ตอนที่2.  ชีวิตใหม่

หยวนไป่หลิงลุกขึ้น เดินไปยังโต๊ะน้ำชา ซึ่งมีกาสุราหวานวางอยู่ หญิงสาวรินน้ำสีอำพันในลงจอก ก่อนจะยกดื่มเพื่อดับความคับแค้น ที่มันกำลังจะครอบงำนางจากความฝันเมื่อครู่

ชีวิตใหม่ของนางควรจะราบเรียบ ทว่าเมื่อตอนอายุได้ห้าขวบ ความทรงจำอันคุ้นเคยได้หลังไหลเข้ามาราวสายน้ำ ทั้งสุขทุกข์ฉายชัดอยู่ในหัว เหมือนมันจะบอกแก่นางแล้วว่าถึงเวลาที่ต้องเลือก

ว่าจะเดินกลับไปเพื่อแก้แค้น หรือจะก้าวต่อไปในชีวิตที่สงบสุข ซึ่งอันที่จริงมันก็มิได้สงบสุขอันใด ออกจากลำบากเสียมากกว่า และนางเลือกที่จะใช้ความทรงจำนั้น สร้างอนาคตให้ตนเองกับครอบครัว

ต่อให้ก้าวกลับไปเพื่อทวงแค้น มันจะมีประโยชน์อันใดถ้าไร้เงินทองและอำนาจ หากจะใช้เรือนร่างเข้าแลก เพื่อการแก้แค้นมันไม่คุ้มเอาเสียเลย เพราะมันมีค่าเกินกว่าจะไปพลีให้ใคร เพียงเพื่อปีนป่ายในสิ่งที่ต้องการ

ความแค้นยังคงมี แต่มันอยู่ที่นางจะเลือกมองมันแบบใด หากโชคชะตาต้องการให้นางทวงความเป็นธรรม มิช้ามันจะนำพานางกลับไปเอง ส่วนเรื่องลูกนั้น นางสุขใจที่เห็นเขาเติบโตอยู่ในที่ปลอดภัย

ใช่ว่านางไม่คิดถึงเขา แต่นางไม่อาจไปยืนตรงหน้าเขา แล้วบอกว่านี่คือแม่ได้ นางในตอนนี้คือหญิงสาววัยไล่เลี่ยกับเขา ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะโอบกอดเขาเหมือนมารดากับบุตรได้

การเฝ้ามองเขาห่าง ๆ และสนับสนุนเขาในฐานะสหาย ย่อมเป็นการดีกว่าใกล้ชิดกับเขา จนมันกลายเป็นเรื่องหนุ่มสาว มันจะกลายเป็นความกระดากใจเสียมากกว่าความสุข

“นายหญิง ไม่สบายหรือเจ้าคะ”

เสียงจากด้านนอกทำให้หญิงสาวหัวเราะในลำคอ สาวใช้ของนางช่างรักษาหน้าที่ดีเหลือเกิน แค่ขยับกายเพียงเล็กน้อย เป็นอันว่าอู่หรงรู้ตัวในทันที

“ข้าสบายดี ข้าแค่กระหายน้ำเท่านั้น”

หญิงสาวตอบกลับไปเพื่อให้คนสนิทคลายใจ นางยอมรับว่านี้มิใช่ครั้งแรก กับความฝันที่ทำให้นางสะดุ้งตื่นกลางดึก เพราะในบางครั้งมันเกิดขึ้นขณะที่นางหลับใหลอยู่บนรถม้า หรือตามที่พักในยามออกเดินทางทำการค้า อู่หรงย่อมต้องรู้เห็นมันจนชินตา

“หากนายหญิงต้องการสิ่งใด เรียกอู่หรงได้ตลอดนะเจ้าคะ”

“รู้จักนอนพักผ่อนบ้างอู่หรง ท่านแม่คงไม่ได้อยากรู้ว่าข้าทำสิ่งใดแม้แต่ตอนปลกทุกข์หรอกนะ”

หญิงสาวแสร้งเย้าสาวใช้ข้างกาย นางรู้ดีว่าช่วงนี้มารดากำลังรู้สึกเช่นไร เพราะเมื่อครึ่งเดือนก่อน ในช่วงที่อยู่ต่างแคว้น ได้มีสาสน์จากเมืองหลวง ทวงถามเรื่องการแต่งงาน ที่ควรเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว

ทว่ามันถูกปล่อยผ่านมาจนนางเองก็เลยวัยออกเรือน สำหรับสตรีโดยทั่วไป แต่สำหรับนางที่เคยเป็นขุนพล ถือว่ายังไม่เกินเวลาเลยสักนิด ซึ่งหญิงสาวที่แต่งงานหลังการปักปิ่น นางมองว่ามันเร็วเกินไป

วัยหนุ่มสาวที่ควรได้เรียนรู้โลกภายนอก แต่โดยส่วนมากมักถูกครอบครัว กักขังเอาไว้ด้วยคำว่าภรรยาของใครสักคน และนางเองก็ต้องกลายเป็นภรรยา ที่มิได้เกิดจากความรัก ทว่ามันคือการรักษาคำสัตย์ของมารดา นางจึงไม่ได้รู้สึกเสียใจ หรือต้องการทำลายคำมั่นนั้นแม้แต่น้อย

“นายหญิงใหญ่ เพียงเป็นห่วงท่านเท่านั้นเจ้าค่ะ”

“แก้ตัวให้กันตลอดสิน่า! ไปนอนเถอะ ข้าจะนอนต่อแล้ว”

หญิงสาวยกสุราดื่มอีกหลายจอก ก่อนจะเดินกลับไปล้มตัวลงนอนต่อ นางไม่คิดตำหนิในการเฝ้ามองของอู่หรง เพราะทุกสายตาของคนในบ้าน คือความห่วงใยที่มีต่อนางอย่างแท้จริง

ยามเช้า

            ร่างระหงก้าวเข้าไปนั่งตรงข้ามกับมารดา ซึ่งตอนนี้มีสีหน้าไม่สดชื่นอย่างที่เคย

            “ท่านแม่ไม่สบายรึเจ้าคะ”

หญิงสาวเอ่ยถามมารดาด้วยความเป็นห่วง แม้จะพอเดาได้ว่าผู้เป็นแม่กำลังมีเรื่องกังวลใจ

            “คงเพราะแม่เริ่มแก่ เลยนอนไม่ค่อยหลับเท่าใดนัก”

หยวนไป่หลีตอบบุตรสาวด้วยรอยยิ้มอันอิดโรย จากการที่นางนอนไม่ค่อยหลับติดต่อกันมาหลายวัน

            “นอนไม่หลับเพราะเริ่มแก่ หรือเพราะกลัวข้าไม่พอใจเรื่องแต่งงานกันเจ้าคะ”

            “มิรู้อ้อมค้อมกับคนแก่บ้างเลยนะลูกคนนี้”

หยวนไป่หลีเอ่ยประชดบุตรสาว ที่มิว่าจะมีเรื่องหนักหนาแค่ไหน สองแฝดก็ไม่เคยที่จะตื่นกลัวกับสิ่งเหล่านั้น ซึ่งเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ทั้งคู่ยังเป็นเด็กแล้ว 

            “ท่านแม่โปรดกินให้อิ่ม นอนให้หลับเถอะเจ้าค่ะ ข้าเข้าใจทุกอย่างดี อีกอย่างมันแค่การแต่งงาน หาใช่เรื่องสำคัญเท่าการค้าของข้าไม่เจ้าค่ะ”

            “สำหรับผู้หญิงเรา การแต่งงานนับเป็นเรื่องสำคัญ จะด้วยเหตุผลใด แม่ก็ไม่อยากเป็นต้นเหตุให้เจ้าทุกข์ใจ”

            “สิ่งที่ข้าจะทุกข์ใจ คือความทุกข์ที่มารดาของข้ากำลังแบกมันไว้อยู่ตอนนี้มากกว่าเจ้าค่ะ”

            “เจ้ากับท่านแม่ทัพนอกจากจะไม่มีใจต่อกัน แต่ยังมิเคยพบหน้ากันสักครั้งอีกด้วย แม่เกรงว่า...”

            “ท่านแม่ ข้ารู้ว่าท่านแม่เป็นห่วง การแต่งงานย่อมไม่น่ากลัวเท่างานของข้าสองพี่น้องนะเจ้าคะ ท่านแม่โปรดวางใจ ข้าสามารถจัดการทุกอย่างได้เจ้าค่ะ”

            “แม่จะปฏิเสธใต้เท้าจ้าวไปดีหรือไม่”

            “ท่านแม่สอนข้าเองมิใช่หรือเจ้าคะ ว่าคนเราเมื่อมีปัญหาอย่าได้หลีกหนี นิ่งพิจารณาแล้วแก้ไข สำหรับข้าแล้วมันแค่เรื่องเล็กน้อย ส่วนจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับสกุลจ้าวหรือไม่นั้น นั่นก็เป็นปัญหาของพวกเขาหาใช่เราเจ้าค่ะ”

            หญิงสาวกล่าวกับมารดาด้วยน้ำเสียงเนิบช้า โดยที่นางจัดแจงตักอาหารตรงหน้าให้แก่มารดาและตนเอง เรื่องแต่งงานหรือจะเท่าการค้าที่ต้องสะดุดไปบ้าง เพราะตัวนางไม่อาจเดินทาง เพื่อไปควบคุมมันด้วยตนเองเช่นเมื่อก่อนได้

            “ท่านแม่ทัพจ้าวย่อมต้องเป็นคนดี เช่นพ่อแม่ของเขาอย่างแน่นอน”

หยวนไป่หลีเอ่ยขึ้นอีกครั้ง คล้ายการปลอบใจตนเองเสียมากกว่า ที่จะเป็นการปลอบใจบุตรสาว หัวอกคนเป็นแม่ พอลูกกำลังจะออกจากอก ย่อมต้องรู้สึกใจหายเป็นธรรมดา

            “เจ้าค่ะ”

            หญิงสาวรับคำมารดา ก่อนจะคีบอาหารป้อนให้แก่ผู้เป็นแม่ นางไม่สนใจหรอกว่าจ้าวลู่เชียนจะเป็นคนเช่นไร เพราะถ้าเขาและนางอยู่ร่วมกันฉันท์มิตรไม่ได้ เส้นทางมันก็ต้องสิ้นสุดลง