Home / รักโบราณ / ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก / บทที่ 5 บุรุษสวมหน้ากากกับท่าทางแปลกๆ ของเขา (2) (3/4)

Share

บทที่ 5 บุรุษสวมหน้ากากกับท่าทางแปลกๆ ของเขา (2) (3/4)

last update Last Updated: 2025-03-22 21:00:26

           “พวกท่านรีบใส่อาภรณ์เถิดเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้” นางเอ่ยพลางส่งยิ้มให้กับชายงามทั้งสามที่ช่วยให้งานของนางลุล่วงไปได้

            “...” บุรุษสวมหน้ากากตวัดสายตามองเช่นกัน ทำให้ทั้งสามคนได้แต่ก้มหน้า

            คุณชายผู้นี้หวงแหนฮูหยินยิ่งนัก...

            “พวกท่านจะนั่งดื่มกินก่อนก็ได้นะเจ้าคะ ประเดี๋ยวผู้ดูแลนำบุรุษมาให้ข้าเลือกเพิ่ม พวกท่านค่อยไปก็ได้”

            “นี่เจ้ายังจะเลือกบุรุษมาเพิ่มอีกหรือ”

            “ข้ายังวาดได้ไม่มาก จึงต้องหาคนเพิ่มอีกเจ้าค่ะ”

            “ที่นี่เป็นหอชายงามอยู่นานไม่ดี เจ้าควรรีบกลับจวน” บุรุษสวมหน้ากากบอกพลางรินชา

            “ท่านก็ไม่ควรอยู่ที่นี่เจ้าค่ะ มิเช่นนั้นท่านอาจจะถูกผู้อื่นเอาไปนินทาได้ว่าท่านเป็นบุรุษตัดแขนเสื้อ”

            “หากการที่ข้ามาอยู่ที่นี่ในตอนนี้เป็นบุรุษตัดแขนเสื้อพี่ชายเจ้าคงมิต่างกัน”

            “ท่านกล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร”

            “ห้องที่อยู่ติดกับห้องเจ้า คือห้องที่พี่ชายของเจ้ากำลังดื่มกินกับสหาย”

            ‘พี่ใหญ่ มาเที่ยวหอชายงามจริงๆ หรือ’

            “ท่านโกหก”

            “ไม่เชื่อก็ลองออกไปด้านนอกแล้วไปลอบมองห้องข้างๆ ดู”

            “คิดว่าข้าไม่กล้าหรือ” นางกล่าวก่อนจะเดินออกไปที่ประตูแล้วเปิดออกไป แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าออกจากประตูนางก็รีบปิดมันอย่างรวดเร็ว

            “หรือเจ้าไม่กล้าแล้วคุณหนู...” บุรุษสวมหน้ากากยังกล่าวไม่ทันจบ สตรีตัวน้อยก็พุ่งตัวเข้ามาหาก่อนจะดันเขาให้ถอยห่างจากประตูมากที่สุด มือเรียวปิดปากเอาไว้ไม่ยอมให้เอ่ยวาจา

            ‘พี่ชายข้าอยู่หน้าห้อง’ จางชิงหนี่ว์กล่าวอย่างไร้เสียง

            ‘เชื่อข้าแล้วใช่หรือไม่’

            “ท่านช่วยหาวิธีพาข้ากลับไปส่งที่จวนก่อนที่พี่ชายข้าจะกลับได้หรือไม่” นางพยักหน้าก่อนจะยื่นดวงหน้าหวานเข้าไปใกล้แล้วกระซิบเสียงเบาที่ข้างหูบุรุษสวมหน้ากาก

            ตอนนี้นางไม่สนแล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าพี่ชายนางอยู่ห้องข้างๆ การเอาตัวรอดให้กลับถึงจวนได้ก่อนเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด

            “ได้ เช่นนั้นเรารีบกลับกันเลยหรือไม่”

            “อืม” นางตอบเสียงเบาพลางพยักหน้ารัวๆ แต่ก่อนที่จะผละเพื่อถอยออกห่างร่างเล็กก็ถูกเขาช้อนอุ้มตัวลอยจากพื้น

            “ข้าขอเก็บของก่อนเจ้าค่ะ”

            “ประเดี๋ยวคนของข้าจะเก็บให้” เขาบอกแล้วทำท่าจะกระโดดออกทางหน้าต่าง

            “รอก่อนเจ้าค่ะ ข้าลืมให้ตำลึงกับเขาทั้งสามคน”

            “ก็รีบโยนไปซะ” บุรุษสวมหน้ากากบอกด้วยน้ำเสียงรำคาญ

            ทันทีที่นางโยนถุงเงินหนักอึ้งออกไป บุรุษสวมหน้ากากก็พานางออกมาจากที่นั่นทันทีพร้อมกับน้ำตานางที่ตกใน

            ‘ข้าโยนเงินผิดถุง’ นั่นเป็นเงินเก็บของนางซึ่งมีจำนวนไม่น้อย

            ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อคุณหนูจางก็ถูกพากลับมาส่งถึงจวนโดยเขาเลือกวางนางลงบริเวณสวนที่นางเคยเจอเขาครั้งก่อน

            “ขอบคุณท่านที่มาส่งเจ้าค่ะ” นางบอกด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเศร้าสร้อย สีหน้ายังคงปรากฏความเสียใจ

            “เป็นอันใดไป เหตุใดถึงทำหน้าเช่นนั้น”

            “ข้า...โยนเงินให้ชายงามเหล่านั้นผิดถุงเจ้าค่ะ”

            “ผิดถุงอย่างไร”

            “ข้าโยนเงินเก็บถุงใหญ่ของข้าให้ไป แทนที่จะเป็นถุงนี้เจ้าค่ะ”

            “นึกว่าเรื่องใหญ่อันใด”

            “สำหรับท่านอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่สำหรับข้าเรื่องนี้มันใหญ่มากเจ้าค่ะ” เพราะมันเท่ากับความฝันที่จะทำให้บุรุษตระกูลจางที่รักนางทั้งสามคนอยู่สุขสบายมันยิ่งห่างไกลออกไป

            หรือต่อจากนี้นางควรวาดภาพบุรุษขายให้มากขึ้น

            “เช่นนั้นก็เอาของข้าไป”

            “ไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านจะมอบเงินของท่านให้ข้าได้อย่างไร” ชื่อแซ่ยังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ จะเป็นตัวร้ายหรือไม่ก็ไม่รู้

            “เหตุใดข้าจะมอบเงินให้เจ้าไม่ได้”

            “เอ่อ...ข้าจะกล่าวอย่างไรดี เอาเป็นว่าชื่อแซ่ท่านข้ายังไม่รู้จัก แล้วจู่ๆ ท่านจะมอบเงินให้ข้าเช่นนี้ ข้ามิกล้ารับไว้หรอกเจ้าค่ะ”

            “เรียกข้าตงเฉิน รู้จักชื่อแซ่ข้าแล้ว เจ้าก็ยื่นมือออกมารับเงิน”

            “อย่างไรก็ไม่เหมาะสมเจ้าค่ะ”

            “เช่นนั้นต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะยอมรับเงินข้าไป” เขาเพียงแต่ไม่อยากให้สตรีผู้นี้โศกเศร้า นางเหมาะกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะมากกว่า

            “ให้ข้าได้ทำประโยชน์แก่ท่านดีหรือไม่เจ้าคะ”

            “ทำประโยชน์ อย่างไร”

            “ท่านมีฮูหยินหรือยังเจ้าคะ” คำกล่าวของนางทำให้บุรุษสวมหน้ากากกวาดสายตามองนางตั้งแต่หัวจรดเท้า

            “ไม่”

            “เลิกมองช้าเช่นนั้นเลยนะเจ้าคะ ข้าไม่ได้จะเสนอตัวเป็นฮูหยินให้ท่าน แต่ข้ามีสหายเป็นคุณหนูงดงามถึงสองนาง หากท่านสนใจข้าก็ไม่รังเกียจที่เป็นผู้เฒ่าจันทราช่วยผูกด้ายแดงให้”

         

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Related chapters

  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 5 บุรุษสวมหน้ากากกับท่าทางแปลกๆ ของเขา (2) (4/4)

    “เลิกมองช้าเช่นนั้นเลยนะเจ้าคะ ข้าไม่ได้จะเสนอตัวเป็นฮูหยินให้ท่าน แต่ข้ามีสหายเป็นคุณหนูงดงามถึงสองนาง หากท่านสนใจข้าก็ไม่รังเกียจที่เป็นผู้เฒ่าจันทราช่วยผูกด้ายแดงให้” “...” “เงียบเช่นนี้ไม่สนใจสหายของข้าสินะเจ้าคะ” “อืม” “เช่นนั้นเป็นใครดีล่ะ อืม...คุณหนูสวี่ลู่ฟาง สาวงามอันดับหนึ่งก็ไม่ได้ เพราะนางเป็นคนรักของชินอ๋องซื่อจื่ออยู่” กล่าวอ้อมไปอ้อมมาตั้งนาน ได้เวลาเข้าเรื่องเสียที นัยน์ตาดำที่มองลอดผ่านหน้ากากหนังฉายแววกรุ่นโกรธ ทำให้นางยิ่งมั่นใจว่าบุรุษผู้นี้อาจจะเป็นตัวร้ายผู้นั้น แ

    Last Updated : 2025-03-22
  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 6 ตัวซวยที่ไม่อยากเข้าใกล้ (1/4)

    6ตัวซวยที่ไม่อยากเข้าใกล้ บนโต๊ะอาหารบุรุษตระกูลจางสามคนต่างคีบอาหารใส่ชามให้นางอย่างเอาใจจนชามข้าวนางพูนใกล้ล้น “ท่านปู่ ท่านลุงและพี่ใหญ่เจ้าขา พวกท่านกินบ้างเถิดเจ้าค่ะ อย่าเอาแต่คีบให้ข้าเลย” “เจ้าตัวเล็กยิ่งนัก ต้องกินให้มากหน่อย” อดีตราชครูของฮ่องเต้และชินอ๋องกล่าว “นั่นสิ เดือนหน้าก็จะปักปิ่นแล้ว ตัวยังเล็กกว่าคุณหนูวัยเดียวกันมากนัก เจ้าต้องกินให้มากๆ หน่อยนะหนี่ว์เอ๋อร์” ท่านลุงที่เป็นราชครูให้กับองค์รัชทายาทและชินอ๋องซื่อจื่อกล่าว “พูดถึงปักปิ่น เจ้าตอบรับเทียบเชิญงานปักปิ่นของคุณหนูเจิ้งแล้วใช่หรือไม่” “เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ พี่ใหญ่จะไปกับข้าด้วยหรือไม่” “ชิงเทียนต้องไปอยู่แล้ว จะทิ้งเจ้าให้ไปร่วมงานจวนอื่นลำพังได้อย่างไร” เป็นท่านปู่จางจื้อกล่าวตอบ “ท่านปู่ ท่านลุงเจ้าขา ข้ามีเรื่องสงสัยอยากสอบถามพวกท่านสักนิด” “ถามแต่ท่านปู่กับท่านลุงแล้วพี่ล่ะ หรือเจ้าคิดว่าพี่มีความรู้ไม่มากพอ” จางชิงเทียนแสร้งเล่นบทโศกแย่งชิงความรักจากน้องสาว “มีสิเจ้าคะ แต่พี่ใหญ่มีง

    Last Updated : 2025-03-23
  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 6 ตัวซวยที่ไม่อยากเข้าใกล้ (2/4)

    “อืม พอได้ยินที่เจ้าเอ่ยในงานจิบชาชมดอกไม้ ข้าก็คิดได้ทันที เหตุใดข้าต้องพยายามมากมายถึงเพียงนั้นเพื่อบุรุษที่ไม่คิดจะไยดีความรู้สึกข้า” “เจ้าคิดได้ข้าก็ดีใจ กล่าวตามตรงข้าก็ได้ยินเรื่องที่องค์รัชทายาทพึงใจคุณหนูสวี่จนทำให้สตรีนางนั้นทะเลาะกับชินอ๋องซื่อจื่อ” “เรื่องที่บุรุษผู้นั้นไปกินข้าวและไปส่งสวี่ลู่ฟางถึงจวนเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องที่ชินอ๋องซื่อจื่อเป็นคนรักของนาง ข้าก็ได้ยินผู้คนภายนอกเล่าลือ แต่ทว่าในวังหลวงกลับเงียบไม่มีท่าทีต่อเรื่องนี้ ราวกับว่ามันเป็นเพียงการปล่อยข่าวของใครคนหนึ่ง” ‘ข้าลืมไปได้อย่างไรว่าสหายผู้นี้เป็นถึงบุตรสาวของสหายสนิทของฮองเฮา’ ซึ่งได้รับความรักและความเอ็นดูอย่างล้นเหลือจึงทำให้สามารถเข้าออกวังได้อย่างตามใจตั้งแต่เด็ก แต่แล้

    Last Updated : 2025-03-23
  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 6 ตัวซวยที่ไม่อยากเข้าใกล้ (3/4)

    “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะระวังให้ดี” หากบุรุษผู้นั้นเล่นตุกติกนางก็ไม่คิดไว้ไมตรีอีก อย่าได้คิดเอานางไปเป็นเครื่องมือเพื่อค้ำจุนบัลลังก์ บทสนทนาในวันนั้นก็จบเพียงเท่านี้ แต่นางไม่คิดเลยว่าบุรุษที่สหายบอกว่าไม่ได้เชิญกลับมานั่งโดดเด่นอยู่ในงานปักปิ่นทั้งยังพาตัวซวยอย่างชินอ๋องซื่อจื่อมาด้วย พี่ใหญ่ก็มาไม่ได้โดนฮ่องเต้เรียกตัวเข้าวังด่วน เพราะคิดว่าไม่น่าจะมีเรื่องอันตรายใดในจวนสหายนางจึงยืนยันที่จะมาคนเดียว ส่วนหวังเยว่ฉิง ก็ล้มป่วยกะทันหันจึงไม่สามารถมาร่วมงานได้ ในคราแรกนางจึงต้องนั่งเพียงลำพัง แต่โชคดีที่เปี่ยวเม่ย[1]ของสหายเข้ากับผู้อื่นง่ายนางจึงมีเพื่อนไม่เคว้งคว้างเท่าใดนัก “ขออภัยที่เปิ่นหวางมาร่วมงานโดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า” ‘ไม่ได้แจ้งหรือเขาไม่ได้อยากเชิญกันแน่

    Last Updated : 2025-03-23
  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 6 ตัวซวยที่ไม่อยากเข้าใกล้ (4/4)

    “หึ” โกหกทั้งเพ นางเกลียดเขาเพียงเพราะเขาเป็นชินอ๋องซื่อจื่อ “พระองค์จะเชื่อที่หม่อมฉันกล่าวหรือไม่ก็แล้วแต่ หม่อมฉันขอตัวเพคะ” นางจะลุกหนี แต่มือใหญ่ของเขาคว้าข้อมือของนางเอาไว้ก่อนจะดึงรั้ง “เจ้ายังไปไม่ได้” “ชินอ๋องซื่อจื่อ พระองค์จะเอาแต่ใจเช่นนี้ไม่ได้ พระองค์ไม่มีสิทธิ์มาห้ามหม่อมฉัน” ตัวซวยผู้นี้เหตุใดถึงได้หน้าหนาหน้าทน นางแสดงตัวว่าไม่อยากอยู่ใกล้มากถึงเพียงนี้ ก็ยังดื้อรั้น “หึ” กล่าวถึงสิทธิ์หรือ หากตอนนั้นนางไม่เอ่ยปฏิเสธคำของฮ่องเต้และบิดาเขาด้วยท่าทางไร้เดียงสา วันนี้เขาและนางก็คงได้กลายเป็นคู่หมั้น “ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ” ยิ่งนางพยายามแกะมือบุรุษผู้นี้เพียงใด มือน

    Last Updated : 2025-03-23
  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 7 อดีตที่ค้างคาของชินอ๋องซื่อจื่อ (1/4)

    7อดีตที่ค้างคาของชินอ๋องซื่อจื่อ ย้อนกลับไปเมื่อเก้าปีก่อนตอนนั้นเขาอายุเพียงสิบสองปี ส่วนนางเป็นเจ้าก้อนแป้งอายุห้าขวบปี เขาซึ่งเป็นศิษย์ของท่านราชครูจางเหว่ยสามารถเข้าออกจวนจางได้ราวกับจวนของตนเอง ส่วนหนึ่งก็เพราะชินอ๋องและท่านราชครูจางเป็นสหายกัน จึงย้ายออกจากวังแล้วมาปลูกเรือนอยู่ข้างๆ จวนจาง “พี่ชายท่านเป็นใครหรือเจ้าคะ” “ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับข้า” “รูปก็งามแต่เหตุใดปากถึงได้กล่าววาจาไม่น่าฟัง” สตรีตัวน้อยกล่าวพลางเอานิ้วชี้แตะคางตน ดวงตาที่จับจ้องเขาเต็มไปด้วยความสงสัย ท่าทางน่ารักน่

    Last Updated : 2025-03-24
  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 7 อดีตที่ค้างคาของชินอ๋องซื่อจื่อ (2/4)

    เนิ่นนานนับเค่อที่เด็กชายแปลกหน้าที่นางไม่รู้จักชื่อนั่งร้องไห้ จนนางเริ่มกลัวเขาจะปวดหัว จึงลุกยืนขึ้นแล้วเข้าไปรั้งศีรษะเขามาพิงตัวนางไว้ก่อนจะโอบกอด “ท่านแม่ของท่าน แท้จริงนางไม่ได้อยากจะทิ้งท่านไปเช่นนี้หรอก แต่เพราะนางเห็นท่านเติบใหญ่เป็นคนที่ดีและน่าภูมิใจ นางจึงหมดห่วง” “ฮือ...” “แม้ว่าตอนนี้นางจะไม่ได้โอบกอดท่านแล้ว แต่นางยังคงอยู่ตรงนี้” เด็กหญิงตัวน้อยชี้ไปที่อกของเขา “ภาพความทรงจำที่ดีงามระหว่างท่านและนางจะไม่มีใครมาลบล้างไปได้ ข้าเชื่อว่านางยังคงมองดูท่านจากที่ตรงโน้น แม้ท่านจะเสียใจแต่ข้าว่านางคงอยากเห็นท่านเติบโตเป็นบุรุษที่องอาจและเก่งกาจ” “ปล่อยข้า

    Last Updated : 2025-03-24
  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 7 อดีตที่ค้างคาของชินอ๋องซื่อจื่อ (3/4)

    เรื่องราวเกี่ยวกับนางจึงค่อยๆ เลือนหายไปจากความทรงจำของเขาจนกระทั่งได้เจอกันอีกครั้งในวันนั้น... ด้านองค์รัชทายาทที่สวมรอยเดินตามสาวใช้คนสนิทของคุณหนูเจิ้งแทน กว่าเสี่ยวยาจะรู้ตัวก็พาบุรุษที่คุณหนูไม่อยากพบเจอมาหาถึงหน้าเรือนนอน “องค์...” สาวใช้ยังกล่าวไม่ทันจบก็ถูกปิดปากด้วยมือของบุรุษผู้หนึ่งก่อนที่ผู้สูงศักดิ์จะพยักหน้าส่งสัญญาณให้คนของตนพาตัวออกไป ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูจากผู้ที่ยืนอยู่หน้าห้อง ทำให้เจิ้งเข่อชิงรีบสาวเท้าก้าวมาที่ประตูก่อนจะเปิดออกด้วยสีหน้ายินดี รอยยิ้มของนางค้างแข็งไปชั่วขณะเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่หน้าห้องหาใช่สตรีที่ตนรอคอย ดวงหน้าหวานแปรเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงไร้รอยยิ้ม

    Last Updated : 2025-03-24

Latest chapter

  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 12 ปิ่นไม้ดอกหมู่ตาน (5/5)

    แต่เอาเถิดเห็นแก่เป็นว่าที่พี่ชายพระชายาของตน เขาจึงออกแรงจัดการให้ตามที่อีกฝ่ายต้องการทั้งยังได้ระบายโทสะเจ้าสหายตัวดีที่มักจะเสนอหน้าเข้าใกล้สตรีของเขา ใบหน้าของคุณหนูเจิ้งบึ้งตึงเมื่อถูกบีบบังคับให้กลับจวนพร้อมกับบุรุษไร้ยางอาย ทั้งที่งานเลี้ยงปักปิ่นของสหายยังไม่ทันเสร็จสิ้น “นี่ท่านเลิกยุ่งกับข้าได้หรือไม่” นางเอ่ยขึ้นในขณะที่อยู่บนรถม้าด้วยกันตามลำพัง “ไม่ได้” “เพราะเหตุใด” ที่ผ่านมาแทบไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับนาง พอนางคิดจะปล่อยมือ บุรุษผู้นี้กลับพยายามรั้งและเปลี่ยนสถานะ “หากข้าจะกล่าว

  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 12 ปิ่นไม้ดอกหมู่ตาน (4/5)

    “ข้าเพียงกล่าวกับนางไม่กี่คำ เจ้าไม่เห็นจะต้องทุบไหน้ำส้มเลย” คุณชายหลิวโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เพื่อกระซิบพูดคุยกับสหาย “ไสหัวเจ้าไปให้ไกลจากสตรีของข้า” “ข้าเป็นสหายของเจ้า ทักทายว่าที่ชายาของเจ้าสองสามประโยคทำเป็นหวงไปได้” สหายน่าตายของเขากล่าวก่อนจะถอยห่างแล้วหันไปส่งยิ้มให้นาง “เชิญคุณชายหลิวตามสบายนะเจ้าคะ หากขาดตกบกพร่องอันใดสามารถแจ้งข้าหรือพี่ใหญ่ได้เจ้าค่ะ ข้าต้องขอตัวก่อน” เมื่อเห็นสายตาของจางชิงเทียนที่มองมาทางนี้อยู่บ่อยครั้ง นางจึงคิดจะแยกตัวออกมาทันทีที่ได้โอกาส คล้อยหลังนางได้ไม่นาน บุรุษตระกูลจางก็เดินเข้ามาทักทายหลิวเฟิงเหมียนด้วยท่าทางเป็นกันเองแตกต่างจากตอนสนทนากับชินอ๋องซื่อจื่อลิบลับ&

  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 12 ปิ่นไม้ดอกหมู่ตาน (3/5)

    “จิบชาเสียหน่อยสิ” เสียงทุ้มของบุรุษผู้หนึ่งกล่าวขึ้นพลางทรุดตัวนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างตัวนาง “ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางรับชาจอกนั้นมาโดยไม่ทันสังเกตว่าเป็นผู้ใดยื่นให้ “เสียใจมากหรือไม่ที่คุณหนูเจิ้งจะหมั้นหมายกับองค์รัชทายาท” “ก็เสียใจอยู่บ้าง อ๊ะ! ชินอ๋องซื่อจื่อ” จางชิงหนี่ว์ที่กำลังจะเอ่ยตอบอีกฝ่ายรีบรั้งสติของตนกลับมา “เจ้ามีใจให้คุณหนูเจิ้งหรืออย่างไรเหตุใดถึงต้องเสียใจเช่นนั้น” แม้น้ำเสียงที่เขากล่าวออกมาจะอ่อนโยนแฝงความเอ็นดู แต่แท้จริงแล้วเพียงแค่คิดว่านางกับสตรีผู้นั้นเป็นหมัวจิ้งมีใจให้กัน ในอกเขาก็รู้สึกเหมือนกำลังถูกไฟโทสะสุมอยู่ “สหายจะต้องแต่งงานไปกับบุรุษที่อีกไม่

  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 12 ปิ่นไม้ดอกหมู่ตาน (2/5)

    สายตาที่จ้องมองนางเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ก่อนที่นางจะดึงสายตาตนกลับมาอย่างยอมแพ้ ทำอย่างไรได้นางใจไม่แข็งพอที่เล่นสบตากับบุรุษรูปงาม “ในเมื่อสหายเจ้ามาครบเช่นนี้ ข้าว่าถึงเวลาแล้วที่เราควรบอกกล่าวข่าวดีแก่พวกนาง” “ข่าวดี ข่าวอันใดหรือเข่อชิง” หวังเยว่ฉิงเอ่ยถามสหาย “ข้าไม่รู้ องค์รัชทายาทนี่พระองค์กล่าวอันใดออกมา หม่อมฉันไม่เล่นด้วยนะเพคะ” อย่าได้คิดกล่าวเรื่องไม่ดีต่อหน้าชิงหนี่ว์เด็ดขาด “เรื่องงานหมั้นที่จะเกิดในอีกเจ็ดวันข้างหน้าข้าจะเอามาล้อเล่นได้อย่างไร” “งานหมั้นหรือเจ้าคะ” สีหน้าของคุณหนูเจิ้งบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตกใจกับเรื่องนี้ไม่น้อย

  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 12 ปิ่นไม้ดอกหมู่ตาน (1/5)

    12ปิ่นไม้ดอกหมู่ตาน งานปักปิ่นของนางถูกจัดขึ้นที่จวนราชครูจางของท่านปู่และท่านลุงตามความต้องการของทั้งสอง แม้ตั้งใจเอาไว้ว่าจะจัดงานเล็กๆ เฉพาะญาติและสหายสนิทดั่งเช่นจวนเจิ้ง แต่พอถึงวันจริงกลับมีผู้คนมากมายที่หวังจะประจบเอาใจจวนราชครูที่บรรดาขุนนางรู้ดีว่าคนตระกูลนี้มีความสำคัญในพระทัยของฮ่องเต้ จึงไม่มีใครกล้ามองข้ามแม้จะไม่ได้รับเทียบเชิญแต่ทว่าหลายคนก็ยังยินดีมาร่วมงานไม่เว้นแม้แต่ชินอ๋องซื่อจื่อ และองค์รัชทายาทที่ติดสอยห้อยตามมากับสหายของนาง พิธีปักปิ่นผ่านไปอย่างเรียบร้อย ปิ่นหลายอันถูกปักอยู่บนผมนางซึ่งนางเข้าใจว่า บุรุษตระกูลจางที่รักและเอ็นดูนางทั้งสามคงตระเตรียมเอาไว้ให้นางคนละชิ้น หลังจากเสร็จสิ้นพิธีการแล้ว คุณหนูจางจึงไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ชุดใหม่พร้อมกับเลือกปิ่นปักผมขึ้นมาอันหนึ่งเ

  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 11 จุดจบของข่าวลือที่น่ารังเกียจ (4/4)

    “ดูเหมือนจะมีคนเป็นเดือดเป็นร้อนเพราะข่าวลือเช่นเดียวกับข้า” “ที่ผ่านมาข้าไม่สนใจเพราะข้าไม่ไยดีคู่หมายของตน แต่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นแล้ว ข้าจึงอยากจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยนางจะได้ไม่เข้าใจข้าผิดอีก” “องค์รัชทายาทเช่นท่านก็มีวันที่เป็นเช่นนี้” “อื้อๆ อื้อๆ” เมื่อได้ยินว่าชายตรงหน้าคือบุรุษสูงศักดิ์ในข่าวลือที่ตนกล่าวถึงหลายครั้ง หญิงวัยกลางคนจึงดิ้นรนเพื่อคาดหวังให้อีกฝ่ายมีใจเมตตาช่วยเหลือ แต่ก็ไม่อาจเอื้อนเอ่ยหรือขยับตัวได้เพราะถูกตรึงให้อยู่นิ่งด้วยฝีมือของบุรุษชุดดำ “ครานี้คงไม่ใช่มีแต่ข้าที่เดือดร้อนเรื่องข่าวลือกระมัง มิเช่นนั้นข้าจะมาเจอชินอ๋องซื่อจื่ออย่างเจ้าที่นี่หรือ”&

  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 11 จุดจบของข่าวลือที่น่ารังเกียจ (3/4)

    “ในเมื่อท่านมองสตรีทะลุปรุโปร่งเช่นนี้ ข้าก็คงไม่มีอันใดจะกล่าว แต่หากอยากให้ข้าเป็นผู้เฒ่าจันทราช่วยสานวาสนาผูกด้ายแดงให้ท่านกับคุณหนูสวี่ ให้รีบบอก ข้ายินดีที่จะให้การช่วยเหลือท่านเต็มที่” “ดูเหมือนเจ้าสนับสนุนคุณหนูสวี่ให้ข้ามากจนเกินงาม เจ้าได้ค่าจ้างจากนางหรือ” “ไม่เจ้าค่ะ ข้าแค่เห็นว่านางเป็นสตรีอันดับหนึ่งเอ่อ...เป็นที่หมายปองของบุรุษทั่วทั้งเมืองหลวง ข้าจึงอยากให้ท่านได้สตรีที่ดีงามเช่นนั้นมาเป็นฮูหยิน” “เจ้าเอาแต่สนับสนุนข้า แล้วเรื่องเจ้ากับชินอ๋องเล่า อยากให้ข้าช่วยผูกด้ายแดงให้หรือไม่” “ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้พึงใจบุรุษผู้นั้น” “เพราะเหตุใด ข้าได้ยินมาว่าชินอ๋อง

  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 11 จุดจบของข่าวลือที่น่ารังเกียจ (2/4)

    สาเหตุที่จางชิงเทียนยังไม่ยอมรับการจับคู่ของฮ่องเต้ก็เพราะน้องสาว เขาเป็นห่วงกลัวว่าฮูหยินของตนจะมารังแกน้องสาว “เอาล่ะ ประเดี๋ยวพี่ต้องเข้าวังแล้ว ใกล้ปักปิ่นแล้วช่วงนี้เจ้าก็หยุดออกไปเที่ยวเล่นนอกจวนก่อน” “เจ้าค่ะ” เรื่องจัดงานประชันบุรุษรูปงามเอาไว้ค่อยทำเมื่อผ่านพ้นงานปักปิ่นไปก่อนก็แล้วกัน “พี่ไปล่ะ” “เจ้าค่ะ” จางชิงหนี่ว์ลุกขึ้นเพื่อเดินไปส่งพี่ชายที่หน้าประตูจวน เมื่อพี่ชายเข้าวังไปแล้วคุณหนูจางก็หงอยเหงาในทันที นางเลือกไปนั่งเล่นที่ลำธารในสวน ซึ่งสร้างเลียนแบบขึ้นมาตามความชอบของนาง “คนที่ชอ

  • ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก   บทที่ 11 จุดจบของข่าวลือที่น่ารังเกียจ (1/4)

    11จุดจบของข่าวลือที่น่ารังเกียจ ราวกับถูกฟ้าผ่าตั้งแต่เช้าเมื่อรับมื้อเช้ากับพี่ใหญ่เสร็จแล้วนางก็ถูกเรียกให้ไปสนทนาที่ห้องโถง ใบหน้าคมเข้มของพี่ชายฉายแววเคร่งเครียดจนนางไม่กล้าสบตา “เมื่อวานชินอ๋องซื่อจื่อมาส่งเจ้าที่จวนใช่หรือไม่” “คือ...” นางมองซ้ายทีขวาทีอย่างร้อนรน “อย่าได้คิดโกหกพี่ ตอบมาตามความจริง” เบื่อคนรู้ทัน “จริงเจ้าค่ะ แต่มันมีเหตุนะเจ้าคะ” “เหตุอันใด จงกล่าวมา” “คือหลังจากข้าไปเยี่ยมเยว่ฉ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status