บทที่ 5

เสียงนั้นลั่นเสียดทะลุเข้าไปในโสตประสาทของเฉียนหลงขณะหมอหลวงรีบเข้าไปนั่งคุกเข่าแทบพระบาท ฮ่องเต้ทรงถามขึ้นทั้งที่ไม่ได้หันมองหน้าเพราะมัวแต่จ้องภาพเบื้องหลังฮองเฮาที่กรีดร้องลั่นอยู่กับสระน้ำไม่ต่างอะไรจากคราแรกก่อนนางสิ้นชีพจร

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น...นางเป็นอะไร...ข้าถามว่าฮองเฮาเป็นอะไร!”

“หม่อมฉันก็มิอาจทราบได้เลยพะย่ะค่ะ...ตะ...แต่ว่า...”

“แต่ว่าอะไร”

“ขอพระราชทานอภัย...นอกเหนือจากความอัศจรรย์ที่ฮองเฮาทรงฟื้นคืนพระชนม์ชีพขึ้นมาได้...ก็เห็นจะมีอีกอย่างนั่นคือ...ลางร้ายของราชสำนัก”

“หรือว่านางจะถูกปิศาจเข้าสิงเพคะ” เข่อชิงหวงกุ้ยเฟยรีบเข้ามาสำทับและทำให้เฉียนหลงต้องทรงคิดหนัก ขณะนั้นฮองเฮาหยุดส่งเสียงกรีดร้องและหันขวับกลับมาทำให้ทุกคนในที่นั้นผงะ โดยเฉพาะฮ่องเต้ที่จ้องมองนางด้วยความสับสนจนพระองค์เองก็คุมพระสติแทบไม่อยู่เช่นกัน แต่แล้วซีฮันฮองเฮาก็ส่งเสียงกรีดร้องลั่นขึ้นอีกครั้งก่อนทรุดฮวบลงและผู้ปรี่เข้าไปรับร่างนั้นไว้คือตงเปียนขันทีผู้ซื่อสัตย์

“ฮองเฮา...ฮองเฮาพะย่ะค่ะ...ฮ่องเต้...ฮองเฮาทรงหมดสติ แต่ยังมีลมหายพระทัยอยู่พะย่ะค่ะ”

“นำนางกลับเข้าไปในตำหนัก!” ฮ่องเต้รับสั่งด้วยพระสุรเสียงที่ก็ไม่มั่นคงนัก “ตงเปียน...ข้าขอมอบหมายให้เจ้าเป็นผู้ดูแลฮองเฮาจนกว่านางจะฟื้น เมื่อนางฟื้นจงให้คนไปรายงานข้า คอยดูแลอย่าให้นางคลาดสายตา ข้าจะให้ทหารกับองครักษ์มาคุ้มกันรอบตำหนักนี้ ห้ามผู้ใดเข้าออกหากมิได้รับอนุญาต!”

รับสั่งแล้วก็เสด็จกลับ ปล่อยให้เหล่าทหารและนางกำนัลช่วยกันพาร่างไร้สติของฮองเฮากลับเข้าไปในตำหนัก ท่ามกลางความวุ่นวายนั้นเข่อชิงหันไปทางพระสนมเอกทั้งหกนางและโบกมือส่งสัญญาณให้พวกนางรีบกลับกันไปก่อน ส่วนนางเดินออกมายังเกี้ยวที่รออยู่ด้านนอกตำหนัก ขณะนั้นหมอหลวงก็รีบตามออกมาติดๆ และกล่าวกับนางว่า

“สงสัยคราวนี้ฮองเฮาจะมีพระอาการหนักกว่าเดิม บางทีพระนางอาจวิปลาสไปจริง ๆ ก็เป็นได้”

“ท่านคิดเช่นนั้นรึ” เข่อชิงหันกลับมาและส่งสายตาเป็นประกายคมวับไปยังตำหนักหลวงของพระอัครมเหสีซึ่งตอนนี้อยู่ในพระอาการที่น่าหวั่นวิตก นางหยัดปากเป็นรอยยิ้มเหยียด

“นึกว่าคืนนี้จะได้รับข่าวดีแต่ก็พลาดเสียได้ นางฟื้นขึ้นมาทั้งที่ทุกคนก็เห็นว่านางตายไปแล้ว เช่นนี้ข้ารู้สึกผิดหวัง”

“อย่ากังวลไปเลยหวงกุ้ยเฟย ถึงเช่นไรพระองค์ก็อยู่ในฐานะของพระอัครมเหสีรองที่รอคอยแทนที่สตรีผู้มีพระราชอำนาจสูงสุดในแผ่นดิน แต่ข้าขอรับรองว่าหลังจากนี้แผนการณ์ต้องสำเร็จ ครั้งนี้ข้ายอมรับว่าอยู่เหนือการควบคุมจริงๆ”

“แต่ข้าก็ปรารถนาได้ยินข่าวดี นี่เหมือนกับว่าเราต้องเริ่มต้นกันใหม่”

“เราไปเกินครึ่งทางแล้วต่างหาก หวงกุ้ยเฟย...นางเป็นถึงขนาดนี้เชื่อแน่ว่าฮ่องเต้คงมิทรงต้องการอยู่กับมเหสีที่เสียสติเป็นแน่”

©©©©©©©©

บทที่ 5

ฉันไม่ใช่...คนเดิม

           เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วยามที่ตงเปียนยังเดินวนเวียนอยู่หน้าห้องบรรทมของพระอัครมเหสี บรรยากาศตำหนักหลวงด้านในนั้นยังอึมครึมและเงียบอย่าน่าใจหาย หลังฮ่องเต้เสด็จกลับก็มีทหารหลายสิบนายมาคอยคุ้มกันดูแลรอบ ๆ ตำหนัก ยิ่งทำให้ทั้งขันทีคนสนิทและนางสนมอึดอัดกับบรรยากาศอันบีบคั้นซึ่งก่อนหน้านี้ก็เป็นเช่นนี้มานานนับเดือน นั่นเพราะอาการพระประชวรของฮองเฮาที่นับวันก็ยิ่งหนักหนา มีเสียงลือไปทั่วว่าที่นางประชวรหนักเพราะความเครียดและถูกจับตาจากเหล่านางต้องห้ามที่พยายามดันตัวเองให้อยู่ในสายพระเนตรของฮ่องเต้ กระทั่งคราวนี้ดูเหมือนสถานการณ์จะยิ่งเลวร้ายเพราะแม้แต่นางกำนัลที่มาถวายการรับใช้ก็ยังหวั่นกลัวจนไม่มีใครกล้าเข้าไปในห้องบรรทม ตงเปียนเห็นแล้วขัดใจจนต้องตวาดเหล่านางรับใช้ที่นั่งกระจุกตัวกันสองสามคนตรงมุมห้อง

“นี่...พวกเจ้าเป็นอะไรกันฮึ..เหตุใดจึงไปนั่งกองกันอยู่อย่างนั้น ทำอย่างกับว่าในตำหนักนี้มีปิศาจร้ายเช่นนั้นล่ะ”

“ก็มันน่ากลัวไหมเล่าท่านขันที” นางกำนัลนางหนึ่งเอ่ยขึ้น “เมื่อตอนหัวค่ำที่ฮองเฮาทรงประชวรหนักมีสายฟ้าฟาดลงมาที่ตำหนัก หนำซ้ำยังมีคนเห็นงูเผือกใหญ่อยู่ในนี้ ท่านมิกลัวบ้างรึ”