chapter 14 | แฟนที่กำลังจะโดนเขี่ยทิ้ง

...Truuu...Truuu...

โทรศัพท์เครื่องหรูแผดเสียงดังขึ้นอย่างน่ารำคาญ เพราะมันกำลังรบกวนคนที่กำลังนอนอยู่บนเตียงไม่น้อย จนเจ้าของร่างสูงอย่างกวินทร์ต้องดึงผ้าห่มขึ้นคลุมศีรษะ

“อื้ออ” เป็นซินดี้ที่ต้องลืมตาตื่นขึ้นมา เพราะทนเสียงอันน่ารำคาญของมันไม่ไหวมือเรียวรีบคว้ามารับอย่างรวดเร็ว โชคดีหน่อยที่เจ้าเครื่องมือสื่อสารนั้นวางอยู่ใกล้เมื่อได้แล้วก็กดรับทันทีโดยไม่ดูเลยว่าใครโทรมา

“ฮัลโหล” ปลายสายเงียบไปหลังจากที่ได้ยินเสียงผู้หญิงแทนที่จะเป็นลูกชายของเธอ และใช่คนที่โทรมาคือพิมลแขมารดาของกวินทร์

[เธอเป็นใคร ทำไมถึงกล้ามารับโทรศัพท์ลูกชายฉัน] พิมลแขถามด้วยเสียงไม่พอใจ ซินดี้เมื่อรู้ว่าคนที่โทรเข้ามาคือใครเปลือกตาก็ลืมขึ้นทันที ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเจ้าของปลายสายนั้นคือมารดาคนรัก คนตัวเล็กนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะได้สติและตอบไปว่า

“อะ..เอ่อ น..หนูซินดี้เองค่ะ ตอนนี้กวินทร์หลับอยู่ แต่ถ้าคุณท่านต้องการจะคุยกับเขาหนูจะปลุกให้เดี๋ยวนี้ค่ะ” รีบบอกออกไปประโยคยาวเหยียดและที่คนตัวเล็กต้องเรียกพิมลแขแบบนั้น ก็เพราะไม่กล้าพอที่จะเรียกมารดาของกวินทร์ว่าแม่ร่างบางกลัวว่าเธอจะไม่พอใจ

[ไม่ต้อง! ฉันไม่อยากรบกวนเวลานอนของลูกชายฉัน]

“อะ..เอ่อค่ะ...ถ้าคุณท่านไม่มีอะไรแล้วหนูขอวางสายนะคะ”

[เดี๋ยว!]

“คะ?”

[เปล่า ไม่มีอะไร แค่นี้แหละ] สุดท้ายพิมลแขก็ไม่พูดอะไร

“เฮ้อ”

หลังจากสายถูกตัดไปเสียงถอนหายใจของซินดี้ก็ดังขึ้นทันที ถ้าใจกล้ากว่านี้ร่างบางอยากจะถามมารดาของคนตัวสูงเหลือเกินว่าเธอไปทำอะไรให้ ทำไมท่านถึงไม่ชอบเธอเอามากขนาดนี้

ซินดี้พยายามจะลุกจากเตียงแต่แค่ขยับนิดเดียวเท่านั้นแหละ ร่างกายพลันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเสียดื้อๆ โดยเฉพาะกลางกายสงสัยคงจะระบมหนักมากจริงๆ ถึงอย่างนั้นร่างบางก็ไม่ยอมแพ้เธอลุกขึ้นอีกคราวนี้สำเร็จ แต่ก้าวได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้นแหละ พรึบ! ก็ต้องล้มพับลงกับพื้นพรมจนได้

“วินนะวินจะรุนแรงเกินไปแล้วนะ” ซินดี้กร่นด่ากวินทร์เบาๆ หลังจากนั้นร่างเปลือยเปล่ารีบคลานเข้าห้องน้ำไป เดินยังไงก็ไม่ได้งั้นก็คลานเอานี่แหละ

กวินทร์ลืมตาหลังจากที่ซินดี้เข้าห้องน้ำไปเขามองไปที่ประตูห้องน้ำ พลางคิดในใจว่าแม่ของเขาคงไม่คิดจะทำอะไรกับซินดี้หรอกนะ ถ้าไม่ชอบก็แค่ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันเป็นพอ เพราะถ้าไม่ล่ะก็...เขาคงไม่ยอมแน่ๆ คิดได้ดังนั้นร่างสูงจึงลุกจากเตียง ขายาวก้าวเดินตรงไปเลื่อนบานกระจกออก ก่อนก้าวออกไปยังริมระเบียงเพื่อสูบบุหรี่

ผ่านไปสักพักซินดี้ก็เดินขากะเผลกๆ ออกมาจากห้องน้ำซึ่งก็ไม่เห็นกวินทร์แล้ว

“ไปไหนของเขานะ” ร่างบางกวาดสายตาไปทั่วบริเวณห้องนอนเมื่อไม่เจอก็เลิกหาและตรงเข้าไปที่ห้องแต่งตัว สักพักก็ออกมาด้วยชุดนักศึกษาเตรียมตัวไปมหาลัยฯ

“เสร็จแล้วหรอ รอวินแปบนึงนะ เดี๋ยวไปส่ง” ออกมาก็เจอร่างสูงที่นั่งเท้าแขนอยู่บนเตียง

“อื้ม” ตอบเสร็จซินดี้จึงเดินไปหยิบนั่นหยิบนี่ใส่กระเป๋า เสร็จแล้วก็นั่งเล่นรอกวินทร์ที่เตียง แต่คิดได้ว่าออกไปรอที่ห้องนั่งเล่นดีกว่า ร่างบางจึงขยับลุกขึ้นกำลังจะเดินออกแต่เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นซะก่อน ‘ลูกหมู’ ชื่อของคนที่โทรมาทำให้ซินดี้ค่อนข้างลังเลใจว่าควรจะรับหรือไม่ดีจนเสียงมันดับไป แต่ก็ดังขึ้นมาอีกครั้งซินดี้เลยตัดสินหยิบมันขึ้นมารับ

[ฮัลโหล พี่วินคะ] คนปลายสายเอ่ยเสียงหวานหยด

“เอ่ออ..วินเข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ”

[เธอเป็นใคร ทำไมถึงกล้ามารับโทรศัพท์แทนพี่วิน]

“ฉ-ฉันเป็นแฟนเขาค่ะ” คำตอบของซินดี้ทำเอาเจนนี่อึ้งไม่น้อย

[แฟน?] เหอะ คงจะยัยซินดี้อะไรนั่นซินะ ร้ายไม่เบานี่เรียกแฟนซะเต็มปากเต็มคำแต่ใครสนกัน

“ค่ะ”

[หึ แฟนหรอ แฟนที่กำลังจะโดนเขี่ยทิ้งสินะ]

“คะ?” คำพูดของเธอทำซินดี้งงไม่น้อย

[จำเอาไว้นะ...ว่าอีกไม่นานคนที่จะไปอยู่ในฐานะแฟนของพี่กวินทร์คือฉันไม่ใช่เธอ] ซินดี้ถึงกับไปไม่เป็น กับประโยคดังกล่าว ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับกวินทร์กันแน่ ก่อนจะคิดอะไรไปมากกว่านี้กวินทร์ก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดีและคนตัวเล็กก็บอกเขาไปว่า

“ซินไปรอข้างนอกนะ”

“อืม”

นั่งรอกวินทร์ไม่นานเขาก็เดินออกมาจากห้องด้วยชุดเสื้อยืดธรรมดาสีขาวกับกางเกงยีนขายาวสีซีด ถึงแม้จะใส่แค่นี้เขาก็หล่อมากอยู่ดี

“ไปกันเลยมั้ย” กวินทร์ถามซินดี้และเธอก็พยักหน้าให้ร่างสูง แล้วพวกเขาเดินออกจากห้องตรงไปที่ลิฟต์ทันที

ภายในลิฟต์นั้นมีเพียงความเงียบไม่มีใครพูดอะไรกัน ซินดี้ยังคงคิดแต่เรื่องผู้หญิงที่ได้คุยกันเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า เธอคนนั้นเป็นใคร ทำไมต้องโทรมาหาคนรักเธอ ไหนจะประโยคสุดท้ายก่อนวางสายนั่นอีก มันหมายความว่ายังไงกัน

กวินทร์มองคนรักที่ตอนนี้คิ้วเรียวกำลังผูกกันเป็นปม ไม่รู้ว่าเครียดอะไรหรือเปล่า เพราะเป็นห่วงคนตัวเล็กดังนั้นกวินทร์จึงเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา เพื่อที่คนรักจะได้ออกจากภวังค์ที่แสนจะเคร่งเครียดนั่นสักที

“ซินเลิกเรียนกี่โมง”

“บ่ายสามน่ะทำไมหรอ”

“เปล่าหรอก แค่ถามดู”

“ออ อืม”

ติ้ง! เมื่อลิฟต์เปิดออกทั้งสองก็เดินตรงไปที่ลานจอดรถ ก้าวขึ้นรถคาดเข็มขัดนิรภัยพร้อมตรวจสอบความเรียบร้อยเสร็จแล้วกวินทร์ไม่รอช้าเหยียบคันเร่งบึ่งรถออกไปอย่างรวดเร็ว

NIVA UNIVERSITY

“ขับรถกลับดีๆ นะ”

เธอบอกและกำลังจะลงจากรถแต่ข้อมือก็ถูกกวินทร์รั้งไว้ก่อน

“ไม่จูบลาหน่อยหรอ” ซินดี้ก้มหน้างุดทันทีด้วยความเขินพูดอะไรของเขากัน คนบ้า! พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นกวินทร์กำลังจ้องมองมาที่ตัวเองอยู่ด้วยสายตาอ้อนๆ จุ๊บ ซินดี้รีบจูบที่ริมฝีปากหนาและรีบผละออกมา

“นี่ไม่ใช่จูบนะเขาเรียกจุ๊บ เอาใหม่...ถ้าไม่ทำวินจะทำเองนะ”

“1”

“2..”

“3..”

จุ๊บ!

คราวนี้ซินดี้แช่ค้างไว้อยู่อย่างนั้นนานกว่าเดิมแต่ไม่ล่วงล้ำเข้าไปแต่อย่างใดเป็นกวินทร์เองที่ดึงซินดี้เข้าหาตัวเองให้ใกล้กว่าเดิม เขาพยายามสอดลิ้นเข้าไปในปากของร่างบางจนได้ กวาดลิ้นไปทั่วโพรงปากหวานตวัดกวาดลิ้นเกี่ยวพันกันไปมา

“อืม...อื้อ”

จ๊วบ! จูบกันนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ รู้แค่ตอนนี้ซินดี้เหมือนจะขาดอากาศหายใจเต็มทีแล้วคนตัวเล็กจึงทุบอกแกร่งของร่างสูงดังตุบกวินทร์จึงยอมผละออก

แฮ่ก แฮ่ก ซินดี้รีบโกยอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็ว

“วิน!” แหวใส่ร่างสูงด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยเขาจะฆ่าเธอรึไงกัน

“หึ ไปเรียนได้แล้วตั้งใจเรียนด้วยนะ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอก่อนจะบอกให้เธอรีบไปก่อนที่มันจะสาย หลังจากนั้นซินดี้ก็รีบลงจากรถยนต์คันหรูทันที ร่างบางเดินจับริมฝีปากของตัวเองราวกับคนไม่เคยถูกจูบมาก่อน คนบ้า! บ่นไปยิ้มไปอย่างกับคนเสียสติ

ทางด้านของเจนนี่ตอนนี้เธอกำลังยืนจ้องมองผู้หญิงคนนึงที่เพิ่งเดินลงจากรถยนต์คันหรูของกวินทร์เมื่อกี้ ทำไมถึงรู้ว่าเป็นรถเขาน่ะหรอก็เธอเห็นบ่อยออกจะขนาดนั้นจำได้หมดแหละแม้กระทั่งทะเบียนรถ อีกอย่างในมหาลัยฯมีไม่กี่คนหรอกที่ขับรถแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้เองหรอที่ชื่อซินดี้และเป็นแฟนของกวินทร์ ที่แท้ก็ยัยคนซุ่มซ่ามเซ่อซ่าที่เดินชนเธอวันนั้นนั่นเอง

“พึ่งรู้ว่าพี่วินชอบของแบบนี้ จืดชืดชะมัด” แต่ช่างเถอะยังไงซะอีกไม่นานเขาก็ต้องเป็นของฉันส่วนเธอก็จะต้องโดนเขาเขี่ยทิ้งไปในที่สุด เจนนี่คิดในใจ

“เตรียมตัวรับมือกับฉันให้ดีล่ะ ซินดี้” ร่างสูงเพรียวพูดพร้อมริมฝีปากสวยแสยะยิ้มออกมา

ในตอนนี้ซินดี้กำลังเดินขึ้นไปห้องเรียน ซึ่งเหลือเวลาอีกไม่ถึงสิบนาทีก่อนคลาสจะเริ่มเมื่อถึงห้องก็เปิดประตูเข้าไปแล้วรีบเดินไปนั่งยังกลุ่มตัวเองที่วันนี้มากันแค่สองคน

“แล้วน้ำหวานกับอลิสล่ะ”

“น้ำหวานไม่สบายอ่ะส่วนอลิสไปงานศพญาติที่ญี่ปุ่นน่ะ” เรเน่เป็นคนตอบคำถามของเธอ

“ที่สองคนนั้นไม่ได้บอกเพราะมันกระทันหันไปหน่อยเลยลืม”

“อืม”

“ซินช่วงนี้แกกับแฟนเป็นไงบ้างหรอ” เป็นแพรวาที่เอ่ยถามคนตัวเล็ก

“หืม เอ่อ ก็ดีนะ” ซินดี้แปลกใจกับคำถามของแพรวาเล็กน้อยทำไมอยู่ดีถึงสนใจเรื่องเธอกับกวินทร์

“งั้นหรอ มันคงไม่นอกใจแกไปมีคนอื่นหรอกนะ”

“ห๊ะ บ้าหรอวินเขาจะทำแบบนั้นทำไมล่ะ” ซินดี้ค่อนข้างตกใจกับคำพูดของแพรวานิดหน่อย

“เออ พูดอะไรของแกวะ จะเสี้ยมให้ผัวเมียเขาทะเลาะกันรึไง” เรเน่เสริมขึ้นเธอก็งงทำไมอยู่ๆ แพรวาถึงพูดแบบนี้ทั้งๆ ที่ไม่เคยพูด

“เปล่าหรอก ฉันแค่เห็นข่าวเรื่องผู้หญิงถูกแฟนสวมเขาให้เมื่อคืนน่ะก็เลยมาถามยัยซินดูเผื่อจะเจอเหตุการณ์เดียวกัน” แพรวาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“วินเขาไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า” ซินดี้บอกกับแพรวายิ้มๆ

“กวินทร์มันดูรักยัยซินขนาดนั้นคงกล้านอกใจหรอก”

“เหอะ”

หลังจากนั้นก็พากันเปลี่ยนเรื่องคุย คุยกันได้ไม่นานอาจารย์ก็เข้ามาทำให้ต้องหยุดไว้แค่นั้นก่อน