บทที่ 1 คุณอาไนต์ 50%

บทที่ 1 

เงาที่สะท้อนภาพจากกระจกปรากฏร่างอรชรในวัย 22 ปีบริบูรณ์ หญิงสาวมีร่างอรชรอ้อนแอ้น ผิวขาวนวลราวหยวกกล้วย ผมยาวดัดลอนถึงกลางหลัง ใบหน้าสวยหวานถูกเคลือบไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพงอย่างบางเบา 

“ต่างหูคู่ไหนดีน้า?” ใบหน้าสวยหวานทำปากยื่น กำลังใช้ความคิด หญิงสาวมองสิ่งของชิ้นเล็กในมือทั้งซ้ายและขวาสลับกันไปมา ยังเลือกต่างหูที่จะสวมในวันนี้ไม่ได้เลย ซ้ายก็น่ารัก ขวาก็ดูเรียบหรู 

“เรนนี่เสร็จหรือยังลูก เดี๋ยวได้ไปทำงานสายกันพอดี” เสียงของมารดาเรียกให้สาวสวยในกระจกตัดสินใจเลือกเป็นต่างหูมุกแบบเรียบแทนต่างหูเพชรรูปโบประกายวิบที่ดูน่ารัก ด้วยเพราะวันนี้คือวันแรกที่หญิงสาวจะได้เข้าไปทำงานที่บริษัทของบิดา 

เรนนี่ หรือ พิรุณรัตน์ เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของครอบครัวโอภาสภัทร คุณพิทักษ์ผู้เป็นบิดาเป็นนักธุรกิจด้านพัฒนาอาหารสำเร็จรูปหลากหลายแบบ อาทิเช่น บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ปลากระป๋อง ผลไม้อบแห้ง และอื่น ๆ ภายใต้แบรนด์มีน่าซึ่งนำมาจากชื่อจริงของภรรยานั่นเอง 

พิรุณรัตน์เรียนจบคณะบริหารธุรกิจตามที่ตั้งเจตนารมณ์ไว้ตั้งแต่แรก หญิงสาวเข้าออกบริษัทของบิดาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหญิงวิ่งเล่นสนุกสนาน รู้ทุกซอกทุกมุมและสนิทกับพนักงานที่บริษัทเกือบทุกคน เมื่อเรียนจบหญิงสาวจึงเข้ามาช่วยบิดาบริหารงาน วันนี้คือวันแรกของการทำงาน หญิงสาวดีใจมากที่ได้ไปบริษัท ไม่ใช่เพราะจะได้ทำงานหรอกนะ แต่เพราะเธอจะได้เจอกับผู้ชายที่สลักลึกลงกลางใจตั้งแต่แตกเนื้อสาว แค่คิดถึงใบหน้าของผู้ชายคนนั้นหัวใจของพิรุณรัตน์ก็เต้นรัว ‘คุณอาไนต์’ คือเลขานุการประจำกายของบิดา เขาทั้งหล่อ ทั้งน่ารัก สุภาพและใจดี นับจากวันนี้เขาจะมาเป็นพี่เลี้ยงสอนงานให้กับพิรุณรัตน์ และต้องเป็นผู้ประเมินงานด้วยว่าหญิงสาวจะผ่านหรือไม่ 

“มัวแต่ทำอะไรอยู่น่ะลูก รีบมากินข้าวมา” ทันทีที่บุตรสาวเปิดประตูมีนาก็ลากร่างเล็กไปยังโต๊ะอาหารซึ่งมีประมุขของบ้านอย่างพิทักษ์นั่งรออยู่แล้ว พิรุณรัตน์มองชามข้าวต้มตรงหน้าบิดา เห็นว่าพร่องไปเพียงครึ่งเท่านั้น

“ขอโทษที่ให้รอนานนะคะคุณพ่อ”

“ไม่เป็นไรลูก ยังไม่ได้สายมาก”

หลังจากกินมื้อเช้าเสร็จคุณพิทักษ์และพิรุณรัตน์ก็ออกเดินทางไปยังบริษัทที่ใช้ระยะเวลาเดินทางเพียงสี่สิบนาทีก็ถึง พิรุณรัตน์ส่องกระจกรอบที่ร้อยของวันเช็กหน้าผมเครื่องแต่งกายว่าดูดีแล้วหรือยัง และทันทีที่ปรากฏคนร่างสูงหัวใจของพิรุณรัตน์ก็แทบหลุดออกจากกาย มันรัวแรงยิ่งกว่ากลองในงานคอนเสิร์ตเสียอีก แก้มนวลใสแดงระเรื่อเมื่อมองชายหนุ่มในระยะห่างเพียงศอกกว่า ๆ 

“สวัสดีครับน้องเรนนี่ ไม่ได้พบกันนานเลยนะครับ โตขึ้นเยอะเลย” 

“สวัสดีค่ะ อาไนต์ก็ยังหล่อเท่เหมือนเดิมเลยนะคะ” คนถูกชมโต้ง ๆ ถึงกับอึ้ง แต่ก็หัวเราะออกมาเพราะคุ้นดีว่าพิรุณรัตน์เป็นคนที่คิดเช่นไรก็พูดเช่นนั้น ชายหนุ่มเกาท้ายทอยแก้เก้อ

“อาต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้ไปงานรับปริญญา พอดีตอนนั้นอาติดธุระกะทันหัน” 

“ไม่เป็นไรค่ะ อาไนท์ส่งของขวัญมาให้แทนแล้วนี่คะ” ดวงตากลมโตสำรวจคนตรงหน้าอย่างเปิดเผย อาไนต์หรือ จิรัฎร์ ยังคงหล่อเหมือนเมื่อสิบปีก่อนไม่มีผิด ตอนนั้นเขาตัวสูงกว่าเธอมาก แหงนหน้าจนเมื่อยคอ ทว่าตอนนี้ถึงโตแล้วเธอก็ยังต้องแหงนหน้ามองเขาอยู่ดี แต่มันเป็นระยะที่ใกล้กว่าตอนตัวกะเปี๊ยก จิรัฎร์เป็นหนุ่มตี๋ ขาว สะอาด ใบหน้าและตาเรียว คิ้วดกดำ จมูกโด่งสวย ริมฝีปากได้รูปและมีสีชมพูอ่อน ๆ ด้วย เจ้าตัวมักมีกลิ่นสะอาดอยู่เสมอ อยู่ใกล้ทีไรต้องเผลอสูดดมประจำ 

“วันนี้น้องเรนนี่นั่งในห้องที่คุณพ่อเตรียมไว้ให้นะครับ” ห้องที่ว่าอยู่เยื้องกับห้องของบิดาแต่เล็กกว่า

“แล้วอาไนต์ล่ะคะ”

“อาจะนั่งอยู่ข้างนอกครับ”

“ไม่เข้าไปนั่งข้างในล่ะคะ จะได้สอนงานเรนนี่ได้ง่าย ถ้าเรนนี่ไม่เข้าใจอะไรตรงไหนจะได้ถามได้สะดวก ขืนอาไนต์อยู่ข้างนอกไม่คอยรับโทรศัพท์ก็ต้องเดินเข้าเดินออกวุ่นวายพอดี” พิรุณรัตน์ว่า ซึ่งมันก็เป็นเหตุผลที่ดีพอให้จิรัฎร์ต้องขยับโต๊ะของตนเองเข้าไปอยู่ร่วมห้องกับเจ้านายสาว พิรุณรัตน์ยิ้มกริ่มขณะมองคนร่างสูงจัดของตนเองเมื่อย้ายโต๊ะเข้ามาเรียบร้อยแล้ว จิรัฎร์ปาดเหงื่อออกเล็กน้อยเนื่องจากเขาจัดการย้ายโต๊ะเพียงคนเดียว เพราะไม่ต้องการรบกวนพนักงานคนอื่น 

“น้องเรนนี่!” ชายหนุ่มชะงักเมื่อร่างเล็กประชิดตัว ในมือหญิงสาวมีผ้าเช็ดหน้าสีชมพูที่มันกำลังยื่นมาซับเหงื่อบนใบหน้าของเขา กลิ่นหอมหวานของคนตรงหน้าทำจิรัฎร์ถอยห่าง สายตาประกายวับทอฉายมาที่เขาอย่างเปิดเผย ชายหนุ่มเลือกที่จะถอยห่างและส่งยิ้มอ่อนให้เพื่อเป็นการรักษาระยะห่าง

“อาขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” ว่าจบเจ้าตัวก็ออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้คุณหนูเรนนี่ยืนทำหน้ามุ่ยกระทืบเท้าต๊อกแต๊ก

“เล่นตัวจริงนะพ่อคุณ!”