สนใจแค่มึง(nc)

Blue part

ผมรู้แล้วว่าผมจะทำยังไงต่อดี ต้องขอบคุณน้องส้มที่มาหาผมได้ถูกเวลาจริงๆ อ๋อ น้องส้มเป็นลูกพี่ลูกน้องของผมครับพอดีว่าพ่อแม่น้องไปธุระต่างจังหวัดท่านเลยฝากให้ผมช่วยไปรับส่งน้องในช่วง2-3 วันนี้ ซึ่งผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร พอคุยกับน้องเสร็จเดินกลับมาที่โต๊ะก็เห็นใครบางคนนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ แล้วอยู่ๆมันก็ลุกเดินหนีออกไปผมแอบขำท่าทางของมันเล็กน้อย ไอเพลงมันก็เดินมากระซิบผม

“ทีแรกเหมือนมันจะง้อมึงนะ แต่กูว่าตอนนี้มันน่าจะงอนมึงแทนแล้วแหละ”

“หึ” ผมคำในลำคอเบาๆ ผมเกือบจะใจอ่อนตั้งแต่มันยื่นชาเขียวให้แล้วแต่ก็ต้องแข็งใจไว้ก่อน

แล้ววันนี้ก็เป็นมันที่ไม่ยอมคุยกับผมเลย พอถึงตอนเลิกเรียนผมก็บอกให้บาสช่วยไปส่งไอม่อนทีเพราะผมต้องไปส่งน้องส้ม และใช่ครับผมไม่ได้บอกใครนอกจากไอเพลงว่าส้มเป็นญาติผม ปล่อยให้พวกมันคิดว่าส้มเป็นเด็กผมไปก่อนแล้วกันถือเป็นโอกาสดีในการสังเกตท่าทีของไอม่อนด้วย

เหมือนมันจะโกรธที่ผมให้มันกลับกับบาส มันเดินชมผมออกไปแล้วไม่หันกลับมามองเลย ผมได้แต่ส่ายหัวให้กับท่าทางน่ารักๆของมันก่อนจะพาน้องส้มไปส่งที่บ้าน

“ขอบคุณนะพี่บลู รบกวนแย่เลย” ส้มบอกขอบคุณผมเมื่อมาส่งเธอถึงบ้าน

“ไม่เป็นไรเลย เออส้มไม่ต้องบอกใครนะว่าเราเป็นญาติกัน” ผมบอกส้ม

“หืม? ทำไมหรอคะ” ส้มทำหน้างง

“พี่ขอยืมตัวส้มพิสูจน์ใครบางคนหน่อย”

“อ๋ออออ เข้าใจแล้วค่ะ” ส้มตอบกลับมายิ้มๆ

“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับนะ”

“ขับรถกลับดีๆนะคะ”

ผมขับรถกลับมาถึงบ้านก็ขึ้นห้องตัวเองแล้วอาบน้ำ ช่วงนี้ผมไม่ได้ไปบ้านไอม่อนเลยตั้งแต่วันนั้นและคิดว่าคงจะไม่ไปอีกสักพัก วันนี้ไม่ได้มีนัดเล่นเกมกันก่อนจะเข้านอนผมก็ไม่ลืมส่งข้อความไปบอกมันว่าพรุ่งนี้ให้มันไปเรียนเองเพราะผมต้องไปรับส้ม

Mon part

สามวันแล้วครับสามวันที่ผมมาเรียนด้วยอารมณ์ขุ่นมัวแบบสุดๆ ทำไมน่ะหรอก็ไอเหี้ยบลูมันปล่อยให้ผมมาเรียนเองกลับบ้านเองตลอดสามวัน พออยู่ในห้องเรียนแม่งก็เอาแต่นั่งยิ้มกับหน้าจอมือถือมันไม่สนใจผมเลยอ่ะ ส่วนผมช่วงนี้ก็คุยกับน้องมิ้นน้อยลง ไม่รู้สิผมไม่ค่อยมีอารมณ์คุยกับใครเลยตั้งแต่วันที่เจอน้องส้มคนนั้น ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องไม่พอใจน้องทั้งๆที่น้องก็ไม่เคยมาทำอะไรให้ผม

และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องกลับบ้านเองซึ่งวันนี้เป็นวันศุกร์ ผมคิดว่าผมกับมันมีเรื่องต้องคุยกันแล้วแหละผมทนอยู่กับสถานการณ์แบบนี้ไม่ไหวแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงรีบบึ่งกลับบ้านทันทีเพื่อมาอาบน้ำและเตรียมตัวไปจัดการไอตัวการที่ทำให้ผมหงุดหงิดมาหลายวันนีั ผมไม่กล้าเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาใครเลยถ้าบอกใครมันจะแปลกใจมั้ยที่อยู่ๆผมก็ไม่ชอบน้องส้ม แล้วอีกอย่างผมก็เป็นคนที่สนิทกับไอบลูที่สุดด้วยผมเลยไม่อยากเสียหน้าที่ต้องเอาเรื่องมันไปปรึกษาคนอื่นๆ

เมื่อถึงเวลาผมก็เดินออกมาจากบ้านตัวเองแล้วเดินมายังบ้านไอบลู ผมเอ่ยทักทายแม่มันเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงไปยังห้องมัน

“แม่หวัดดีครับ บลูกลับมายัง”

“อ้าวน้องม่อน เจ้าบลูอยู่บนห้องจ่ะขึ้นไปสิ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

Blue part

Pleng call

(ไอเชี้ยบลู เลิกแกล้งมันได้แล้วมั้ง)

“กูไม่ได้แกล้งป่ะ ก็กูต้องไปรับส่งส้มจริงๆ”

(แล้วไม่คิดจะบอกความจริงมันเลยรึไง)

“หึ บอกก็ไม่สนุกดิ”

(มึงดูมันงอนตุ๊บป่องเป็นขี้ลอยน้ำละ)

“มันน่ารักจังวะมึง กูอยากจับมันมาบีบให้แก้มช้ำเลย”

(ไอสัสฮึ้บไว้ก่อน)

“เออ กูฮึ้บจนกูจะไม่ไหวละเนี่ย“

(คุยกับใครอ่ะ) ผมได้ยินเสียงจากปลายสายลอดเข้ามา เหมือนจะเป็นเสียบของไอฝ้าย

”ฝ้ายหรอวะ“

(คุยกับไอเหี้ยบลูค่ะเธอ เออออ กูจะโดนแดกหัวละ) มันตอบฝ้ายก่อนจะมาตอบผม

”แหมม กลัวเมียหรอวะ“ ผมแซวมัน ก็ไอสองคนนี้อ่ะมันคบกันอยู่ครับ

(เดี๋ยวมึงก็รู้บลู ให้มึงได้เจอกับตัวเองก่อน)

(คุยเสร็จยัง คุยไรกันเยอะแยะเนี่ย)

“อะไรวะกับกูก็หึงหรอ กูเพื่อนไงเพื่อนนน”

(ไม่ได้หึงค่ะ แต่รบกวนเวลาพวกกูโว้ย) เป็นไอฝ้ายที่ตอบกลับมา

“เออๆ แค่นี้ก็ได้วะ”

-Call end-

ผมวางสายจากไอเพลงก่อนจะวางมือถือไว้ที่เตียงแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย พอออกมาจากห้องน้ำยังไม่ทันที่จะได้แต่งตัวก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ผมเดินไปเปิดประตูแล้วก็เจอกับไอม่อนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่

“อ้าวมึงมีไร” ผมถามมันและก่อนที่มันจะตอบอะไรมันก็เดินเข้ามาในห้องผมแล้วไปนั่งลงตรงโซฟา

“ทำไม ไม่มีไรแล้วมาไม่ได้หรอ” มันกอดอกมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง แต่มันจะรู้ตัวมั้ยว่ามันไม่ได้น่ากลัวเลย

“ก็ป่าว ปกติมึงก็ไม่ค่อยได้มากูเลยนึกว่ามีไรไง” ผมตอบมันกลับไปแล้วเดินมานั่งข้างๆมัน

“เออก็มีแหละ” มันว่าแล้วหันมามองหน้าผม “มึงเป็นไรอ่ะทำไมเหมือนมึงหลบหน้ากู”

“ก็เปล่านิ กูจะไปหลบหน้ามึงทำไม”

“แต่มึงไม่เหมือนเดิมอ่ะบลู”

“กูก็ปกตินะ มึงคิดไปเองรึเปล่า”

“ไม่ มึงไม่ปกติเลยสักนิดตั้งแต่วันที่กูพามิ้นมาทักพวกมึง มึงไม่กินข้าวเช้าพร้อมกู มึงคุยกับกูน้อยลง มึงสนใจแต่มือถือ จนมึงมีน้องส้มมึงก็ทิ้งกูมึงไม่รับกูไปเรียนด้วย มึงไม่มานอนเล่นห้องกู มึง ฮึกก มึง” ม่อนพูดออกมายาวเหยียดเหมือนอัดอั้นตันใจมานาน น้ำใสๆคลออยู่ที่ตามันยกมือขึ้นมาเช็ด ออกลวกๆ หัวใจกระตุกวูบเลยที่เห็นมันจะร้องไห้ มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ใจผมอ่อนยวบยอมแล้วครับ ยอมหมดเลยทูลหัว

“ม่อนมึงใจเย็นๆ” ผมเอื้อมมือไปลูบหลังเพื่อปลอบมันให้ใจเย็นลง

“กูเย็นไม่ไหวแล้วไอเหี้ยตั้งแต่น้องส้มเข้ามามึงก็ถอยห่างออกจากกู ไม่สนใจกูเหมือนแต่ก่อนแล้ว”

“แล้วน้องส้มเกี่ยวอะไร หืม” ผมถามมัน

“มะ ไม่รู้ ก็มึงเอาเวลาไปสนใจแต่น้อง”

“มึงรู้ได้ไงว่ากูสนใจแต่น้อง นี่..มึงน้อยใจกูหรอ” พอผมถามมันก็เงียบแล้วก้มหน้ามองแต่มือตัวเอง

“มานี่มา” ผมเอื้อมมือไปดึงให้มันลุกมานั่งอยู่บนตักผมแล้วกอดเอวมันไว้หลวมๆ

“มะ มึงจะทำอะไร” มันถาม

“ไหน มึงเป็นอะไรบอกกูมา”

“กะ กูไม่รู้” มันส่ายหัวแล้วก้มลงมาซุกที่คอผม

“ม่อน..” ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อยับยั้งชั่งใจตัวเอง ในขณะที่ไอคนบนตักมันไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยว่ามันทำผมจะคลั่งตายอยู่แล้ว

“ม่อนอยากให้บลูทำอะไรครับ” พอผมตั้งสติได้แล้วก็เอ่ยถามมันออกไป

“ไม่อยากให้มึงไปยุ่งกับน้องส้มแล้ว..” มันพูดเบาๆในลำคอ ทั้งที่ยังซุกหน้าอยู่กับซอกคอของผม

”หืออ อะไรนะไม่ได้ยินเลย“

”ก็บอกว่าไม่อยากให้ไปยุ่งกับส้มไง!“ คราวนี้มันเล่นตะโกนใส่แล้วเงยหน้ามามองหน้าผมเหมือนจะกินหัวเลย

”ถามได้มั้ยว่าทำไม“ คำตอบของมันทำเอาผมยิ้มแก้มจะปริ แบบนี้ไม่ใช่ว่ามันก็ชอบผมหรอแต่ผมก็ยังอยากรู้เหตุผลจากปากของมันเองมากกว่า

”อยากให้สนใจแค่กูคนเดียว“ มันตอบอ้อมแอ้มในลำคออีกแล้ว

”อะไรนะครับ“ ผมถามย้ำ

”อยากให้สนใจแค่ม่อนคนเดียว“ เชี่ยยยย ตายกูตาย ผมทนไม่ไหวแล้วขอจับมันฟัดตอนนี้เลยได้มั้ย คนอะไรน่ารักเหี้ยๆ

”บลูก็สนใจแค่ม่อนคนเดียวอยู่แล้วนะ“ ผมจับมันเชยคางขึ้นมาเพื่อให้เราได้สบตากัน เพราะผมอยากให้มันเห็นว่าในสายตาผมนั้นมีแค่มันคนเดียว

”ไม่เชื่อหรอก“ มันพูดแล้วหันหน้าหนีหลบสายตาผม

ผมกดจมูกลงไปที่แก้มมันเบาๆ ไอเหี้ยตัวมันโคตรหอมเลยขอดมมันแบบนี้ทั้งวันเลยได้มั้ย แต่มันที่ตกใจกับการกระทำของผมก็หันมาทำตาโตใส่

“อะ ไอบลู ทำอะไรของมึงเนี่ย” มันเอามือมาดันหน้าผมออกจากแก้มมันที่เริ่มมีสีแดงขึ้นมาจางๆ

“ทำให้เชื่อไงครับ” ผมตอบมันยิ้มๆ ผมไม่รู้เลยว่าความอดทนของผมจะหมดลงตอนไหนถ้ามันยังทำตัวน่ารักแบบนี้อยู่

“เลิกคุยกับน้องส้มสิ” อยู่ๆมันก็พูดขึ้นมา

“หืมมม” ผมจับให้มันหมุนตัวหันหน้าเข้าหาผมตอนนี้เท่ากับว่ามันนั่งคร่อมตักผมอยู่ หูผมไม่ได้ฝาดใช่มั้ยที่มันบอกให้ผมเลิกคุยกับส้ม

“อยากให้เชื่อก็เลิกคุยกับส้มสิ” มันพูดแล้วจ้องตาผมแบบต้องการคำตอบ

“แล้วมึงจะเลิกคุยกับมิ้นมั้ย” ผมถามมันกลับบ้าง

“อยากให้เลิกคุยหรอ” มันเอียงคอถามผมด้วยความสงสัย

“อืม” ผมตอบกลับไปแค่นั้น แล้วมันพยักหน้าเป็นคำตอบให้ผม

”หมายความว่า?“

“จะเลิกคุยกับมิ้น” มันตอบ ผมคิดว่าผมทนไม่ไหวแล้วว่ะ ไม่ไหวแล้วแน่ๆ ผมซุกหน้าลงกับซอกคอมันแล้วคลอเคลียเบาๆ

“อื้ออออ” มันครางท้วงในลำคอแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืนอะไร

“ไม่อยากเป็นเพื่อนแล้วว่ะม่อน” ผมพูดอยู่กับซอกคอของคนตัวเล็กกว่า

“ไม่อยากเป็นเพื่อนก็มาเป็นเมียดิ” มันพูดออกม่ด้วยท่าทางทีเล่นทีจริงแถมยังทำหน้าตากวนๆใส่ผมอีก ผมเลยทำโทษมันด้วยการงับที่คอของมันแรงๆทีนึง

“อ๊ะ ไอบลูกัดกูทำไมเนี่ย”

“เอาอะไรมามั่นใจว่าจะได้เป็นผัว?”

“ทำไม ไม่อยากเป็นเมียกูหรอกูหล่อนะ มีซิกแพคด้วย” มันพูดแล้วเลิกชายเสื้อของตัวเองขึ้นเพื่อที่จะเอาซิกแพคน้อยๆของมันมาอวดผม แต่การที่มันทำแบบนี้ทำให้ผมแทยหยุดหายใจ มันจะรู้มั้ยว่าผิวขาวๆของมันนั้นน่าทำให้เป็นรอยแดงๆขนาดไหน

“แต่กูก็มีนะ แถมยังมีเยอะกว่ามึงอีก” ผมพูดขึ้นมาบ้างแล้วจับมือมันให้เลื่อนมาจับซิกแพคผมเพราะตอนนี้ผมยังไม่ได้ใส่เสื้อ

เหมือนมันจะพึ่งรู้ตัวว่าผมที่นั่งอยู่ในตอนนี้นุ่งแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว หน้ามันแดงยิ่งกว่าเดิมอีก

“อะ เอ่อ กูว่ากูกลับบ้านดีกว่าดึกแล้วแม่เป็นห่วง” พูดจบมันก็พยายามจะลุกออกจากตักผมแต่ติดตรงที่มือผมยังคงกอดเอวมันไว้อยู่

“ไม่อยากรู้เรื่องกูกับน้องส้มแล้วหรอ” พอได้ยินแบบนั้นมันก็นิ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม

“มึงจะเลิกคุยกับน้องมั้ย” มันถามผมแต่ในดวงตาของมันฉายแววความกังวลออกมาอย่างชัดเจน

ผมยิ้มให้มันเล็กน้อยจากนั้นก็ตัดสินใจเล่าความจริงเรื่องน้องส้มให้มันฟัง พอมันฟังจบแล้วก็โวยวายใส่ผมทันที

“นี่มึงหลอกกูหรอไอบลู” มันว่าพลางยกมือขึ้นมาทุบอกผมทีนึง

“โอ้ยย ไม่ได้หลอกนะกูแค่บอกไม่หมดเฉยๆ” ผมรวบมือมันไว้เพื่อให้มันทำร้ายผมไม่ได้อีก

“มึงแม่ง” มันมองผมด้วยสายตาเคืองๆ

“ถ้ากูไม่ทำแบบนี้กูจะรู้หรอว่ามึงคิดอะไรอยู่”

“ปล่อยเลยกูจะกลับบ้านแล้ว” มันพยายามดิ้นออกจากตักผมแต่ก็ไม่สำเร็จ แถมมันยังทำให้บางสิ่งที่หลับไหลอยู่เริ่มตื่นตัวอีกด้วยและเหมือนมันจะเริ่มรู้สึกตัวว่ามีบางสิ่งที่มันกำลังนั่งทับอยู่เริ่มขยายตัวขึ้น มันชะงักหยุดนิ่งทันทีแถมตอนนี้หน้ามันก็แดงแบบสุดๆ

พุทโธ ธัมโม สังโฆ ยุบหนอ พองหนอ

ไม่ไหวแล้วโว้ยยย มันน่ารักเกินไปใจผมอยากจะจับมันไปกดลงเตียงตอนนี้เลยแต่ติดตรงที่มันยังไม่ถึงเวลา ผมเลยทำได้แค่พยายามข่มอารมณ์ไว้

“กะ กูกลับบ้านก่อนนะ” มันพูดจบก็วิ่งออกจากห้องผมไปด้วยความรวดเร็วจนผมจับไว้ไม่ทัน

ครั้งนี้คงต้องปล่อยมันไปก่อนแต่ก็ไม่รู้ว่าผมจะทนกับความน่ารักของมันได้อีกนานแค่ไหน แต่ตอนนี้คงต้องไปจัดการกับบางสิ่งบางอย่างให้เรียบร้อนซะก่อน คิดได้ดังนั้นผมก็พาตัวเองเดินเข้าไปยังห้องน้ำ

“ซี๊ดดดส์ ม่อน อะ อ่าาาส์” ผมจินตนาการถึงผิวขาวๆ ยอดอกสีชมพูของมันเมื่อสักครู่ยิ่งทำให้อารมณ์ของผมพุ่งสูงขึ้นอีก จากนั้นผมจึงเร่งมือจัดขยับสาวแก่นกายของตัวเองจนปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาในที่สุด

ผมออกมาจากห้องน้ำหลังจากจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อย หยิบมือถือขึ้นมาแล้วส่งข้อความไปหาไอเพลงถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้

Blue : กูเคลียร์กับมันแล้วนะ

Pleng : เคลียร์แล้ว? เคลียร์ยังไงวะ

Blue : เดี๋ยวไว้ค่อยเล่าให้ฟัง

Pleng : สงครามประสาทจบสักที

Blue : 🖕🏻