่างจนตัวเองเซถอยหลัง นาทีนั้นเองที่ความหลงลืมกำเนิดขึ้น เมื่อร่างกายตื่นตัวก่อนความคิด อ้อมแขนของเขาจึงเกี่ยวกระหวัดรัดเอวคอดเข้าประชิดตัว

          เรือนร่างสมส่วนเต็มตึงอยู่ในอ้อมกอดจนความอวบอิ่มชิดแผงอกแกร่ง ส่งผลให้จิณณ์ยิ่งแข็งไปทั้งร่าง และแข็งที่สุดก็จุดนั้น ระยะกระชั้นชิดจนได้กลิ่นลมหายใจรสเชอร์รี่ จิณณ์สูดดมความหอมอย่างห้ามใจตัวเองไม่อยู่ ดวงตามองสำรวจความสวยงามตรงหน้า โดยเฉพาะดวงตาสวยหวานตื่นตะลึงมองช่างงดงามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น

          จมูกโด่งปลายงอนเล็กๆ นั้นก็ดูรั้น จนเขาอยากจะขบไรฟันกัดนิดๆ ให้เธอสยิวเล่น และริมฝีปากกระจับน้อยๆ เผยอค้าง ก็ช่างเย้ายวนชวนให้เขาชอนชิม

          “เอ่อ... อาจิ๋วคะ ปล่อยลูกเจี๊ยบได้แล้วค่ะ ลูกเจี๊ยบโอเคแล้วค่ะ”

          จิณณ์ข่มใจตัวเองเพื่อคลายอ้อมกอด กรามแกร่งขบกันแน่นจนเป็นสัน อีกครั้งแล้วที่เขาพลาด เขากำลังเป็นอะไรกันเนี่ย ไม่เคยสักครั้งที่จะระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แต่วันนี้หลายครั้งแล้วที่เป็น... หวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไป

          “ทีหลังระวังหน่อยนะ จะเดินหน้าหรือถอยหลังก็ต้องดูบ้าง นี่ดีนะที่เป็นอา ถ้าเป็นคนอื่นจะทำยังไง”

          “ถ้าเป็นคนอื่น เขาจะทำยังไงเหรอคะ...”

          ดวงตาใสซื่อมองมาอย่างต้องการคำตอบ แต่เขาดันตอบไม่ได้

          “ไปเถอะน่า เดินไป อย่ามัวแต่คุย เดี๋ยวก็ไม่ถึงห้องกันพอดี”

          “แหม... อาจิ๋วก็ ห้องก็อยู่แค่เนี่ย จะไม่ถึงได้ยังไงล่ะคะ”

          จิณณ์มองตามร่างงามที่เดินตรงไปยังห้องมุมสุดซ้ายมือ ที่หวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไปคงไม่จริงเพราะเจ้าหล่อนเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องของเขา

          “อ้าว... อาจิ๋วนอนห้องนี้เหรอคะ นี่ห้องนอนเก่าของลูกเจี๊ยบนะ ลูกเจี๊ยบก็คิดว่าอาจิ๋วนอนห้องพ่อกับแม่ซะอีก”

          จิณณ์กัดฟันกรอด เมื่อลูกไก่แสนสวยเดินเขามาในห้องเขาแล้วแท้ๆ แต่เขาดันกำมือไม่ได้ ต้องข่มใจตอบสิ่งที่เธอสงสัย

          “อาขอโทษ อาไม่รู้ว่านี่เป็นห้องของลูกเจี๊ยบ อาแค่จะอยู่จนบ้านสร้างเสร็จน่ะ ก็เลยเลือกห้องเล็กสุด ถ้าเผื่อลูกเจี๊ยบกับพ่อแม่มาอยู่ จะได้อยู่ห้องใหญ่”

          “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ งั้นคืนนี้ลูกเจี๊ยบนอนห้องนี้นะคะ อาจิ๋วไปนอนห้องใหญ่”

          “เฮ้ย! ไม่ได้หรอก ลูกเจี๊ยบนั่นแหละไปนอนที่ห้องใหญ่ก่อน แล้วถ้าอยากจะกลับมานอนห้องนี้ พรุ่งนี้อาจะโทร. เรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ ปลอกหมอน ผ้าปูที่นอนก็ไม่ได้ซัก”

          “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ลูกเจี๊ยบไม่ถือ ดีซะอีกเหมือนมีอาจิ๋วนอนอยู่ข้างๆ ลูกเจี๊ยบจะได้อุ่นใจ ไม่ได้อยู่บ้านนี้ตั้งเจ็ดปี ก็เหมือนแปลกที่แปลกทางน่ะค่ะ นะคะ อาจิ๋วไปนอนที่ห้องใหญ่เถอะ”

          “ไม่ได้ ลูกเจี๊ยบนั่นแหละไปนอนที่ห้องใหญ่ พรุ่งนี้ค่อยย้ายมานี่ จริงๆ แล้วลูกเจี๊ยบควรจะนอนที่ห้องใหญ่ซะเลย เพราะลูกเจี๊ยบน่ะโตแล้ว เดี๋ยวไปซื้อเสื้อผ้าข้าวของมา ก็คงจะเต็มห้อง ห้องแค่นี้ใส่ของสาวๆ ไม่พอหรอก อาอยู่ห้องนี้เอง เพราะเดือนหน้าบ้านอาก็เสร็จแล้ว จะได้ไม่ต้องย้ายของกันด้วย”

          “อาจิ๋วน่ะไม่รู้อะไร รู้มั้ยคะว่าทำไมลูกเจี๊ยบชอบห้องนี้”

          คุณอาสุดหล่อส่ายใบหน้าน้อยๆ มนตกานต์จึงเดินไปที่หน้าต่างบานสูง ด้านนอกนั้นมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่ช่วยอำพรางคนด้านนอกไม่ให้เห็นคนด้านใน แต่คนด้านในกลับมองเห็นคนด้านนอกได้

          “ก็ห้องเล็กเนี่ย มองออกไปก็เห็นลานปาร์ตี้ เห็นสระว่ายน้ำ เวลาเพื่อนๆ ของพ่อกับแม่มาที่บ้าน ลูกเจี๊ยบก็เอาไว้สังเกตการณ์ไงคะ ว่าควรจะออกไปร่วมงานตอนไหนดี เพราะคนขี้เหร่อย่างลูกเจี๊ยบไม่อยากออกไปเป็นเป้าสายตาของใครนานหรอกค่ะ”

          น้ำเสียงเศร้าเหมือนเย้ยหยันตัวเองของมนตกานต์ทำให้จิณณ์ต้องเข้าไปโอบกอดร่างที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง ฝ่ามือลูบศีรษะทุยสวยอ่อนโยน เพราะเรื่องนี้เป็นปัญหาของไก่อูกับนก เรื่องลูกเจี๊ยบมักเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เพราะกลัวถูกล้อเลียนว่าขี้เหร่ ทั้งที่ตอนนี้ ‘จุดไหน’ กันล่ะที่ขี้เหร่ ไม่มีเลยสักจุด

          “โอเค งั้นคืนนี้อาให้ลูกเจี๊ยบนอนห้องนี้ก็ได้ แต่พรุ่งนี้ขึ้นไปดูที่ห้องใหญ่นะ อาอยากให้ลูกเจี๊ยบเปลี่ยนใจ เพราะลูกเจี๊ยบของอาไม่ใช่ลูกไก่แสนจะขี้เหร่แล้วนะ แต่ลูกเจี๊ยบเป็นลูกไก่ที่สวยมาก”

          “จริงเหรอคะอาจิ๋ว”

          “จริงสิ”

          “ลูกเจี๊ยบเชื่ออาจิ๋วค่ะ”

          บานประตูค่อยๆ ปิดลง ขณะที่จิณณ์พยายามระบายลมหายใจออกให้ยาวนานที่สุด

          ร่างสูงยืนนิ่งพิงผนังห้องด้านนอก หลับตานิ่ง เครียดขมึงแข็งขึงไปหมดทั้งร่าง ปวดร้าวกึ่งกลางกายจนต้องขบกรามแน่นเพื่อผ่อนปรนทุกความรู้สึกที่วิ่งริ้วอยู่ตอนนี้ แต่ไม่ว่าจะทำยัง กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนผมของมนตกานต์ ความอวบอิ่มที่เขาตระกองกอดเมื่อครู่ และน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะเหมือนไม่ได้ตั้งใจ ก็ยังวนเวียนอยู่ในหัว สลัดไล่ไม่ออก ทั้งที่นั่นก็แค่ความสนิทสนมของอาหลาน แต่เขากลับคิดไกล โดยเฉพาะคำพูดสุดท้ายนั้น

          ‘ลูกเจี๊ยบเชื่ออาจิ๋วค่ะ’

          ที่มนตกานต์พูดออกมานั้นเพราะเธอยอมรับว่าตัวเองกลายเป็นลูกไก่แสนสวย หรือเพราะเธอตกลงจะขึ้นไปนอนที่ห้องใหญ่ในวันพรุ่งนี้ หรือที่ถูกต้องสุดนั้นคือ มนตกานต์รู้ว่าเขาคิดอะไร เพราะดวงตาคู่สวยที่ช้อนขึ้นสบตากับเขา นั่นความร้อนแรงใช่ไหม

          มนตกานต์คิดไกล เช่นเดียวกันกับเขา... ใช่ไหม

          รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าสวย เมื่อได้ยินเสียงกระโดดน้ำดังตูม

          ร่างงามระหงเดินรี่ไปจนถึงหน้าต่างบานสูง มองตรงไปยังที่มาของเสียง และจากแสงไฟตามริมสระแม้จะไม่สว่างชัดแต่ก็ยังพอเห็น

          ร่างแข็งแกร่งที่กำลังแหวกว่ายไปจนสุดความยาวของสระก่อนจะวกกลับมาที่จุดเริ่มต้น ดันตัวเองขึ้นจากสระ ก่อนจะกระโดดลงไปใหม่อีกครั้ง