บทที่ 1 เกือบไปแล้ว (2/4)

เขาไม่มีทางยกน้องสาวให้บุรุษน่าตายผู้นั้นหรอก...

            “พี่ชายเห็นข้าเป็นสตรีเช่นไรเจ้าคะ ข้าไม่ได้ถูกล่อลวงง่ายดายเช่นนั้น ให้ข้าไปร่วมงานที่จวนหลิวเถิดนะเจ้าคะ” หากนางไปล่อลวงบุรุษอื่นเข้าจวนน่ะก็ไม่แน่

            “เจ้าอยากไปจริงๆ หรือ”

            “ข้าอยากไปจริงๆ เจ้าค่ะ” นางอยากเห็นฉากที่พระเอกนางเอกเจอกันครั้งแรก

            อยากเห็นภาพที่บรรยายว่า ‘เพียงได้พบหน้าสบตาทุกอย่างรอบตัวก็ราวกับหยุดหมุน’

            “เช่นนั้นก็ได้ เจ้าต้องอยู่ข้างๆ ไม่ห่างจากพี่เข้าใจหรือไม่” จุดประสงค์ของงานชมดอกไม้คือต้องการให้บุรุษสตรีได้พบเจอพูดคุยกันหวังสานสัมพันธ์ ซึ่งน้องเล็กยังไม่ถึงเวลาที่ต้องทำเช่นนั้น

            “เจ้าค่ะ พี่ใหญ่ของข้าน่ารักที่สุด” นางยิ้มดีใจก่อนจะโผเข้าไปกอดพี่ชาย ซึ่งคนเป็นพี่ก็ได้แต่ลูบหัวอย่างอ่อนโยน

            ปีหน้านางก็คงโผกอดเขาเช่นนี้มิได้แล้ว เพราะคำว่า ‘เหมาะสม’ ในสายตาผู้อื่นเพียงคำเดียว

            แม้จะเป็นพี่น้องที่รักใคร่กัน แต่หากเติบโตถึงวัยออกเรือนก็จะสนิทสนมกันดังเช่นแต่ก่อนไม่ได้ เรื่องนี้ทำให้คุณชายใหญ่จางไม่ชอบใจอยู่มาก

            “วันนี้เจ้าอยากออกไปซื้อชุดกับเครื่องประดับใหม่หรือไม่ พี่จะได้เตรียมผู้คุ้มกันเอาไว้ให้” ผู้คุ้มกันที่ว่านี้ส่วนใหญ่ก็เป็นอดีตทหารของบิดาซึ่งยังคงจงรักภักดีต่อแม่ทัพประจิมที่แม้จะสิ้นชีพไปแล้ว คนเหล่านั้นยังคงขอมาดูแลทายาทของแม่ทัพที่พวกเขาภักดี

            “ชุดกับเครื่องประดับข้ามีมากแล้ว” จะแต่งตัวสวยงามไปเพื่ออันใด วันนี้มันเป็นวันที่พระเอกและนางเอกจะโดดเด่น

            “ยามไปร่วมงานเลี้ยง สตรีมิใช่ว่าต้องซื้ออาภรณ์ชุดใหม่หรือเครื่องประดับชิ้นใหม่หรือ”

            “สำหรับสตรีอื่นอาจจะเป็นเช่นนั้น แต่สำหรับข้า ข้าไม่ถือสาเจ้าค่ะที่จะใส่อาภรณ์ชุดเก่าไปร่วมงาน” เพียงแค่ไปจิบชากินขนมในงานไม่กี่คำเหตุใดต้องสิ้นเปลืองเช่นนั้น

            “ชิงหนี่ว์ จวนเราไม่ได้ยากจนถึงเพียงนั้น หากเจ้าอยากซื้อชุดใหม่ เครื่องประดับใหม่ เจ้าสามารถซื้อได้”

            “ข้าไม่อยากได้จริงๆ เจ้าค่ะ แค่ที่พี่ใหญ่ ท่านลุงและท่านปู่มอบให้ ศีรษะน้อยๆ ของข้าก็ไม่สามารถปักได้หมดแล้วเจ้าค่ะ”

            “ตามใจเจ้า” สุดท้ายพี่ชายก็อดไม่ได้ที่จะตามใจ

            สองพี่น้องนั่งสนทนากันบนโต๊ะอาหารอีกสักหลายประโยคก่อนผู้เป็นพี่จะไปเตรียมตัวเพื่อเข้าวัง

            ในทุกเช้าจางชิงเทียนจะรับมื้อเช้ากับน้องสาวก่อนที่จะเข้าวังไปเฝ้าฮ่องเต้ และในตอนเย็นก็จะรีบกลับมารับมื้อเย็นกับนาง ที่ทำเช่นนี้ก็เพราะไม่อยากให้น้องสาวรู้สึกเหงาหรือขาดความรัก

           

            หลังจากท่านราชเลขาฯ จางออกจากเรือนไป สตรีตัวน้อยก็หอบกระดาษวาดภาพและชุดพู่กันราคาแพงที่พี่ชายมอบให้เพื่อเตรียมตัวไปยังที่แห่งหนึ่ง

            “คุณหนูท่านอย่าทำเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ หากคุณชายใหญ่กับนายท่านทั้งสองรู้เข้า บ่าวต้องโดนลงโทษเป็นแน่” จื่อรั่วกล่าวพลางมองคุณหนูผูกผ้าเพื่อบดบังใบหน้าครึ่งล่างเผยให้เห็นแต่ดวงตา

            “ข้าไม่พูด เจ้าไม่เอ่ยปากก็ไม่มีใครทราบ” ลานฝึกยุทธ์แห่งนั้นอยู่ไม่ไกลจากจวนราชเลขาฯ เท่าใดนัก พี่ชายก็เข้าวังไปแล้ว ดังนั้นสามารถมั่นใจได้ว่าเขาจะไม่มีทางไปเจอนางที่นั่นแน่นอน

            “แต่มันไม่งามนะเจ้าคะ” มีอย่างที่ไหนคุณหนูในห้องหอไปซุ่มดูบุรุษที่ลานฝึกยุทธ์

            “ข้าไม่น่าบอกเรื่องนี้แก่เจ้าเลยจื่อรั่ว จื่อเป่าออกมา” นางเอ่ยกับสาวใช้คนสนิทก่อนจะเรียกผู้คุ้มกันออกมา

            “ขอรับคุณหนู”

            “พาข้าไปลานฝึกยุทธ์ทางตะวันออกของเมือง” สิ้นเสียงผู้เป็นนาย บุรุษที่อายุน้อยกว่าพี่ชายเพียงปีเดียวหันไปมองหน้าสาวใช้คนสนิทของนาง

            “...” จื่อเป่าไม่กล้าตอบรับ แม้เขาจะเป็นทาสที่คุณหนูเมตตาซื้อมาจากตลาดทาสแล้วให้ฝึกวรยุทธ์เพื่อติดตามคุณหนู แต่เขาก็ยังต้องเชื่อฟังคุณชายใหญ่ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของนาง

            “ว่าอย่างไร เจ้าคิดจะขัดคำสั่งข้าหรือ” จางชิงหนี่ว์กล่าวก่อนจะยกแขนกอดอก ดวงหน้าหวานเชิดขึ้นเล็กน้อยราวกับหงุดหงิดที่ถูกขัดใจ

            “ก็ได้ขอรับ แต่ไปได้เพียงครู่เดียวนะขอรับ ลานฝึกยุทธ์ไม่ใช่สถานที่ที่เราจะไปเที่ยวเล่นได้”

            “ข้าวาดแค่สองสามภาพก็จะกลับแล้ว” ภาพวาดบุรุษในสภาพที่มีเหงื่อผุดพรายทั่วอกแกร่ง อาภรณ์บริเวณอกแหวกออกเล็กน้อยยามขยับตัว ช่างเป็นภาพที่งดงามจนเป็นที่นิยมของสตรีหลายคน

            ยิ่งเป็นภาพบุรุษเปลือยอกท่อนบนยิ่งขายได้ราคาสูง เพราะเป็นเช่นนี้นางจึงไม่ค่อยอยากใช้เงินสิ้นเปลืองเท่าใดนัก เนื่องจากกว่าจะได้ภาพบุรุษแต่ละภาพ ช่างยากเย็น ไหนจะต้องลอบทำโดยไม่ให้บุรุษตระกูลจางรู้ ไหนจะต้องไปลอบดูบุรุษตามที่ต่างๆ ซึ่งหากโดนจับได้ชื่อเสียงนางคงป่นปี้

            “เช่นนั้นข้าขออภัยขอรับคุณหนู” ผู้คุ้มกันหนุ่มกล่าวก่อนจะเดินเข้าไปโอบอุ้มคุณหนูของตนแล้วใช้วิชาตัวเบาที่ได้ร่ำเรียนมาพานางไปยังสถานที่ที่ต้องการ

            เห็นหรือไม่การไปซื้อทาสมาฝึกวรยุทธ์เพื่อดูแลตน มันง่ายกว่าการที่นางต้องมาฝึกเอง ‘ข้านี่มันฉลาดจริงๆ’

            ใช้เวลาเพียงชั่วจิบชาสองเท้าของนางก็แตะลงบนพื้นดินในป่าข้างลานฝึกยุทธ์ จื่อเป่าช่างเลือกได้ดียิ่ง ที่ตรงนี้อยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่ นางสามารถแหวกพุ่มไม้เพื่อลอบมองบุรุษได้และยากต่อการถูกค้นพบ

            จางชิงหนี่ว์รีบกางอุปกรณ์วาดภาพอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเริ่มลงมือวาด นางขยับมือรวดเร็วราวกับชำนาญทำให้จื่อเป่าที่กลายเป็นผู้คุ้มกันคุณหนูตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนได้แต่ถอยห่างเพื่อให้คุณหนูวาดภาพได้สะดวก

            แม้ในจวนของอดีตแม่ทัพประจิมที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นจวนท่านราชเลขาฯ แล้วจะไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินทองเพราะยังมีท่านราชครูจางคอยเกื้อหนุน แต่คุณหนูของเขาก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวาดภาพบุรุษขายเพื่อหาเงิน