บทนำ

บทนำ...

ร่างเล็กที่อยู่ในชุดนักเรียนคอซองสีน้ำเงินผมยาวเพียงไหล่เอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อรอรับคำตอบจากผู้ชายตัวสูงชะลูดตรงหน้า จิรัฎร์ยิ้มให้เด็กหญิงจนตาหยีภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะ เด็กสาวตรงหน้าคือน้องเรนนี่ หรือ พิรุณรัตน์ บุตรสาวของเจ้านายเขาเอง 

“ว่าไงคะ?” เด็กหญิงเร่งเร้าต้องการรู้คำตอบ

“ชื่อไนต์นี่หมายถึงตอนกลางคืน อัศวิน หรือว่า ดี คะ?” คนถูกถามยอบตัวเล็กน้อยแล้วจึงตอบข้อสงสัย

“หมายถึงตอนกลางคืนครับน้องเรนนี่”

“แล้วทำไมเป็นกลางคืน ไม่เป็นอัศวินล่ะคะ?” เจ้าหนูจำไมช่างสงสัยยังถามต่อ แต่คนตัวสูงไม่ได้รู้สึกรำคาญเลย กลับเอ็นดูบุตรสาวของเจ้านายเสียมากกว่า

“เพราะอาไนต์เกิดตอนกลางคืนครับ”

“อ๋อ…” เด็กหญิงอ้าปากกว้าง พยักหน้าหงึกหงักทำเอาจิรัฏร์เอ็นดูกว่าเดิมจนต้องโยกศีรษะน้อยเบา ๆ

“ก็เหมือนเรนนี่เลยน่ะสิ”

“เหมือนยังไงครับ?”

“คุณแม่คลอดเรนนี่ตอนที่ฝนกำลังตกค่ะ คุณพ่อเลยตั้งชื่อว่าฝน แต่แม่บอกว่าอยากให้อินเตอร์หน่อยเลยเปลี่ยนเป็นเรนนี่ค่ะ” เด็กหญิงเรนนี่ยิ้มกว้างอวดฟันซี่เล็ก ๆ แสนน่ารักทันทีที่พูดจบ 

จิรัฎร์เองก็พลอยยิ้มตามไปด้วย เพราะความสดใสและน่ารักของเด็กหญิงวัยเพียงสิบขวบเท่านั้น ชายหนุ่มเข้ามาทำงานเป็นเลขานุการส่วนตัวของคุณพิทักษ์เจ้าของบริษัทเกือบสามเดือน ได้ ใกล้ชิดสนิทสนมกับคุณพิทักษ์และคุณมีนาภรรยาสาวเป็นอย่างดี และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอกับบุตรสาวของทั้งสอง แม้เคยได้ยินคุณพิทักษ์เล่าวีรกรรมของเด็กหญิงมาบ้างว่าทั้งดื้อและซน แก่นเซี้ยวแค่ไหน แต่จิรัฎร์ก็มองว่าเป็นธรรมชาติของเด็กวัยนี้ 

“ว่าแต่ทำไมแทนตัวเองว่าอาล่ะคะ?” เด็กหญิงถามขึ้นอีกครั้ง

“ไม่แทนตัวเองว่าพี่เหรอ?” คนตัวสูงคลี่ยิ้มพลางส่ายหน้า

“อาถูกแล้วครับ”

“ทำไมล่ะ?”

“อากับน้องเรนนี่อายุห่างกันเยอะน่ะครับ”

“ห่างกันเท่าไหร่เหรอคะ?”

“อืม…ปีนี้น้องเรนนี่สิบขวบใช่ไหม” เด็กหญิงพยักหน้ารัว 

“ส่วนอาอายุยี่สิบหกแล้วครับ?

“ห่างจากคุณพ่อ อืม...” คนตัวเล็กยกมือขึ้นนับนิ้ว “สิบสี่ปี...”

“ครับ คุณพ่อของน้องเรนนี่เป็นรุ่นพี่ของอาครับ” พิรุณรัตน์พยักหน้าช้า ๆ ทำหน้าเซ็ง ๆ เล็กน้อย จิรัฎร์เลิกคิ้วมองสงสัยแต่ไม่ได้ถามอะไร แต่แล้วเขาก็ต้องสำลักอากาศจนไอค่อกแค่ก

“ห่างกันสิบหกปีเป็นแฟนกันได้ไหมคะ?” 

‘ยัยเรนนี่น่ะแก่แดด คิดอะไรเกินเด็ก’ ประโยคที่เจ้านายของเขาเคยพูดขณะเล่าเรื่องพิรุณรัตน์ให้ฟังก็ดังขึ้นในหัว จิรัฎร์ไม่ตอบได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ มองเด็กหญิงตรงหน้าที่หากเขารีบมีลูกคงได้อายุพอ ๆ กัน และเพราะอายุที่ห่างกันขนาดนี้ในใจของเขาจึงมีคำตอบให้เด็กหญิงแล้ว

“แล้วถ้าโตขึ้นเรนนี่เป็นแฟนอาไนต์ได้ไหมคะ?” อีกครั้งที่คำถามนั้นดูเกินเด็กสิบขวบไปสักนิด จิรัฎร์อึ้งแต่ก็ยิ้มเอ็นดู  พลางคิดว่าถ้าโตขึ้นน้องเรนนี่คนนี้คงเป็นสายรุกจีบผู้ชายก่อนแน่ ๆ เด็กหญิงพิรุณรัตน์ยังคงส่งสายตาอยากรู้รอฟังคำตอบ ขาเล็กก้าวมาประชิด ใบหน้าเคลือบไปด้วยรอยยิ้มหวานหยด ตาเป็นประกาย

“จริง ๆ ถ้าไนต์แปลว่าอัศวินละก็...อืม” เจ้าตัวทำแก้มป่องเอียงคอ คิ้วขมวดมุ่น ทำราวใช้ความคิดนักหนา

“คงได้คู่กับเจ้าหญิงไปแล้วค่ะ” มือเล็กยื่นมาเกาะแขนก่อนกระโจนกอดร่างสูง 

“เจ้าหญิงเรนนี่คนนี้ไงคะ ถ้าโตขึ้นเรนนี่จะเป็นแฟนอาไนต์ค่ะ” จิรัฎร์ผงะเล็กน้อยพลางโอบกอดร่างเล็กที่สูงเพียงช่วงเอวของเขาเท่านั้น ชายหนุ่มมองเด็กหญิงตรงหน้าอย่างเอ็นดูเพียงเท่านั้นไม่ได้คิดเป็นอื่น ออกจะขำขันด้วยซ้ำที่เด็กน้อยบอกจะเป็นแฟนของเขาเมื่อเติบใหญ่ พอถึงวันนั้นอายุของเขาก็ร่วงโรยไปมาก เด็กหญิงคงไม่สนใจคนแก่อีกแล้วล่ะ