ทำตัวไม่เหมือนเดิม

ปัจจุบัน

Blue part

ตอนนี้ก็เป็นเวลา 2 แล้วปีจากตอนนั้นที่พวกเราขึ้นม.ปลายมา พูดได้ว่าตอนนี้ก็เป็นปีสุดท้ายแล้วที่เราจะได้ใช้ชีวิตเด็กม.ปลายให้เต็มที่ และใช่ครับตอนนี้พวกเราอยู่ม.6 แล้ว ทุกอย่างยังคงดำเนินไปเหมือนปกติตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่มันไม่ปกติและผมก็รู้สึกได้ว่ามันไม่ปกติมาสักพักแล้วตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่ผมไปบ้านมัน ตอนที่เรียนลีลาศ และอีกหลายๆครั้งที่เราได้อยู่ด้วยกัน ผมไม่รูัว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ในสายตาผมไม่ว่าม่อนมันจะทำอะไรมันก็ดูน่ารักเสมอ ผมมักใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูมองไปที่มันโดยที่ไม่รู้เลยว่าจะมีใครสังเกตเห็นรึเปล่า ผมไม่รู้ว่ามันจะรู้สึกเหมือนกันกับผมมั้ย แต่ตัวผมนั้นพูดได้เต็มปากเลยว่าที่ผมรู้สึกกับมันไม่ใช่แค่ความรู้สึกของเพื่อนแน่ๆ ใช่ครับผมคิดว่าผมชอบมัน ชอบคนที่ผมเรียกมันว่าเพื่อนสนิทแต่ผมก็ยังอยากมั่นใจในความรู้สึกตัวเองให้มากกว่านี้ว่าที่ผมชอบมันไม่ใช่แค่เพราะหวั่นไหวที่เราอยู่ด้วยกันหรือแค่อารมณ์ชั่ววูบ ผมคิดว่าผมคงต้องหาที่ปรึกษาแล้วล่ะ คิดได้ดังนั้นผมก็หยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาใครคนนั้นทันที รอสายได้ไม่นานนักปลายสายก็กดรับสาย

-Pleng call-

ตู๊ดดด ตู๊ดดด

(ว่าไงมึงงง คิดถึงกูหรอคะ)

“คิดถึงก็เหี้ยละ“

(เอ้าไอนี่ แล้วโทรมาหาพ่องงงง)

”กูมีเรื่องอึดอัดใจอยากปรึกษาว่ะ มึงน่าจะเป็นคนที่พึ่งพาได้ที่สุดละ…ในเรื่องนี้อะนะ“

(หืมมมม อะไรวะ)

“ทำไมขี้เสือกจังอ่ะ”

(เอ้าสัสนิ มึงเป็นคนโทรหากูค่าา ฮัลโหลลลล)

“55555555 เออออ กูล้อเล่น”

(แล้วสรุปว่ามึงมีเรื่องไรวะ)

“คือว่า..มึง”

(ว่าาาาาาาา)

“คือ..กูอ่ะ”

(มึงทำไมมมม)

“มึงงงงง”

(สักทีไอเหี้ย! จะพูดได้ยัง)

“โอ้ยยย มึงอย่ารุนแรงดิว้าาา คือกูมีเรื่องที่รู้สึกว่ามันไม่ปกติว่ะ”

(คืออะไร อะไรไม่ปกติ มึงหรอ มึงเป็นเอดส์หรอวะเพื่อน เชี่ยย กูบอกละว่าให้มึงป้องกันทำไมมึงไม่ฟังกู) ปลายสายพูดเองเออเองเป็นตุเป็นตะจนคนฟังขมวดคิ้ว

“ไอสัสเพลง! สติ กูไม่ได้เป็นเอดส์ คือว่ากู..รู้สึกไม่ปกติกับไอม่อนว่ะ”

(หาาาาาาาา ไม่ปกติของมึงนี่มันยังไงวะ ม่อนมันไปทำอะไรให้มึงโกรธหรอ)

“ไม่มึง…มันไม่ใช่ไม่ปกติแบบนั้น”

(เอ้าา แล้วไม่ปกติยังไงอ่ะ)

“เห้ออออ กูคิดว่ากู…..ชอบม่อนว่ะ”

(อ่อ มึงชอบไอม่อน ห้ะ!!! มึง มึงเนี่ยนะ ชอบไอม่อนหรอ!!) ปลายสายตะโกนลั่นจนเขากลัวว่าคนรอบข้างมันจะได้ยิน

“ไอเชี่ยเพลงง มึงจะตะโกนทำไมเนี่ย”

(ไอบลูมึงมีสติป่ะเนี่ย มึงแดกเหล้าหรอ หรือมึงเมายากันยุง)

“กูมีสติ 100% เว้ยไอห่า กูว่ากูชอบมันจริงๆว่ะเพลง” ปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับมา

(อ่าาา ก็ไม่ผิดจากที่กูคิดไว้สักเท่าไหร่ กูเห็นมึงบางทีก็ชอบทำตัวแปลกๆตอนอยู่กับมัน แล้วก็…สายตามึงอ่ะกูเห็นนะมีแต่ความเอ็นดูมัน นี่ถ้าเป็นพวกสาววายสมองไหลมาเห็นก็คงคิดว่าพวกมึงเป็นผัวเมียกันอ่ะ )

“มันชัดขนาดนั้นเลยหรอวะมึง”

(ก็ไม่เชิงอ่ะ ถ้าคนไม่ได้สังเกตจริงๆก็ไม่รู้หรอก)

“แล้วแบบนี้ไอพวกนั้นมันจะรู้มั้ยวะ”

(ไม่รู้ว่ะ พวกมันคงไม่ได้สังเกตอะไรหรอกมั้ง)

“ขอให้เป็นแบบนั้นเหอะ กูยังไม่พร้อมให้คนรู้เยอะ”

(เออแล้ว..แล้วมึงชอบมันมานานแค่ไหนแล้ววะ)

ผมตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพลงฟังตั้งแต่เรื่องตอนม.4 จนถึงปัจจุบัน

“นั่นแหละ ก็ตามที่กูเล่าให้ฟัง”

(โห ไอเหี้ย ชอบมาเป็นปีแล้วหรอ แล้วม่อนมันรู้ตัวป่ะเนี่ย)

“กูว่าไม่อ่ะ มันจะไปรู้ได้ไงก็เป็นเพื่อนกัน”

(แล้วมึงจะเอาไงต่อ)

“กูถึงโทรมาหามึงไงเพื่อนรัก กูจะเอาไงต่อดีวะ”

(แหมม กูเป็นเพื่อนรักขึ้นมาทันทีเลยนะ)

“เออออออ กูจะทำยังไงต่อดีวะ คือแบบกูว่ากูเริ่มไม่อยากเป็นแค่เพื่อนแล้วอ่ะ

(เออมึง..แต่ว่าม่อนมันคุยกับน้องมิ้นม.5อยู่ไม่ใช่หรอวะ)

”เพราะแบบนี้แหละกูถึงทนไม่ไหวจนต้องโทรมาปรึกษามึงเนี่ย“

(ไม่อยากให้เขาไปเป็นของคนอื่นว่างั้น?)

“กะ ก็เออดิ ใครจะอยากให้คนที่ตัวเองชอบไปคบกับคนอื่นวะมึง” ผมพูดเสียงเบาลงเล็กน้อยเพราะรู้สึกเขินยังไงก็ไม่รู้ที่พูดว่าชอบออกไป

(แหมม ชอบเต็มปากเต็มคำเลยนะ)

“เอออ กูก็กล้าพูดแค่ตอนนี้แหละ ทำไงดีวะมึงกูไม่อยากเสียเพื่อนว่ะ”

(อืมมม แต่มึงก็ไม่อยากให้มันไปเป็นของคนอื่นถูกป่ะ)

“ก็ใช่อ่ะ ถ้ามันคิดกับกูแค่เพื่อนล่ะหรือว่ากูจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปดี”

(โห ไรวะอย่าปอดแหกดิ เอางี้กูว่ามาลองดูท่าทีมันก่อนอันดับแรกว่าถ้ามึงทำตัวห่างๆจากมันเพราะมันสนใจคนอื่นมากกว่า มันจะมีอาการอะไรมั้ย)

“จะดีหรอวะ แล้วถ้ามันโกรธกูอ่ะ”

(ก็ถ้ามันโกรธก็แปลว่ามันต้องรู้สึกอะไรกับมึงบ้างแหละ)

“เอาก็เอาวะ ถ้ามันจะเป็นได้แค่เพื่อนกูคงต้องทำใจสินะ”

(มึงก็อย่าพึ่งยอมแพ้ดิ ลองสู้ดูสักตั้งก่อน)

“ขอบใจมึงมากเว้ย ดีละที่กูตัดสินใจโทรหามึงไม่งั้นกูคงอกแตกตาย”

(เออออ เพื่อนกันมีไรก็ช่วยกันแต่กูขอบอกมึงไว้ก่อนว่าห้ามทำมันเสียใจนะเว้ย มึงจริงจังแน่นะไม่ใช่ว่าแค่เล่นๆนะบลู ถ้ามันพังขึ้นมาแม้แต่เพื่อนก็เป็นไม่ได้แล้วนะรู้ใช่มั้ย) เพลงพูดเตือนด้วยความหวังดี

“เพลง ถ้ากูแค่เล่นๆกูคงไม่ชอบมันมาตั้ง 2 ปีหรอกมึง มึงก็เห็นว่ากูไม่เคยไปยุ่งกับใครก่อน”

(เออๆ กูเชื่อ)

“พรุ่งนี้เริ่มเลยละกัน กูไม่อยากปล่อยไว้นาน”

(เออเค เจอกันมึง)

- Call end -

“เห้อออออออ“

ผมถอนหายใจออกมาหลังจากที่วางสายจากเพื่อนที่ผมคิดว่าจะพึ่งพามันได้ ซึ่งก็พึ่งพาได้เยอะมากๆเลยทีเดียว เอาวะอย่างน้อยผมก็กล้าที่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเองและกล้าบอกมันไปกับใครสักคน สักวันผมจะต้องบอกให้เจ้าตัวมันรู้ให้ได้ แต่ตอนนี้คงต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปก่อน เพราะผมไม่รู้เลยว่าม่อนมันจะรู้สึกยังไง “สู้ๆเว้ยตัวกู” ผมพูดให้กำลังใจตัวเองสักพักก็มีเสียงแจ้งเตือนแชทจากมือถือดังขึ้น

~ติ๊งง~

Mon

“ไอสัสบลูมึงจะเล่นมั้ยเกมอ่ะ พวกกูรอนานละ”

“เออๆ เข้าดิรอเหี้ยไรล่ะ”

“รอมึงไงไอเหี้ยยยย”

“เอออออออออ เข้าละเนี่ย”

ผมกดเข้าเกมทันทีก่อนจะโดนพวกมันด่าไปมากกว่านี้ พวกเราเล่นเกมกันจนเวลาล่วงเลยมาถึงห้าทุ่ม จากนั้นก็แยกย้ายกันไปนอนแต่ก่อนที่ผมจะหลับตาลงก็มีเสียงแจ้งเตือนแชทดังขึ้นมาอีก

~ติ๊งง~

Mon : มึง พรุ่งนี้ไม่ต้องรับกูนะ

Blue : อ้าว ทำไมวะ

Mon : กูเอารถไปเอง จะไปรับน้องมิ้น”

Blue: อ่อเออๆ

Mon : นอนละ ฝันดีๆ

-อ่านแล้ว-

“เห้อออออออ” ผมถอนหายใจออกมาหลังจากที่ม่อนมันส่งแชทมาบอกว่าจะไม่ไปเรียนพร้อมผมเพราะจะไปรับคนคุยของมัน แล้วผมจะทำอะไรได้ก็ผมมันเป็นแค่“เพื่อนสนิท”ของมัน ผมกดปิดหน้าจอมือถือแล้วปิดไฟนอนถึงแม้ยากที่จะข่มตานอนก็เถอะ

Mon part

โรงเรียน xx

วันนี้ผมไม่ได้มาเรียนพร้อมไอบลูเพราะน้องมิ้นคนที่ผมคุยอยู่ด้วยขอให้ผมไปรับมาโรงเรียนด้วย ผมก็เลยต้องเอารถมาเองแต่จริงๆก็รู้สึกขี้เกียจเหมือนกันนะครับ ก็ปกติไอบลูมันขับให้ผมนั่งตลอดเลยนี่นา พอมาถึงโรงเรียนผมก็บังเอิญเจอมันตอนเอารถเข้าไปจอดพอดี ผมกำลังจะทักมันแต่ว่ามันเดินผ่านหน้าผมไปเลยทำอย่างกับไม่เห็นผมอย่างนั้นแหละ

“อะ อ้าว อะไรของมันวะ” ผมมองตามมันไปแบบงงๆ มันเป็นอะไรของมันวะอารมณ์ไม่ดีแต่เช้าเลยรึไง

“พี่ม่อน มีอะไรรึเปล่าคะ” น้องมิ้นเดินเข้ามาถามผมที่ยืนงงอยู่หน้าโรงรถ

“ไม่มีอะไรครับ ไปหาอะไรกินมั้ย”

“ไปค่ะ” มิ้นเป็นรุ่นน้องผม 1 ปี น้องเป็นคนน่ารักครับ เป็นคนเรียบร้อย พูดน้อย ผมพาน้องเดินเข้ามาในโรงอาหารแต่ไม่ได้เข้าไปนั่งกับเพื่อนๆเพราะกลัวน้องจะอึดอัด ผมแวะทักทายเพื่อนๆเล็กน้อยก่อนจะพาน้องไปหาอะไรกิน

“ไง พวกมึง” ผมเดินเข้าไปทักส่วนน้องมิ้นก็ยกมือไหว้เพื่อนผม พวกมันแต่ละคนเงยหน้าขึ้นมามองผมกับน้องมิ้นแล้วส่งยิ้มให้ แต่ไอบลูมันไม่สนใจผมเลยเอาแต่ก้มหน้าเล่นมือถือ

“แหมมๆ ไอม่อนมีสาวแล้วทิ้งเพื่อนเลยหรอวะ” ไอไมค์เอ่ยแซวผม

“กูไม่ได้ทิ้งเว้ย เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนน้องรอให้เพื่อนน้องมาก่อน” ผมบอกมัน

“เออๆ พาน้องไปหาไรกินเหอะ” ไอเพลงหันมาบอกผม

“เคๆ กูไปก่อน” ผมบอกพวกมันก่อนจะพาน้องเดินไปซื้ออาหาร แต่ผมเห็นว่าไอบลูมันยังไม่ได้กินไรเลยเพราะปกติมันต้องมากินพร้อมกันกับผม ผมเลยซื้อแซนด์วิชไปเผื่อมันอันนึง

“พี่ไปหาเพื่อนก่อนนะครับ” ผมบอกมิ้นเพราะตอนนี้เพื่อนมิ้นมากันครบแล้ว ผมเลยจะไปนั่งรวมกับกลุ่มเพื่อนๆของตัวเองบ้าง

“ตั้งใจเรียนนะคะพี่ม่อน” มิ้นบอก

“มิ้นก็เหมือนกันนะ” ผมบอกน้องก่อนจะเดินกลับมายังโต๊ะที่กลุ่มเพื่อนๆของตัวเองนั่งอยู่ ผมนั่งลงตรงข้ามไอบลูแล้วหยิบแซนด์วิชที่ซื้อมาวางให้ตรงหน้ามัน

“มึงไม่กินไรหรอวันนี้” มันเหลือบมองแซนด์วิชที่ผมซื้อมาให้แต่ไม่ได้หยิบไปกิน

“กูไปเข้าห้องน้ำนะ” มันหันไปบอกเพื่อนคนอื่นๆแล้วลุกออกไปโดยที่ไม่สนใจแซนด์วิชที่ผมเอาให้เลยสักนิด

“เอ้า มันเป็นอะไรของมันวะ” ผมหันไปถามคนอื่นๆแบบไม่เข้าใจ อยู่ดีๆทำไมมันตึงใส่ผมล่ะ

“ไม่รู้ว่ะ กูเห็นตึงตั้งแต่มาถึงละ ไม่รู้ไปแดกรังแตนที่ไหนมา” ฝ้ายเป็นคนตอบ

“มันคงมีเรื่องไม่สบายใจแหละมั้ง ปล่อยมันไปก่อน” ไอเพลงบอกพวกผม

“ไปๆ ไปเรียนกันเหอะ เดี๋ยวมันก็คงตามมา” ไอบาสพูดขึ้นมาก่อนที่พวกเราจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินขึ้นห้องเรียนกัน ผมก็ไม่ลืมที่จะหยิบแซนด์วิชใส่กระเป๋ามาด้วย

My friend (group chat)

Mon : พวกกูขึ้นห้องมาแล้วนะ @Blue

Blue: อืม

ผมส่งแชทไปบอกมันในไลน์กลุ่มสักพักมันก็เดินเข้ามาแล้วนั่งลงข้างๆผม

“มึงเป็นไรอะ ทำไมวันนี้แปลกๆ” ผมหันไปถามมันที่นั่งหน้าไม่รับแขกอยู่ข้างๆ

“ป่าว” มันตอบผมมาแค่นั้น ผมก็ไม่อยากเซ้าซี้มันเลยไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไปอีก

ตลอดการเรียนของวันนี้ไอบลูแทบจะไม่พูดอะไรเลยถ้าไม่มีใครถามอะไรมันแม้แต่กับผม ทั้งที่ปกติมันจะต้องคอยกวนตีนผมแทบจะตลอดเวลา ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นอะไรแล้วก็ไม่มีใครกล้าถามเพราะมันทำตัวตึงกว่าปกติมาก พอถึงเวลาเลิกเรียนมันก็รีบเดินออกไปแล้วขับรถออกไปทันทีโดยไม่บอกลาผมหรือเพื่อนๆเลย

“เชี่ย ใครไปทำไรมันวะทำไมวันนี้มันตึงจนน่ากลัวขนาดนี้” พองพูดขึ้นมาหลังจากที่ไอบลูออกไป ทุกคนส่ายหัวเป็นคำตอบเพราะไม่มีใครรู้เลยว่ามันเป็นอะไร

“แล้วมึงอะม่อน ปกติมึงสนิทกับมันที่สุดนะ” ไอเอ็มหันมาถามผม

“กูก็ไม่รู้ว่ะ เอาไว้เดี๋ยวกูค่อยไปถามมันให้ละกัน กลับบ้านกันเถอะ” ผมบอกพวกมันก่อนที่พวกเราจะแยกย้ายกันกลับบ้าน