ตอนที่ 3 สัญชาตญาณ

ตอนที่ 3 สัญชาตญาณ

หนิงหนิงยังคงมีเรื่องสงสัย แต่ทุกอย่างกลับหายไปกับตา หลงเหลือเพียงความว่างเปล่าและมืดมิด

ได้ยินเสียงแว่วมาตามลม... เหมือนมีคนกำลังเรียกหาเธอ....

โครม!!!

"ตื่น!!! นังตัวดี!!! "

หนิงหนิงสะดุ้งตื่นขึ้นทันที ภาพเบื้องหน้าเหมือนมีม่านหมอกจาง ๆ บดบังไม่ให้มองเห็นได้ชัด แต่กลับมีความรู้สึกเหน็บหนาวที่เกาะกุมร่างกาย ความรู้สึกช่างเหมือนการแช่อยู่ในน้ำเย็นจัด ร่างกายชาหนึบจนไม่สามารถขยับได้ ความหนาวเย็นค่อย ๆ คืบคลานเข้าสู่หัวใจจนรู้สึกหนาวจับจิตจับใจ ก่อนที่ความรู้สึกทั้งหมดจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

เพียะ!!

"ออกไปจากบ้านฉันเลยนะ!! " เสียงเด็กสาวตวาดดังลั่น

หนิงหนิงนางร้ายอันดับหนึ่ง ผู้ซึ่งมาใหม่ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุหรือเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เธอเริ่มที่จะตั้งสติ พยายามทำความเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แต่หลายสิ่งหลายอย่างกลับว่างเปล่า เธอยังคงสับสนในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น รู้แค่ว่าเธอข้ามกาลเวลามาอยู่ในร่างใหม่... ซึ่งก็คือตัวเธอในโลกใบนี้!

 หนิงหนิงค่อย ๆ มองดูทุกอย่างรอบ ๆ ถึงจะยังไม่รู้รายละเอียดเรื่องราวทั้งหมด แต่เธอก็ต้องป้องกันตัว หลังจากโดนกระทำตั้งแต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว โดนสาดด้วยน้ำเย็นและยังโดนตบอีก ถึงจะยังไม่เข้าใจเรื่องราว แต่หากจะตบเธออีก เธอตบคืนแน่นอน!!

"ยืนเซ่ออยู่ทำไม ออกไป!! " เสียงเด็กสาวตวาดลั่น พร้อมกับเดินเข้ามารวบตัวคนที่ตัวเองออกปากไล่ เพราะรู้ดีว่าหากรวบตัวไว้ แม่ต้องเข้ามาช่วยจัดการอย่างแน่นอน

ตุบ!! 

ด้วยสัญชาตญาณ หนิงหนิงสอดเท้าขวาเข้าไประหว่างเท้าของเด็กสาวที่เข้ามารวบตัวเธอจากด้านหลัง เธอก้มลงรวบปลายเท้าของเด็กสาว แล้วกระโดดยกตัวทิ้งน้ำหนักไปทางด้านหลัง การกระทำแบบนี้ทำให้คนที่อยู่ด้านหลังหงายหลังล้มตึงลงกับพื้น โดยมีตัวเธอนอนทับอยู่ด้านบน

พอตั้งตัวได้ หนิงหนิงก็พลิกตัวใช้แขนขวาบีบคอเด็กสาว แขนซ้ายจับแขนอีกฝ่ายไว้ให้แน่น อาศัยการกดน้ำหนักตัวทับลงไปเพื่อไม่ให้อีกคนดิ้นหลุดไปได้ การกระทำทั้งหมดของหนิงหนิงใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที

ตุบ! ตุบ! เพียะ! เพียะ! เมื่อรู้ว่าอีกคนไม่สามารถขัดขืนได้ หนิงหนิงก็ไปรอช้า ย้ายมือขวามาจับที่เส้นผมแล้วกระชาก ก่อนจะจับศีรษะโขกพื้นจนเกิดเสียงดัง และอาศัยช่วงจังหวะที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว ตบเน้น ๆ เพื่อเป็นการเอาคืน!!

"ปล่อยลูกฉัน!! นังสารเลว เนรคุณ!! " จูรุ่ยเสีย รีบเข้ามาช่วยเหลือลูกสาวตัวเองทันที 

โครม!! หนิงหนิงรับรู้ได้ถึงคนที่กำลังจะเข้ามา จึงใช้แรงทั้งหมดพุ่งเข้าหาอีกคนจนล้มทั้งสองคน แต่หนิงหนิงยังคงได้เปรียบเพราะเธอเป็นฝ่ายอยู่ด้านบน!!

"คิดจะรุมเหรอ หากไม่กลัวหน้าสวย ๆ โดนกรีดก็เข้ามา" หนิงหนิงก้มลงกระซิบให้ได้ยินเพียงสองคน

หนิงหนิงหยิบมีดที่อยู่ใกล้ ๆ ซึ่งจริง ๆ แล้วเธอไม่รู้ว่ามีดอยู่ตรงนี้ได้ยังไง แต่มันช่างวางถูกที่ถูกเวลาเหลือเกิน ก่อนจะค่อย ๆ ไล้ปลายมีดเฉียดกรอบหน้าของอีกคน หากเดาไม่ผิด คงเป็นแม่ของเด็กสาวที่เข้ามาทำร้ายเธอในตอนแรก

"จะ... จะทำอะไรฉัน" รุ่ยเสียเอ่ยถามลูกเลี้ยงด้วยน้ำเสียงสั่นเทา ทั้งร่างกายของเธอแข็งค้าง เพราะนังเด็กสารเลวมันใช้ปลายมีดไล่ตามใบหน้าและลำคอ ทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

"สนุกไหม" หนิงหนิงพูดเสียงเย็นก่อนจะหัวเราะในลำคอ พร้อมกับกดปลายมีดลงบริเวณลำคอของคนที่นอนอยู่ด้านล่าง จนทำให้เกิดแผล ถึงแม้จะเป็นรอยเพียงนิดเดียว แต่คนถูกกระทำก็กรีดร้องด้วยความตกใจ

"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! นังเด็กนี่มันบ้าไปแล้ว ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยด้วย! " รุ่ยเสียร้องหาคนช่วย แม้จะรู้ว่าไม่มีใครอยู่บ้าน เพราะสามีกับลูกชายไปบ้านหัวหน้าชุมชน แต่เธอก็ยังร้องเผื่อมีคนผ่านมาแล้วมาช่วยได้ทัน

เย่ซือหง เอามือปิดปากถอยร่นไปจนชิดผนังห้อง ไม่กล้ากระดิกตัวแม้แต่นิดเดียว ถึงอยากจะช่วยแม่ แต่เธอก็ไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง เพราะกลัวพี่สาวต่างแม่จะหันมาเล่นงานเธอ

"เงียบ!! หากไม่อยากโดนเชือดที่คอสวย ๆ ก็หุบปาก!! " หนิงหนิงตวาดเสียงดัง พร้อมกับเอียงคอไปดูสาวน้อยที่กำลังนั่งร้องไห้โดยไม่มีเสียง ก่อนที่เธอจะแสยะยิ้มส่งไปให้สาวน้อย และมั่นใจได้เลยว่ารอยยิ้มนั้น... ต้องหลอนสุด ๆ การันตีโดยคอร์สเรียนการแสดงที่แพงแสนแพง...

เพียะ!!  เพียะ!! เมื่อรู้สึกถึงการดิ้นรนขัดขืนของอีกคน หนิงหนิงก็หันมาตบยัยป้าเพื่อระบายความอัดอั้นที่อยู่ภายในใจ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด แต่ความรู้สึกในตอนนี้คือต้องการเอาคืน และแน่นอนว่าหนิงหนิงเป็นคนที่เชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง เธอถึงไม่ยั้งมือ ลงมือตบด้วยแรงทั้งหมดที่มีในตอนนี้ 

"เกิดอะไรขึ้น" เสียงที่ดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออกกว้าง ทำให้หนิงหนิงต้องหันไปมอง

"พี่สาวเป็นบ้าไปแล้ว!! " ซือหงรีบปรี่ออกไปนอกห้องทันทีที่เห็นประตูเปิดออก

หนิงหนิงเอาเข่ากระแทกหน้าท้องคนที่นอนกับพื้น ก่อนที่จะใช้แรงกดเพื่อยันตัวเองลุกขึ้นยืน เธอมองคนที่มาใหม่อย่างระวังตัว เพราะเธอไม่รู้ว่าเป็นพวกเดียวกันกับสองแม่ลูกด้วยหรือไม่

"หนิงหนิงยังไม่เตรียมตัวอีกเหรอ" เสียงคนมาใหม่ถามขึ้นอีกครั้ง

"ไปไหน... " หนิงหนิงถามกลับด้วยน้ำเสียงปกติ เพราะฟังจากน้ำเสียง คนมาใหม่ดูเหมือนจะเป็นมิตรมากกว่าศัตรู

"ไปอยู่กับสามีแกยังไงล่ะ! " รุ่ยเสียที่ตอนนี้ค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นเป็นคนตอบคำถามด้วยความไม่พอใจ

"โดนไปก่อนหน้านี้ ไม่เข็ดใช่ไหม" หนิงหนิงยกเท้าขึ้นเหยียบขาของคนที่พยายามลุกออกไป แต่คงเพราะก่อนหน้านี้โดนเข่ากระแทกท้องอย่างแรง เลยทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นได้ในทีเดียว 

"โอ๊ย!! ดูมันทำกับฉัน ช่วยด้วย เอามันออกไป!! " เมื่อถูกนังลูกเลี้ยงเหยียบขา ก็รีบร้องหาคนช่วยทันที

"หนิงหนิง... เราต้องไปแล้ว พ่อหลานกำลังมา" วังเหลียนฮวา เดินเข้ามากระซิบหลาน เธอไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่

"ทีหลังอย่ามายุ่งกับฉันอีก" หนิงหนิงโน้มตัวไปกระชากเส้นผม เพื่อให้อีกคนแหงนหน้ามาจ้องตากับเธอ ให้ได้รู้ว่าเธอเตือนแล้ว! ก่อนจะออกแรงผลักจนใบหน้าอีกคนเกือบกระแทกพื้น

หนิงหนิงมองคนที่ค่อย ๆ คลานออกไปโดยไม่มีเสียงตอบโต้แม้แต่น้อย ก่อนจะเบนสายตามามองอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เธอตอบโต้กลับเพื่อป้องกันตัวเอง แต่อาจเป็นการโต้กลับที่รุนแรงพอสมควร เธอค่อนข้างมั่นใจในสัญชาตญาณของตัวเอง สองแม่ลูกนั่นต้องทำร้ายร่างกายเธอที่อยู่บนโลกนี้บ่อยแน่นอน ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่เด็กสาวคนนั้นจะกล้าลงมือกับเธอ ทำเหมือนกับว่าเคยลงมือแบบนั้นเป็นประจำ

"เดี๋ยวป้าไปส่ง" เหลียนฮวาตัดสินใจพูดขึ้น เนื่องจากหลานสาวยืนมองนิ่ง ๆ และท่าทางของหลานสาวในวันนี้ดูแปลกไปมากกว่าเดิมพอสมควร 

หนิงหนิงยังคงยืนนิ่งไม่ขยับ เพราะเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าต้องไปที่ไหน ตื่นมาก็เกิดสงครามกับสองแม่ลูก... และที่สำคัญ ตื่นมาก็มี ผะ.. อะ แฮ่ม... มีสามี โชคดีสุด ๆ ตื่นมายังไม่ถึง 5 นาที มีสามีเป็นของตัวเอง

"หนิงหนิงเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เสร็จแล้วเราจะได้ไปกัน" เมื่อเห็นว่าหลานสาวตัวเปียกก็รีบเร่งช่วยหาเสื้อผ้าให้ใส่ทันที

พอตั้งสติได้ เธอเลยรีบทำทุกอย่างตามที่คนมาใหม่บอก เพราะหากปล่อยให้ตัวเปียกอยู่แบบนี้ได้เป็นไข้ตายแน่นอน 

"หนิงหนิง ไปอยู่ที่นั่นแล้วทำตัวดี ๆ หนักนิดเบาหน่อยก็ต้องอดทน กลับมาอยู่บ้านไม่ได้แล้วนะ ลูกสาวแต่งงานออกไปก็เหมือนน้ำที่สาดออกไป ป้าคงช่วยอะไรมากไม่ได้ เอาเงินนี้เก็บไว้ดี ๆ ล่ะ" เหลียนฮวาส่งเงินให้หลานสาว ถึงมันจะน้อย แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีติดตัวเลย

ถึงหนิงหนิงจะตั้งสติได้บ้างแล้ว แต่ความทรงจำก็ยังไม่มาสักที ตอนนี้ทำอะไรก็ลำบาก ภูตน้อยถิงถิงบอกว่าเธอจะมีครอบครัวที่อบอุ่น!! คนหลอกคนว่าสาหัส เจอถิงถิงหลอกนี่ปางตายเลยทีเดียว

"ขอบคุณค่ะป้า" เมื่อรับรู้ได้ถึงความหวังดีของอีกคน หนิงหนิงก็ไม่คิดที่จะหวงคำขอบคุณ ใครดีกับเธอ เธอก็พร้อมจะดีตอบเช่นกัน

"ไม่เป็นไร ตอนแม่หนิงหนิงยังอยู่ เธอได้ช่วยเหลือป้าไว้บ่อยครั้ง จริง ๆ ป้าต้องช่วยมากกว่านี้ แต่ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าตอนนี้พวกเราลำบากกันมาก อดทนนะหนิงหนิง" 

"บอกได้ไหมคะว่าฉันต้องไปที่ไหน คือ... ฉันจำไม่ได้" หนิงหนิงตัดสินใจถามออกไป เพราะอย่างน้อยให้รู้บ้างว่าตัวเองกำลังจะไปที่ไหน หรือไปทำอะไร

"โธ่ลูกเอ๊ย!! หนิงหนิงต้องไปอยู่บ้านสามีที่ท้ายหมู่บ้าน เดี๋ยวป้าจะเป็นคนไปส่ง"

"สามีฉันคือใครเหรอคะ" 

"จำไม่ได้เลยเหรอ คงเพราะตกใจมาก ไอ้คนบ้านนี้ก็ช่างใจจืดใจดำจริง ๆ สามีของหนิงหนิงคือ มู่ฉิงหมิง

เป็นทหารบาดเจ็บจนต้องปลดประจำการ เพิ่งกลับมาเมื่อวาน พอจะจำได้ไหม" เหลียนฮวาค่อย ๆ บอกลูกสาวของเพื่อนสนิทที่เธอเอ็นดูเหมือนลูกของตัวเอง

"ยังไม่เสร็จอีกเหรอ ทำอะไรชักช้า" เสียงผู้ชายตะโกนดังมาจากประตูทางเข้า ทำให้ทั้งสองคนหันไปมองพร้อม ๆ กัน

หนิงหนิงกวาดสายตามองรอบ ๆ ห้องที่คับแคบ เธอคิดว่าคงไม่มีอะไรให้เก็บนอกจากห่อผ้าเก่า ๆ ที่เธออุ้มอยู่ในตอนนี้ จึงหันไปมองป้าเพื่อขอคำแนะนำว่าควรทำยังไงต่อ

"ไปกันเถอะ ออกไปจากบ้านหลังนี้ อย่างน้อยก็จะไม่โดนกดขี่ข่มเหง" เหลียนฮวาจูงมือหลานสาวเดินไปเปิดประตูทันที

พอเปิดประตูออกไปก็เจอกับผู้ชายสองคน แล้วก็มีสองแม่ลูกที่ยืนตัวสั่นอยู่ทางด้านหลัง หากให้เดาคงฟ้องกันเรียบร้อยแล้ว แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่ได้สนใจ เธอเดินตามป้าที่อาสาจะเป็นคนไปส่ง

"เดี๋ยว!! เอาหนังสือตัดขาดออกไปด้วย เป็นตายยังไงก็ไม่ข้องเกี่ยวกันอีก" 

"ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย ไม่เห็นหนิงหนิงเป็นลูกเลยเหรอ" เหลียนฮวาหันมาพูดใส่หน้าชายคนที่พูดทันที

เรื่องเพิ่งเกิด แต่ยังสามารถทำหนังสือตัดขาดได้รวดเร็วขนาดนี้ ไม่รู้ว่าใช้เงินเดินเรื่องไปมากน้อยเท่าไหร่ และที่สำคัญหนิงหนิงไปลงชื่อตั้งแต่ตอนไหน แต่พอมองเห็นตราประทับเป็นลายนิ้วมือก็ทำให้รับรู้ได้ทันทีว่า คนบ้านนี้คงทำเรื่องตั้งแต่หลานสาวนอนหลับไม่ได้สติอยู่แน่ ๆ 

"คนที่ทำตัวเสื่อมเสีย มีใครบ้างอยากนับเป็นลูก!! " เย่อี้เตอ ตะคอกกลับเสียงดัง

"จำคำพวกนี้ไว้ด้วย" หนิงหนิงเดินไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นทันที พร้อมกับมองรายชื่อคนที่ลงนาม ส่วนของเธอกลับเป็นลายนิ้วมือ!!

หนิงหนิงไม่รู้หรอกว่าสถานการณ์มันเป็นแบบไหน แต่ถ้าบอกมาขนาดนี้ก็จำไว้ด้วยแล้วกัน เธอก็ไม่ได้อยากมีญาติขนาดนั้น แค่ตื่นมามี ผะ.. สามีนี่เกินพอแล้ว...

"ปากดี!! " อี้เตอง้างมือขึ้นทำท่าจะตบ

"หยุด!! ฉันไม่ใช่ลูกคุณ พูดไปก่อนหน้านี้นี่เอง จำไม่ได้เหรอ ก็บอกอยู่ว่าให้จำ!! ตบมาฉันแจ้งความแน่" หนิงหนิงพูดพร้อมกับโบกกระดาษในมือ

"หนิงหนิง... " เหลียนฮวาเดินมากระตุกมือหลานสาวเพื่อให้เดินตาม จะได้ออกไปจากบ้านหลังนี้สักที

หนิงหนิงเลยเดินตามอย่างว่าง่าย จริงอยู่ว่าเธอสามารถสู้สองแม่ลูกนั้นได้ แต่ต้องบอกว่าเธอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี และเหมือนว่าร่างกายนี้จะไม่ค่อยแข็งแรง ดูจากรูปร่างที่ดูผอมเกินไป ขนาดแค่จับยัยเด็กน้อยนั่นทุ่มก็เล่นเอาหมดแรงเสียแล้ว

ตอนที่อยู่โลกเดิมเธอเป็นนักแสดง การที่จะเข้าถึงบทบาทบางครั้งต้องไปเรียนเพิ่ม และเธอถูกส่งไปเรียนเพิ่มหลายอย่างมาก ซึ่งยูโดก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย หากมีปัญหากับผู้หญิง เธอพอที่จะสู้กลับและเอาตัวรอดได้ แต่หากมีปัญหากับผู้ชาย เธอต้องถอยเพื่อตั้งหลักเสียก่อน กฎของการเอาตัวรอดคือรู้จักความสามารถและกำลังของตน ไม่ไหวอย่าฝืน เธอถึงไม่รั้งรอที่จะอยู่ต่อ รีบเดินออกจากบ้านหลังนั้นก่อนที่จะมีปัญหาตามมา...