บทที่ 1

ฮองเฮา ซีฮัน และมเหสีรองทั้งเจ็ด

เข่อชิงหวงกุ้ยเฟย  พระอัครเทวีผู้สูงศักดิ์ มเหสีรองผู้มีอำนาจล้นจนจะเทียบเท่าฮองเฮาได้อยู่แล้ว หากซีฮันไม่ฟื้นขึ้นมาเสียก่อนแผนการณ์ที่วางไว้ก็จะสำเร็จดังหมาย

เซียนรื่อหงกุ้ยเฟย อัครเทวีผู้ล้ำค่า นางผู้ประจบประแจงและพยายามตามติดเข่อชิงหวงกุ้ยเฟยเพื่อรอวันรับช่วงต่ออำนาจรองจากฮองเฮา

ยู่จินเชียงกุ้ยเฟย อัครเทวีผู้ล้ำค่า นางคือหมอยาที่ชอบสะสมพิษจากสัตว์ร้าย สมคบคิดกับเข่อชิงหวงกุ้ยเฟยเพื่อถวายโอสถทิพย์แก่ฮองเฮา

จินเช่อเฟย ฉลาดล้ำและแอบฝึกวิชาป้องกันตัว สะสมอาวุธและพิศมัยการทรมานนางสนมที่บังอาจดีเกินหน้า

เซียวจื่อเฟย หลงใหลในมนต์ดำ และยาเสน่ห์เพื่อให้ฮ่องเต้รักและสงสาร

โถวฝ่าเฟย หลงใหลในงานปักผ้าและแพรพรรณ นางตั้งใจปักเสื้อคลุมดอกเหมยถวายแด่องค์ฮองเฮา

ซินจางเฟย น่าสงสารเป็นที่สุด นางไม่มีความสามารถพิเศษใด ๆ นอกเสียจากความภักดีที่มีให้ฮ่องเต้และฮองเฮา

บทที่ 1

ฮองเฮาผู้อ่อนแอ

          ราชวงศ์ชิง รัชสมัยองค์จักรพรรดิเฉียนหลง

          เสียงร้องโหยหวนสลับกับกรีดแหลมดังมาจากตำหนักใหญ่อันเป็นที่ประทับของฮองเฮาซีฮัน พระอัครมเหสีเอกแห่งเฉียนหลงฮ่องเต้ในยามวิกาลที่รอบ ๆ มีนางสนมนั่งคอยเฝ้าและเหล่าทหารยามยืนนิ่งราวรูปปั้น ห่างจากตำหนักใหญ่ของฮองเฮาเป็นรั้วตำหนักเล็กลดหลั่นกันไปของมเหสีรอง แต่ตำหนักที่อยู่ใกล้ที่สุดคือตำหนักของ เข่อชิงหวงกุ้ยเฟย  พระอัครเทวีผู้เป็นมเหสีรอง นางนั่งสงบนิ่งอยู่บนตั่งลายหงส์ภายในห้องทว่าตอนนี้นางไม่ได้อยู่เพียงลำพัง รอบกายนั้นรายล้อมด้วยหญิงในอาภรณ์ของนางผู้สูงศักดิ์ภายในมหาราชวังหลวงของเฉียนหลงฮ่องเต้

ลำดับยศของนางเหล่านั้นล้วนเป็นมเหสีลำดับรองลดหลั่นตามระดับชั้นของวังหลัง นับจากฮองเฮาซีฮัน อัครมเหสีเอกก็เป็น เข่อชิงหวงกุ้ยเฟย มเหสีรองผู้มีอำนาจเกือบจะเทียบเท่าฮองเฮาหากไม่นับทรัพย์สมบัติที่มีน้อยกว่า ลำดับถัดจากนั้นคือเซียนรื่อหงกุ้ยเฟย ยู่จินเชียงกุ้ยเฟย จินเช่อเฟย เซียวจื่อเฟย โถวฝ่าเฟย และนางสุดท้ายคือซินจางเฟย เหล่านางนั้นยืนคอยฟังเสียงร่ำร้องที่ดังมาจากตำหนักใหญ่ สักครู่หนึ่งในนั้นเดินเข้าไปหาเข่อชิงหวงกุ้ยเฟยและเอ่ยขึ้น

“ท่านพี่...ท่านคิดว่าฮองเฮาจะมีพระชนมายุรอดพ้นผ่านราตรีนี้หรือไม่”

“ข้าก็กำลังรอฟังข่าวอยู่นี่อย่างไร ซินจาง”

“แต่ฟังพระสุรเสียงของพระนางช่างทุกข์ทรมานยิ่งนัก”

“เจ้าสงสารนางรึ...ซินจาง”

จินเช่อเฟยเอ่ยถามและบิดปากเชิงเยาะหยัน นางรู้ดีว่าอุปนิสัยของมเหสีรองในชั้นเฟยอย่างซินจางนั้นเป็นเช่นไร ดูเหมือนว่าในบรรดาเมียรองทั้งเจ็ดของฮ่องเต้ซินจางเฟยคือหญิงงามรวยน้ำใจ สงสารคนและสัตว์ซึ่งแตกต่างไปจากจินเช่อเฟยที่เป็นหญิงห้าวหาญ ชอบสะสมอาวุธและแอบฝึกวิทยายุทธราวกับชายอกสามศอก แต่ในบรรดามเหสีรองจากฮองเฮาซีฮัน ผู้มีอำนาจและบทบาทเหนือใครคือเข่อชิงหวงกุ้ยเฟย ตำแหน่งพระอัครเทวีผู้มีอำนาจล้นจนจะเทียบเท่าฮองเฮาได้อยู่แล้ว เมื่อได้ฟังทั้งสองคุยกันเข่อชิงก็เหยียดปากออก

            “หึ!...เสียงกรีดร้องของเสด็จพี่ซีฮันราวกับคนวิปลาศ หรือว่านางจะเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ”

“ก็โดนโอสถทิพย์ที่ข้าปรุงจากรากไม้พิษและพิษจากตะขาบและงูสามชนิด วันละนิดวันละหน่อย เมื่อสะสมในกายถึงจุดที่ไม่สามารถต้านไหวมันก็จะสำแดงฤทธิ์เดชเช่นนี้”

ยู่จินเซียงกุ้ยเฟยเอ่ยด้วยรอยยิ้มซ่อนเล่ห์ นางเป็นมเหสีรองที่ชอบลองยาพิษจนนางสนมซึ่งเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ต้องจบชีวิตอย่างลึกลับและหาสาเหตุไม่ได้ไปนักต่อนัก ไม่มีใครกล้ายุ่งเกี่ยวกับนางเพราะ ยู่จินเซียงคอยตามติดหวงกุ้ยเฟย นางฉลาดหลักแหลมในเรื่องการวางยาอย่างหาตัวจับยาก เพราะแม้แต่หมอหลวงก็ยังไม่สามารถล่วงรู้ได้ ขณะนั้นทุกคนนิ่งฟังเสียงกรีดร้องที่ดังมาจากตำหนักใหญ่ที่อยู่ไม่ห่างออกไป เข่อชิงหวงกุ้ยเฟยลุกจากตั่งและยืนอยู่ตรงกลางท่ามกลางมเหสีรองอีกหกคนที่รายล้อม

“ข้าแน่ใจว่าก่อนรุ่งอรุณของวันพรุ่งพวกเจ้าต้องได้รับข่าวดีถึงการจากไปของฮองเฮาที่เจ็บป่วยร่ำร้องอย่างคนวิปลาศตลอดทั้งคืนจนร่างกายแทบแหลกสลาย เสร็จสิ้นงานนี้แล้วพวกเราจะได้ฉลองกัน เพราะเมื่อไม่มีนาง ข้าก็จะได้ครองตำแหน่งฮองเฮา ยิ่งใหญ่กว่าผู้ใดในแผ่นดินรองจากฮ่องเต้”

“ท่านอย่าลืมพวกเราเสียเล่า ท่านพี่เข่อชิง”

นางทั้งหกกล่าวขึ้นพร้อมกัน และในเวลานั้นที่ตำหนักใหญ่ ฮองเฮาซีฮันร่ำร้องเหมือนจะขาดใจ นางดิ้นไปมาอย่างทุรนทุรายบนบรรจถรณ์ขณะหมอหลวงคอยจะถวายนโอสถเพื่อคลายพิษความเจ็บปวด หากแต่ก็ต้องล่าถอยออกมาอยู่นอกห้องกับตงเปียน ขันทีคนสนิทของพระนาง

“หมอหลวง...นี่เราจะทำเช่นไรดี ฮองเฮากรีดร้องราวกับถูกพิษร้ายแรงและเป็นเช่นนี้มาถึงราตรีนี้เป็นราตรีที่เจ็ดแล้ว ข้าจนใจเหลือเกิน”

“ข้าก็พยายามเสาะหาโอสถชั้นเลิศเพื่อนำมาถวายการรักษาพระองค์ แต่ไม่มีโอสถขนานใดเลยที่จะสามารถช่วยทุเลาเบาบางพระอาการของพระนางได้”

“หรือว่าพระนางจะทรงต้องพิษ หรือมีผู้ใดวางยาฮองเฮา”

“ใครจะกล้าทำเรื่องร้ายกาจเช่นนั้นกันเล่าขันทีตงเปียน ข้านี้เป็นหมอหลวงมานานหลายสิบปี รู้ดีว่าอาการผู้ต้องพิษนั้นเป็นเช่นไร แต่นี่เจ้าก็รู้ว่าฮองเฮาซีฮันนั้นทรงอ่อนแอมาเนิ่นนาน พระองค์ยังพระชนม์ชีพอยู่ได้ด้วยโอสถและยาบำรุงที่ข้าล้วนต้องจัดสรรให้ทุกทิวาราตรี แต่ข้าก็มีข้อสงสัยอย่างหนึ่ง”

“ท่านสงสัยอะไรรึ”