ตอนที่ 17 คำสั่งซื้ออาหารไปจัดงานเลี้ยง

เซียวหนิงหลงสั่งการเรื่องนี้กับตันเจียง เพื่อจะได้ให้เจียวมิ่งเตรียมตัวให้พร้อม ว่าจะต้องมาทำหน้าที่เกี่ยวกับอะไรที่ตำบลหย่งฝูแห่งนี้

“ขอรับ ข้าน้อยจะส่งจดหมายถึงเจียวมิ่ง ให้เตรียมตัวพร้อมออกเดินทาง” ตันเจียงแอบคิดในใจว่า เขาจะเขียนเรื่องคุณหนูลู่ชิงไปด้วยนิดหน่อย ให้เจียวมิ่งเอาไปเล่าให้ท่านอ๋องกับพระชายาฟัง คงจะตกใจจนคาดไม่ถึงเป็นแน่

“พวกเจ้าเตรียมตัวไว้ให้พร้อมคืนนี้เข้ายามจื่อ พวกเราจะเริ่มลงมือเพื่อสะกดรอยตามคนพวกนั้น” เขาจะต้องติดตามและจับเป็นสายลับกลับเมืองหลวงให้ได้ หากชักช้าย่อมไม่เป็นผลดีกับชาวบ้านแถบชายแดน ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างหวาดระแวง ว่าจะเกิดสงครามขึ้นมายามใด

นายช่างหานที่เดินสำรวจ และวัดพื้นที่ทั้งหมดของบ้านตระกูลสวี ก็แจ้งกับลู่เวินว่าต้องใช้เวลาในการสร้างบ้าน และสร้างกำแพงรอบบ้านนั้นประมาณสามเดือน เขาคิดราคารวมทั้งหมดแล้ว เป็นเงินห้าร้อยเจ็ดสิบตำลึงทองเพราะต้องใช้วัสดุอย่างดี และค่าจ้างคนงานที่ต้องจ้างมาเพิ่ม เมื่อตกลงและทำสัญญาเรียบร้อย นายช่างหานก็ได้ลิ้มลองอาหารรสชาติอร่อยที่เขาไม่เคยกินที่ไหนมาก่อน ถึงกับเอ่ยปากชมลู่ชิงไม่หยุด แม้กระทั่งตอนจะกลับยังบอกอีกว่า จะรอไปเป็นลูกค้าที่ร้านอาหารแน่นอน

ลู่เวินและบุตรชายทั้งสองเอง ก็ชื่นชอบรสชาติของอาหารใหม่เช่นกัน ยังพูดคุยกันว่าถ้าลูกค้าได้กิน คงจะชื่นชอบเหมือนพวกเขาเป็นแน่

“น้องเล็ก อาหารที่เจ้าทำถูกใจพี่ใหญ่มาก พรุ่งนี้คงจะขายดีอีกแล้วล่ะ เจ้าคิดเช่นเดียวกันหรือไม่”

“พ่อก็คิดเช่นเดียวกันกับพี่ใหญ่ของเจ้านะ แล้วชิงเอ๋อร์จะทำไว้ตอนไหนเล่า พวกเราจะได้ช่วยกันเตรียมของไว้ให้เรียบร้อย” ลู่เวินถามบุตรสาวเพราะเขาอยากช่วยงานอย่างอื่นบ้าง

“ดีใจที่พี่ใหญ่ชอบอาหารที่ข้าทำเจ้าค่ะ ส่วนอาหารทั้งสองอย่างจะเริ่มทำ หลังจากทานมื้อเย็นเสร็จนะเจ้าคะ พวกเราเข้าไปทำในมิติจะได้ไม่ต้องเร่งรีบมากเกินไปเจ้าค่ะ” ลู่ชิงบอกกับทุกคนว่าเข้าไปทำในมิติ ดีกว่าขนออกมาทำด้านนอก

“ตอนนี้ทุกคนก็แยกย้ายไปพักผ่อนเถิด ประเดี๋ยวปลายยามเซินค่อยไปช่วยกันดูแปลงผักที่เพิ่งปลูกกัน” ลู่เวินบอกให้ลูก ๆ ของตนไปนอนพักเอาแรงกันเสียหน่อย เพราะตื่นมาทำงานแต่เช้ากันทุกวัน

หลังจากแยกย้ายกันแล้ว ลู่ชิงไม่รู้สึกง่วงจึงเข้าไปเดินดูเล่นในมิติ นางเดินตามช่องสินค้าต่าง ๆ จนมาถึงพวกร้านขายยาหลากหลายชนิดมีทั้งยาเม็ด ยาน้ำ แม้แต่อาหารเสริมบำรุงร่ายกาย และพวกครีมบำรุงผิวราคาแพง ลู่ชิงจึงคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ว่าควรนำจำพวกครีมบำรุงผิวหน้าและโลชั่นต่าง ๆ ออกมาใช้เสียบ้าง

จากนี้นางจะทำให้คนในครอบครัว กลับมาดูดีดังเช่นตอนที่อยู่ในเมืองหลวง หรือจะดูดีขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าก็เป็นได้ ลู่ชิงจึงเดินเข็นรถหยิบทุกอย่างที่คิดใส่ลงไป และออกมาจากมิติพร้อมรถเข็นที่ใส่ของมาจนเต็ม

ในตอนเย็นหลังจากทุกคนได้ทานอาหารกันเรียบร้อย ลู่ชิงจึงพาทุกคนเข้ามิติอีกครั้ง เพื่อทำข้าวผัดหมูและผัดกะเพรา สำหรับเอาไปขายในวันพรุ่งนี้ โดยไม่ลืมให้ทั้งสี่คน ได้ทดลองใช้ครีมบำรุงผิวที่ตนได้เตรียมเอาไว้

เช้ามืดวันต่อมาครอบครัวลู่ชิง ตื่นมาพร้อมกันในยามเหม่าเช่นทุกครั้ง ช่วยกันยกของขึ้นเกวียนเตรียมเดินทางเข้าตำบล เพื่อขายอาหารเช่นทุกวัน กิจการเล็ก ๆ ขายดีจนลูกค้าติดใจ พอจะถึงวันหยุดทีไรลูกค้าเป็นต้องบ่นให้ฟัง เพราะอยากให้ลู่ชิงมาขายอาหารทุกวันมากกว่า แม้จะพูดไปเช่นนั้นแต่พวกเขาย่อมเข้าใจว่า เมื่อทำงานหนักควรได้พักผ่อนบ้าง

ตอนที่มาถึงแผงประจำของนาง ก็มีลูกค้ามายืนรออีกเช่นเคย ยังคงเป็นลูกค้าที่ชื่นชอบอาหารของร้านนี้ ลู่ชิงที่เห็นแบบนั้นก็บอกให้ทุกคนรอนางจัดร้านสักครู่ และยังบอกอีกว่าวันนี้มีอาหารใหม่มาเพิ่มอีกสองรายการ ลูกค้าที่ยืนตอแถวรอเมื่อได้ยินว่า มีอาหารรายการใหม่ก็อยากลองชิมเสียหน่อยว่า จะอร่อยเหมือนหมูทอดไก่ทอดหรือไม่

แต่กระนั้นไม่ต้องถาม พวกเขาก็สามารถเดาได้ว่ามันต้องอร่อย เนื่องจากกลิ่นหอมของอาหารรายการใหม่ทั้งสอง มันล่องลอยในอากาศทันทีที่ลู่ชิงเปิดฝา ที่ปิดหม้อใส่อาหารไว้ออกมา

“สวัสดีลูกค้าทุกท่านเจ้าค่ะ วันนี้ร้านของข้ามีอาหารใหม่มาเพิ่มสองรายการ รบกวนพวกท่านยืนต่อแถวกันสักครู่ ข้าจะตักใส่จานใบเล็กแล้วจะนำไปให้ลองชิมดูว่า อร่อยถูกใจในรสชาติหรือไม่ ถ้าคนไหนถูกใจก็ซื้อคนไหนไม่ถูกใจก็ไม่ต้องซื้อ ข้าไม่บังคับลูกค้าของตัวเองอยู่แล้ว

รายการแรกที่พวกท่านจะได้ชิมคือข้าวผัดหมู อาหารชนิดนี้เด็ก ๆ ที่มีฟันขึ้นแล้วสามารถทานได้ รายการที่สองผัดกะเพราหมูสับ รสชาติจะออกเผ็ดร้อนเหมาะสำหรับคนที่ชอบอาหารรสจัดจ้านเจ้าค่ะ” ลู่ชิงอธิบายเกี่ยวกับอาหารทั้งสองอย่าง ก่อนจะให้ลูกค้าที่มาต่อแถวแรก ๆ ได้ทดลองชิมก่อนเป็นคนแรก

“ข้าอยากจะลองชิมอาหารรายการใหม่ของเจ้าเร็ว ๆ แล้วเถ้าแก่ตัวน้อย”

“ป้าเองก็อยากจะชิมเหมือนกัน แต่คิดว่าอย่างไรมันต้องอร่อยอย่างแน่นอน”

“ข้าเห็นด้วยกับท่านป้า เถ้าแก่ตัวน้อยคิดรายการอาหารใหม่ ต้องผ่านการชิมของคนในครอบครัวมาก่อน จึงได้นำออกมาขายเช่นนี้ นั่นย่อมเป็นการยืนยันแล้วว่าเป็นอาหารที่อร่อยโดยไม่ต้องเดา”

ลูกค้าประจำหลาย ๆ คน ต่างพูดคุยกันและเห็นด้วยกับคำพูดของลูกค้าแต่ละคน ที่อยากจะชิมอาหารของลู่ชิง จนแทบจะทนไม่ไหวกันอยู่แล้ว ยิ่งยืนรอและได้กลิ่นหอมก็ยิ่งทำให้ท้องของพวกเขาร้องแข่งกัน จนกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ได้

“ขอบคุณทุกท่านที่เอ่ยชมเจ้าค่ะ ข้าจะเปิดอาหารรายการใหม่ให้พวกท่านได้ชิมตอนนี้เลย ยืนรอประจำที่นะเจ้าคะเดี๋ยวข้าจะเดินไปแจกเองเจ้าค่ะ” ลู่ชิงย้ำเรื่องการยืนต่อแถวเพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวาย

“หืม พวกเจ้าได้กลิ่นหอมนั่นหรือไม่ มีส่วนผสมทั้งไข่ไก่และเนื้ออีกด้วย”

“ใช่ ๆ ๆ กลิ่นหอมน่ากินมากเลย ข้าต้องซื้อกลับไปฝากลูกกับเมียที่บ้านหลาย ๆ ห่อเสียหน่อยแล้ว”

“ข้าก็คิดเหมือนเจ้าต้องซื้อไปฝากคนที่บ้าน มีใครจะกล้าขายอาหารที่มีทั้งข้าว ไข่ไก่และเนื้อรวมอยู่ในอาหารแบบนี้ได้ เช่นครอบครัวนี้อีกเล่า”

“นั่นสิ แถมพวกเขาก็ขายราคาไม่แพง จนพวกเราที่ทำงานรับจ้างสามารถซื้อกินจนอิ่มท้องได้เช่นนี้ ข้านับถือใจพวกเขาจากใจจริง ๆ”

ลู่ชิงเมื่อประกาศบอกกับลูกค้า ก็หันมาตักอาหารทั้งสองอย่างใส่จานใบเล็ก เพื่อที่ลูกค้าจะได้ชิมและตัดสินใจว่า ชื่นชอบมากพอจนอยากซื้อหรือไม่

“มาแล้ว ๆ พวกท่านลองชิมได้เลยนะเจ้าคะ ข้าตักอาหารทั้งสองอย่างแบ่งคนละฝั่งในจานใบเดียวกัน เพื่อประหยัดเวลาของคนซื้อและคนขายไปในตัวเจ้าค่ะ” ลู่ชิงเดินถือถาดใส่จานข้าวใบเล็ก ไปแจกลูกค้าที่ต่อแถวได้ชิมรสชาติอาหารรายการใหม่

“อื้ม ๆ อร่อย!! อร่อยมากเถ้าแก่ตัวน้อย รสชาติอาหารทั้งสองแตกต่างและอร่อยไปคนละแบบจริง ๆ”

“เถ้าแก่ตัวน้อย ฝีมือทำอาหารของท่าน ทำข้าจำรสชาติอาหารที่เคยกินไม่ได้แล้วล่ะ หากพวกท่านไม่ทำมาขายอีก ข้าคงต้องซูบผอมเพราะไม่กล้ากินของไม่อร่อยเป็นแน่”

“พวกข้าก็เช่นกัน ๆ ๆ”

ทุกคนได้ลิ้มลองรสชาติอาหารรายการใหม่ ต่างก็ชื่นชอบกันยกใหญ่ จนคนที่เดินผ่านไปมาด้อม ๆ มอง ๆ ต้องเข้ามาถามว่าอร่อยขนาดนั้นเชียวหรือ เมื่อได้รับการยืนยันจากคนที่ต่อแถวอยู่ จึงรีบมายืนต่อแถวเช่นคนอื่นทันที

“เถ้าแก่ตัวน้อย ข้าเอาทุกอย่าง ๆ ละสองห่อไปเลย”

“ข้าก็เอาทุกอย่างเช่นกันอย่างละสี่ห่อนะเถ้าแก่ตัวน้อย”

“พวกข้าก็เอาอย่างละสองห่อนะเถ้าแก่ตัวน้อย”

“ส่วนของข้าเอาอย่างละสิบห่อนะเถ้าแก่ตัวน้อย”

“ทุก ๆ ท่าน ใจเย็น ๆ นะเจ้าคะ พวกเราจะทำวิธีการเดิมที่รู้กันดีอยู่แล้ว คือการลงชื่อสั่งจำนวนอาหารและจ่ายเงินมัดจำไว้ เมื่อทุกท่านไปเดินซื้อของอย่างอื่นเสร็จ ก็กลับมาแจ้งชื่อพร้อมจ่ายเงินที่เหลือ ส่วนคนไหนที่มาเพื่อซื้ออาหารร้านของข้า ก็ต่อแถวสั่งอาหารปกตินะเจ้าคะ” ลู่ชิงรีบประกาศกฎการขายของร้าน เพื่อลดความวุ่นวาย และนางจะได้ทำงานอย่างไม่กดดันอีกด้วย ทุกคนก็เข้าใจทำตามที่นางพูดเสมอ เวลามาซื้ออาหารที่ร้านของนาง

“เสี่ยวฮุย ไหนล่ะร้านหมูทอดไก่ทอดที่เจ้าว่าอร่อย ข้ามองหาจนลูกตาจะหลุดออกมาจากเบ้าแล้วยังหาไม่เจอเลยนะ”

“พ่อบ้านไป๋เดินตรงไปข้างหน้าอีกไม่ไกล ก็ถึงร้านนั้นแล้วขอรับ ท่านลองสังเกตดูจะมีคนยืนต่อแถวกันเยอะ ๆ แต่เป็นระเบียบมากไม่มีการแทรกแถวกันเลยนะขอรับ” เสี่ยวฮุยผู้มาเจอของอร่อย จนท่านพ่อบ้านที่อยากจะหาอาหารอร่อยรสชาติแปลกใหม่ เพื่อนำไปขึ้นโต๊ะงานเลี้ยงพิธีปักปิ่นของคุณหนูเหมยฮวา ในอีกสองวันข้างหน้าเขาจึงรับอาสา

พามาที่ร้านนี้

พ่อบ้านไป๋ทำงานดูแลจวนท่านเจ้าเมืองหย่งจินมาหลายปี เมื่อวานนี้เขาได้รับคำสั่งมาว่า ให้ไปเสาะหาอาหารที่อร่อยและรสชาติไม่เหมือนที่เคยทาน นำมาขึ้นโต๊ะงานเลี้ยงวันปักปิ่นของคุณหนู บังเอิญเขาไปได้ยินพวกบ่าวพูดกันว่า ก่อนหน้านี้บ่าวที่ชื่อเสี่ยวฮุยมาทำธุระที่ตำบลหย่งฝูให้นายท่าน

ก่อนกลับเขาได้ซื้ออาหาร ที่เป็นเนื้อทอดในตลาดตำบลหย่งฝู ไปทานและรสชาติอาหารก็อร่อย จนมีบ่าวบางคนผลัดกันอาสาตื่นแต่เช้า เพื่อมาต่อแถวซื้ออาหารถึงที่นี่ วันนี้เขาจึงเรียกเสี่ยวฮุยมาสอบถาม และให้พามาพบเจ้าของอาหารอร่อยที่ตลาดด้วยตนเอง

“ท่านพ่อบ้านขอรับ ถึงร้านที่ข้ามาซื้ออาหารแล้วขอรับ” เสี่ยวฮุยชี้ไปยังแผงขายอาหาร ของครอบครัวลู่ชิงให้พ่อบ้านไป๋ดู

“โอ้ คนเยอะมากเลยนะดูท่าจะขายดีทีเดียว รอให้คนซาลงสักหน่อยค่อยเข้าไปสอบถามกับแม่ค้าก็แล้วกัน” ผ่านไปหนึ่งเค่อลูกค้าเริ่มซาลงไปบ้าง ลู่ชิงกำลังจะห่ออาหารให้ลูกค้า ที่สั่งจองไว้ก็มีเสียงเอ่ยถามนางขึ้นมาเสียก่อน จึงต้องหยุดมือที่กำลังง่วนกับงานไว้แค่นั้น

“แม่ค้า ข้าขอรบกวนเวลาเจ้าสักครู่จะได้หรือไม่” พ่อบ้านไป๋เอ่ยทักลู่ชิงก่อนที่นางจะทำงานต่อ

“ท่านลุงอยากจะถามอันใดข้าหรือเจ้าคะ?” ลู่ชิงเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ ก่อนจะถามคำถามกลับไปอีกครั้ง

“ข้าได้รับคำสั่งจากเจ้านาย ให้หาอาหารรสชาติแปลกใหม่ ไปขึ้นโต๊ะอาหารงานเลี้ยงพิธีปักปิ่นของบุตรสาว ได้ยินจากบ่าวในจวนบอกว่าอาหารของเจ้า อร่อยและรสชาติไม่เหมือนใคร ข้าจึงอยากจะขอสั่งอาหารของร้านเจ้าจะได้หรือไม่” พ่อบ้านไป๋ไม่รอช้ารีบพูดเข้าประเด็นที่ตนเองตั้งใจมาพบลู่ชิงในวันนี้ทันที

“ร้านของเรายินดีรับทำอาหารให้นะเจ้าคะ ท่านลุงพอจะบอกจำนวนแขกที่มาในงานได้หรือไม่ ว่ามีทั้งหมดกี่คนทางเราจะได้ทำอาหารเผื่อไว้เจ้าค่ะ” เงินวิ่งมาหาจะไม่รับได้อย่างไร

“ถ้ารวมแขกที่มีทั้งเด็กและผู้ใหญ่แล้ว น่าจะอยู่ที่สามสิบคนเห็นจะได้นะ”

“เช่นนั้นทางเราจะทำอาหารเพิ่มให้ท่านลุงไปอีกสักหน่อย เผื่อว่ามีแขกมาทีหลังจะได้มีอาหารต้อนรับนะเจ้าคะ ท่านลุงจะลองชิมอาหารรายการใหม่ ที่เพิ่งมาขายวันนี้ดูก่อนหรือไม่เจ้าคะ”

“หืม นอกจากจำพวกเนื้อทอดแล้ว ยังมีอาหารใหม่มาเพิ่มด้วยรึ เช่นนั้นข้ารบกวนขอชิมดูสักหน่อย ถ้าอร่อยก็ทำเพิ่มไปด้วยเลย”

ลู่ชิงตักข้าวผัดและผัดกะเพรา ให้พ่อบ้านไป๋ได้ชิมก็มีอาการไม่ต่างกับคนอื่น ที่อึ้งตาค้างแต่ปากกลับเคี้ยวไม่หยุด

“นะ นะ นี่มัน!! อร่อยมาก ขนาดเหลาอาหารในเมืองหย่งจิน ก็คงทำไม่ได้รสชาติแบบนี้เป็นแน่ แม่ค้าเจ้าทำทั้งสองอย่างนี้เพิ่มไปได้เลย แล้วก็รบกวนห่อข้าวทุกอย่างให้ข้าอย่างละสองห่อ ข้าจะนำไปให้นายท่านกับฮูหยินได้ลองชิมด้วย”

เขาไม่แปลกใจแล้วว่าเหตุใด บ่าวพวกนั้นจึงยอมตื่นเช้าสลับกันเพื่อมาต่อแถวซื้ออาหารที่ร้านของนาง เพราะมันอร่อยแบบนี้นี่เอง