บทที่ 1 เกือบไปแล้ว (3/4)

          แม้ในจวนของอดีตแม่ทัพประจิมที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นจวนท่านราชเลขาฯ แล้วจะไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินทองเพราะยังมีท่านราชครูจางคอยเกื้อหนุน แต่คุณหนูของเขาก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวาดภาพบุรุษขายเพื่อหาเงิน

           

            เนิ่นนานเท่าใดไม่รู้ที่จางชิงหนี่ว์วาดภาพสลับกับลอบมองบุรุษในลานฝึกวรยุทธ์ผ่านพุ่มไม้

            แปะ แปะ แรงสะกิดของใครบางคนดึงความสนใจของนาง แต่เพราะคิดว่าคนที่สะกิดคือผู้คุ้มกันของตน นางจึงตอบกลับไปสั้นๆ โดยไม่ได้หันไปมอง

            “หากรูปนี้เสร็จข้าก็จะกลับแล้ว”

            แปะ แปะ คนที่อยู่ด้านหลังก็ยังใช้ปลายนิ้วแตะลงบนไหล่นาง

            “จื่อเป่า อย่าเร่งได้หรือไม่ ประเดี๋ยววาดเสร็จช้าเจ้าก็จะมาโทษข้าอีก” คุณหนูจางตอบในขณะที่มือกำลังลงสีภาพวาด

            แปะ แปะ แรงที่ตบลงบนไหล่นางหนักขึ้นก่อนที่นางจะทนไม่ไหวแล้วหันไปเพื่อจะต่อว่า

            “อย่าเร่งข้า...เอ่อ...” จางชิงหนี่ว์ชะงักในทันทีเมื่อเห็นว่าแท้จริงผู้ที่สะกิดเรียกนางอยู่หลายครั้งไม่ใช่ผู้คุ้มกันของตน แต่เป็นบุรุษผู้หนึ่งที่สวมหน้ากากหนังปิดบังใบหน้าตั้งแต่จมูกขึ้นไปทำให้นางเห็นเพียงริมฝีปากกับรูจมูกเพียงเท่านั้นที่ไม่ถูกปกปิดดวงตาที่จ้องมองนางผ่านหน้ากากหนังทำนางรู้สึกใจคอไม่ดี

            “กำลังทำอันใดอยู่หรือแม่นาง”

            “ขะ ข้า...กำลังฝึกวาดภาพเจ้าค่ะ” หลักฐานพร้อมเช่นนี้นางจะบอกว่ามานั่งเล่นก็คงจะมิได้

            “หืม...วาดภาพ วาดภาพอันใดหรือ” เขาหรี่ตามองอย่างจับผิด

            “วาดภาพคุณชายที่ข้าชื่นชอบเจ้าค่ะ”

            “คุณชายที่เจ้าชื่นชอบคือใครหรือ”

            “คุณชาย...คุณชายหลิวเจ้าค่ะ” เพราะคิดชื่อใครไม่ออกนางที่เพิ่งได้ยินจื่อรั่วกล่าวเรื่องงานจิบชาชมดอกไม้ที่จวนหลิวเมื่อสองวันก่อน จึงฉวยโอกาสยืมชื่อแซ่คนผู้นั้นมาใช้แม้จะไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ในลานฝึกยุทธ์แห่งนี้หรือไม่ก็ตาม

            จำได้ว่างานจิบชาชมดอกไม้ ฮูหยินเอกจวนหลิวก็จัดขึ้นเพื่อหาสตรีมาแต่งกับบุตรชาย

            “คุณชายหลิว...หลิวเฟิงเหมียนน่ะหรือ”

            “ใช่เจ้าค่ะ” จะชื่ออันใดก็ช่างตอบรับไปก่อนก็แล้วกัน

            “เจ้าชื่นชอบเขา?”

            “เจ้าค่ะ คุณชายหลิวทั้งรูปงามและเก่งกาจ”

            “อืม...เจ้าเป็นคุณหนูจวนใด”

            “ข้าเป็นคุณหนูจวนเจินเจ้าค่ะ” ต้องขอบคุณจื่อรั่วอีกครั้งที่มักจะเอาเรื่องราวที่ชาวบ้านเล่าลือมาพูดให้นางฟังอยู่บ่อยครั้ง

            ล่าสุดเห็นจะเป็นเรื่องของคุณหนูเจิน ที่พึงใจบุรุษ ตามเฝ้าตามดูจนโดนบุรุษตวาดด่าทอกลางตลาด

            “ที่แท้เป็นคุณหนูเจินนี่เอง เห็นแก่ท่านที่ชื่นชอบคุณชายหลิว ให้ข้าเชิญเขามาพบท่านดีหรือไม่”

            “ไม่! ไม่ต้องเจ้าค่ะ ข้าไม่อยากรบกวนเขา เพียงแค่ได้ลอบมองเช่นนี้ข้าก็ดีใจแล้วเจ้าค่ะ” ชิงหนี่ว์กล่าวพลางก้มหน้าลงเล็กน้อยราวกับเจียมเนื้อเจียมตัวพลางก่นด่าผู้ติดตามของตนที่หายหัวไปไหน เหตุใดถึงปล่อยให้นางตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายเช่นนี้

            “คุณหนูถ่อมตัวเกินไปแล้ว แต่หากท่านอยากให้ข้าช่วยสร้างวาสนา ข้าสามารถช่วยท่านได้”

            “ช่วยหรือเจ้าคะ ท่านจะช่วยข้าอย่างไร”

            “หลิวเฟิง...อุ๊บ” ชายสวมหน้ากากยังกล่าวไม่ทันจบนางเอากระดาษที่ขยำเป็นก้อนซึ่งนางโยนทิ้งอยู่ข้างๆ มายัดใส่ปากบุรุษสวมหน้ากาก

            ‘ตายห่าแล้ว นี่ข้าทำอันใดลงไป เขาจะคว้ากระบี่มาฟันคอข้าหรือไม่’ มือมันเร็วกว่าความคิด นางจึงห้ามไม่ทันรู้ตัวอีกทีกระดาษก็อยู่ในปากเขาแล้ว

            “นี่เจ้ากล้าเอาของมายัดปากข้า” ดวงตาที่จ้องมองนางวาวโรจน์ด้วยโทสะ

            “ข้าขอโทษเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” แม่นางน้อยรีบคุกเข่าลงกับพื้นด้วยสีหน้าซีดเซียว

            “ไม่ได้ตั้งใจ?”

            “เจ้าค่ะข้าไม่ได้ตั้งใจ ได้โปรดให้อภัยข้าเถิดเจ้าค่ะ” นางไม่สนใจหรอกว่าบุรุษผู้นี้เป็นใคร เพราะสิ่งที่นางสนใจตอนนี้คือรังสีฆ่าฟันที่แผ่ออกมาจากตัวบุรุษผู้นี้

            ‘ข้ายังไม่อยากตาย’ นางดิ้นรนออกจากบทบาทโง่เง่านั่นตั้งหลายปี แล้วจะต้องมาตายง่ายๆ เพราะเผลอไปล่วงเกินใครก็ไม่รู้แค่นี้จริงๆ หรือ

            “งิ้วที่เจ้าเล่นมันไม่แนบเนียนเอาเสียเลยคุณหนูเจิน เจ้าบอกข้ามาตามตรงว่าเจ้าเข้ามาในเขตหวงห้ามนี่เพราะเหตุใด หรือมีใครส่งเจ้ามา” กล่าวจบกระบี่ที่เขาถืออยู่ก็ถูกถอดออกจากฝักแล้วพาดลงบนไหล่นาง จางชิงหนี่ว์ก้มมองกระบี่ที่พาดตรงคอด้วยแววตาหวาดกลัว

            ‘ดิ้นรนมาตั้งมากมาย ข้าจะต้องตายแล้วหรือ’ ดวงตาเมล็ดซิ่งเริ่มมีหยาดน้ำใสคลอก่อนจะไหลหยดออกมา

            “ฮึก...ข้าเพียงแค่มาวาดรูปบุรุษจริงๆ เจ้าค่ะ ไม่ได้มีใครส่งข้ามาทั้งนั้น” ท่าทางกลั้นสะอื้นแต่น้ำตาไหลรินเป็นท่าทางของสตรีที่ปกปิดใบหน้าครึ่งล่างเอาไว้ไม่ได้ทำให้เขาใจอ่อนลงเลยแม้แต่น้อย

            “โกหก ตอบข้ามาตามตรงใครส่งเจ้ามาแล้วข้าจะไว้ชีวิต” ดวงตาคมปราบฉายแววอำมหิต หากขยับกระบี่เพียงเล็กน้อยสตรีตรงหน้าก็จะถูกปลิดชีพทันที

            “ฮึก...ไม่มีใครส่งข้ามาจริงๆ เจ้าค่ะ ท่านอย่าฆ่าข้าเลยนะเจ้าคะ”

            “ในเมื่อเจ้าไม่พูดความจริง อย่าได้กล่าวโทษข้าเลย...” บุรุษสวมหน้ากากยังกล่าวไม่ทันจบ แม่นางน้อยที่นั่งอยู่ตรงหน้าก็ปัดกระบี่ให้ออกห่างจากตัวก่อนจะโผเข้ามากอดเข่าเขา

            “นี่เจ้า!” เขาก้มลงมองสตรีใจกล้าที่เข้ามาประชิดตัวด้วยความตกใจ

            “ท่านอย่าฆ่าข้าเลยนะเจ้าคะ ข้าขอร้อง บิดามารดาข้าก็ตายหมดสิ้น หากข้าตายไปอีกคนพี่ชายข้าจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร”

            “ปล่อยข้า” บุรุษสวมหน้ากากกล่าวแล้วพยายามดึงขาออกจากการเกาะกุม มือใหญ่สองข้างดึงรั้งตัวสตรีแปลกหน้าให้ออกห่าง