ตอนที่6. สิ่งที่ต้องทำ

ฮูหยินสายรองทั้งสาม ต่างเบนหน้าไปทางอื่น ด้วยคำพูดนั้นของหญิงสาว แม้จะไม่เอ่ยถึงใคร แต่ความหมายนั้นยิ่งกว่าเอามีดมากรีดกลางใจ ใช่ว่าพวกนางไม่อยากมีทางเลือก แต่เพราะพวกนางนั้นมิรู้ว่าจะเอาตัวรอดอย่างไร หากต้องออกจากบ้านสามี เพื่อไปเผชิญโลกภายนอกเพียงลำพัง

            “พี่หญิงไป่หลิง ช่างรู้จักการพูด เพื่อให้ตนเองดูดีขึ้นมาได้มากทีเดียวนะเจ้าคะ”

            “สตรีที่รู้คุณค่าของตนเอง ย่อมรู้จุดยืนและเป้าหมาย จะสตรีหม้ายหรือยังอยู่ร่วมกับสามี ก็ต้องรู้จักการทำมาหากิน มิเช่นนั้นสักวันที่ไร้ปีกของคนเลี้ยงดูคุ้มภัย จะอยู่บนโลกใบนี้ลำบากเอาได้ และข้าต้องขออภัยทุกท่าน ที่มิอาจแจกแจงเรื่องของครอบครัวให้คนนอกรู้ได้ เพราะข้าเห็นว่ามันเป็นเรื่องภายใน ไม่ควรนำออกมาป่าวประกาศ และข้าไม่คิดจะเก็บเรื่องไร้สาระภายนอกเข้าบ้านเช่นกันเจ้าค่ะ”

            คำพูดโดยรวมที่ไม่เจาะจงว่าเป็นคำตอบ ทำให้ชูเยี่ยนถึงกับหน้าม่านไปเลยทีเดียว ส่วนจ้าวฮูหยินนั้นยิ้มไม่หุบ เมื่อว่าที่สะใภ้พูดได้ถูกใจนางนัก ด้วยตัวนางคือสะใภ้สกุลจ้าว จะเอ่ยสิ่งใดย่อมต้องคิดให้มาก

            “เราเข้าบ้านกันเถอะนะ”

            จ้าวฮูหยินพูดกับว่าที่สะใภ้ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะประคองหญิงเดินหายเข้าไปในจวน โดยไม่คิดสนใจแขกที่นางมิได้เชื้อเชิญ คิดเองว่าจะเข้าจวนหรือกลับไป จะว่านางเสียมารยาทก็ตามแต่ใจคิด เพราะวันนี้นางมิได้เชื้อเชิญใครมาเป็นแขก ที่ยืนอยู่ล้วนมาเองทั้งสิ้น

            “หากท่านอา และทุกคนยังอยากเข้าไปด้านใน ข้าขอรบกวนให้ช่วยระวังคำพูดกันด้วย เพราะในบ้านเป็นสิทธิ์ของฮูหยินที่ดูแลขอรับ”

            เอ่ยจบร่างสูงของท่านมหาอำมาตย์ ได้ก้าวจากไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่รู้จะเบื่อหน่ายกับเรื่องใดก่อนดี สกุลสายรองอยากที่จะแสดงตนให้เขานับถือ แต่ทุกคำพูดล้วนสิ้นคิดยิ่งนัก เห็นทีคงต้องปล่อยให้ได้รับบทเรียนเสียบ้าง

            ท่านมหาอำมาตย์หัวเราะอยู่ภายในใจ เมื่อเขาตั้งใจที่จะไม่บอกถึงฐานะและกิจการของว่าที่สะใภ้ ปล่อยให้หยวนไป่หลิงเหลืออด แล้วตัดเส้นทางการค้าอันรุ่งริ่งของญาติผู้น้องของเขาให้ขาดสะบั้นไปเสียเลย เผื่อสกุลสายรองจะรู้จักสงบคำลงบ้าง

            ชูเยี่ยนก้าวตามทุกคนเข้าไปภายในจวน แม้ว่าใจของนางในตอนนี้คิดอยากจะหันหลังกลับยิ่งนัก นี่เพียงแค่เริ่มต้นนางยังกลายเป็นตัวตลกในสายตาของใครหลายคน ถึงแม้ไม่มีผู้ใดหัวเราะออกมา แต่แววตาที่นางเห็นนั้น ล้วนกำลังมองนางเช่นนั้นทั้งสิ้น

            แต่เพราะนางมีสิ่งที่ต้องทำ จึงเลือกที่จะก้าวตามทุกคนเข้าไปในจวน อีกส่วนหนึ่งคือนางเอง ก็อยากรู้นักว่าสตรีบ้านนอกชั้นต่ำ มีสิ่งใดมาเทียบเคียงนางที่เป็นบุตรสาวเสนาบดีได้

            ‘ผยองให้พอ ข้าจะเหยียบเจ้าให้จมดิน เมื่อถึงวันที่ข้าก้าวสู่อำนาจเหนือสตรีทั้งแผ่นดิน’

            หญิงสาวยกยิ้มอย่างมีความนัย มีใครบ้างในเมืองหลวงที่ไม่รู้ ว่าแม่ทัพจ้าวลู่เชียนหวังให้นางรับไมตรีของเขาในฐานะคนรัก มิใช่เพียงสหายรู้จัก แค่นางตอบรับไมตรีของเขา จ้าวลู่เชียนก็ต้องทำทุกวิถีทาง เพื่อกำจัดหยวนไป่หลิงให้พ้นทาง เห็นทีไมตรีนี้นางต้องรับพิจารณาบ้างแล้ว แค่เพียงความสาแก่ใจชั่วคราวเท่านั้น ก็นับว่านางเมตตาคนเยี่ยงจ้าวลู่เชียนแล้ว

เรือนลู่เชียน

            “ท่านแม่ทัพ!”

            บ่าวคนสนิทรีบวิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปหาผู้เป็นนาย ที่กำลังนั่งดูตำราสงครามอยู่ในห้องหนังสือ

            “มีเรื่องอันใด!”

แม่ทัพหนุ่มเอ่ยถามเสียงกร้าว โดยที่ยังไม่ละสายตาจากตำราในมือ

            “นางมาถึงแล้วขอรับ ว่าที่ฮูหยินน้อย คุณหนูชูก็มาด้วยขอรับ”

            แม่ทัพหนุ่มเงยหน้ามองไปที่คนสนิท ก่อนร่างสูงรีบลุกขึ้นก้าวออกจากเรือนไปในทันที เมื่อได้ยินว่าใครอีกคนก็มาด้วย แม้ว่าหญิงสาวจะยังไม่ได้เอ่ยตอบรับไมตรีจากเขา แต่อย่างไรเสียเขาก็ยังหวังว่าสักวันนางจะมาเคียงข้างเขาไปจนแก่เฒ่า

            ใจของนางจะบอบช้ำเพียงใด เมื่อต้องมาพบเจอกับคู่หมั้นที่เขาไม่เต็มใจรับ โดยที่เขายังมิทันได้บอกกล่าวแก่นางไว้ล่วงหน้า ร่างสูงก้าวเข้าไปภายในห้องรับแขก ก่อนจะกวาดสายตามองไปยังทุกคน แม่ทัพหนุ่มถึงกับคิ้วขมวดชิดกัน เมื่อเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่เขาไม่รู้จัก

            “ท่านพี่ลู่เชียน”

            เป็นชูเยี่ยนที่เอ่ยทักแม่ทัพหนุ่ม ทำให้จ้าวฮูหยินเบนสายตามองไปยังหญิงสาวในทันที ชูเยี่ยนยืดกายเชิดหน้า แสร้งทำเป็นไม่รับรู้ถึงสายตาของจ้าวฮูหยิน

            หยวนไป่หลิงแสร้งยกน้ำชาขึ้นดื่ม ก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี มีเรื่องให้ได้ดูมากมายกว่าที่นางคาดคิด           

“ลู่เชียนเจ้ามาแล้ว ก็ดี!”

เป็นนายท่านสกุลสายรองที่เอ่ยขึ้น ก่อนจะสายตาตวัดมองไปยังหยวนไป่หลิง ยิ่งเห็นท่าทางมิรู้ร้อนรู้หนาวของหญิงสาว ชายชราแทบอยากจะสั่งสอนให้นางรู้ที่ต่ำที่สูงเสียในตอนนี้

“ลู่เชียนคารวะท่านปู่รอง ท่านย่าทั้งสาม น้องชูเยี่ยน”

แม่ทัพหนุ่มคลี่ยิ้มละมุนให้แก่หญิงสาว โดยลืมไปว่าเขายังมิได้เอ่ยทักทายคนที่ยังเหลืออยู่ภายในห้อง

“พ่อแม่เจ้าคงเป็นเพียงตอไม้กระมัง จึงไม่คิดจะเอ่ยทักทาย”

จ้าวฮูหยินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงมิติดตลก แต่ประชดแกมด่าไปในตัว แค่คนที่นางมิได้เชื้อเชิญมาเยือนว่าทำให้ขุ่นเคืองมากแล้ว นี่เจ้าลูกตัวดียังไม่คิดที่จะไว้หน้าพ่อแม่อีก มันน่าโมโหนัก!

“ข้าย่อมต้องไม่ลืมท่านพ่อท่านแม่อยู่แล้วขอรับ”

“พ่อแม่ของเจ้ากำลังทำให้สกุลจ้าวของเราเสื่อมเสีย เจ้าต้องทำทุกอย่างให้ถูกต้องรู้หรือไม่ลู่เชียน”

จ้าวลู่เชียนลอบถอนหายใจเบา ๆ เมื่อต้องเผชิญกับญาติฝั่งบิดา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าชายชราต้องการสิ่งใด

“ท่านปู่โปรดใจเย็นก่อนดีนะขอรับ”

“ใจเย็นเช่นนั้นรึ! เจ้าคิดที่จะยอมให้พ่อแม่ พาสตรีชั้นต่ำเข้าสกุลจ้าวของเราอย่างนั้นรึ! เจ้ารู้ไหมว่านางคือบุตรสาวหญิงหม้าย หากผู้คนภายนอกรู้ว่าเรารับนางมาเป็นสะใภ้สกุลสายหลัก เจ้าคิดว่าสายเลือดที่ต้องถือกำเนิดมาจะแปดเปื้อนแค่ไหน ให้นางเป็นเพียงอนุเท่านั้นดีที่สุด นี่นับว่าเมตตามากแล้ว”

“อะแฮ่ม!”

หยวนไป่หลิงกระแอมไอเล็กน้อย เพื่อที่จะหาช่องว่างให้นางได้พูดบ้าง นางมิได้อยากแต่งงานขนาดนั้น แต่การที่จะมานั่งให้คนพาดพิงถึงมารดาอยู่มิหยุดหย่อน เห็นทีชายชราผู้นี้คงต้องได้ลิ้มรสความรู้สึกไม่เหลือสิ่งใดเลยสักหน่อยคงจะดี