ตอนที่9. ไม่ทำให้ผิดหวัง

            “ท่านแม่อุ้มท้องเราสองคน และเลี้ยงเรามาจนโตได้ขนาดนี้ เจ้าคิดว่าท่านแม่จะอ่อนไหวกับเรื่องเพียงแค่นี้หรือ เมื่อมีหน้าที่ต้องทำก็ทำมันให้ดี สมกับเส้นทางที่เจ้าเลือก ยามที่สุดเส้นทางแล้วเหนื่อยเมื่อไหร่ บ้านเรายังคงเปิดรอเจ้ากลับมาเสมอ”

            สิ่งที่ผู้เป็นพี่กล่าวมันคือคำยืนยัน ว่าครอบครัวของนางจะจับมือกันฝ่าฟันต่อทุกเส้นทางที่เลือก แม่ทัพสาวคลี่ยิ้มออกมาได้ เมื่อสบเข้ากับแววตารักใคร่ของคู่แฝด

            “ข้าจะไม่ทำให้พวกท่านต้องผิดหวังเจ้าค่ะ”

            หยวนไป่หลินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น นางรู้ดีว่ามารดานั้นห่วงนางสองพี่น้องมากแค่ไหน แต่มิว่านางสองคนจะเลือกเส้นทางดำเนินชีวิตแบบใด มารดามักจะบอกเพียงว่าจะยืนอยู่ตรงนี้ พร้อมอ้าแขนรับในทุกคราที่ลูก ๆ เหน็ดเหนื่อย

            ในอดีตนางไม่ได้ตั้งใจที่จะก้าวเข้ากองทัพ แต่เพราะความรู้ดั้งเดิมทำให้นางอดช่วยเหลือทหารบาดเจ็บไม่ได้ ความที่ท่านแม่ทัพชราและเหล่าขุนพลเมตตา จึงคอยสอนการต่อสู้ และให้นางเป็นผู้ช่วยหมอในกองทัพ

            และวันที่ชีวิตเปลี่ยนแปลงได้มาถึง เมื่อท่านแม่ทัพชราตกอยู่กลางวงล้อมของศัตรู พร้อมอาการบาดเจ็บสาหัส นางและท่านหมอใหญ่ รวมถึงเหล่าขุนพลได้ติดตามไปช่วยเหลือ จากผู้ช่วยหมอนางกลายเป็นขุนพลและก้าวสู่ตำแหน่งแม่ทัพ ก่อนจะย้ายขึ้นเหนือด้วยการผลักดันของแม่ทัพชรา

            “เส้นทาง…เมื่อเลือกแล้ว ทุกก้าวย่อมมีราคาที่ต้องจ่าย ไม่ว่าข้าหรือเจ้าน้องรัก มันขึ้นอยู่กับว่าเราจ่ายไปแล้ว จะตักตวงผลกำไรได้มากน้อยเพียงใดเท่านั้น”

            “สมกับเจ้าของการค้าเสียจริง ทุกอย่างสำหรับพี่ใหญ่ล้วนต้องมีผลกำไร ฮ่า ๆ”

            “ไยข้าต้องจ่ายโดยไร้ผลตอบแทนเล่า สำหรับข้าแล้วความร่ำรวยคือวิถีแห่งความยั่งยืน หึ ๆ”

            มันมิใช่คำพูดสวยหรู แต่มันคือความสัตย์จริงที่สองพี่น้องลั่นวาจาเอาไว้ ทุกก้าวเมื่อกล้าที่จะจ่าย สำหรับเบิกถางเส้นทาง ก็ต้องเก็บเกี่ยวสิ่งที่อยู่โดยรอบ เพื่อเติมเต็มต้นทุนที่หว่านลงไป ทำนาต้องได้ข้าวฉันท์ใด การทำงานย่อมต้องได้รับค่าตอบแทนที่คุ้มค่าเช่นกัน

สองเดือนถัดมา

            การอยู่ร่วมเรือนของหนุ่มสาว เหมือนจะไม่มีผลอันใดต่อความสัมพันธ์ของทั้งคู่ เมื่อต่างฝ่ายต่างอยู่ในพื้นที่ของตนเอง ทว่านั่นคือในสายตาของบ่าวไพร่

แต่สำหรับคนเป็นพ่อแม่ ต่างรู้ดีว่าบุตรชายนั้นมีความเคลื่อนไหวอยู่เป็นระยะ แม้ไม่โจ่งแจ้ง แต่การแอบใส่ใจหญิงสาว นั่นนับเป็นสัญญาณที่ดีต่ออนาคตภายหน้าของทั้งคู่

“ท่านแม่ทัพ คุณหนูชูมาขอพบขอรับ”

แม่ทัพหนุ่มเงยหน้าขึ้น ก่อนจะมองไปยังด้านหน้าประตู ความคิดบางอย่างแทรกผ่านเข้ามาให้หัว ก่อนที่เขาจะสลัดมันทิ้งไป

“พานางไปรอข้าที่ศาลาชมบัว ประเดี๋ยวข้าตามไป”

“เอ่อ...คือว่า!”

“มีอะไร”

“คุณหนูชูอยู่หน้าเรือนแล้วขอรับ”

“อืม!”

อาการหนักใจของผู้เป็นนาย ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย เพราะปกติแล้วท่านแม่ทัพมักจะยินดีเสมอ ในยามที่คุณหนูชูเยี่ยนมาพบ หรือได้พบนางยามออกไปข้างนอก

“ท่านแม่ทัพมีสิ่งใดหนักใจหรือขอรับ” บ่าวคนสนิทเอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยความเป็นห่วง

“ทำตามที่ข้าบอก ไม่ต้องถามให้มากความ” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยตัดบทเสียงกร้าว

“ขอรับ”

จ้าวลู่เชียนนั่งนิ่งมองไปที่ประตูอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น เพื่ออกไปพบแขกที่เขาเคยอยากชิดใกล้ ทว่าหลังจากเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นเมื่อสามวันก่อน ยากนักที่เขาจะทำใจกับมันได้

งานเลี้ยงจวนสกุลกู้

ณ สวนดอกไม้ด้านข้างเรือนจัดเลี้ยง ร่างสูงที่ตั้งใจจะมาตามคู่หมั้นให้เข้าไปในงาน จำต้องหยุดนิ่งอยู่กับที่ เมื่อมีหญิงสาวหลายคนอยู่ภายในสวน

“ชูเยี่ยน เจ้าไม่กลัวว่าท่านแม่ทัพจะลืมเลือนเจ้ารึ!” หนึ่งในบุตรสาวขุนนางเอ่ยขึ้น

“คนอย่างจ้าวลู่เชียน ไม่มีทางมองคนอย่างหยวนไป่หลิงหรอกนะ งดงามแล้วอย่างไร ก็แค่แม่ค้าที่อวดตัวว่าร่ำรวย เจ้าคิดรึ! ว่าสตรีที่ไร้บุรุษเคียงข้างจะทำการค้าได้ ถ้ามิใช้อย่างอื่นแลกมา”

ชูเยี่ยนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน นางไม่เชื่อว่าจะมีสตรีคนไหน จะเก่งกาจจนขนาดทำการค้า และเป็นนายของบุรุษได้ หากไม่ใช้เรือนร่างแลกมาด้วยความสำเร็จ

“เจ้าหมายความว่า...นางต้องใช้ร่างกายแลกมาใช่หรือไม่”

“พวกเจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ ไหนจะน้องสาวที่เป็นแม่ทัพนั่นอีก สตรีดี ๆ ที่ไหนจะไปอยู่ท่ามกลางบุรุษหยาบช้ามากมายเช่นนั้นได้ ร่างกายของพวกทหารทั้งเหม็นเน่าและสกปรกสิ้นดี”

“แต่องค์หญิงใหญ่ก็ทรงเป็นแม่ทัพ” หนึ่งในหญิงสาวที่นั่งร่วมสนทนาเอ่ยขึ้นบ้าง

“หากนางมิใช่องค์หญิง จะได้เป็นแม่ทัพเช่นนั้นรึ! แล้วอย่างไรสุดท้ายก็ลาออกไปแต่งงานกับคนต่างแผ่นดินอยู่ดี มีแค่ตำแหน่งทว่าก็ต้องอยู่อย่างอดสูในบ้านเมืองผู้อื่น”

ชูเยี่ยนที่ไม่ได้ชื่นชอบในตัวองค์หญิงใหญ่ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสาแก่ใจ ที่องค์หญิงใหญ่ต้องไปอยู่ต่างแผ่นดิน

“นั่นสินะ! ถึงว่าพี่น้องสกุลหยวน จะเก่งกาจเยี่ยงบุรุษได้อย่างไร ถ้าไม่เอา...แลกมา”

ทุกถ้อยคำของหญิงสาวหลายนาง ทำให้จ้าวลู่เชียนเข้าใจสิ่งที่มารดา เพียรพยายามบอกกล่าวเขามาตลอดได้ในทันที สิ่งที่เขาขาดในการมองโลกนอกเหนือกองทัพ การเรียนรู้นิสัยใจของสตรีที่กำเนิดจากสกุลใหญ่ พวกนางมองบุรุษเป็นเพียงสะพานสำหรับก้าวสู่อำนาจ

เรื่องที่มารดาเคยเกริ่น ๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของชูเยี่ยน กับท่านอ๋องสาม เห็นทีเขาคงต้องเปิดหูตาให้กว้างอีกสักหน่อย เพื่อจะได้ไม่เป็นตัวตลกในวงสนทนาของเหล่าสตรีอีก

ส่วนอีกด้านหนึ่งของสวนดอกไม้ สตรีสองนางยืนนิ่งฟังคนทั้งหมดอยู่อย่างสงบ ทุกถ้อยคำล้วนบ่งบอกนิสัยของแต่ละคนได้เป็นอย่างดี นางไม่แปลกใจเลยว่าทำไม่คุณหนูเหล่านี้ ถึงนั่งรอเพียงเบี้ยหวัดจากครอบครัวและสามีไปวัน ๆ

“พวกนางต่ำช้านักเจ้าค่ะ”

อู่หรงพูดด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ ที่บรรดาลูกหลานขุนนางว่าร้ายผู้เป็นนาย

“ใส่ใจไปไย พวกนางก็แค่ยังไม่เคยพบโลกภายนอกที่ไร้ความสุขสบาย และไม่เคยมีผู้ใดสอนพวกนางให้รู้จักเผื่อใจ สำหรับการใช้ชีวิตในยามสิ้นเสาหลัก”

“บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

“เรากลับเข้าด้านในกันเถอะ”