ตอนที่7. ไร้มารยาท!

“ไร้มารยาท! เจ้าเห็นไหมว่านางไร้การศึกษา ชั้นต่ำเพียงใด!”

“ฮึ! นี่หรือขุนนางในราชสำนัก ข้ามิแปลกใจเลยว่าอายุปูนนี้แล้ว ตำแหน่งยังมิก้าวหน้าไปจากจุดเดิมเลย”

เสียงจากด้านหน้าประตู เรียกให้ทุกสายตาหันกลับไปมองเป็นจุดเดียว ร่างสูงสง่าในชุดของกองทัพ ดวงตาที่ดุดันภายใต้หน้ากากสีเข้มเช่นเดียวกับชุด บอกชัดถึงความจริงจังในคำพูด

“หยวนไป่หลินแม่ทัพเหนือ คารวะท่านมหาอำมาตย์ ฮูหยิน ข้าต้องขออภัยที่สอดแทรกการสนทนา แต่ข้ายืนรออยู่ด้านหน้าสักครู่แล้วเจ้าค่ะ”

“แม่ทัพแดนเหนือ!”

ทุกคนอุทานขึ้นมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ร่างสูงกว่าสตรีทั่วไปก้าวไปยืนเคียงข้างพี่สาว ที่นั่งจิบชาอย่างใจเย็น หากคนแถวนี้ไม่ใช้วาจาจาบจ้วงมารดาของนาง นางก็ไม่คิดที่จะสอดแทรกการสนทนาของผู้ใดแม้แต่น้อย

“เจ้าเป็นอันใดกับนาง!”

ชายชราเอ่ยถามด้วยสีหน้าแตกตื่น คำว่าแม่ทัพเหนือและเป็นสตรี มีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ซึ่งแน่นอนว่าตำแหน่งของอีกฝ่าย เหนือกว่าเขาหลายเท่านัก

“ใต้เท้าคิดว่า....ข้าสองคนเป็นอะไรกันเล่าเจ้าคะ”

มือหยาบเยี่ยงบุรุษปลดหน้ากากออกช้า ๆ ทุกสายตาต่างเบิกกว้าง เมื่อเห็นใบหน้าสีน้ำผึ้งนั้น ซึ้งมันเหมือนกับหยวนไป่หลิงไม่มีผิดเพี้ยน คงมีเพียงสองสามีภรรยาเจ้าของบ้านเท่านั้น ที่ไม่มีความแปลกใจใด ๆ นอกจากสายตาชื่นชมในตัวของคู่แฝด

คนที่นิ่งงันที่สุด คงหนีไม่พ้นจ้าวลู่เชียน ชายหนุ่มหันไปมองที่ผู้เป็นพ่อแม่ เพื่อขอคำอธิบายเกี่ยวกับความเป็นมาของหญิงสาวทั้งสอง ทว่าท่านมหาอำมาตย์ทำเพียงยักไหล่ ก่อนจะแสร้งยกชาขึ้นดื่ม

“หึ ๆ หลานสาวคนดีของข้าช่างมาได้จังหวะนัก ฟาดทีเดียวปากค้างทั้งบ้าน ฮ่า ๆ”

เสียงหัวเราะอย่างชอบใจของเจ้าของบ้าน ทำให้ได้รับสายตาขุ่นเคืองจากชายชราผู้เป็นอา ทำไมข่าวที่เขารู้มามันถึงเป็นเช่นนี้ไปได้

“การซื้อขายข่าว ย่อมได้รับตามจำนวนเงินที่จ่าย”

หยวนไป่หลิงที่เงียบมาโดยตลอดเอ่ยขึ้น ก่อนจะมองไปที่ชายชรา มีเงินเพียงหยิบมือ แต่อยากได้ข่าวที่ครบถ้วนย่อมเป็นไปไม่ได้ นางคือผู้ค้าย่อมต้องการผลกำไร

“จะ...เจ้าพูดอะไร!”

“ใต้เท้า! คนเรามิรู้จักมักคุ้น อย่าได้เที่ยวไปด่าทอ โดยไม่รู้เบื้องหลังของเขาจะดีกว่านะเจ้าคะ หากเกิดความอดทนของคนผู้นั้นเกิดขาดสะบั้น บางทีแม้แต่ที่ซุกหัวนอนก็อาจไม่มี”

“สาวหาวนัก! คิดว่ามีพี่น้องเป็นแม่ทัพ มันจะลบความจริงว่าเจ้าเป็น...”

“อู่หรง! การค้าของสกุลหยวน ที่บุตรชายของใต้เท้าจ้าวผู้นี้ เพียรมาขอให้เราช่วยเหลือ ตอบปฏิเสธไป! รวมถึงการค้าทั้งหมดในกิจการของเรา อย่าได้ให้คนเหล่านี้เข้ามาเหยียบให้ข้าระคายใจ”

“บ่าวทราบแล้ว นายหญิงโปรดวางใจบ่าวจะรีบไปแจ้งแก่ท่านผู้ดูแล”

“ท่านพ่อท่านแม่ ข้าต้องขออภัยที่ทำเช่นนี้ แต่คงไม่มีลูกคนใดปล่อยให้ใครมากล่าวจาบจ้วงมารดาของตนครั้งแล้วครั้งเล่า หากใต้เท้าสูงส่งนัก เช่นนั้นก็คงมีหนทางในการทำการค้าให้รุ่งเรืองด้วยตนเอง อย่าได้หวังมาพึ่งพิงบุตรสาวสตรีหม้ายเยี่ยงข้าเลย”

“เจ้าทำถูกแล้วหลิงเอ๋อร์ เกิดเป็นลูกย่อมต้องกตัญญูต่อบุพการี ไม่เหมือนใครแถวนี้ที่มิรู้เห็นหัวพ่อแม่ ช่างน่าผิดหวังนัก”

จ้าวลู่เชียนเลือกที่จะไปนั่งลงข้างบิดา ที่เอาแต่ยกสุราขึ้นดื่มอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่ท่านปู่รองกำลังจะสิ้นสติ เพราะอยู่ ๆ การค้าของสกุลสายรองกำลังจะล้มละลาย

“ท่านพ่อ มิคิดพูดสิ่งใดบ้างหรือขอรับ”

“จ้าวลู่เชียน ฟังข้าให้ดีนะ บุรุษมีหน้าที่ปกครองและหาเงินเข้าบ้าน ส่วนเรื่องภายในบ้านเป็นหน้าที่ของภรรยา เช่นนั้นแล้วเมื่อภรรยาข้าบอกว่าดี ข้าก็ว่าตามนั้น เพราะข้ารักชีวิต ฮ่า ๆ”

คำพูดติดตลกของเจ้าของบ้าน แม้จะดูเป็นเพียงเรื่องเฮฮา แต่จ้าวลู่เชียนรู้ดีว่ามันเป็นจริงอย่างที่ผู้เป็นพ่อพูดทุกประการ เขาไม่คิดว่าวันนี้ จะมีเรื่องให้เขาตั้งรับไม่ทันทีเดียวหลายเรื่อง

ยิ่งเห็นใบหน้าซีดเผือดของหญิงสาวที่เขาหมายปอง ใจของเขาก็ร้อนรนยิ่งนัก แต่เมื่อมองไปยังคู่หมั้นและน้องสาวของนาง มันเหมือนเขากำลังเสี่ยงเอาทั้งชีวิตไปทิ้งไว้ใต้คมดาบของพวกนาง

“กิจการสกุลหยวนอันใดข้ามิเห็นรู้จัก!”

“มวลเมฆา!”

ชายชราถึงกับดวงตาเบิกกว้าง สติที่มีแทบจะสิ้นไปเสียให้ได้ ใครบ้างไม่รู้ว่ามวลเมฆา กุมอำนาจทางการค้าเอาไว้ในมือมากมายเพียงใด เล่าลือกันว่าเจ้าของเป็นสตรี ที่มากด้วยฝีมือทั้งบุ๋นและบู้

“เจ้าโกหก! นายหญิงแห่งมวลเมฆา ไยจะเป็นสตรีชั้นต่ำเยี่ยงเจ้าได้”

“ท่านสำคัญพอที่ข้าต้องมาแจกแจงให้ฟังเช่นนั้นรึ! คนเราอยากให้ใครเคารพต้องรู้จักการวางตัว มิใช่เพิ่งพบหน้าก็หยามเหยียด ราวกับตนเองสูงส่งเหนือมวลมนุษย์ ข้ามิได้ร้องขอจะแต่งเข้าสกุลจ้าว แต่เป็นสกุลจ้าวที่เอ่ยปากนั้นด้วยตนเอง และหากอยากรู้ว่าข้าคือตัวจริงหรือตัวปลอม มิเกินค่ำนี้ก็รู้ผลแน่ชัดเจ้าค่ะ”

คำพูดของหญิงสาว ทำให้จ้าวลู่เชียนถึงกับทำหน้าไม่ถูก เมื่อสบเข้ากับแววตาไหวระริกของหญิงสาวอีกคน ที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาอยู่ในตอนนี้

“ท่านปู่ ข้าขอร้องวันนี้กลับไปก่อนเถอะนะขอรับ เรื่องนี้เป็นเรื่องภายในครอบครัวของข้า ผลจะเป็นเช่นไร อยู่ที่ข้าเป็นผู้ตัดสินใจเองขอรับ”

“เจ้าไล่ปู่เยี่ยงนั้นรึ!”

“การโต้เถียงรังแต่จะทำให้เรื่องราวบานปลาย เอาเป็นว่าท่านปู่กลับไปพักผ่อน และรอปรึกษาเรื่องการค้ากับท่านอาดีกว่านะขอรับ”

แม่ทัพหนุ่มเลือกที่จะกึ่งบังคับกึ่งขอร้องชายชรา เพื่อให้ศึกที่กำลังลุกเป็นไฟสงบลงเสียก่อน หากมองด้วยสายตาของนักรบ มิว่าหนทางใดท่านปู่รองก็มิอาจชนะสองพี่น้องได้เลย

มวลเมฆานั้นมิเพียงมีอำนาจ ยังร่ำรวยและมีคนหนุนหลังอยู่มาก หากคิดที่จะต่อกรกับนาง คงมีแต่การสูญเสียจนมิเหลือสิ่งใด เช่นที่นางลั่นวาจาออกมาก่อนหน้านั้นเป็นแน่

“พี่ลู่เชียน ท่านลุงท่านป้า ชูเยี่ยนขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ ข้ารู้สึกวิงเวียนเล็กน้อยเจ้าค่ะ”

“พี่ไป...เดินทางปลอดภัยน้องชูเยี่ยน”

แม่ทัพหนุ่มจำต้องเปลี่ยนคำพูด เมื่อสายตาพิฆาตของมารดาตวัดมามันแข็งกร้าว จนเขาไม่กล้าที่จะทำให้ผู้เป็นแม่มีโทสะไปมากกว่านี้ ถึงเขาจะเป็นผู้นำทหารนับพัน

ทว่าอยู่ในบ้าน เขาต้องเป็นเสมือนทหารในปกครองของสตรี ที่เรียกว่าแม่ หาไม่แล้วเขาจะต้องรับโทษหนักกว่าบ่าวในจวนหลายเท่านัก

“เจ้าค่ะ”

ชูเยี่ยนรีบก้าวออกจากห้องรับแขกไปอย่างรวดเร็ว นางเหมือนถูกพามาให้คนตบหน้าเล่น จากที่จะดูหมิ่นผู้อื่น ทว่าความเป็นจริงที่เห็นเป็นนางที่ถูกดูหมิ่นเสียเอง