เริ่มรู้สึกไม่ปกติ

Blue part

หลังจากที่พวกเรากินอาหารกันเสร็จเรียบร้อย จากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้วเพราะวันนี้เป็นแค่วันปฐมนิเทศจึงไม่ได้มีการเรียนการสอนอะไร เราเลยหาอะไรทำเพื่อรอเวลากลับบ้าน บาสเลยเสนอว่าให้พวกเราไปนั่งเล่นกันที่ชมรมดนตรีเพราะมันเป็นมือกีตาร์ของชมรม พวกเราเลยพากันไปนั่งร้องนั่งเล่นกันที่ห้องชมรม โดยมีบาากับไมค์ดีดกีตาร์ เอ็มตีกลอง ส่วนพองเป็นคนร้อง เพื่อนสาวสองคนก็นั่งฟัง และผมที่นอนตักไอม่อนอยู่เพราะขี้เกียจนั่ง ส่วนเจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรมันก็นั่งเล่นมือถือไปฟังเพื่อนร้องเพลงไป จนเมื่อถึงเวลากลับบ้าน

“พวกมึงไปกลับบ้าน” พองเอ่ยขึ้นบอกเพื่อนๆ

“เออๆ ไปลุกๆ” ม่อนบอกบลูที่นอนหนุนตักตัวเองอยู่ให้ลุก บลูก็ทำตามอย่างว่าง่ายพอลุกขึ้นจากนั้นก็ยื่นมือไปให้ม่อนดึงตัวเองลุกขึ้นบ้าง จากนั้นพวกเราก็พากันมายังโรงจอดรถ

“กลับยังไงกันวะ” เอ็มเอ่ยถามเพื่อนในกลุ่ม

“กูเอารถมา/กูก็เอามา” ไมค์ บาส และพองตอบ

“พวกกูเดี๋ยวที่บ้านมารับ” ฝ้ายกับเพลง “แล้วมึงสองคนอ่ะ” เพลงถามม่อนกับบลู

“กูมากับไอบลูอ่ะ งั้นไปกลับกันขับรถดีๆกันนะพวกมึง” ม่อนตอบแล้วหันไปบอกเพื่อนๆที่เหลือ

“เจอกันในเกมคืนนี้ครับเพื่อนๆ“ บลูพูดขึ้น จากนั้นทุกคนก็ไปยังยานพาหนะของตนเองแล้วแยกย้ายกันกลับ

“มึงอยากกินไรป่ะ” ผมถามม่อนขณะกำลังขี่รถกลับบ้าน

“อืมม เห็ดทอด!“ม่อนตอบอย่ากระตือรือร้น

พอถึงที่หมายผมก็จอดรถให้สาวกเห็ดเลิฟเวอร์มันลงไปซื้อ ม่อนเดินไปซื้อเห็ดทอดด้วยความดีใจ ผมที่มองตามไอเพื่อนตัวดีไปนั้นไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ใช้สายตาแบบไหนมองตามมันไป สายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู ถ้าหากใครมาเห็นก็คงพูดเหมือนกันว่านี่มันไม่ใช่สายตาที่เพื่อนใช้มองกันเลย

“มองไรวะ ป่ะ กลับกัน” ม่อนเดินกลับมาที่รถเอ่ยถามเพราะเห็นผมมองไปทางที่มันเดินมาตั้งแต่ตอนที่มันยังยืนซื้อเห็ดทอดอยู่

“ห้ะ ปะ เปล่า ” ผมพึ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองนั่งมองมันนานจนเกินไปไม่รู้ตัวว่ามันเดินกลับมาแล้วก็ได้แต่ทำหน้าเหวอ แล้วทำทีสตาร์ทรถเพื่อกลบเกลื่อนจากนั้นพวกเราก็พากันกลับบบ้าน

“กูเอาของไปเก็บกับอาบน้ำแปป เดี๋ยวกูไปหา” จอดรถส่งม่อนที่หน้าบ้านก่อนจะเอ่ยบอก

“มาหา มาหาทำไมวะ” ม่อนถามพลางทำหน้าสงสัย

“กะ ก็ไปนอนเล่นไง ทำไมเดี๋ยวนี้กูไปไม่ได้แล้วหรอ” ผมถามแล้วจ้องหน้ามัน

“มาก็มาดิเออ แค่นี้ต้องทำเป็นดุ”

“หึ” ผมหัวเราะในลำคอแล้วขับรถเข้าไปยังบ้านตัวเองเพื่อเก็บของแล้วอาบน้ำ

บ้านม่อน

ผมเดินเข้ามาในบ้านของไอม่อนก่อนจะเอ่ยทักทายแม่ของมัน “แม่หวัดดีครับ”

“อ้าวบลู มาหาม่อนหรอลูก อยู่ข้างบนน่ะขึ้นไปสิ”

“ครับ งั้นผมขอตัวนะครับ” ผมเอ่ยลาแม่ม่อนแล้วเดินขึ้นไปชั้น 2 ตรงไปยังห้องของม่อน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เคาะประตู 2-3 ที เจ้าของห้องก็เดินมาเปิดประตูให้ “มาแล้วหรอวะเข้ามาดิ” ม่อนบอกก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้อง

แต่ทว่าภาพตรงหน้าที่เห็นกลับทำให้ผมถึงกับชะงัก เพราะไอเพื่อนตัวดีมันนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวมาเปิดประตูให้ผม ผมลอบกลืนน้ำลายแล้วรีบปิดประตูเดินตามมันเข้ามาทันที

“หุ่นดีมากมั้งยืนโชว์อยู่ได้” ผมพูดว่ามันก็จะไล่สายตามองตั้งแต่ลำคอลงมาจนถึงหน้าทองของมัน ม่อนมันเป็นคนขาว ขาวกว่าผู้หญิงอีกแถมผิวก็ยังเนียนเพราะมันเป็นคนที่ดูแลตัวเองค่อนข้างดี มันมีซิกแพคเล็กน้อยแต่ไม่ชัดเท่าของผม แถมตอนนี้ที่ตัวมันยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ตามร่างกายบ่งบอกว่ามันพึ่งอาบน้ำเสร็จ เชี่ยย ทำไมมันเซ็กซี่จังวะ ผมได้แต่คิดในใจ

“แล้วมึงว่าหุ่นกูไม่ดีหรอ” มันพูดแล้วเดินตรงมาหาผมทำให้ผมต้องเดินถอยหลังหนีจนไปชนเข้ากับกับโซฟา

Mon part

ผมล่ะหมั่นไส้ไอบลูจริงๆ มันชอบหาว่าผมชอบอวด ชอบโชว์หุ่น ผมก็รู้แหละว่าหุ่นผมดีไม่เท่ามันหรอกแต่หุ่นผมก็ไม่ได้แย่นะครับ ซิกแพคก็มีแต่ก็ไม่ได้ชัดมาก แล้วผมก็เป็นคนผิวขาวด้วยมันเลยยิ่งทำให้หุ่นผมค่อนข้างน่ามอง ผมเลยอยากแกล้งมันด้วยการเดินเข้าไปหามันให้ดูซิกแพคผมชัดๆ แต่มันก็ถอยหนีจนไปชนเข้ากับโซฟาแล้วลงไปนั่งแล้วผมก็เท้าแขนคร่อมมันไว้ ตอนนี้หน้ามันโคตรตลกอ่ะผมแอบเห็นมันกลืนน้ำลายด้วย สงสัยหุ่นผมนี่มันดีจริงๆสินะ

“เล่นไรของมึงเนี่ยไอม่อน” มันว่าผมแล้วเอามือมาดันหน้าอกผมไว้ก่อนจะหันหน้าหนี

“ก็มึงบอกว่าหุ่นกูไม่ดี กูจะให้มึงดูชัดๆไงว่าไม่ดีจริงมั้ย” ผมตอบแล้วโน้มตัวลงไปหามันอีกยิ่งเห็นท่าทางตลกๆของมันแล้วยิ่งอยากแกล้ง

“กะ ก็งั้นๆอ่ะ เลิกเล่นดิ้ไปแต่งตัวสักที” มันบอกก่อนจะดันให้ผมออกจากตัวมัน

“หึหึ” ผมหัวเราะในลำคอแล้วยอมเลิกแกล้งมันจากนั้นก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อแต่งตัว

“เสร็จแล้วก็เข้าเกม พวกไอพองรออยู่” มันพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าผมแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

“เออๆ” ผมตอบรับแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆมันก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดเข้าเกมพับจี เหลือบไปเห็นหน้าไอบบูมันขึ้นสีจางๆก็อดขำไม่ได้ พลางคิดในใจว่านี่มันโกรธที่ผมแกล้งมันรึเปล่าเนี่ย

จากนั้นพวกเราก็เล่นเกมกันจนถึง 5 ทุ่มก่อนจะแยกย้ายกันไปนอนเพราะต้องตื่นไปโรงเรียน

“ไปละมึง ฝันดี” บลูบอกก่อนจะเดินออกจากบ้านม่อนเพื่อกลับไปยังบ้านตัวเอง

“ฝันดีมึง” ผมบอกมันกลับก่อนจะเดินขึ้นห้องเพื่อเตรียมตัวเข้านอนโดยที่ไม่รูัตัวเลยว่าวันนี้ตนเองนั้นได้ทำให้ใครบางคนกระวนกระวายใจจนแทบจะนอนไม่หลับ และทุกๆวันของพวกเราก็เป็นแบบนี้มาเสมอ เรียนบ้าง เล่นบ้าง เที่ยวบ้าง จนพวกเวลาล่วงเลยผ่านไป 1 ปี

เปิดเทอมม.5

7:00 น. บลูเดินลงมาจากชั้น 2 ของบ้านอย่างไม่รีบร้อนพร้อมกับชุดนักเรียนถูกระเบียบและกระเป๋านักเรียนที่สะพายอยู่ด้านหลัง

“ไปเรียนก่อนนะครับแม่ สวัสดีครับ” บลูเอ่ยทักทายแล้วยกมือไหว้มารดาที่กำลังนั่งดื่มกาแฟที่โซฟาห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินออกจากบ้าน

“ตั้งใจเรียนนะลูก ขับรถระวังด้วยนะ” คนเป็นแม่เอ่ยด้วยความเป็นห่วง

“ครับแม่”

บลูเดินไปขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์คู่ใจก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับไปจอดรับคนที่ยืนรออยู่ตรงประตูรั้วบ้านข้างๆกับเขา

“เชี่ยยย พายุจะเข้าป่ะมึงออกมาแต่เช้าขนาดนี้” ม่อนเอ่ยทักเมื่อเห็นว่าวันนี้บลูออกมาเช้ากว่าทุกที ไม่ใช่อะไรก็ไอเพื่อนตัวดีนี่แหละรัวแชทมาหาเขาแต่เช้าทำให้เขาต้องลุกแต่งตัวออกมาเช้าขนาดนี้

“รำคาญ เดี๋ยวพอกูออกสายมึงก็บ่นอีก ขึ้นรถได้แล้ว” จบประโยคม่อนก็ขึ้นไปซ้อนท้ายรถของบลู จากนั้นทั้งคู่ก็ออกเดินทางไปโรงเรียนทันที

โรงเรียน xx

blue part

เมื่อมาถึงโรงเรียนผมกับม่อนก็พากันเดินไปยังโรงอาหารเพื่อไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆที่มาถึงแล้ว

“ไงมึง วันนี้มาเร็วเชียว” พอง บาส เพลง และฝ้าย เงยหน้าขึ้นมาทักทายคนที่พึ่งมาถึง

“เออ ขี้เกียจฟังพวกมึงบ่น ไปหาไรกินแปปม่อนมึงไปป่ะ” ผมเอ่ยถามเพราะคิดว่าอีกคนน่าจะยังไม่ได้กินอะไรมาเหมือนกับเขา “เออๆ ไปด้วย” จากนั้นเราทั้งสองก็เดินดูว่ามีร้านอาหารอะไรมาขายในช่วงเช้าบ้าง

พวกเราเดินมาหยุดตรงหน้าร้านโจ๊ก “เอาโจ๊กหมู ไข่ ไม่ตับไม่ผัก 2 ครับ” ผมเอ่ยสั่งแม่ค้าเพราะรู้อยู่แล้วว่าม่อนมันกินแบบไหน “มึงรอนี่แหละกูไปซื้อน้ำแปป” ผมบอกมันก่อนจะเดินแยกออกไปซื้อน้ำ

“โจ๊กหมู 2 ได้แล้วค่ะ” แม่ค้ายกโจ๊ก 2 ถ้วยมาตั้งวางอยู่ตรงหน้าม่อน ม่อนมองไปยังโจ๊กแล้วขมวดคิ้วสงสัยพลางคิดในใจว่า เมื่อกี้สั่งไม่ตับไม่ใช่หรอวะทำไมยังใส่มา แต่เขาก็เลือกที่จะยกถ้วยโจ๊กไปยังโต๊ะโดยที่ไม่ได้พูดอะไร พอดีกับที่บลูเดินถือน้ำเปล่า 2 ขวดกลับมายังโต๊ะพอดี

ผมนั่งลงแล้วมองไปที่โจ๊ก 2 ถ้วยที่สั่งว่าไม่ตับแต่กลับมีตับอยู่ 4-5 ชิ้น ผมมองไอม่อนก็เห็นมันนั่งกินไม่มีท่าทีอะไรแต่ผมรู้ว่ามันไม่ชอบกินตับจึงยื่นช้อนไปตักตับออกจากถ้วยของมันมายังถ้วยตัวเอง

คนที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเพื่อนสนิทแอบยิ้มอยู่ในใจ แต่ก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาของเพื่อนๆที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย

“ดูแลกันดีขนาดนี้ได้กันให้จบๆไปสักทีโว้ย” ฝ้ายพูดขึ้นพลางมองเพื่อนทั้งสองด้วยแววตาล้อเลียน

“มึงจะพูดแซวกูทุกปีเลยมั้ยฝ้าย” ผมถามแบบขำๆเพราะผมเป็นแบบนี้กันอยู่แล้ว แต่ก็ไม่พ้นที่จะโดนพวกมันแซวอยู่ตลอด

“แซวไปแซวมาระวังผีผลักนะครับเพื่อนน“ พองพูดหยอกขึ้นมาบ้าง

”เอาไง สนใจมาเป็นเมียกูป่าวเพื่อนเชียร์แล้ว“ ผมหันไปถามม่อน

”เมียพ่องงง พวกมึงก็เลิกแซวได้ละะ“ มันหันมาด่าผมแล้วกลับไปกินโจ๊กของตัวเองต่อ

“แล้วอีกอย่างนะทำอย่างกับกูไม่รู้ใจพวกมึงอ่ะอยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ไอฝ้ายชอบโกโก้ บาสไม่กินถั่ว เพลงไม่แดกเผ็ด ส่วนพองแดกได้ทุกอย่าง ฮะๆๆ” มันพูดต่อ

“อ่ะ เออที่มึงพูดมาก็จริง งั้นเลิกแซวพวกมันได้ละ” บาสเห็นด้วยกับประโยคที่ม่อนพูดมา เพราะพวกเราในกลุ่มต่างก็รู้ใจกันว่าใครชอบไม่ชอบอะไร

“แล้วไอไมค์กับไอเอ็มอ่ะ มากันยัง” ผมเอ่ยถามเพื่อนในกลุ่ม

“มาละ ไปห้องน้ำอยู่” เพลงตอบ

“เออๆ”

“ไปพวกมึงไอสองตัวนั้นมาละ ขึ้นเรียนกันเดี๋ยวสาย” ฝ้ายเอ่ยชวนเพื่อนๆ หลังจากที่ทุกคนกินเสร็จประจวบเหมาะกับที่ไมค์กับเอ็มกลับมาจากห้องน้ำพอดี จากนั้นทุกคนก็พากันขึ้นห้องเรียน

“คาบแรกเรียนไรวะ” ผมเอ่ยถาม

“พละอ่ะ แต่กูรู้มาจากรุ่นพี่ว่าของม.5 เขาให้เรียนเต้นลีลาศนะ” เพลงตอบ

“ห้ะ!! เต้นลีลาศ!” แล้วพวกผู้ชายอย่างพวกผมก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน

“ไอเชี่ยยย ใครเป็นคนคิดวะเต้นลีลาศเนี่ยนะ กูจะบ้า” ไอไมค์บ่นออกมาตามประสาคนไม่ชอบ

“555555 อย่าบ่นดิวะ เผื่ออนาคตมึงอาจจะได้ไปแข่งเต้นลีลาศระดับประเทศนะเว้ย” ฝ้ายพูดปลอบใจ จากนั้นพวกเราก็พากันเดินไปที่โรงยิมเพื่อเข้าเรียน

โรงยิม

“มากันครบแล้วใช่มั้ยคะ” อาจารย์ประจำวิชาพละเอ่ยถาม

“ครบแล้วครับ/ครบแล้วค่ะ”

“ทุกคนคงรู้แล้วเนอะว่าม.5 เนี่ยจะได้เรียนเต้นลีลาศ ครูจะให้พวกเธอจับคู่กัน คู่ละ 2 คนนะคะ เอาล่ะเริ่มจับคู่เลย” ได้ยินดังนั้นผมก็เดินไปหยุดอยู่ที่หน้าไอม่อน มันหามามองผมแบบงงๆ

“มึงจะคู่กับกูหรอบลู” มันถาม

“เออ ไม่คู่มึงให้คู่ใครล่ะ มึงดูพวกมันจับคู่กันหมดและ” ผมชี้ให้มันหันไปดูคนอื่นๆ พองคู่กับฝ้าย เพลงคู่กับบาส ส่วนไมค์คู่กับเอ็ม อย่างที่บอกห้องผมผู้หญิงมีแค่ไม่กี่คนดังนั้นส่วนมากผู้ชายก็จะต้องคู่กันเอง

”ได้คู่กันหมดแล้วใช่มั้ยคะ งั้นวันนี้เรามาเริ่มเรียนท่าแรกกัน ท่านี้เรียกว่าเบสิควอล์คนะคะ ทุกคนจับมือกันจากนั้นฝ่ายชายก้าวเท้าไปด้านหน้าแล้วฝ่ายหญิงถอยหลังด้วยเท้าที่อยู่ฝั่งเดียวกันเป็น 4 จังหวะนะคะ ลองทำกันดูได้เลยค่ะ“ อาจารย์เริ่มอธิบายจากนั้นทุกคนก็ทำตามที่อาจารย์บอก

ม่อนยื่นมือมาผมก็ยื่นมือไปจับมือมันแล้วเราก็เริ่มก้าวเท้าตามจังหวะที่อาจารย์สอน แต่ในขณะที่เต้นอยู่นั้นผมกลับรู้สึกว่าทำไมมือม่อนมันนุ่มจัง คิดไปแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองมันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่มันก็มองมาที่ผมพอดี

ตึกตัก ตึกตัก

เชี่ยยย อยู่ดีๆใจผมมันก็เต้นเร็วขึ้นจนผมกลัวว่ามันจะทะลุออกมาจากอก ผมรู้สึกลนลานจนทำอะไรไม่ถูกดลยเผลอปล่อยมือมันแล้วยกมือขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำ พออาจารย์อนุญาตผมก็รีบเดินไปยังห้องน้ำทันที

มาถึงห้องน้ำผมก็ยืนอยู่ตรงหน้ากระจกอ่างล้างมือ เห็นหน้าตัวเองแดงขึ้นมาเล็กน้อยเลยเปิดน้ำแล้วล้างหน้าตัวเองให้ใจเย็นลง “นี่กูเป็นอะไรวะเนี่ย” ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง จากนั้นก็ได้ยินเสียงคนเดินมาทางห้องน้ำผมเลยทำเป็นล้างมืออยู่

“มึงเป็นไรป่าวบลู อยู่ดีๆก็รีบเดินออกมาไอม่อนยืนเอ๋อเลย“ บาสที่เดินตามมาเอ่ยถาม

”ปะ ป่าว กูแค่ปวดท้องอ่ะมึง เหมือนจะท้องเสีย“ ผมโกหกออกไป จะให้ใครรู้ว่าผมหนีออกมาเพราะไอม่อนไม่ได้

“แล้วนี่มึงเข้าห้องน้ำเสร็จยัง”

“เออๆ เสร็จละ”

“งั้นไปได้แล้ว อาจารย์จะปล่อยแล้ว” แล้วผมกับบาสก็เดินกลับมาที่โรงยิม

“มึงโอเคป่ะเนี่ย เป็นไรป่าว” ม่อนเดินมาถามผมเป็นคนแรก

“กูแค่ปวดท้องเฉยๆ ดีขึ้นแล้ว” ผมโกหกมันออกไป

“อ้าว ปวดเยอะมั้ยเอายาป่ะเดี๋ยวกูไปเอาให้” มันถามผม

“ไม่ต้องหรอกมึงกูหายละ” โอ้ยยย ไอนี่มันก็ขยันทำตัวเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นจัง แค่นี้ใจกูก็จะระเบิดออกมาแล้ว แต่เอ๊ะ แล้วทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ พวกเราก็อยู่กันแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับไอบลูคนนี้วะเนี่ย

“งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะนักเรียน อย่าลืมไปทบทวนท่าเต้นกันด้วย เดี๋ยวอาทิตย์หน้าอาจารย์จะสอบเก็บคะแนนท่าที่สอนไปวันนี้นะคะ วันนี้เลิกเรียนได้ค่ะ” เสียงอาจารย์เอ่ยขึ้นมาทำให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิดเรื่องไอคนข้างๆไป

“ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ” กล่าวขอบคุณอาจารย์พวกเราก็เดินออกจากโรงยิมไปนั่งที่ศาลาหน้าตึกเรียนเพื่อรอเรียนวิชาถัดไป ผมที่กำลังนั่งเหม่ออยู่กับความรู้สึกที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือวัตถุเย็นๆมาแตะเข้าที่แก้ม

“เห้ยย!“ ผมร้องตกใจแล้วสะดุ้ง

“อะไรของมึงเนี่ย แค่นี้ก็ต้องตกใจเล่นใหญ่เว่อร์“ ไอคนที่มันทำให้ผมต้องมานั่งคิดนั่นแหละครับ มันเอาขวดน้ำเย็นๆมายื่นให้ผม ผมจึงรับมาเปิดกิน

“ไปเรียนกันได้แล้วครับเพื่อนๆ” เป็นพองที่พูดขึ้นมาทำให้พวกเราต้องย้ายก้นตัวเองออกจากตรงนี้เพื่อไปเรียนวิชาต่อๆไป

นี่แหละครับความเป็นมาของพวกเราทั้ง 8 คน จนตอนนี้พวกเราก็อยู่ขั้นมัธยมปลายปีสุดท้ายแล้ว และผมว่าความรู้สึกของผมมันก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อดี ผมควรปรึกษาใครสักคนมั้ยหรือผมควรเก็บเรื่องนี้ให้มันเป็นความลับของผมคนเดียวดี