บทที่ 3 การเกิดใหม่ของนางร้ายหลงยุค

บทที่ 3

การเกิดใหม่ของนางร้ายหลงยุค

ลีน่าเมื่อได้ยินตามที่ตัวเองขอก็ยิ้มมุมปาก “ข้อแรกขอให้ฉันมีความจำที่ดีเลิศและเอาความสามารถของชาตินี้ติดตัวไปด้วยทั้งหมด”

“ข้อสองฉันขอมิติ มิติที่มีทุกอย่างที่ฉันต้องการพร้อมกับคฤหาสน์หนึ่งหลังในนั้น”

“ข้อสามขอให้พี่ชายฉันและแก้วดาราหรือแป๋มเพื่อนสนิทมีชีวิตที่ดี ไม่ต้องมาจมกับความเศร้าที่ฉันจากไป ขอให้ทั้งสองคนโชคดีและมีความสุข ไม่มีอุปสรรคใดๆ ในชีวิต”

ลีน่าขอพรทั้งสามข้อ สองข้อแรกนั้นขอให้ตัวเอง เธอไม่เชื่อหรอกว่าท่านยมจะส่งเธอไปที่ดีๆ ขนาดตอนไปเอาวิญญาณยังเอาวิญญาณเธอมาผิด แล้วจะไม่ส่งเธอไปผิดอีกเหรอ กันไว้ก่อน อย่างน้อยๆ ก็มีมิติไว้กับตัวเหมือนในนิยายที่เคยอ่านไม่ทำให้อดตายแน่นอน

ส่วนข้อสุดท้ายขอให้พี่ชายและเพื่อนรักโชคดีหลังจากที่ไม่มีเธอแล้ว หากเป็นไปได้อยากให้ทั้งสองเปิดใจให้กันมากกว่า อย่างน้อยๆ เพื่อนรักของเธอก็รักพี่ชายและหลานสาวของเธอด้วยใจจริง ไม่ได้รักเพราะเงินหรือฐานะเหมือนหญิงสาวคนอื่น

“ขอแบบนี้ฉันเสียเปรียบเธอมากนะลีน่า แต่ที่ฉันให้ เพราะสาเหตุที่เธอต้องตายเกิดจากความผิดพลาดของฉันเอง เรื่องมิติเพียงแค่เธอนึกถึงเธอก็จะเห็นและหากเกิดอันตรายเธอสามารถเข้าไปอยู่ในนั้นได้ ส่วนวิธีใช้เธอคงฉลาดพอนะว่าต้องใช้ยังไง ตามฉันมาได้เวลาแล้ว” ยมทูตหมดคำพูด แต่ยังไงก็ต้องให้ในเมื่อเขาเป็นคนพรากดวงวิญญาณของเธอมาผิดเองจะโทษใครได้

“ขอบคุณมากค่ะคุณท่านยม ดูๆ แล้วท่านยมหล่อและใจดีเหมือนกันนะเนี่ย”

ลีน่าเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการจึงเดินตามยมทูตจนมาถึงบ่อน้ำแห่งหนึ่งและที่สำคัญมีเกือบสิบบ่อที่เรียงรายอยู่ ในใจนั้นคิดว่าจะส่งเธอไปเกิดใหม่หรือว่าส่งเธอไปตายกันแน่ เธอคงไม่จมน้ำตายก่อนจะเกิดใหม่นะ

“ได้เวลาแล้ว หลับตาฉันขอให้เธอใช้ชีวิตใหม่นี้อย่างมีความสุขนะ ลีน่า” ท่านยมพูดจบแต่แล้วอยู่ๆ มีวิญญาณอีกดวงมาจากไหนไม่รู้วิ่งมาชนลีน่าจนเธอตกลงไปอีกบ่อหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ จนยมทูตร้องเสียงหลง

อีกครั้ง

“เวรแล้ว! นางร้ายตัวแม่อย่างลีน่าอิริคเซ่ หลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาต้องด่าเช้าด่าเย็นฉันแน่เลย”

หมู่บ้านแห่งหนึ่งในเมืองโจวไห่ มณฑลเจียงซี ลีน่าค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงงและสับสน สักพักเธอจึงปวดหัวแทบระเบิด ภาพและความทรงจำต่างๆ ฉายชัดเข้ามาในหัวไม่ต่างจากภาพยนตร์ ร่างนี้มีชื่อว่าหลิวชิงเย่วอายุยังไม่สิบเก้าปีเต็มขาดอีกสามเดือน หญิงสาวแต่งงานเมื่อสองปีก่อน แต่ชีวิตช่างน่าสงสารนัก แม่สามีไม่รักไม่ว่า สามีมีคนรักอยู่แล้ว ที่สำคัญดันพาคนรักเข้าบ้านยกให้เป็นภรรยาอีกคนนี่สิมันน่าจับไปตอนไหม

เท่านั้นยังไม่พอ ตั้งแต่แต่งงานมาบ้านสามีกลับใช้สินเดิมของเธอไปไม่น้อย ตระกูลหลี่นี้กลายเป็นมีหน้ามีตาขึ้นมาภายในสองปี ไม่ว่าหญิงสาวร่างนี้จะเจอกับอะไรเธอก็ทน ทนเพราะรักผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยรักเธอเลยสักครั้งเดียว

“เฮ้อ...ทำไมชีวิตเธอน่าสงสารแบบนี้ ในเมื่อเขาไม่รักไม่สนใจ อีกทั้งไม่รักษาน้ำใจโดยพาคนรักมาเป็นภรรยาอีกคน แต่เดี๋ยวนะหลิวชิงเย่วทำไมชื่อของร่างนี้จึงเหมือนกับนางร้ายที่เธออ่านในนิยาย อีกทั้งชื่อสามีและแม่สามียังเหมือนกันอีก

แต่ในนิยายบ้านสามีรวยอยู่ในมณฑลใหญ่ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมทุกอย่างมันถึงกลับตรงกันข้ามล่ะ โอ๊ย! ปวดหัว เอาอีกแล้วนะท่านยม มันน่าแช่งให้ไม่ได้ผุดได้เกิดจริงๆ แต่ช่างเถอะ ในเมื่อมาที่นี่แล้วมันต้องเดินหน้าต่อไป จะให้ถอยหลังก็คงไม่รอด ไม่เป็นไรนะในเมื่อฉันมาอยู่ในร่างนี้แล้ว ใครที่มันทำร้ายเธอฉันจะเป็นคนเอาคืนให้เอง หลับให้สบายนะ หลิวชิงเย่ว”

ลีน่าไม่รู้ว่าสถานที่ที่เธอถูกส่งมาใหม่นั้นมันคือในนิยายหรือว่าเรื่องจริง แต่ที่แน่ๆ คือเธออยู่ในช่วงต้นยุคแปดศูนย์ของจีน จะยังไงก็ช่าง สิ่งแรกที่เธอจะทำคือเอาสินเดิมคืนจากคนพวกนี้ และหย่ากับผัวเฮงซวยซะ จากนั้นก็ใช้ชีวิตโสดในนามหญิงหม้ายที่ยังเวอร์จิ้นแบบเริดๆ เชิดๆ เอาให้อิจฉาตายไปเลยก็แล้วกัน

“นังชิงเย่ว หล่อนจะนอนอะไรนักหนา ไม่รู้หรือยังไงว่าวันนี้อาเฉียงจะกลับมาบ้าน” นางจ่างซื่อตะโกนเรียกอยู่หน้าห้อง

“ชิงเย่วอาจจะไม่สบายก็ได้นะคะแม่สามี ฉันทำแทนเองดีกว่า”

ซวี่เซิ่งเสว่พูดเสียงเบาและยิ้มอ่อนโยนส่งให้แม่สามีเหมือนที่เธอทำมาตลอด

“ไม่ได้ หล่อนกำลังท้องหลานคนแรกของฉันอยู่ จะมานั่งทำงานบ้านเองทำไม ให้นังชิงเย่วทำนั่นแหละดีแล้ว หากหลานคนแรกฉันเป็นอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ”

นางจ่างซื่อไม่ยอมที่จะให้ภรรยารองของลูกชายต้องทำงานบ้านเอง ตอนนี้เธอกำลังท้องหลานคนแรก หากไม่ระวังหลานในท้องเกิดอันตรายขึ้นมาใครรับผิดชอบกันล่ะ

ปัง! หลิวชิงเย่วเปิดประตูออกมาอย่างแรง ก่อนหน้าที่จะออกมาเธอเห็นรายการทรัพย์สินของตัวเองที่ร่างเดิมแอบไว้ ในนั้นมีสมุดบัญชีเงินฝากไว้อยู่ไม่น้อย หากใช้จ่ายไม่ฟุ่มเฟือย เงินนี้ที่มีคงใช้ทั้งชีวิตไม่มีทางหมด แต่ไม่ใช่สำหรับนางร้ายหลงยุคแบบเธอ มันต้องเงินต่อเงินเท่านั้น แต่ก่อนที่จะเงินต่อเงินต้องเอาปลิงพวกนี้ออกไปจากชีวิตเสียก่อน

“เสียงดังโวยวายอะไรกันคะแม่สามี บ้านก็มีอยู่แค่นี้ แล้วก็นะงานบ้านถ้าทำเองกันไม่ได้ก็ไม่ต้องทำ และไม่ต้องให้ฉันทำด้วย ส่วนใครจะไปจะมาวันนี้ฉันไม่สน ผัวใครก็เลี้ยงดูกันเอาเอง”

หลิวชิงเย่วยืนกอดอกพิงประตูพูดในสิ่งที่ต้องการออกมา ก่อนจะใช้สายตาสำรวจเมียน้อยของสามี ‘เท่าที่ดู สตอเรียกพี่เลยนะแบบนี้ เหอะ อย่าคิดว่าฉันจะมองไม่ออกสิ’

นางจ่างซื่อได้ยินลูกสะใภ้แสนชังพูดจึงได้แต่อ้าปากค้าง ไม่คิดว่าหลิวชิงเย่วจะกล้าต่อปากต่อคำเธอ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่กล้าแม้จะมองหน้าแม่สามีเช่นเธอแบบตรงๆ เลยสักครั้ง

ซวี่เซิ่งเสว่เองตกตะลึงไม่แพ้กัน และอดที่แอบจะชำเลืองมองภรรยาในนามของสามีไม่ได้ วันนี้ยายคุณหนูเกิดผีเข้าขึ้นมาหรือยังไงถึงกล้าต่อปากต่อคำกับแม่สามีอย่างไม่กลัวตาย

“หล่อนเป็นสะใภ้บ้านหลี่ก็ควรจะทำหน้าที่ของตัวเอง ไม่ใช่นอนจนแสงสว่างแยงก้นแล้วไม่ยอมลุก ไปเลยนะไปซักผ้าหุงข้าวหาอาหารได้แล้ว” เมื่อตั้งสติได้นางจ่างซื่อยังคงกดขี่วางก้ามเหมือนเดิม เพราะคิดว่ายังไงหลิวชิงเย่วคงจะต้องทำตามที่สั่งเหมือนดั่งทุกครั้ง

“แปลกนะ ฉันเป็นเมียหลวงของลูกชายบ้านนี้ แต่กลับต้องทำทุกอย่างไม่ต่างจากคนใช้ แต่ผิดกับเมียน้อยที่แทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย อยากกินมากก็ทำเอาเองเพราะตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะไม่ทำอะไรทั้งสิ้น อ้อ...ตั้งแต่วินาทีนี้ไปเงินทุกหยวนที่ต้องจ่ายภายในบ้านหลังนี้ ฉันจะไม่จ่ายอีกแล้วใครอยากได้อยากมีก็หาจ่ายกันเอาเอง จบนะ”

ปัง!! พูดจบหลิชิงเย่วจึงปิดประตูกระแทกใส่หน้าทั้งสองคน จากนั้นจึงเดินมาล้มตัวนอนที่เตียงด้วยความสับสน สรุปว่านี่คือเธอมาเกิดใหม่ในนิยายหรือว่าเรื่องจริงที่ดันมีชื่อเหมือนกับนิยายกันแน่ เพราะทุกอย่างมันไม่เหมือนในนิยายที่เธออ่านเลย เฮ้อ...ทำไมชีวิตนางร้ายอย่างเธอต้องเจอกับอะไรแบบนี้ ท่านยมนะท่านยม ผิดพลาดตลอด เวรของคนสวยแท้ๆ

“แม่สามีคะ ชิงเย่วเธอไม่สบายหรือเปล่า ทำไมวันนี้เธอจึงกล้าเถียงแม่ล่ะ ฉันว่าเธอผิดปกตินะยังมีเรื่องเงินอีก ไม่ใช่ว่าแต่งเข้าบ้านสามีแล้วเงินของคนเป็นภรรยาต้องเป็นของบ้านสามีเหมือนกันเหรอ หากฉันมีสินเดิมแบบชิงเย่วฉันคงมอบให้แม่สามีหมด ไม่เก็บไว้ที่ตัวเองสักหยวนเดียวแน่ๆ ค่ะ”

ซวี่เซิ่งเสว่พูดเหมือนไม่คิดอะไร แต่ความตั้งใจของเธอนั้นต้องการที่จะเติมเชื้อไฟให้กับแม่เฒ่าหลี่แม่สามีจอมเห็นแก่ตัวของเธอ