chapter 15 | ภาระหน้าที่

RATTANACHOTRUENGKUL GROUP

บริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ อีกทั้งยังมีธุรกิจมากมายในเครือ เรียกได้ว่าร่ำรวยมหาศาลเลยล่ะ ขณะนี้เองร่างสูงของกวินทร์กำลังเดินเข้าไปในตึกขนาดใหญ่ตรงหน้า เพราะหลังจากที่เขาส่งซินดี้เสร็จ เขาก็แวะมาหาบิดาที่บริษัท เนื่องจากท่านบอกมีธุระสำคัญจะคุยด้วย ไม่อยากคุยผ่านโทรศัพท์เขาเลยต้องถ่อมาถึงนี่ยังไงล่ะ ระหว่างทางเดินก็มีพนักงานหันมองเขากันตาเป็นมัน ทำอย่างกับไม่เคยเห็นลูกชายท่านประธาน ถึงกวินทร์จะมาไม่บ่อยนักแต่ก็ไม่ใช่ไม่มาเลยนะ

“แกๆ ดูคนนั้นดิใครวะโคตรหล่อเลย” พนักงานคนนึงซึ่งเป็นพนักงานใหม่เข้ามาทำงานได้ไม่นานสะกิดเพื่อนร่วมงานที่อยู่ข้างกันให้หันมองตาม

“นั่นมันคุณกวินทร์หนิ”

“ใครหรอ”

“เอ้า ก็ลูกชายคนเดียวของท่านประธานไง” พอเพื่อนพูดจบเท่านั้นพนักงานคนนั้นถึงกับตาโตเป็นไข่ห่าน เธอเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่เลยไม่เคยเจอเขา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทายาทตระกูลใหญ่จะหล่อราวกับเทพบุตรแบบนี้ พ่อกับแม่ว่าสวยหล่อมากแล้วเจอลูกชายยิ่งดูดีเข้าไปใหญ่ใครได้เขาเป็นแฟนคงโชคดีไม่น้อย

“ฉันอยากได้แฟนแบบนี้บ้างจัง”

“ฝันไปเถอะย่ะ” แล้วก็ต้องหยุดความคิดนั้นไว้ทันทีที่เพื่อนพูดจบ ชิ หล่อนสะบัดหน้าใส่เพื่อนร่วมงานแล้วเดินไปทำงานของตนต่อ

ติ้ง!

เสียงลิฟต์เปิดออกที่ชั้น 40 เป็นชั้นสูงสุดของบริษัทซึ่งคือชั้นผู้บริหาร ดาราเลขาของบวรณ์บิดากวินทร์ ค้อมศีรษะให้ร่างสูงลูกชายของเจ้านายเล็กน้อย กวินทร์ไม่ได้สนใจเขาเดินผ่านเธอไปโดยไม่มีการทักทายอะไรทั้งนั้น ขายาวๆ ก้าวตรงไปยังห้องของบิดาตนอย่างเดียว

...แกร๊กก...ปัง!...

เขาไม่คิดจะเคาะประตูเลยสักนิด จนคนที่นั่งพิงพนักเก้าอี้หนังตัวใหญ่ราคาแพงต้องเงยหน้ามอง

“ทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อน ถ้าฉันมีแขกจะทำยังไง” เขาต่อว่าลูกชายอย่างไม่จริงจังนัก

“ไม่ใช่เรื่องของผมหนิ พ่อพูดธุระของพ่อมาเลยดีกว่า” กวินทร์ตอบบิดาเสียงห้วนพร้อมส่งคำถามกลับไป

“ฉันจะให้แกเข้ามาเรียนรู้งานในฐานะว่าที่รองประธานบริษัท” บวรณ์บอกอย่างไม่อ้อมค้อม

“ผมยังไม่พร้อม” กวินทร์ปฏิเสธทันควัน มองหน้าบิดาอย่างไม่เข้าใจท่านจะบ้ารึเปล่าคิดอะไรอยู่ถึงบอกเขาออกมาแบบนี้ เขายังเรียนไม่จบอยู่ๆ จะให้พรวดพราดมาทดลองงานตำแหน่งใหญ่เลยได้ยังไง

“ตาวินแกโตแล้วนะ อีกแค่ 2 ปีก็จบ ฉันรู้ว่าแกทำได้แกฉลาดมากกว่าคนแก่อย่างฉันซะอีก”

“พ่อประเมินผมสูงเกินไป” เขาว่าเสียงเรียบนิ่ง

“วินแกไม่สงสารฉันบ้างหรือไงที่ต้องทำงานหนักแทบไม่ได้นอนทุกวัน ฉันเหนื่อยอยากวางมือ ใจคอแกจะทิ้งบริษัทที่ปู่แกสร้างขึ้นมาได้ลงคอหรอ” ประโยคยาวเหยียดของบิดาไหนจะน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าตนเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ทำให้กวินทร์ต้องนิ่งไปและใช้ความคิดอยู่นาน เขาเพิ่งอายุยี่สิบแม้เขาจะบริหารงานผับตัวเองอยู่ก็ใช่ว่าจะสามารถบริหารบริษัทที่ใหญ่โตขนาดนี้ได้ ถ้าเขาทำมันพังขึ้นมาล่ะจะเป็นยังไง บวรณ์มองลูกชายตนและรู้ในทันทีว่าอีกคนกำลังคิดอะไรอยู่

“แกทำได้แค่เชื่อมั่นในตัวเองก็พอ” เขาบอกกวินทร์ด้วยน้ำเสียงปลอบโยน บวรณ์รู้ว่าลูกชายตนเป็นคนเก่ง เขาเชื่อว่ายังไงลูกชายเขาก็ไม่มีวันทำให้เขาต้องผิดหวัง

กวินทร์ขมวดคิ้วคิดหนัก ทั้งยังหนักใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน สำหรับเขาสิ่งที่พ่อพูดออกมานั้นมันคือภาระอันใหญ่หลวงมากที่เขาต้องเจอ เอาตรงๆ เขากำลังสองจิตสองใจ อยากลองแต่ก็กลัวจะทำมันพัง แต่พอมองหน้าบิดาที่ตอนนี้กำลังมองเขาด้วยสายตาขอร้องอยู่นั้น ยอมรับเลยว่าสงสารท่านเหมือนกันที่ต้องแบกธุรกิจใหญ่โตแบบนี้คนเดียว นั่นจึงทำให้กวินทร์ตัดสินใจตอบตกลง

“ครับ ผมจะทำ” บวรณ์ยิ้มให้กับคำตอบของกวินทร์เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้เข้าไปกอดลูกชายตบหลังเบาๆ

“พ่อเชื่อใจลูกนะ”

“ครับ” กวินทร์รับคำนิ่งๆ แปลกใจกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปของบิดาตน ไม่บ่อยนักหรือแทบจะนับคำได้เลยที่เขาพูดแบบนี้ เขากอดตอบบิดาของตน หลังจากที่ทั้งสองผละออกจากกันบวรณ์ก็เอ่ยบอกกวินทร์ต่อ

“เริ่มงานพรุ่งนี้เลยนะ”

“ครับ” แล้วเขาก็คุยกับบิดาต่อสักพัก พอไม่ได้มีอะไรสำคัญที่ต้องพูดเขาก็เดินออกมาจากห้องเพื่อขับรถกลับคอนโด

NIVA UNIVERSITY

ซินดี้และเพื่อนของเธอเดินคุยกันออกมาจากห้องเรียนหลังจากที่เลิกคลาสแล้วทั้งสามได้ตกลงกันแล้วว่าจะไปหาอะไรทานกันที่ร้านประจำซึ่งก็คือคาเฟ่ร้านประจำ แต่ก่อนจะไปนั้นแพรวากับเรเน่ดันอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมาซะงั้น เลยให้ซินดี้ไปรอที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าอาคารแล้วทั้งสามก็แยกย้ายกันไป

ซินดี้นั่งลงที่เก้าอี้แล้วเอาหนังสือขึ้นมาอ่านพลางรอเพื่อนไประหว่างนั้นเองก็ได้ยินของใครบางคนดังขึ้น

“พี่วินคะ เมื่อไหร่พี่วินจะพาลูกหมู...ไปทานข้าวอีกคะ” บทสนทนาที่ค่อนข้างดังทำให้ซินดี้ต้องปิดหนังสือ และเธอจะไม่อะไรเลยถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่แทนตัวเองว่า ‘ลูกหมู’ ซินดี้หันกลับไปมองผู้หญิงคนนั้นที่ตอนนี้ก็กำลังมองมาที่เธออยู่เช่นเดียวกัน ผู้หญิงที่เธอเดินชนวันนั้นหนิ ซินดี้คิดในใจ

เจนนี่จ้องหน้าซินดี้อย่างท้าทายและก็ยังไม่หยุดคุยกับคนในสาย *จอมปลอม* ใช่หลังจากที่เธอเห็นซินดี้เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะคนเดียวเธอเลยแกล้งทำเป็นคุยกับกวินทร์ให้เสียงดังและพูดคำว่าลูกหมูเน้นๆ เพื่อให้ซินดี้ได้ยินและก็ได้ยินจริงๆ

“ไม่เอาอ่ะ เราไปพรุ่งนี้ดีกว่านะคะๆ”

“เย้ๆ พี่วินน่ารักที่สุดเลย”

“ลูกหมูก็คิดถึงพี่วินนะคะ แล้วเจอกันค่ะ”

เจนนี่ทำเป็นวางสายไปเธอแสยะยิ้มใส่ซินดี้ก่อนจะเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กกว่าและก้มลงใกล้ใบหูเล็กและกระซิบบางอย่าง

“ตัวจริงของเขามาแล้วถึงเวลาที่คนคั่นเวลาอย่างเธอต้องไสหัวไปแล้วล่ะ หึ ออ ฉันเจนนี่นะจำใส่สมองเอาไว้ให้ดีๆ ล่ะ”

พูดเสร็จขาเรียวก็เดินออกไปเลยปล่อยให้ซินดี้นั่งนิ่งแข็งเป็นก้อนหินอยู่คนเดียว ตัวจริงงั้นหรอ?

CLASSY CONDOMINIUM

กวินทร์เปิดประตูเข้ามาในห้องตรงไปยังห้องนอน ล้มตัวลงบนเตียงนุ่มทันที ยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากด้วยความกังวล ไม่รู้ว่าจากนี้เขาจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ถ้าเขาทำมันพังขึ้นมาคงพังกันหมด แต่ในเมื่อพ่อเชื่อใจเขาก็จะตั้งใจทำมันออกมาให้ดีที่สุด กวินทร์หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดเข้าไปในโปรแกรมแชทของกลุ่ม

Marcus : ทำไรกันวะ

Teesit : ขับรถ

Alan : มางานศพญาติที่ญี่ปุ่นว่ะ

Marcus : ไอ้วินเงียบเลยนะมึง

Gavyn : กูนอน

Marcus : นอนตอนกลางวันนี่นะ อารมณ์ไหนของมึง

Gavyn : กูเหนื่อยสัส

Alan : จัดหนักหรอวะ

Gavyn : นั่นก็ส่วนนึง

Marcus : แล้วอีกส่วนคือไรวะ

Teesit : ไอ้มาร์มึงนี่ชอบเสือกเรื่องของชาวบ้านจังเลยนะ

Marcus : ไอ้ธี กูก็แค่เป็นห่วงเพื่อนมะ

Teesit : หรออ

Gavyn : พ่อกูจะให้ไปเรียนรู้งานในฐานะว่าที่รองประธาน

Alan : ห๊ะ

Marcus : OMG

Teesit : จริง?

Gavyn : อืม

Teesit : แต่กูว่าไม่เห็นจะเป็นไรมึงเก่งออก ผับเรามึงยังทำได้ทั้งที่พวกกูไม่ค่อยได้ช่วยอะไรแล้วมึงจะกลัวทำไม

Alan : เออ นั่นสินะ

Gavyn : ผับแค่นั้นกับธุรกิจมากมายในเครือมันจะเหมือนกันได้ไงวะ

Alan : ก็จริงของไอ้วินมันนะแต่ถ้ามึงไม่ลงมือทำแล้วจะรู้ได้ไงวะกูเชื่อว่ามึงทำได้

Marcus : ใช่ มึงฉลาดขนาดนั้น

Alan : ไอ้มาร์ชมไอ้วินเว้ยย

Marcus : ทำไมวะกูก็แค่ให้กำลังใจเพื่อนผิดหรอ

Alan : เปล๊าา

Marcus : เสียงสูงนะมึง

Teesit : ยังไงก็สู้นะเว้ย พวกกูเป็นกำลังใจให้

Gavyn : ขอบใจพวกมึงว่ะ

เมื่อคุยเสร็จกวินทร์ก็กดออกจากห้องแชทแล้วหลับตาลงทันที

5:00PM

ซินดี้เปิดประตูเข้ามาในห้องหลังจากที่กลับจาก คาเฟ่ ซินดี้วางของไว้ที่โต๊ะในห้องนั่งเล่นแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา ตากลมมองไปที่รูปของเธอกับกวินทร์ที่ติดอยู่บนผนัง ‘เรามาทีหลังงั้นหรอ ไม่จริงหรอกน่า’

หลังจากนั้นก็สะบัดความคิดบ้าๆ ออกจากหัวแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนก็เจอกวินทร์นอนหลับอยู่ที่เตียง เขาไม่ได้ออกไปไหนหรอแอร์ก็เปิดซะเย็นเชียวม่านก็เปิดไว้ เธอเลยเดินไปปิดมันแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

ครืดดด ครืดดดด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้กวินทร์งัวเงียตื่นแล้วหยิบมันมารับ

“ฮัลโหล”

[พี่วินคะ]

“ลูกหมูมีไรครับ”

[คุณป้าบอกว่าพรุ่งนี้พี่วินเลิกเรียนแล้วจะไปทำงานที่บริษัทใช่มั้ยคะ]

“ครับ” คุณแม่นี่จริงๆ เลย กวินทร์คิดในใจ

[งั้นเจนขอไปด้วยได้มั้ยคะ นะคะ] เจนนี่พูดเสียงอ้อน

“ก็ได้ครับ จะให้พี่ไปรับมั้ย” กวินทร์ทนลูกอ้อนของเจนนี่ไม่ไหวเลยต้องตอบตกลง

[เอางั้นก็ได้ค่ะ เจนเลิกเรียนแล้วจะรอพี่วินที่หน้าคณะนะคะ]

“ครับ”

วางสายจากเจนนี่แล้วก็กำลังจะเดินออกไปข้างนอกแต่ก็เจอกับซินดี้ยืนอยู่หน้าห้องน้ำซะก่อนร่างสูงเลยนั่งลงที่เตียงเหมือนเดิม

“ซิน มาตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ”

“สักพักแล้วล่ะ” กวินทร์พยักหน้าให้ซินดี้

“วิน..คุยกับใครหรอ”

“น้องน่ะ”

“วินมีน้องด้วยหรอ ซินไม่เห็นเคยรู้เลย”

“ลูกของเพื่อนแม่วินน่ะ”

“ออ” ซินดี้พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าเธอเข้าใจแล้ว แต่ความเป็นจริงในใจนั้นไม่เลยสักนิดไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องคุยกับคนๆ นี้ตลอดเลย คงจะไม่เป็นอย่างที่ผู้หญิงที่ชื่อเจนนี่พูดหรอกใช่มั้ย กวินทร์ดึงแขนซินดี้ให้นั่งลงที่ตักของเขาแล้วกอดเธอไว้พร้อมทั้งซบหน้าลงกับซอกคอขาว

“วินเป็นอะไรรึเปล่า มีอะไรเล่าให้ซินฟังได้นะ”

“พรุ่งนี้วินต้องไปเรียนรู้งานที่บริษัทน่ะ”

“หื้ม ดีแล้วไม่ใช่หรอ”

“ไม่ดีเลยสักนิด วินยังไม่พร้อมเลย”

“ทำไมล่ะ วินของซินทั้งเก่งทั้งฉลาดทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว” กวินทร์กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก

“แต่ถ้าวินงานยุ่งมากๆ เราก็จะไม่ค่อยได้เจอกันนะ ไม่คิดถึงกันหรอ”

“คิดถึงสิคิดถึงมากแต่วินไปทำงานนะซินเข้าใจอยู่แล้ว” ซินดี้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกว่าเธอเข้าใจ

“ซินรักวินนะ” เธอพูดประโยคนี้แผ่วเบาแต่อยู่ใกล้กันขนาดนี้ก็ดังพอที่จะทำให้กวินทร์ได้ยินอยู่ดี ร่างสูงไม่ตอบอะไรแต่เขาเพิ่มแรงกระชับกอดเอวบางดึงเข้าแนบชิดกันมากขึ้น