บทที่ 3

ฮ่องเต้ยิ่งตระหนกและรีบเดินออกจากห้องโถงขณะที่ตงเปียนขันทีลุกขึ้นยืนสีหน้าตื่นตกใจ

“ว่ายังไงนะท่านองครักษ์ ฟ้าผ่าที่ตำหนักของฮองเฮาเช่นนั้นรึ”

“ใช่...ข้าให้ทหารตามไปดูแล้ว ข้าเห็นกับตา เมื่อครู่นี้สายฟ้าฟาดลงมาที่ตำหนักของฮองเฮาน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก”

“นี่มันเกิดอาเภทอะไรกัน ฮองเฮาทรงประชวรหนักแล้วยังจะมีเรื่องร้าย ๆ เช่นนี้อีกรึ”

“ข้าว่าเรารีบไปที่ตำหนักของฮองเฮากันเถิด”

“เดี๋ยวท่านองครักษ์”

“มีอะไรอีกรึไท่เจี้ยน”

“ท่านดูเถิด ฮ่องเต้ทรงเร่งร้อนไปก่อนพวกเราเสียอีก พระองค์ต้องทรงเป็นห่วงฮองเฮาแน่ๆ เห็นแล้วข้าน้ำตาจะไหล”

“อย่าช้าอยู่เลย รีบไปกันเถิด ป่านนี้ฮองเฮาจะทรงตกพระทัยและเป็นอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้”

แล้วทั้งสองก็รีบรุดไปยังตำหนักหลวงที่ประทับของฮองเฮาซีฮัน ตามหลังฮ่องเต้ที่ล่วงหน้าไปก่อน ขณะนั้นที่ตำหนักของพระอัครมเหสีเต็มไปด้วยเหล่าทหารและนางสนมรวมทั้งมเหสีรองทั้งเจ็ดที่ยืนมุงดูอยู่หน้าตำหนัก แต่เมื่อทุกคนเห็นฮ่องเต้เสด็จมาก็รีบคุกเข่าลงและถวายคำนับอย่างพร้อมเพรียง เฉียนหลงเสด็จลงจากเสลี่ยงและจ้องมองตำหนักของพระอัครมเหสีด้วยแววพระเนตรตื่นตระหนก

“นี่เกิดอะไรขึ้น ฮองเฮาล่ะ”

พระองค์ตรัสถามและมีทหารนายหนึ่งวิ่งเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าเพื่อถวายรานงานว่า

“ถวายบังคมพะย่ะค่ะ ตอนนี้ฮองเฮาทรงประทับอยู่ในตำหนัก”

“เมื่อครู่ข้าได้ยินเสียงฟ้าผ่า”

“พะย่ะค่ะ...ฟ้าผ่าลงมาเหนือตำหนักของฮองเฮา”

“แล้วนี่พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่ เหตุใดจึงไม่มีผู้ใดเข้าไปข้างใน”

©©©©©©©©

บทที่ 3

สิ้นฮองเฮา

“เสด็จพี่เพคะ”

เสียงหนึ่งที่ทรกเข้ามาทำให้การสนทนานั้นชะงัก ฮ่องเต้ทรงผินพระพักตร์ไปยังอัครมเหสีรองที่ก้าวเข้ามา เข่อชิงหวงกุ้ยเฟยยอบกายลงถวายคำนับก่อนกล่าวว่า

“มิมีผู้ใดกล้าเข้าไปในตำหนักเพคะ เมื่อครู่นี้เกิดอาเภทใหญ่ ฟ้าผ่าลงมาเหนือตำหนักของฮองเฮาและเหล่านางกำนัลเห็นงูเผือกตัวใหญ่อยู่ในนั้น”

“งูเผือกตัวใหญ่เช่นนั้นรึ แล้วพวกทหารทำอะไรกันอยู่ หากมิมีผู้ใดเข้าไปข้านี่ล่ะจะเข้าไปเอง”

“อย่าทรงวู่วามเพคะ” เข่อชิงหวงกุ้ยเฟยร้องห้ามและมีสีหน้าเป็นกังวล “หม่อมฉันว่าให้ทหารเข้าไปดูเถิดเพคะ เกรงว่าพระองค์เข้าไปด้านในจะมิทรงปลอดภัย”

“หม่อมฉันขออาสาเข้าไปเองพะย่ะค่ะ”

เสียงของตงเปียนขันทีดังขึ้นทำให้ทั้งฮ่องเต้และเข่อชิงหวงกุ้ยเฟยหันไปมองพร้อมกัน ขันทีหนุ่มก้าวเข้ามาและยอบกายลงตรงหน้าเฉียนหลงก่อนเอ่ยว่า

“หม่อมฉันจะขออาสาเข้าไปดูข้างใน มิรู้ว่าป่านนี้ฮองเฮาจะเป็นเช่นไรเพราะพระนางก็ทรงประประชวรอยู่”

“ถ้าเช่นนั้นข้าจะเข้าไปกับเจ้า”

“พระองค์ควรรออยู่ข้างนอกนี้จะดีกว่านะเพคะ มิควรเข้าไปเพราะหม่อมฉันคิดว่ามันต้องมีอันตรายจากอาเพศครานี้เป็นแน่”

ยู่จินเชียงกุ้ยเฟยเข้ามาช่วยสกัดกั้นอีกแรงขณะที่พระมเหสีรองที่เหลือต่างพยักหน้าเห็นด้วย หากแต่เฉียนหลงกลับส่ายพระพัตร์

“มิได้ดอก ข้าจะอยู่ดูจากภายนอกนี้คงมิได้ ฮองเฮาอยู่ข้างในจะเป็นเช่นไรก็ยังมิรู้...ไปกันเถิดตงเปียน ข้าจะเข้าไปดูว่าตอนนี้ในตำหนักเป็นเช่นไร”

ฮ่องเต้ไม่รอฟังเสียงคัดค้าน ทรงเสด็จเข้าไปในตำหนักพร้อมกับตงเปียนและมีราชองครักษ์พร้อมนายทหารติดตามเข้าไปนับสิบนาย ขณะนั้นยู่จินเชียงกุ้ยเฟยเข้าไปยืนเคียงข้างเข่อชิงหวงกุ้ยเฟยที่ยืนมองด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย อัครมเหสีรองอันดับหนึ่งเม้มปากแน่น ยู่จินเชียงกุ้ยเฟยเอ่ยเบา ๆ ว่า

“ข้ามิเข้าใจใยฮ่องเต้จึงทรงเป็นห่วงฮองเฮาในเพลานี้ทั้งที่ก่อนหน้ามิเคยใส่ใจใยดี”

“ข้ารู้ว่าเหตุใด”

“ทำไมเล่าเพคะ”

“คนโง่อย่างเจ้ามิรู้ตื้นลึกหนาบางของการอภิเษกระหว่างฮ่องเต้และพระชายาเอก เสด็จพี่คงนิ่งเฉยดูดายอยู่มิได้หากมิใช่เพราะฮองเฮาเป็นถึงบุตรสาวของแม่ทัพอวิ้นหยางแห่งสกุลถงเจีย แม่ทัพใหญ่ผู้ควบคุมเหล่าทหารทั้งแปดกองธง แม้มิได้รักแต่หากพระองค์ปล่อยปละละเลยฮองเฮานั่นเท่ากับประกาศศึกกับแม่ทัพใหญ่ผู้กุมทหารไว้ในมือเรือนแสน ข้าถึงต้องสงบปากสงบคำเพื่อรอเวลาอย่างไรเล่า”