ตอนที่5 ความรักบังคับใจกันไม่ได้

            “ใต้เท้ากล่าวชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ”

หยวนไป่หลิงยิ้มน้อย ๆ ทำตามแบบฉบับของสตรีในหอห้อง นับว่านางลดวามเย็นชาทางสีหน้าลงหลายส่วน เพื่อมิให้ผู้ใดติฉินนินทาหรือตำหนิไปถึงมารดาได้

            “เรียกท่านพ่อท่านแม่จะดีกว่า เราคือครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”

            จ้าวฮูหยินเอ่ยขึ้น พร้อมเดินเข้าประคองว่าที่สะใภ้ นับว่าสามีของนางตาแหลมนัก มิว่าท่าทีหรือความงาม หยวนไป่หลิงจัดอยู่ในหญิงงามที่หาตัวจับยากเลยทีเดียว

แต่ถึงอย่างไรนางก็คงต้องดูถึงความสามารถอื่น ๆ ของหญิงสาวอีกสักหน่อย เพื่อไม่ให้บุตรชายตัวดี นำมาเป็นข้ออ้างปฏิเสธการแต่งงานได้ ซึ่งจากที่นางรู้เกี่ยวกับหยวนไป่หลิงมานั้น ยากนักที่บุตรชายตัวดีของนางจะหาข้ออ้างยกเลิกการแต่งงานอย่างที่ใจหวัง

แม้ความรักบังคับใจกันไม่ได้ แต่สำหรับชีวิตของคนที่เกิดในสกุลขุนนาง ยากนักจะเลือกเส้นทางหัวใจได้เองทั้งหมด มิเว้นแม่แต่ผู้ครองแผ่นดิน

การที่สามีของนางเลือกบุตรสาวสกุลหยวนมาเป็นสะใภ้ ล้วนมีเหตุผลอื่นแอบแฝง นอกเหนือจากคำว่าบุญคุณ ชีวิตของขุนนางล้วนมีปลายดาบจ่อลำคอทั้งสิ้น ถ้าวันใดเกิดเหตุมิคาดฝันขึ้นมา สายเลือดของพวกเขาจะยังคงอยู่ แม้จะในฐานะชาวบ้านทั่วไปก็ตามที

            “ชูเยี่ยน คารวะท่านลุงท่านป้าเจ้าค่ะ”

            เสียงจากด้านหลัง ทำให้ทุกคนหันไปมอง คุณหนูชูเยี่ยนบุตรสาวคนโตของท่านเสนาบดีชูถงนั่นเอง ชูเยี่ยนถึงกับมือชื้นเหงื่อ เมื่อเห็นใบหน้าของเจ้าของรถม้าอันโอ่อ่า หญิงงามอันดับหนึ่งในเมืองหลวง ดูเหมือนว่าจะยังเทียบไม่ได้กับความงามของคนตรงหน้า

            “คุณหนูชู”

จ้าวฮูหยินเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่รู้สึกยินดียินร้ายต่อการมาของหญิงสาวเท่าใดนัก

            “เยี่ยนเอ๋อร์ได้ยินมาว่าท่านพี่ลู่เชียนไม่ค่อยสบาย วันนี้จึงได้ตุ๋นน้ำแกงมาเยี่ยมเจ้าค่ะ”

ชูเยี่ยนรีบบอกถึงจุดประสงค์ที่มาเยือน ทั้งยังแสร้งมองข้ามสายตาไม่ชอบใจของมารดาแม่ทัพหนุ่มไปเสีย

            “ลู่เชียนแค่เป็นหวัดเล็กน้อยเท่านั้น อ่อ...ข้าลืมแนะนำ นี่คือคุณหนูหยวนไป่หลิง คู่หมั้นของลู่เชียน หลิงเอ๋อร์ นางคือคุณหนูใหญ่สกุลชูจ๊ะ!”

            จ้าวฮูหยินไม่เปิดโอกาสให้ชูเยี่ยนได้เอ่ยถาม ว่าหญิงสาวข้างกายนางคือใคร ทว่านางกลับชิงแนะนำว่าที่สะใภ้ในทันที ท่านมหาอำมาตย์จ้าวแสร้งมองไปยังทิศทางอื่น แม้ภรรยาของเขาจะยังคงรักษามารยาท ทว่าแววตาและน้ำเสียง มันบ่งบอกชัดถึงความไม่ชอบในตัวของชูเยี่ยน

            “ชูเยี่ยนคารวะ พี่หญิงไป่หลิง”

            “ยินดีที่ได้รู้จัก คุณหนูชู” หยวนไป่หลิงตอบรับตามมารยาท

            “ด้านนอกลมแรง เราเข้าไปข้างในกันดีกว่านะ เอ๊ะ! นั่น!”

            จ้าวฮูหยินที่เอ่ยตัดบท เพื่อพาว่าที่สะใภ้เข้าจวน ทว่าก่อนที่จะได้เอ่ยสิ่งใดต่อจนจบประโยค นางจำต้องอุทานขึ้นด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นรถม้าของจวนสกุลสายรอง มาหยุดอยู่ถัดจากรถม้าของหยวนไป่หลิง

            “ท่านอารองกับฮูหยินทั้งสามของเขานี่! เจ้าคะ” จ้าวฮูหยินพูดกับสามี ก่อนจะลอบถอนหายใจด้วยรู้ถึงนิสัยผู้อาของสามี

            “พวกเจ้าต้องให้ข้าที่เป็นอา ทักทายก่อนเช่นนั้นรึ! อ่อ...ใช่สิ! ข้ามันแค่ขุนนางเล็ก ๆ ไหนเลยจะได้รับสายตาจากท่านมหาอำมาตย์ได้”

            เพียงก้าวพ้นประตูรถม้าลงมายืนบนพื้น วาจาจิกกัดเหมือนจะเริ่มทำงานได้อย่างรวดเร็วทันใจ จ้าวฮูหยินเข้าใจในทันที ว่าทำไมชูเยี่ยนถึงมาที่นี่ ทั้งที่นางมั่นใจว่าไม่เคยบอกใครเรื่องบุตรชายป่วย

            “คารวะท่านอา ท่านอาสะใภ้ทั้งสาม”

            จ้าวหยางจงจำต้องทำความเคารพตามฐานะอาวุโส มิเอ่ยถึงตำแหน่งในราชสำนัก ดูเหมือนว่าในจวนของเขาจะมีเกลือเป็นหนอนกระมัง หาไม่แล้วท่านอาของเขา มีหรือจะรู้ถึงการมาของว่าที่สะใภ้และการเจ็บป่วยของบุตรชาย

            “หรูเหลียน คารวะท่านอา ท่านอาสะใภ้” จ้าวฮูหยินย่อกายอย่างจำใจยิ่งนัก

            “ชูเยี่ยนคารวะท่านปู่ ท่านย่าทั้งสามเจ้าค่ะ”

            “หยวนไป่หลินคารวะใต้เท้า ฮูหยิน”

            ทุกสายตาจากสกุลสายรอง ต่างจับจ้องมาที่หญิงสาวแปลกหน้าเป็นตาเดียว สายของพวกเขาได้รายงานว่าคู่หมั้นของจ้าวลู่เชียน จะเดินทางมาถึงในวันนี้

            “บุตรสาวสตรีหม้าย ทั้งยังมาจากบ้านนอก ใบหน้างดงามแต่ไร้การศึกษา เป็นได้เพียงอนุข้าว่ามันเหมาะสมที่สุดแล้ว”

            คำพูดไม่ไว้หน้าใครของชายชรา ไม่ได้ทำให้สีหน้านิ่งเรียบของหญิงสาวแปรเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย ทว่ากลับมีรอยยิ้มที่มุมปากบิดขึ้นแต่พองาม

            ก่อนมาถึงนางย่อมรู้ลึกตื้นหนาบางของคนที่ดีเป็นอย่างดี ท่านอารองของท่านหมาอำมาตย์ ได้เป็นขุนนางเพราะบารมีบิดาผู้ล่วงลับไปแล้ว บุตรชายของชายชราผู้นี้ ทำการค้าแต่ก็แทบจะขาดทุนมากกว่าได้ผลกำไร โดยรวมแล้วสกุลสายรอง ไม่มีสิ่งใดเทียบกับสกุลสายหลัก หรือแม้แต่กับตัวนางด้วยซ้ำ

            “ใช่แล้วเจ้าค่ะ ข้าเป็นบุตรสาวสตรีหม้าย และมาจากเมืองชายแดน ส่วนเรื่องการศึกษามีหรือไม่นั้น วาจาคือสิ่งบ่งชี้เจ้าค่ะ”

            “สามหาว! เจ้ากำลังด่าข้าเช่นนั้นรึ!”

            “ท่านอา! หากจะมาเพื่อยุ่งเรื่องของครอบครัวข้า เช่นนั้นข้าอาจต้องเสียมารยาทต่อท่านนะขอรับ”

            “จ้าวหยางจง! นี่เจ้าเห็นคนนอกดีกว่าครอบครัวเช่นนั้นรึ!”

            “ท่านอาและตัวข้าต่างก็เป็นขุนนางในราชสำนัก ทว่ากลับมาโต้เถียงกันอยู่ถนนหน้าบ้าน มิรู้อับอายต่อผู้คนบ้างหรือขอรับ”

            “หยางจง! สิ่งที่ท่านพี่พูดมา ล้วนเพื่อปกป้องเจ้าและสกุลจ้าวของเรานะ สตรีไร้หัวนอนปลายเท้า มารดาทำเสื่อมเสียอันใดก็มิรู้ ถึงได้กลายเป็นหม้ายสามีหย่า เช่นนี้แล้วนางคือความน่าอับอายที่แท้จริง”

            ฮูหยินสายรองเอ่ยขึ้น พร้อมกับจิกสายตาไปยังหญิงสาวแปลกหน้า ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นสูง ด้วยรู้สึกริษยาในตัวของหญิงสาว มิเพียงใบหน้างดงาม ทว่าอาภรณ์ที่สวมใส่นั้น ล้วนชั้นเลิศราคาของทั้งชุด ยังมากกว่าเงินเดือนสามีของนางเสียอีก

            “หลิงเอ๋อร์ แม่ต้องขอโทษเจ้ายิ่งนักที่ทำให้มิสบายใจ”

            “ท่านแม่โปรดวางใจเจ้าค่ะ ข้านั้นไม่ได้รู้สึกอันใดกับคำพูดที่หาความจริงมิได้ จริงอยู่มารดาของข้าได้หย่าขาดจาดบิดา นั่นเพราะสตรีเราไยต้องทนให้บุรุษมักมากเอาเปรียบด้วย หากเป็นเพียงหนึ่งไม่ได้ สู้อยู่เพียงลำพังเสียจะยังดีกว่าว่าไหมเจ้าคะ”