บทที่ 4

“ขอบคุณท่านพี่ที่ชี้นำ ยู่จินเซียงนี้มิรู้ตื้นลึกหนาบางดังที่ท่านว่าจริง ๆ ค่ะ”

“เกิดอาเภทคราวนี้มีเรื่องแปลกประหลาดเกิดขึ้น ข้าแน่ใจอย่างเหลือเกินว่านั่นคือนิมิตหมายอันดีที่ช่วยส่งเสริมงานของพวกเรา อย่างน้อยฮองเฮาก็คงมิอาจต้านพิษร้ายที่เจ้าเป็นผู้คิดค้นและวางยานางได้อย่างแน่นอน”

ว่าแล้วก็ผละเดินไปอีกทาง ขณะนั้นเซียวจื่อเฟยเข้ามายืนข้างยู่จินเซียงกุ้ยเฟยและถามว่า

“ท่านพี่เข่อชิงว่าเช่นไรบ้างคะ”

ยู่จินเซียงเหยียดปากออกก่อนตอบ “จะว่าเช่นไร นางก็คิดว่าตัวเองฉลาดหลักแหลมที่สุดนั่นอย่างไร...หึ! ถือว่าตัวเองเป็นอัครมเหสีรองทีมีเพียงตำแหน่งเดียว แต่คงลืมไปแล้วว่าฮ่องเต้ยังมีมเหสีรองอีกหลายตำแหน่ง”

“ดูท่าเกิดอาเภทครานี้ร้ายแรง มันอาจเป็นข่าวดีสำหรับพวกเราก็เป็นได้นะท่านพี่”

ทั้งสองต่างสบตาและเหยียดยิ้มให้กันอย่างเข้าใจ ขณะนั้นฮ่องเต้และตงเปียนขันทีเข้าไปในตำหนักพร้อมด้วยทหารคอยระแวดระวังหลายสิบนาย เฉียนหลงมองไปรอบๆ ภายในห้องโถง เพดานตำหนักและห้องหับต่าง ๆ ยังอยู่เป็นปกติ ไม่มีอะไรเสียหาย แต่แล้วตงเปียนก็ร้องขึ้นเมื่อเห็นร่างของฮองเฮาซีฮันนอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นห้องบรรทม

“ฮองเฮา!...ฮองเฮาพะย่ะค่ะ...ฮองเฮาทรงเป็นอะไรพะย่ะค่ะ”

ขันทีหนุ่มปรี่เข้าไปและค่อย ๆ สัมผัสบนฝ่ามือของฮองเฮาที่เย็นเฉียบ เฉียนหลงวิ่งตามเข้ามาดูและนึกใจหายเมื่อเห็นพระชายาเอกนอนแน่นิ่งบนพื้นก่อนเข้าไปประคองนางไว้ในอ้อมแขน

“ซีฮัน!...ตื่นเถิด...ลืมตาสิ...ซีฮัน!”

ฮ่องเต้ทรงขานชื่อพระนางซ้ำ ๆ หมอหลวงรีบเข้ามาและดึงพระหัตถ์ของนางไปจับข้อมือและกดปลายนิ้วดูก่อนมีสีหน้าตระหนก

“ฮองเฮา...ไร้ชีพจรแล้วพะย่ะค่ะ!”

เฉียนหลงพระพักตร์เผือดลงด้วยความตระหนกสุดขีด ฮองเฮาซีฮัน...อัครมเหสีที่พระองค์เคยตั้งแง่ไม่อยากเข้าใกล้สิ้นลมหายใจในอ้อมพระอุระเสียแล้ว และเมื่อได้ยินเช่นนั้นเหล่าทหาร ราชองครักษ์ที่ติดตามมาต่างคุกเข่าลงพร้อมกัน ส่วนขันทีหนุ่มผู้คอยติดตามรับใช้เบื้องพระบาทของฮองเฮาถึงกับก้มหน้าหลั่งน้ำตาด้วยความโศกเศร้าพร้อมคร่ำครวญว่า

            “โอ...ฮองเฮาของหม่อมฉัน ใยพระองค์จึงทรงพระชนมายุสั้นแค่นี้...สวรรรค์เบื้องบน เหล่าเซียนและเทพยดาช่วยดลบันดาลให้ฮองเฮาซีฮันทรงฟื้นคืนจากการสวรรคตด้วยเถิด”

            เฮือก!!!

©©©©©©©©

บทที่ 4

ฟื้นจากความตาย

          เสียงลมหายใจและแรงกระตุกจากร่างบอบบางของพระอัครมเหสีในอ้อมพระอุระของฮ่องเต้ทำให้เฉียนหลงถึงกับเบิกพระเนตรค้าง หมอหลวงถึงกับหงายหลังเมื่อจู่ ๆ ฮองเฮาก็ลืมพระเนตรขึ้นมาและจ้องหน้าคนที่กำลังตระกองกอดนางด้วยความตกใจ

            “ซีฮัน...นี่เจ้า...”

            “ฮ๊า!” นางส่งเสียงร้องออกมาและเป็นเวลาเดียวกันที่ฮ่องเต้ผงะหงายหลังปล่อยร่างนั้นกลิ้งไปสองสามตลบ และพอตั้งสติได้ซีฮันก็ลุกขึ้นยืนท่ามกลางความตกตะลึงและสั่นประสาทของเหล่าทหารในที่นั้น ตงเปียนขันทีเงยหน้าขึ้นและอ้าปากค้างเพราะนึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นสิ่งอัศจรรย์

            “ฮองเฮา...ฮองเฮาของหม่อมฉันฟื้นขึ้นมาแล้ว...พระองค์ทรงฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆ!”

            “อะไร! ที่นี่ที่ไหน...ฉันถามว่าที่นี่ที่ไหน!”

            ซีฮันก้มลงมองมือตัวเอง พลิกไปมาเห็นฝ่ามือมีเลือดฝาด จากนั้นก็ลูบไปมาบนหน้าอกและร้องลั่น

            “เลือด!...เลือดบนตัวฉันล่ะ...เคไนน์มันยิงฉันนี่...แล้วเลือดฉันไปไหนหมด...แล้วนี่อะไร...นี่ใครเต็มไปหมด มาแสดงหนังกันเรอะ นี่ไม่ใช่โรงถ่ายของจางอี้โหมวใช่มั้ย แล้วกงลี่ล่ะ...โอ๊ย! ปวดหัวฉิบเลย!”

นางส่ายศีรษะไปมาและพูดเสียงดังซึ่งก็รู้อยู่แค่คนเดียวเพราะคนอื่น ๆ ต่างตกอยู่ในอาการตื่นตะลึง คาดไม่ถึง ขวัญผวา และยิ่งกว่านั้นคือ...ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฮองเฮา...ฮองเฮาของตงเปียนกลับมาแล้ว หม่อมฉันยินดีเหลือเกิน”

ขันทีคนสนิทรีบเข้าไปจับข้อพระบาทเอาไว้แต่ฮองเฮากลับถอยห่างและแสดงสีหน้าตื่นตกใจ

“อะไร...ฮองเฮาที่ไหน”

“ก็พระองค์คือ...ฮองเฮาซีฮันนั่นอย่างไรพะย่ะค่ะ พระองค์ทรงพระประชวรหนักแล้วก็...หมอหลวงบอกว่าชีพจรหยุดไป แล้ว...พระองค์ก็ทรงฟื้นขึ้นมาใหม่”

“ว่ายังไงนะ”

นางหรี่นัยน์ตาและมองไปรอบๆ เห็นบุรุษร่างสูงสง่าในชุดเสื้อคลุมลายมังกรซึ่งเป็นอาภรณ์ที่ดูหรูหรามากที่สุดลุกขึ้นท่ามกลางการเข้าห้อมล้อมเพื่อคอยคุ้มกันของเหล่าบุรุษในชุดทหารโบราณ แล้วนางก็ก้มลงดูมือตัวเองอีกทีก่อนก้มลงมองชายกระโปรงของชุดยาวกรอมเท้า เป็นเสื้อคลุมผ้าไหมบางเบาซ้อนทับกันหลายชั้น มือเรียวเริ่มสั่นก่อนรีบวิ่งไปที่สระน้ำเล็ก ๆ ใกล้กันนั้น พอชะโงกหน้าลงไปก็ส่งเสียง

”กรี๊ด!!!”